Γιορτάζει (;) τα γενέθλια του προσπαθώντας να κρατήσει ζωντανό τον ΟΦΗ μαζί με τον Νίκο Μαχλά: μεγαλώνει, αλλά μυαλό δεν θα βάλει ποτέ. Όταν ο Μαχλάς τον πήρε τηλέφωνο να πάει στον ΟΦΗ δεν το σκέφτηκε ούτε δευτερόλεπτο.

«Θα είσαι εσύ;». «Αν είσαι εσύ αύριο κατεβαίνω». Οι παρόντες στη συνομιλία λένε ότι ο Μαχλάς προσπάθησε να του εξηγήσει τα πιθανά προβλήματα: ούτε που τον άκουγε. Οσο πιο δύσκολη είναι η κατάσταση, τόσο μεγαλύτερη η πρόκληση. Αρκεί, για το Νίκο Αναστόπουλο, να υπάρχει δίπλα του ένας φίλος. Στον ΟΦΗ νομίζω ότι θυσιάζει τη χρονιά του, αλλά ότι έκανε λάθος και είπε το ναι δεν θα το παραδεχτεί ποτέ.

Ορκίζονται στο όνομά του

Λίγους ανθρώπους έχω γνωρίσει στη ζωή μου που όταν αναφέρονται σε κάποιον και λένε «είναι φίλος μου», το λένε με τη θέρμη του Νίκου Αναστόπουλου. Οι πιο πολλοί άνθρωποι βλέπουν φιλίες εκεί που δεν υπάρχουν, μπερδεύουν την φιλία με την καλή συμπεριφορά ή με την κοινωνικότητα, θεωρούν φίλο κάθε άνθρωπο με τον οποίο έχουν μια καλημέρα και δεν φοβούνται πως θα τους κάνει κακό: ο Αναστόπουλος είναι ο μόνος που ξέρω που δίνει στην έννοια της φιλίας ένα αληθινό περιεχόμενο και ίσως για αυτό οι λίγοι φίλοι του ορκίζονται στο όνομά του. Ξέρουν πως κι αυτός κάνει το ίδιο.

Είναι περίεργο, αλλά ο προπονητής που πάντα ένοιωθε οικεία, όταν ήταν μπροστά σε προβλήματα και που ποτέ δεν φοβήθηκε ν' αναλάβει ομάδες που χαροπάλευαν οικονομικά, είναι αυτό που λέμε «ακουμπισιάρης» άνθρωπος, λάτρης της σταθερότητας. Οι φίλοι που έχει είναι εικοσαετίας και βάλε και δεν είναι όλοι Ολυμπιακοί – ίσα ίσα! Ο κύριος Σάκης Μιχαηλίδης, παλιός παίκτης του Παναθηναϊκού και Παναθηναϊκός ο ίδιος, είναι ο φανατικότερος και πιο πιστός υποστηρικτής του κι ας μην αναγνωρίζει ο Αναστόπουλος το ποδοσφαιρικό του παρελθόν, μολονότι ένα βράδυ στα Πετράλωνα στο «Τσιπουράδικο του Αποστόλη» ο Σάκης μας έδειξε μια κίνηση που λέγεται «συρταρωτή ντρίπλα» και που έκανε πρώτος στον κόσμο. Πάνω από τριάντα χρόνια είναι φίλος με το Βασίλη Κωνσταντίνου: μοιράζονταν το ίδιο δωμάτιο στην Εθνική και όταν ο Κωνσταντίνου την κοπάναγε για να πάει στα μπουζούκια ο Αναστό του ζητούσε να περάσει από την Ομόνοια να του πάρει εφημερίδες γυρίζοντας.

Πάνω από είκοσι χρόνια είναι φίλος με το Γιώργο Μητσικώστα: πεθαίνει για πάρτη του. Πάνω από τριάντα χρόνια είναι φίλος με τον Γιάννη Ιωαννίδη: παλιά έλεγε ότι θα ζητήσει να τον θάψουν δίπλα του, αν φύγει δεύτερος, στο τμήμα του νεκροταφείου που θα λέει «προπονητές» - τον θαύμαζε τον «ξανθό» στον πάγκο! Τελευταία έχει χαθεί με δυο ιστορικούς παλιόφιλους: τον Τάσο Μητρόπουλο και το Νίκο Αλέφαντο, χωρίς να καυγαδίσει με κανένα πάντως. Στον ορισμό της φιλίας έχει ένα ολότελα δικό του κριτήριο: κάθε φίλος του πρέπει να είναι φανατικά υπέρ του, όπως άλλωστε είναι και ο ίδιος φανατικά με τους φίλους του! Αν καμιά φορά του πω ότι με πήρε κάποιος προπονητής για παράπονα ή για να μου πει πόσο συμφωνεί με κάτι που είπα, με ρωτάει το κλασσικό αναστοπουλικό «από πού ορμώμενος;». Του απαντάω ότι συζητάω με τον άνθρωπο, όπως συζητάμε μαζί και πάντα με αποστομώνει λέγοντας ότι «εμείς όμως είμαστε φίλοι». Και φίλος δεν μπορείς να είσαι με όλο τον κόσμο.

Περαία μου Περαία μου, στη Σαλονίκη

Μπορώ να διηγηθώ δεκάδες ιστορίες με τον Αναστόπουλο – έχουμε γυρίσει την Ευρώπη μαζί, έχω δει σκηνές που δύσκολα τις πιστεύει άνθρωπος. Εχω δει τον Σβέν Γκόραν Ερικσον να λέει στο Γκούλιτ ότι δεν έχει την ικανότητα του Αναστό στο σκοράρισμα, τον Λίπι να του προτείνει να γίνει βοηθός του, τον Καπέλο να τον ρωτάει για κουστούμια! Εχω δει τον Φαν Γκαλ να του αναλύει σε ένα μπλοκάκι τι είναι το κάθετο 3-4-3, παραμονή του τελικού του Τσάμπιονς λιγκ Γιουβέντους – Αγιαξ, έχω δει τους σερβιτόρους στο Paper Moon, κάποτε ακριβότερο μαγαζί στο Μιλάνο, να του ζητάνε αυτόγραφα. Αλλά ο Αναστόπουλος είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτά.

Ο Αναστόπουλος είναι ο άνθρωπος που είπε όχι στον Κόκκαλη, γιατί δεν ήθελε ν' αφήσει την Κέρκυρα και γιατί ο τότε πρόεδρος του Ολυμπιακού δεν συζητούσε την πιθανότητα να τον δει να παίρνει μαζί του τους συνεργάτες του, που πάντα είναι και φίλοι του. Είναι αυτός που πήγε σε ένα διαλυμένο Αρη κάποτε για να τον ανεβάσει κατηγορία και που όταν πήγαινε στα μπουζούκια στη Θεσσαλονίκη τραγουδούσαν το «Περαία μου περαία μου» για χάρη του! Είναι αυτός που στο ντεμπούτο του σε πάγκο έχει κερδίσει τρεις φορές 3-2 – δυο φορές τον ΠΑΟΚ (με ΠΑΣ και Καλλιθέα και μια φέτος με τον ΟΦΗ σχεδόν διαλυμένο την Κέρκυρα). Eιναι αυτός που έσωσε την καριέρα του Μάντζιου, του Παμπουλή, του Ταυλαρίδη, του Παπαζογλου και τόσων άλλων που τον λατρεύουν. Είναι ο ακόμα πρώτος σκόρερ της Εθνικής και θεωρεί τόσο μεγάλο προσωπικό παράσημο αυτή του την πρωτιά, που ακόμα ανησυχεί μήπως ο Γκέκας, που τον ακολουθεί, βάλει τίποτα γκολ και τον περάσει! Είναι αυτός που θυμάται όλα τα παιγνίδια που χει παίξει, όλες τις νίκες και τις ήττες, όλα τα γκολ και όλους τους ανθρώπους που βρέθηκαν μπροστά του. Είναι αυτός που ακόμα κι όταν εκφράζει ένα παράπονο, («δεν τα λέτε και δεν τα γράφετε κύριε Νικολακόπουλε, να τα λέτε και να τα γράφετε»), το κάνει με ένα τρόπο που σου δημιουργεί ενοχές, κι ας τα λες κι ας τα γράφεις. Κάποτε μου είχε πει ότι on air στο ραδιόφωνο ότι «αν είναι να πεθάνει νέος, ας πεθάνει από έρωτα». Εφτασε κοντά στο να του συμβεί κι αυτό, αφού μετά από ένα επεισοδιακό χωρισμό, είχε δεχτεί επίθεση από μπράβους πληρωμένους, αλλά μυαλό δεν έβαλε: στους φίλους είναι πιστός, στις γυναίκες παριστάνει τον πιστό. Υπάρχει διαφορά.

Και απίστευτες εμμονές

Ο Πανούτσος τον βάφτισε «αλενατόρε», έγραψε κατά καιρούς διάφορες ιστορίες του, βοήθησε στο να καταλάβει ο κόσμος ότι ο Αναστό είναι μια πολύ πιο σύνθετη προσωπικότητα κι όχι απλά ο πρώτος ποδοσφαιριστής που έκανε το 1985 διαφημίσεις λειτουργώντας σαν σταρ της εποχής. Για όποιον δεν τον ξέρει περιορίζομαι να πω ότι η Ιταλία τον άλλαξε πολύ, ότι εκεί έμαθε ν αγαπάει πολύ το καλό φαγητό και τα ακριβά κουστούμια, ότι δεν υπήρξε ποτέ του νυχτόβιος, ότι ακόμα και σήμερα όταν παίζει στον Αγιο Κοσμά φλομώνει τον αντίπαλο στα γκολ «γιατί τα γκολ είναι η πεμπτουσία του ποδοσφαίρου αλλιώς όλα τα ματς θα έληγαν 0-0». Εχει επίσης απίστευτες εμμονές μια από τις οποίες είναι ο Ιβκοβιτς, τον οποίο αποκαλεί «Υπνοβιτς» και δεν τον γουστάρει καθόλου. Κάποτε η Sportday είχε βάλει τίτλο «χτύπησε ξυπνητήρι» δίπλα σε μια φωτο του Ντούντα: το ρεπορτάζ μιλούσε για την ανάγκη να ξυπνήσει η ομάδα. Με πήρε τηλέφωνο ο Αναστό από το Κολωνάκι κι από την Ιερή Κολώνα του Ντα Κάπο με παρακάλεσε να δω τη σελίδα 53 της εφημερίδας όπου αυτά αναφέρονταν. «Επιτέλους δικαιώθηκα» μου είπε γελώντας σαρδόνια…

Οι από δω και οι από 'κει

Θυμάμαι πάντα μια φράση από τις δεκάδες που έχει πει. Κάποτε τον ρώτησα γιατί δεν πήγε στον Παναθηναϊκό του Γιώργου Βαρδινογιάννη για να πάρει ένα καλό συμβόλαιο και πολλά λεφτά, όπως έκαναν στα 80’ς και στα 90’ς πολλές «σημαίες» του Ολυμπιακού. «Στη ζωή» μου είπε «υπάρχουν οι από δω και οι από εκεί, κι εγώ διάλεξα να είμαι με τους από δω, ανεξάρτητα από το πόσο με έχουν αδικήσει ή με έχουν πικράνει – εγώ είμαι που διαλέγω»: είναι η κοσμοθεωρία του και δεν την έχει προδώσει ποτέ. «Από εδώ» είναι ο κόσμος του, οι ορκισμένοι φίλοι του, η ομάδα του, η δουλειά του. «Από εκεί», απέναντι, όλοι οι άλλοι...