Τελικός αλήστου... ζέστης

Aυτός πια δεν είναι τελικός του Κυπέλλου Ελλάδος, αλλά προεκλογικό debate.

Και debate και πάνελ και exit poll και τα πάντα όλα!

Συνήθως ρέπω μπρος την υπερβολή και τούτο συμβαίνει και στην προκειμένη περίπτωση: απλώς σήμερα υπερβάλλω όχι προς τα πάνω, αλλά προς τα κάτω!

Εκφράζοντας μια ευχή που δεν επιβεβαιώνεται πάντοτε, λέμε συνήθως ότι δεν πρέπει να πολιτικοποιείται ο αθλητισμός και αυτό είναι όντως κακό...

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που είναι κακό, μπορεί και χειρότερο: να εκλογοποιείται ο αθλητισμός, όπως συμβαίνει στα πέριξ του τελικού ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και στον Προμηθέα.

Με όλα όσα έχουν συμβεί τις τελευταίες ημέρες-και με την ευχή και την προσευχή μου να μην εκτραχυνθεί έτι περαιτέρω η ατμόσφαιρα- θαρρώ πως σήμερα δεν αναδεικνύεται ο κυπελλούχος Ελλάδος.

Δεν αναδεικνύεται. Εκλέγεται.

Περισσότερο δηλαδή από στέψη του νικητή μιας διοργάνωσης, όλη η διαδικασία παραπέμπει σε trailer των αρχαιρεσιών της 30ής Μαΐου...

Η ΠΛΑΤΩΝΙΚΗ ΚΑΛΛΙΠΟΛΗ

Άργησαν αυτές, διότι έπρεπε τάχα να διενεργηθούν στις 30 Μαρτίου, άργησε ακόμη περισσότερο ο τελικός που κανονικά θα είχε γίνει από τα μέσα Φεβρουαρίου, αλλά ας όψονται τα κρούσματα κορωνοϊού που τον ετεροχρόνισαν...

Όλα τα χε η Μαριορή της πανδημίας, ο φερετζές των εκλογών της έλειπε για ν’ απογίνει!

Πρώτα απ’ όλα τυγχάνει αυτός ο τελικός να διεξάγεται σε μια εποχή που το ελληνικό μπάσκετ διοικείται από μια υπηρεσιακή κυβέρνηση και ενώ προηγουμένως η ΕΟΚ σύρθηκε στο Πρωτοδικείο και δεν συμμαζεύεται…

Καθημερινά οι τρεις παρατάξεις που διεκδικούν την εκλογή τους στις αρχαιρεσίες της 30ής Μαΐου πλακώνονται, πότε για σοβαρά ζητήματα και πότε περί όνου σκιάς!

Γελώ τώρα που το γράφω, διότι μια τέτοια σκέψη, πολλώ δε μάλλον μια τέτοια πράξη ξεπερνάει και τον... Πλάτωνα: το να καθίσουν δηλαδή δίπλα δίπλα ο Παναγιώτης Φασούλας, ο Βαγγέλης Λιόλιος και ο Άγγελος Παπανικολάου όντως μοιάζει με μια ουτοπική σκηνή από την «Πολιτεία», την οποία στο ομώνυμο έργο του ο μεγάλος φιλόσοφος ονόμαζε Καλλίπολη...

Τις τελευταίες ημέρες και ενόψει του τελικού Κυπέλλου και των επερχόμενων play offs του πρωταθλήματος, το παιχνίδι χόντρυνε για τα καλά με δυο αφορμές: αφενός τις αντιδράσεις των υπολοίπων ομάδων κατά του Προμηθέα για την καταπάτηση της «συμφωνίας κυρίων» σε ό,τι αφορά τον αριθμό των ξένων παικτών και αφετέρου τη φασαρία των Πατρινών για τον ορισμό του ΟΑΚΑ ως έδρας διεξαγωγής του τελικού.

Εξελίσσεται λοιπόν ένας… χαρτοπόλεμος ανάμεσα στους δυο φιναλίστ που ασφαλώς δεν αποτελεί το καλύτερο δυνατό υπόβαθρο για έναν αγώνα ο οποίος κανονικά θα έπρεπε να έχει γίνει πριν από τρεις μήνες!

Ο ΛΙΟΛΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΝΤ’ ΑΥΤΟΥ ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ

Εκτός από μια ομάδα που έγινε ενοχλητική για το μπασκετικό κατεστημένο τα τελευταία δυο χρόνια ο Προμηθέας έχει κι άλλο ένα… κακό.

Κακό με…ονοματεπώνυμο: Βαγγέλης Λιόλιος!

Τι σημαίνει αυτό; Ακόμη κι αν (υποτίθεται ότι) ο υποψήφιος πρόεδρος της ΕΟΚ αποστασιοποιήθηκε από την ΚΑΕ, δεν παύει να αποτελεί, έστω και σκιωδώς, τον ισχυρό άνδρα της, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στις διαμορφούμενες συνθήκες και στις αντιδράσεις που εκδηλώνονται στο περιβάλλον.

Ο Προμηθέας είναι η ομάδα του Λιόλιου, πάει και τέλειωσε!

Ο Παναθηναϊκός είναι ο… Παναθηναϊκός, πάει και τελείωσε επίσης: εκφράζει την εξουσία και την καθεστηκυία τάξη του ελληνικού μπάσκετ, τάσσεται (στα φανερά ή στα κρυφά) υπέρ του Άγγελου Παπανικολάου και από τη στιγμή που απουσιάζει από το προσκήνιο ο Ολυμπιακός, πρέπει να έχει κάποιον για να τσακώνεται!

Ασφαλώς η υπόθεση έχει και αγωνιστικό background, καθόσον οι Πατρινοί αμφισβήτησαν τη δεδομένη κυριαρχία των Πρασίνων με τις νίκες τους στον προημιτελικό Κυπέλλου της περυσινής σεζόν και στον εφετινό αγώνα πρωταθλήματος και μάλιστα στο ΟΑΚΑ.

Ο Παναθηναϊκός επέστρεψε δριμύτερος τις προάλλες στο ματς του Β’ γύρου στην Πάτρα και ο αποψινός τελικός ήρθε κι έδεσε, που λέμε!

Έρχεται και δένει με τη φιλονικία των δυο ομάδων για τον 13ο ξένο παίκτη, για το ΟΑΚΑ και το… ΣΕΦ, με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα μιας υποβόσκουσας και διογκούμενης βεντέτας και βεβαίως με τα απόνερα της προεκλογικής μάχης…

ΟΙ ΔΥΟ ΝΙΚΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΛΑΦΥΡΟ

Όλα αυτά βεβαίως δεν (θα πρέπει να) απασχολούν τον Οντεντ Κάτας, τον Μάκη Γιατρά και τους παίκτες των δυο ομάδων: η δική τους δουλειά δεν είναι να εμπλακούν στην αντιπαράθεση, αλλά να παρουσιάσουν την καλύτερη αγωνιστική εκδοχή τους και να διεκδικήσουν τον τίτλο.

Ο Προμηθέας προκρίθηκε για δεύτερη διαδοχική σεζόν στον τελικό του Κυπέλλου έχοντας ήδη κατακτήσει, τον περασμένο Σεπτέμβριο, τον πρώτο τίτλο της ιστορίας του, το Super Cup.

Τον Φεβρουάριο του 2020 οι Πατρινοί ηττήθηκαν φωνασκώντες και διαμαρτυρόμενοι, στο Ηράκλειο από την ΑΕΚ, ενώ εφέτος έπιασαν στασίδι από τις 12 Φεβρουαρίου, με τη νίκη τους στον ημιτελικό επί του ΠΑΟΚ στην παράταση.

Οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού, Πράσινοι εμφανίζονται για 25η φορά σε τελικό και σημαδεύουν το εικοστό λάφυρο τους μέσω μιας διαδικασίας κατεπείγοντος: το επισημαίνω αυτό διότι έπαιξαν την Τρίτη στον προημιτελικό με το Περιστέρι, την Πέμπτη στον ημιτελικό με το Λαύριο και μετά τον αποψινό τελικό, ακολουθεί ο αγώνας της Τετάρτης με τον Ιωνικό στην πρεμιέρα των play offs.

Απόψε λοιπόν θα αναδειχθεί και θα στεφθεί ο Κυπελλούχος Ελλάδος. Η μάλλον-για να μην παρεκκλίνω από το πνεύμα του προλόγου μου-θα… εκλεγεί!

42 ΒΑΘΜΟΙ ΚΕΛΣΙΟΥ

Εχω παρακολουθήσει πάνω από τριάντα τελικούς, αρχής γενομένης από εκείνον στις 2 Ιουνίου του 1979 στο Καλλιμάρμαρο όπου μπροστά σε πάνω από 20.000 θεατές, ο Παναθηναϊκός νίκησε τον Ολυμπιακό με 79-72.

Ολους αυτούς τους τελικούς στους οποίους υπήρξα αυτόπτης μάρτυς τους θυμάμαι για τα καλά, ένας όμως μου μένει αλησμόνητος στο σκληρό δίσκο μου, που ευτυχώς λειτουργεί και αντέχει ακόμα...

Δεν ήταν ο πιο συγκλονιστικός, ο πιο δραματικός και ο πιο φαντασμαγορικός, υπήρξε όμως ο πιο καυτός!

Καυτός στην κυριολεξία, όχι μεταφορικά!

Σαράντα χρόνια πίσω λοιπόν...

Σαράντα χρόνια πίσω με σαράντα βαθμούς Κελσίου, μπορεί και παραπάνω...

Τέτοιος καύσωνας επικρατούς εκείνη τη μέρα, ώστε τις προάλλες που η Cosmote TV άρχισε να παίζει το trailer του σίριαλ «42 βαθμούς Κελσίου» μπερδεύτηκα...

Δεν πήγε το μυαλό μου σε ένα οικογενειακό δράμα με στοιχεία θρίλερ το οποίο εκτυλίσσεται στην Κέρκυρα, με πρωταγωνιστές τον Χρήστο Λούλη και την Κατερίνα Λέχου, αλλά στον τελικό ανάμεσα στην ΑΕΚ και στον Ηρακλή που παίχθηκε στη Γλυφάδα στις 17 Ιουλίου του 1981, με τον κατά κόσμον Κυριάκο Ραμπίδη και τον Βασίλη Γκούμα σε πρώτο πλάνο!

Ας πάρω όμως τα πράγματα με τη σειρά…

Τότε, στην έκτη διοργάνωση στα χρονικά, παίχθηκαν διπλοί προημιτελικοί και ημιτελικοί, για να ακολουθήσει ο μονός τελικός...

ΟΙ ΚΑΡΩΤΙΔΕΣ ΚΑΙ Η ΗΠΑΤΙΤΙΔΑ

Στον πρώτο αγώνα στη φάση των «8» ο πρωταθλητής Παναθηναϊκός νίκησε την ΑΕΚ με 110-97, αλλά πίσω είχε η (κιτρινόμαυρη) αχλάδα την ουρά: στη ρεβάνς, ο Ραμπίδης δάγκωνε καρωτίδες και οδήγησε την «Ένωση» σε μια φαντασμαγορική επικράτηση με 101-73!

Στους ημιτελικούς η ΑΕΚ καθάρισε με συνοπτικές διαδικασίες τον Ιωνικό Νικαίας (82-75 και 113-89) και προκρίθηκε στον τελικό, με αντίπαλο τον Ηρακλή που ξεπέρασε εύκολα το εμπόδιο του Εσπέρου Καλλιθέας, αλλά παρατάχθηκε στον τελικό χωρίς τους δυο από τους τρεις καλύτερους παίκτες του!

Ο Σωτήρης Σακελλαρίου γύρισε με ηπατίτιδα από τη Σόφια, όπου έπαιξε με την Εθνική ομάδα σε ένα τουρνουά προετοιμασίας ενόψει του επερχόμενου Eurobasket στην Τσεχοσλοβακία από το οποίο απουσίασε κιόλας, ενώ ο Κώστας Πιλαφίδης έπαθε περιτονίτιδα!

Το αποτέλεσμα; Ο «Coach K» είχε ως μοναδική κολώνα τον Τάκη Καρατζουλίδη που σκόραρε 29 πόντους, πλαισιωμένος από τους Χρήστο Τζάμο (13), Γιάννη Πασιούδη (11), Βασίλη Αγραφιώτη (8), Νίκο Δουβή (8), Γιάννη Τσουμή (5), Βασίλη Μάντη (4), Γιώργο Τσομπανάκη και Αγγελο Ναλμπάντη.

Στον αντίποδα ο τότε προπονητής της ΑΕΚ, ο Αμερικανός Φρανκ Ντέβελι (επί των ημερών του οποίου στις 2 Δεκεμβρίου του 1979 έκανε το ντεμπούτο του με τον Αρη ο Νίκος Γκάλης) είχε στη διάθεση του όλο τον θίασο: τον Βασίλη Γκούμα 930), τον Μηνά Γκέκο (17), τον Κερτ Ράμπις (11), τον Βασίλη Γιαννόπουλο (10), τον Βαγγέλη Φώτση (4), τον Νίκο Αποστολίδη, τον Τάσο Βελέγκα και τον Αλέκο Κορωναίο.

Είχαν περάσει ήδη έντεκα χρόνια από τον τελευταίο γύρο του θριάμβου της ΑΕΚ κι εκείνος ήταν προς χάριν του πρωταθλήματος του 1970, επί ημερών Γιώργου Αμερικάνου και Γιώργου Τρόντζου, οπότε εκείνο το βράδυ στη Γλυφάδα ξορκίσθηκαν τα φαντάσματα...

ΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΤΟΥ ΡΑΜΠΙΔΗ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΝΤΗΛΙΑ ΤΟΥ ΓΚΟΥΜΑ

Η λήξη βρήκε την ΑΕΚ νικήτρια με 84-78 σε έναν τελικό που έμελλε να είναι αλήστου μνήμης και κυρίως αλήστου... ζέστης διότι εκείνες τις ημέρες στην Αθήνα επικρατούσε καύσωνας, ενώ στο γήπεδο δεν λειτουργούσε σύστημα κλιματισμού.

Ήταν κιόλας ντάλα καλοκαίρι, 17 Ιουλίου, καθώς ο τελικός πήγε πολύ πίσω, επειδή τον Μάιο η Εθνική ομάδα είχε συμμετάσχει στο Challenge Round του Eurobasket στην Κωνσταντινούπολη.

Εκτός από ιδρώτα, η ζέστη προκάλεσε και τον εκνευρισμό του 36χρονο Βασίλη Γκούμα, ο οποίος έριξε μια τριαντάρα, αλλά με το που ανακοινώθηκε η ανακήρυξη του Ραμπίδη σε πολυτιμότερο παίκτη του τελικού, ο αψύς «Αυτοκράτωρ» μουντάρισε στον πρόεδρο της κριτικής επιτροπής, τον συχωρεμένο Φαίδωνα Ματθαίου και άρχισε να κατεβάζει καντήλια!

Μιλάμε ότι τα μπινελίκια του Γκούμα πρέπει να ακούστηκαν μέχρι το πατρικό του σπίτι, στο Βόλο!

Το 1999 που βρέθηκα στο Λος Αντζελες και συνάντησα τον Ραμπίδη του θύμισα εκείνη τη σκηνή και έβαλε τα γέλια...

«Α, ο Μπίλι. Τρομερός σκόρερ και τρομερός τύπος. Ολο φώναζε, νευρίαζε, έβριζε όλο τον κόσμο και βαριόταν να κάνει προπόνηση, αλλά όταν έπαιρνε την μπάλα στα χέρια του την έστελνε συστημένη στο καλάθι»!

Ο δε Γκούμας το βιολί του...

Ακόμη και τώρα μετά από τριάντα επτά χρόνια το φυσάει και δεν κρυώνει...

ΡΑΜΠΙΔΗΣ: «ΙΔΡΩΝΩ ΑΚΟΜΑ»!

«Οι σοφοί οι προπονητάδες είχαν απωθημένα μαζί μου επειδή τους έκραζα και συν τοις άλλοις στον τελικό είχα πλακωθεί με έναν παίκτη του Ηρακλή. Για να με εκδικηθούν λοιπόν έβγαλαν πολυτιμότερο παίκτη τον Ραμπίδη επειδή, λέει, ήταν ομαδικός παίκτης. Σιγά τα ωά»!

Πριν από τρία χρόνια τέτοιες μέρες, ο Ραμπίδης επέστρεψε στην Αθήνα, ως προσκεκλημένος της ΑΕΚ στο Final 4 του Basketball Champions League και στις 6 Μαΐου την είδε να νικά τη Μονακό και να κατακτά τον τίτλο.

Δυο ημέρες αργότερα είχα την τιμή να τον φιλοξενήσω στην εκπομπή Pick N’ roll και όταν τον ρώτησα τι θυμάται από τον τελικό του ’81, απάντησε γελώντας με δυο λέξεις...

Ιδρώνω ακόμα!

Το μεσημέρι πριν από τον τελικό του BCL ο Γκούμας, ο Ραμπίδης και ο Γκέκος συναντήθηκαν στο γήπεδο της Αργυρούπολης, όπου η ομάδα βετεράνων της ΑΕΚ αντιμετώπισε σε ένα ματς φιλανθρωπικού χαρακτήρα εκείνη του Ολυμπιακού...

Τότε ο Γκούμας, ενώπιον κιόλας του Ραμπίδη, του έβγαλε τα... άπλυτα για τα επιγενόμενα του τελικού του ’81...

«Σού είχαμε πει να έρθεις μαζί μας στα μπουζούκια, αλλά εσύ ήσουν πολύ ξενέρωτος, βρε αδερφέ. Αραχτός και στην κοσμάρα σου»!

Όντως ο Ραμπίδης δεν είχε πάει στο επινίκιο γλέντι το ίδιο βράδυ στα μπουζούκια. Γύρισε στο σπίτι του στο Καλαμάκι και την επόμενη μέρα ξύπνησε και πήγε για μπάνιο (όπως το συνήθιζε από τον Μάρτιο) στο Καλαμάκι...

Photo Credits: Eurokinissi