Εάν προσπαθήσει ένας φαν του Πελέ να σταχυολογήσει τα κορυφαία γεγονότα που έχουν σημαδέψει τον "βασιλιά" στην 22χρονη ποδοσφαιρική διαδρομή του, το σίγουρο είναι πως κάποια από αυτά θα είχαν περίοπτη θέση.

Όπως για παράδειγμα τα 1281 γκολ σε 1.363 ματς στην καριέρα που οριοθετούν το Έβερεστ στον κόσμο της ασπρόμαυρης στρογγυλής Θεάς, οι τρεις κατακτήσεις Μουντιάλ με την Εθνική Βραζιλίας (μοναδικός παίκτης στην ιστορία) καθώς και τα δύο συνεχόμενα Κόπα Λιμπερταδόρες με την ομάδα που το όνομά του έγινε συνώνυμο, τη Σάντος.

Θα μπορούσε επίσης να φέρει γρήγορα γρήγορα στο μυαλό του τα 18 χρόνια που έμεινε στη Σάντος και στα οποία σάρωσε ομαδικές και ατομικές διακρίσεις, ή ακόμα πως υπέγραψε το πρώτο του συμβόλαιο στα 15, κλήθηκε στην Εθνική Βραζιλίας στα 16, και σκόραρε δις στον τελικό του 1958 (Βραζιλία-Σουηδία 5-2) σε ηλικία μόλις 17 ετών (ο νεότερος που βρίσκει δίχτυα σε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου).

Όλα αυτά μοιάζουν κάτι παραπάνω από ικανά για να σκιαγραφήσουν το απίστευτο προφίλ του Έντσον Αράντες Ντο Νασιμέντο, κατά κόσμον Πελέ, όχι όμως και για να το ολοκληρώσουν, να του δώσουν την 100% πραγματική του διάσταση.

Το κομμάτι που λείπει είναι το συμπύκνωμα των όσων ξετυλίχτησαν σαν... κινηματογραφικό κουβάρι το βράδυ της 19ης Νοεμβρίου του 1969, όταν το "μαύρο μαργαριτάρι" κατέρριπτε το φράγμα της λογικής και διείσδυε στην κατηγορία του θρύλου, σκοράροντας για 1000η φορά στην καριέρα του.

H Σάντος έχει καθιερώσει την 19η Νοεμβρίου να γιορτάζεται ως "H ημέρα του Πελέ" προκειμένου να τιμήσει τον κατά πολλούς κορυφαίο ποδοσφαιριστή όλων των εποχών που έχει εμφανιστεί στα ποδοσφαιρικά γήπεδα και η επιλογή της είναι πέρα για πέρα δικαιολογημένη.

Γιατί εκείνο το βράδυ του 1969 ο Πελέ όχι απλά ήταν κομμάτι της ιστορίας αλλά την έγραφε κιόλας: με γράμματα χρυσά και ανεξίτηλα, για να παραμείνει ατόφια στα βιβλία του ποδοσφαίρου και στις μνήμες εκείνων των ρομαντικών που το ποδόσφαιρο δεν είναι απλά ένα άθλημα και τρόπος ψυχαγωγίας, αλλά ένα είδος τέχνης και κατάθεσης ψυχής.

Ο αγώνας εκείνος που πιθανότατα έχει συγκλονίσει τον ψυχικό κόσμο του 72χρονου Βραζιλιάνου περισσότερο από κάθε άλλον από τους 1.366 στους οποίους πήρε μέρος από το 1956 ως το 1977 έλαβε χώρα στο ναό του βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου, το επιβλητικό "Μαρακανά" του Ρίο ντε Ζανέιρο.

Περίπου 150.000 θεατές είχαν κατακλύσει τις εξέδρες για να παρακολουθήσουν από κοντά τον αγώνα της Σάντος με τη Βάσκο Ντα Γκάμα και στο 32ο λεπτό της αναμέτρησης ήρθε η... έκρηξη.

Μετά από κάθετη μπαλιά που του έγινε ο Πελέ εφόρμησε στη μεγάλη περιοχή της Βάσκο όπου ανατράπηκε αντικανονικά και ο διαιτητής καταλόγισε άμεσα το πέναλτι δίνοντας το έναυσμα για... πανηγυρισμούς στην κερκίδα, που άρχισε να κραυγάζει ρυθμικά "Πε-λέ, Πε-λέ" απαιτώντας να αναλάβει εκείνος την εκτέλεση! Η επιθυμία τους ήχησε ως διαταγή:

Ο "παθών" Πελέ πήρε τη μπάλα στα χέρια του, την τοποθέτησε στην άσπρη βούλα και νικώντας από τα 11 βήματα τον Αργεντίνο γκολκίπερ της Βάσκο, Εντγκάρντο Αντράντα, πετύχαινε -σε μόλις 909 παιχνίδια- το 1000ο γκολ της καριέρας του σε όλες τις διοργανώσεις. Αυτό που οι Βραζιλιάνοι αποκαλούν "O Milesimo".

"Καθώς πλησίαζα στο 1000ο γκολ, όλοι είχαν αναγάγει αυτό το ρεκόρ σε κορυφαίο ζήτημα. Στο ματς κόνρα στη Βάσκο, για πρώτη φορά έτρεμα. Δεν είχα νιώσει ποτέ ξανά τόσο μεγάλη ευθύνη στις πλάτες μου", δηλώνει για αυτό το ματς ο Βραζιλιάνος θρύλος, ο οποίος αμέσως μόλις σκόραρε μπήκε μέσα στην εστία για να φιλήσει τη μπάλα.

Ωστόσο δεν ήταν ο μόνος που είχε κατευθυνθεί προς την εστία της Βάσκο καθώς την ίδια κίνηση είχαν κάνει πολλές δεκάδες φωτογράφοι που έτρεξαν να απαθανατίσουν τη σκηνή και να την μετατρέψουν ταυτόχρονα σε ένα ιστορικό ντοκουμέντο και ένα ανεκτίμητο ποδοσφαιρικό κειμήλιο αλλά και εκατοντάδες φίλαθλοι που εισέβαλαν αυθόρμητα στον αγωνιστικό χώρο για να αποθεώσουν τον κορυφαίο των κορυφαίων.

Αυτά που επακολούθησαν γίνονται μόνο στα παραμύθια ή στις ταινίες όμως για τον Πελέ και τους 150.000 καλεσμένους του στο "Μαρακανά" ήταν πέρα για πέρα αληθινά.

Οι φίλαθλοι σήκωσαν στους ώμους τον σούπερ σταρ της Σάντος και άρχισαν να τον περιφέρουν εντός γηπέδου για να απολαύσει μέχρι το μεδούλι το καθολικό standing ovation, την ώρα που εκείνος κρατούσε με περηφάνεια τη μπάλα του αγώνα και αφιέρωνε λίγη ώρα αργότερα το 1000ο του γκολ "στα φτωχά παιδιά της Βραζιλίας".

Ένα τέτοιο παιδί ήταν άλλωστε και αυτός όταν έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα, με το αστείρευτο ταλέντο όμως που είχε στα πόδια και στο μυαλό του να τον μετατρέπει μέσα στο πέρασμα των χρόνων σε έναν παίκτη-διαμάντι και μάλιστα 24 καρατίων.

Οι πανηγυρισμοί εντός γηπέδου δεν είχαν όμως σταματημό, με τη συνέχεια να βρίσκει τον Πελέ να δέχεται τα συγχαρητήρια από όλους τους συμπαίκτες του που περίμεναν καρτερικά στην άλλη άκρη του γηπέδου για να τον αποθεώσουν και τον γύρο του θριάμβου να θυμίζει κάτι από λαϊκό προσκύνημα.

Σύμφωνα με τις ιστορικές μαρτυρίες, χρειάστηκε να περάσουν 30 λεπτά για να αδειάσει ο αγωνιστικός χώρος και να ξαναρχίσει το παιχνίδι ενώ μετά το τέλος του, πλήθος κόσμου ξεχύθηκε στους δρόμους του Ρίο για να γιορτάσει εκείνο το μέγιστο επίτευγμα.

Μία δεκαετία νωρίτερα (μετά το Μουντιάλ της Σουηδίας το 1958) ο Πελέ είχε κηρυχθεί "επίσημος εθνικός θησαυρός" από την κυβέρνηση της χώρας του προκειμένου να αποτρέψουν δελεαστικές προτάσεις από μεγάλους ευρωπαϊκούς συλλόγους και να τον κρατήσουν στη Βραζιλια και αποδείχτηκε με τον πλέον εμφατικό τρόπο πως ο συγκεκριμένος χαρακτηρισμός μόνο υπερβολικός δεν ήταν.

Είναι πλέον de facto πως από τα 1.091 γκολ που πανηγύρισε με τη Σάντος (πρώτος σκόρερ στην ιστορία του συλλόγου) στα 1.106 ματς που φόρεσε τη φανέλα της "Peixe" (πρώτος σε συμμετοχές), αυτό το παιχνίδι και αυτό το γκολ είναι εκείνα που θα τον σημαδεύουν εσαεί καθώς από τότε η 19η Νοεμβρίου έχει περάσει στα βιβλία της ποδοσφαιρικής ιστορίας ως "ημέρα του Πελέ".

ΥΓ: Για όσους μάλιστα θεωρούν τα επιτεύγματά του εξωπραγματικά η πιο... λογική εξήγηση δόθηκε από τον Άγγλο διακεκριμένο ποδοσφαιρικό συγγραφέα, Τζόφρι Γκριν, που είπε: "Ο Ντι Στέφανο κατασκευάστηκε στη γη, ο Πελέ στον παράδεισο".