H αφορμή έγινε αιτία για τους συντάκτες του Sport24.gr ώστε να γράψουν δυο λόγια για το αγαπημένο τους κωλόπαιδο. Οχι μόνο από το χώρο του ποδοσφαίρου, αλλά γενικά από τον αθλητισμό. Για εσάς ποιος είναι;

Russell Westbrook, ο Χάρης Σταύρου

Ημουν μάλλον ο μόνος της παρέας που δεν χρειάστηκε να σκεφτεί πάνω από... μισό δευτερόλεπτο για να απαντήσει. Russell Westbrook τον λένε και κάνει ό,τι μπορείτε να φανταστείτε για να "φορέσει" την "ταμπέλα" του κωλόπαιδου. Βρίζει μετά από μακρινά σουτ, κράζει τους συμπαίκτες του όταν δεν παίζουν άμυνα, ανοίγει συζητήσεις με το κοινό στα εκτός έδρας παιχνίδια των Oklahoma City Thunder και γενικά "τρέφεται" από τις αποδοκιμασίες. Μερικές φορές τις επιζητά με μανία, όπως σε εκείνο το παιχνίδι με τους Nuggets, όταν έκοψε σουτ της μασκότ σε νεκρό χρόνο για να στερήσει ένα δωρεάν γεύμα στον κόσμο που είχε βρεθεί στο Pepsi Center του Denver. Δεν γουστάρει τους δημοσιογράφους και τους αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι και γενικά έχει "χτίσει" τη φήμη του... αχώνευτου. Κι όμως, αυτό τον βοηθά να βελτιώνεται όλο και περισσότερο, να βρίσκει συνεχώς κίνητρα και να πιέζει τον εαυτό του στο όριο. Είναι ο μοναδικός παίκτης που μετά από τρεις επεμβάσεις στο γόνατο σε διάστημα επτά μηνών, γυρνούσε κάθε φορά και καλύτερος. Ε, πρέπει να είσαι και λίγο κωλόπαιδο, να είσαι διαφορετικός από τον μέσο όρο. Κι ο Westrook, o point guard των Oklahoma City Thunder σίγουρα είναι μια τέτοια περίπτωση. Γι' αυτό τον λατρεύω.

Mεγάλος ηγέτης, και μέγιστο κωλόπαιδο o Ρόι Κιν (Νίκος Συριώδης)

Ποτέ δεν είχα ιδιαίτερη συμπάθεια στους τσαμπουκάδες αθλητές, στα... κωλόπαιδα που έψαχναν ευκαιρία για να βαρέσουν στο ψαχνό και που είχαν την αλητεία στο αίμα τους. Γενικά, με εκείνους που "ψάχνονταν" ανά πάσα ώρα και στιγμή να κάνουν το κομμάτι τους και άμα λάχει να αφήσουν και κανέναν αντίπαλο στον τόπο. Επειδή βέβαια κάθε κανόνας έχει και τις εξαιρέσεις του, έκανα τα... στραβά μάτια για τον Ρόι Κιν. Θεωρώ πως είναι από τους καλύτερους κεντρικούς μέσους και συνάμα ηγέτες που έχω δει όσα χρόνια παρακολουθώ ποδόσφαιρο και ας μην ήταν ποτέ σταρ. Ο τύπος ήξερε πολλή μπάλα, μέσα στο γήπεδο αποτελούσε τον ορισμό του αρχηγού και δεν κρυβόταν ποτέ στα δύσκολα. Εντούτοις, δεν έχανε ευκαιρία να βαρέσει στο ψαχνό όποιον... τολμούσε να τον εκνευρίσει. Σε αυτή την περίπτωση,ο εκάστοτε αντίπαλος βλαστημούσε την ώρα και την στιγμή και δεν αργούσε η στιγμή που θα βρισκόταν φαρδύς πλατύς στο χορτάρι από τον διεθνή Ιρλανδό, ο οποίος έκανε μεγάλη καριέρα με τη φανέλα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Είχε την αλητεία μέσα του, νόμιζες ότι ήταν διαρκώς νευριασμένος και πως απλά χρειαζόταν μια σπίθα για να ανάψει και να γίνει μπουρλότο. Κωλόπαιδο από τα λίγα, πολλά τα βρώμικα μαρκαρίσματά του, αλλά ήταν παικτάρα και μέγιστη ποδοσφαιρική προσωπικότητα.

Κυριάκος, ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς, ο Κώστας Χολίδης

Ναι, είναι ένας από τους πιο προικισμένους ποδοσφαιριστές της τελευταίας δεκαετίας και την τεχνική του λίγοι την έχουν. Ναι, είναι χαρισματικός σκόρερ και ηγέτης σε όλες τις ομάδες της καριέρας του.Καλόπαιδα όμως σαν τον Ζλάταν σπανίζουν. Ο ταλαντούχος κύριος Ιμπραχίμοβιτς δεν είναι λίγες οι φορές που έχει αποβληθεί σε αγώνες (δέκα για επιθετικό δεν τις λες και λίγες) και θα ήταν ακόμα περισσότερες εάν οι διαιτητές δεν σέβονταν υπέρ του δέοντος το μεγάλο του όνομα.Προκαλεί σε κάθε ευκαιρία τον αντίπαλο του, είναι πρώτος και καλύτερος στο trash talking, αλλά και στους καυγάδες. Είναι ο πρώτος που θα σπεύσει να τσακωθεί, εάν φυσικά δεν έχει προκαλέσει ο ίδιος τον σαματά.Και επειδή τα λόγια είναι περιττά δείτε ορισμένα από τα κατορθώματά του

Just Ζlatan, ο Θοδωρής Κουνάδης

Είναι αλαζόνας, εγωιστής, αθυρόστομος, αυθόρμητος. Ένας αυθεντικός θεότρελος. Είναι όλα αυτά που θα θέλαμε να ήμασταν έστω και για ένα λεπτό απέναντι σε ανθρώπους και καταστάσεις, αλλά διστάσαμε γιατί σκεφτήκαμε το τι θα πει ο κόσμος. Μα πάνω απ' όλα, όλα τα παραπάνω τα υποστηρίζει στο χορτάρι γιατί είναι παικταράς και ένας αληθινός πολεμιστής, όχι τσάμπα μαγκάκι. Α, μιας και είπα χορτάρι. "Πώς ήταν ο αγωνιστικός χώρος;", τον ρώτησαν στο πρόσφατο ματς με την Μονπελιέ. Οι περισσότεροι παίκτες θα ξεκίναγαν από το τετριμμένο "σε άσχημη κατάσταση" και άντε να έφταναν στο "χάλια". Για τον Ίμπρα ήταν "πολύ σκατά".

Λατρεία και μίσος: Μαραντόνα, ο Γιάννης Σερέτης

Με συμπαίκτες του; Με προπονητές; Με οπαδούς; Με δημοσιογράφους; Με τις συζύγους του; Στο γήπεδο; Στην κερκίδα; Σε μπαρ; Στο δρόμο; Στο σπίτι του; Πολλά απ΄αυτά στο youtube. Σπουδαίοι παίκτες υπήρξαν πολλοί. Παίκτης που να προκάλεσε τόση λατρεία και τόσο μίσος, όχι.

Ρέτζι Μίλερ ο Μάνος Μίχαλος

Σκέφτηκα αρχικά τον Μπάρκλεϊ, τον μοναδικό παίκτη που με έψησε να μείνω ψηλά στις θέσεις του μπάσκετ πριν κατέβω εν τελεί στη χαμηλότερη, αλλά μετά είπα "πας καλά;". Ο Ρέτζι Μίλερ ήταντο πρότυπο του κωλόπαιδου που μέσα στο γήπεδο έβριζε, προκαλούσε και τράσαρε, αλλά έξω από αυτό ήταν με το χαμόγελο στα χείλη. Στο documentary του ESPN με θέμα την αντιπαλότητα των Knicks και των Pacers τα χρόνια που απουσίαζε από την Ανατολή και το ΝΒΑ ολόκληρο η αυτού μεγαλειότητα Μάικλ Τζόρνταν, μπορείς να θαυμάσεις τον Killer σε όλο του το αγωνιστικό εύρος. Παράλληλα μπορείς να διαπιστώσεις με τα μάτια σου πόσο κωλόπαιδο ήταν. Τόσο πολύ, που ήταν ο μόνος που έβαλε στη θέση του αυτόν τον γελοίο και αρλεκίνο του Madison, τον Σπάικ Λι. Κι επειδή ο Ρέτζι είχε πάντα τρόπους, μετά το μπιπ που έριχνε, υποκλινόταν με τον μοναδικό του τρόπο.

Τσιλαβέρτ, ο καλός "κακός", ο Βασίλης Τεμπέλης

Είναι πιο ηθικός από τον Χιγκίτα, που τον συναγωνίζεται. Ήταν μόνιμα "κακό παιδί". Έπαιξε μπουνιές με τον Φαουστίνο Ασπρίγια σε παιχνίδι εθνικών Παραγουάης - Κολομβίας, έκανε το ίδιο και με τον Αριστισάμπαλ, έφτυσε στο πρόσωπο τον Ρομπέρτο Κάρλος, σε άλλη αναμέτρηση με τη Βραζιλία.

Ήταν κέρβερος στα αποδυτήρια και δεν δίσταζε να αφήσει την εστία του όχι μόνο για να εκτελέσει τα φάουλ και τα πέναλτι, αλλά και για να εμπλακεί στον πρώτο τσαμπουκά.

Εξάλλου είναι από τους λίγους που το έχει δηλώσει, εδώ στο Sport24.gr. "Δεν μου αρέσει αυτό το καλό παιδί. Δεν είμαι τέτοιο. Δεν μου ταιριάζει"

Μίντο ο Στέλιος Χαρτζουλάκης

Ήταν παικτάρα ο άτιμος, αλλά είχε πατήσει από πολύ μικρή ηλικία το κουμπί της αυτοκαταστροφής. Πλούσιο ταλέντο, το οποίο ανακάλυψε μόλις στα 17 του η βελγική Γάνδη και τον απέκτησε το 2000. Το θέμα είναι πως από τότε, λόγω του προβληματικού του χαρακτήρα και του γεγονότος ότι δεν είχε και πολλή όρεξη να προπονείται, κατάφερε να αλλάξει 13 ομάδες μόλις σε 12 χρόνια καριέρας, σταματώντας το ποδόσφαιρο σε ηλικία 29 ετών! Το αποκορύφωμα αυτού του... λαμπρού χαρακτήρα, που έχει αγωνιστεί και στην πολυαγαπημένη Τότεναμ, ήταν στο Κόπα Άφρικα του 2006, όταν ο προπονητής της στην εθνική Αιγύπτου, Χασάν Σεχατά, θέλησε να τον αντικαταστήσει λίγο πριν το τέλος του ημιτελικού με τη Σενεγάλη. Μόνο που δεν πιάστηκαν στα χέρια! Πάλι καλά που βρέθηκε εκεί ο θρύλος του αιγυπτιακού ποδοσφαίρου, Χοσάμ Χασάν, και ηρέμησε τα πνεύματα. Η ειρωνεία σε όλο αυτό το σκηνικό είναι πως ο Αμρ Ζακί, ο παίκτης που μπήκε στον αγώνα αντί του Μίντο, πέτυχε το νικητήριο γκολ για την ομάδα του μόλις στην πρώτη του επαφή με την μπάλα, δίνοντας στην Αίγυπτο την πρόκριση για τον τελικό, όπου τελικά κατέκτησε το τρόπαιο.

Τζον ΜάκΕνρο ο αντισυμβατικός, ο Δημήτρης Κωνσταντινίδης

Όχι δεν ήμουν "οπαδός" του. Ομολογώ ότι η...ανατριχιαστική ηρεμία του "ice man" Μπιορν Μποργκ μου πήγαινε περισσότερο. Ίσως γιατί όντας...ζοχάδας από μικρός απορούσα πως μπορεί κάποιος να μην δείχνει τα συναισθηματά του μέσα σε έναν αγώνα. Ακριβώς γι αυτό υπήρχε τελικά και η υποβόσκουσα συμπάθεια για το αντίπαλον δέος. Τον "τρελό" κατσαρομάλη με την (συνήθως) κόκκινη κορδέλα στα μαλλιά που κοπάναγε ρακέτες και τα έχωνε στους διαιτητές, με την περίφημη (πια) φράση "you cannot be serious" που έγινε και ο τίτλος της αυτοβιογραφίας του. Όλα αυτά εκείνη την εποχή εκείνη στον χώρο του (στα μάτια μου) αποστειρωμένου...λευκοφορεμένου χώρου του τένις ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό. Και επειδή ο ΜάκΕνρο ήταν και ένας μεγάλος τενίστας με απίστευτο ταλέντο ναι τελικά βγαίνει μπροστά στην κούρσα του "αγαπημένου κωλόπαιδου" των (όχι μόνο ποδοσφαιρικών) γηπέδων.

Ακολουθεί μια συλλογή με σκηνές...έρωτα του ΜακΕνρο με τους διαιτητές και τις ρακέτες του.

D10S, ο Ηλιας Ευταξίας

Αλκοόλ, ναρκωτικά, γυναίκες. Και πάμε ξανά. Αλκοόλ, ναρκωτικά, γυναίκες και ένα γκολ με το χέρι δώρο για τους Άγγλους. Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα εκτός από κορυφαίος ποδοσφαιριστή του πλανήτη στην ιστορία του ποδοσφαίρου είναι και ένας από τους πλέον αντισυμβατικούς αθλητές. Η αλήθεια είναι πως ο χαρακτηρισμός αθλητής δεν του ταιριάζει απόλυτα αλλά "who cares". Ο Ντιεγκίτο ήταν κωλόπαιδο με την καλή έννοια μέσα στο γήπεδο και μεγάλο κωλόπαιδο έξω από αυτό. Όταν ξεμπέρδεψε με τα ναρκωτικά (έτσι λέει) και το ποδόσφαιρο, συνέχισε να απασχολεί τα ΜΜΕ με τις ατάκες του για την FIFA (την ιερή αγελάδα που κανείς δεν ακουμπά εκτός από αυτόν) και τα κοριτσάκια που βγαίνει, τα οποία είναι κατά 30 χρόνια μικρότερες του. Να είσαι πάντα καλά Ντιέγκο και να φέρνεις όλα τούμπα...

Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, ο Θανάσης Κρεκούκιας

Νέρι Καστίγιο ο Γρηγόρης Μπάτης

Προφανώς και δεν μπορεί να συγκριθεί με όλα τα βαριά ονόματα που προτίμησαν οι υπόλοιποι συντάκτες. Προφανέστατα και δεν πρόκειται για κάποιον παίκτη που έγραψε ιστορία με την καριέρα του ή θα τον μνημονεύουν οι επόμενες γενιές. Στα μετεφηβικά μου χρόνια όμως, ο Νέρι Καστίγιο ήταν ο συνομήλικος που αντί να παρακολουθεί (όπως εγώ) έπαιζε ποδόσφαιρο και μάλιστα σε υψηλό επίπεδο. Ο Ουρουγουανός μεσοεπιθετικός που ουδείς τον θυμάται για τα όσα πέτυχε στον Άρη ή στο εξωτερικό, παρά μονάχα με τη φανέλα του Ολυμπιακού, ήταν ο παίκτης που θα ήμουν αν έπαιζα ποδόσφαιρο. Πολλά παιδιά της γενιάς του '84, ζήλευαν, θαύμαζαν, αποθέωναν, μα πάνω απ' όλα ενστερνίζονταν ακόμα και τις επιπόλαιες κινήσεις του Νέρι. Τα ξεσπάσματα, τους τσαμπουκάδες, τον εκρηκτικό του χαρακτήρα. Ο Καστίγιο ήταν για τους 20άρηδες (τότε), φίλους του Ολυμπιακού, ένας απ' αυτούς, γι' αυτό και αγαπήθηκε όσο λίγοι. Γιατί κακά τα ψέματα, σε κάθε ομάδα είναι απαραίτητα τα "κωλόπαιδα" όπως ο Νέρι ή ο Πάμπλο Γκαρσία. Αυτά τα (κωλο)παιδιά άλλωστε δίνουν ψυχή, παλμό και νίκες.

Ο γιος του διαβόλου, ποιος άλλος; Γιάννης Φιλέρης

To 1986 τον αποδοκίμαζε όλη η Μαδρίτη, στον περίφημο ημιτελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου με τη Σοβιετική Ένωση. Σε εκείνη τη διοργάνωση τα είχε κάνει ... κοινώς μπουρδέλο. Είτε προβοκάροντας τους αντιπάλους του, είτε προκαλώντας με τη συμπεριφορά του έξω από το γήπεδο. Τον συνόδευε και μια κατηγορία για παρενόχληση μιας καμαριέρας. Ένα χρόνο αργότερα, ο γιος του διαβόλου, γινόταν στόχος των Ελλήνων.Εντάξει, δεν ήταν αυτός που είπε "καλή τύχη στους Ρώσους", αλλά ο αδερφός του, μια μέρα πριν από τον τελικό της Ελλάδας με τη Ρωσία.Τον Ντράζεν Πέτροβιτς δεν τον έβγαλαν άδικα "γιο του διαβόλου". Όταν έμπαινε στο γήπεδο, μεταμορφωνόταν σε ένα πραγματικό δαίμονα. Μπορούσε να βάλει καλάθι με οποιονδήποτε τρόπο, αλλά και να ξεφτιλίσει τον αντίπαλό του, επίσης με κάθε τρόπο.Έβγαζε τη γλώσσα έξω, περνούσε την μπάλα κάτω από τα πόδια του, πίσω από την πλάτη του και κοιτούσε επιτιμητικά όποιον προσπαθούσε να τον μαρκάρει.Ένα κωλόπαιδο που ήξερε μπάσκετ όσο κανείς. Που ζούσε για την πορτοκαλί μπάλα, που πέθανε γι αυτήν, βυθίζοντας σε πένθος όλο τον κόσμο που τον λάτρευε. Τον λάτρευε σαν παίκτη. Τον λάτρευε να τον μισεί σαν αντίπαλο. Ο Ντράζεν. Ένας άγγελος έξω από το παρκέ, ένας διάβολος πάνω σε αυτό...

Λουίς Σουάρες, ο Βαγγέλης Σταματόπουλος

Ο Λουίς Σουάρες είναι ο ορισμός του αντισυμβατικού ποδοσφαιριστή και εκείνου που θαρρείς πως είναι καταδικασμένος να "κυνηγιέται" από όλους εξαιτίας της τρελής και αλλόκοτης συμπεριφοράς του. Και δεν είναι λίγα αυτά που έχει κάνει: η "αδυναμία" του στο να δαγκώνει αντιπάλους έχει περάσει στην ποδοσφαιρική αθανασία καθώς ήταν θύτης τόσο με τη φανέλα τόσο του Άγιαξ, όσο και της Λίβερπουλ και της Εθνικής Ουρουγουάης, ενώ έχει εμπλακεί και στο περίφημο επεισόδιο με τον Πατρίς Εβρά όπου κατηγορήθηκε για ρατσιστική συμπεριφορά πριν μερικά χρόνια. Από εκείνο το σημείο όμως μέχρι να τον "πετροβολούν" ασταμάτητα τα (αγγλικά κυρίως) ΜΜΕ και να είναι ο αποδιοπομπαίος τράγος για τα πάντα είναι too much... Γιατί όσο "παλιοχαρακτήρας" να είναι για πολλούς ο Σουάρες, για πολύ περισσότερο κόσμο είναι ό,τι πιο χαρισματικό και προικισμένο φιγουράρει στη θέση του επιθετικού τα τελευταία χρόνια πίσω από τους Μέσι και Κριστιάνο Ρονάλντο. Και η μοναδική περίπτωση για τον Ουρουγουανό να έχανε μέρος της λάμψης του τη φετινή σεζόν ήταν να βρεθεί σε μία ομάδα που θα είχε για συμπαίκτη του έναν εκ των δύο κορυφαίων. Κάτι που έκανε και τώρα περιμένουμε πότε θα ξαναγίνει η μηχανή παραγωγής γκολ που όλοι γνωρίζουμε...

Γιώργος Τζαβέλλας, η Νίκη Μπάκουλη

Μετά την... κλοπή στην οποία προέβη ο Στέφανος Τριαντάφυλλος (ναι, και εγώ τον Κυριάκο είχα για μεγαλύτερο κωλόπαιδο), έπρεπε να βρω κάτι άλλο. Και όχι δεν πήρα την εύκολη επιλογή (βλ. Ρούντι Φερνάντεθ). Επέλεξα τον Τζαβέλλα, ως διοικητικό στέλεχος του κινήματος των Ελλήνων υπερευαίσθητων αθλητών -που απαριθμεί εκατοντάδες μέλη. Δεν τον ξέρω τον άνθρωπο. Μπορεί να είναι το καλύτερο παιδί του κόσμου -εκτός γηπέδων. Εντός των τεσσάρων γραμμών ωστόσο, εμφανίζει ένα θέμα με τα νευράκια του. Ως γνήσιο τέκνο της μανούρας, μπορώ να ομολογήσω ότι δεν είναι εύκολο να αποφεύγεις την όποια εμπλοκή -όταν ανώτερες δυνάμεις σε τραβούν προς τα εκεί. Υπάρχει όμως, και ένα "αλλά". Μπορώ να αντιληφθώ (και να δεχθώ -αλλιώς θα πέσει το ταβάνι να με πλακώσει) το προσωπικό μανούριασμα -για προσωπικούς, ιδιαίτερους λόγους. Αυτό που δεν κατανοώ είναι η διάθεση να μετέχεις σε ό,τι τσακωμό πάει να ξεσπάσει, σε αχτίνα ενός χιλιομέτρου. Είναι σπατάλη ενέργειας. Άσε που χάνεις και το δίκιο σου. Γιατί θα υπάρξουν και οι φορές που θα 'χεις τα δίκια σου, αλλά όταν δεν κάνεις σωστή διαλογή, "χάνεσαι". Θεωρώ δε, ότι αδικεί τον εαυτό του, διότι έχει αποδείξει πως διαθέτει χιούμορ, στοιχείο που μπορεί να γίνει η λύση για όλα.

Φερνάντο Αλόνσο, η Γιώτα Κουνάλη

Θα είναι πραγματικά κρίμα αν ο Φερνάντο Αλόνσο ολοκληρώσει την καριέρα του στη Φόρμουλα 1 μόλις με δύο τίτλους, την ώρα που ο Σεμπάστιαν Φέτελ έχει τέσσερις και ο Λιούις Χάμιλτον δύο και συνεχίζει. Τον καλύτερο σύγχρονο οδηγό τον έχει φάει το κεφάλι του, η αδυναμία του να ασχολείται με την πολιτική και να προσπαθεί να ελέγχει ό,τι γίνεται γύρω του, ακόμα και στη Ferrari. "Βρώμικο" οδηγό δεν τον λες, αν και η καριέρα του έχει συνδεθεί με τη Σιγκαπούρη το 2008 και τις "θυσίες" του Φελίπε Μάσα. Θεωρεί φυσιολογικό πως όλοι πρέπει να δουλεύουν για πάρτη του. Πιστός του σύμμαχος είναι ο ισπανικός Τύπος, τόσες πληροφορίες μόνο ο Αλόνσο διοχετεύει, παράπονα και "ενδιαφέρον" από άλλες ομάδες. Η αλήθεια είναι πως κανένας δεν θέλει τον ανακατωσούρα. Ούτε η Mercedes, ούτε η Red Bull, ακόμα και η Ferrari τον Φέτελ επέλεξε. Ναι, η Ferrari δεν του έδωσε τόσα χρόνια ένα τέλειο μονοθέσιο για να κοντράρει τον Φέτελ, αλλά η ομάδα φταίει αν δεν μπορεί να προσπεράσει τον Βιτάλι Πετρόβ (το 2010 στο Άμπου Ντάμπι) ή να εκμεταλλευτεί τη "γκάφα" του Γερμανού (Ιντερλάγκος 2012) για να πάρει το πρωτάθλημα;

Πάμπλο Γκαρσία, ο Θοδωρής Ρούσσος

Ή τον λατρεύεις ή λατρεύεις να τον μισείς. Κάτι ενδιάμεσο δεν υπάρχει. Ο Πάμπλο Γκαρσία, από την πρώτη στιγμή που ήρθε στην Ελλάδα έγινε ήρωας για τους "δικούς του" και αλήτης για τους "άλλους". Οπως και να 'χει ήταν ό,τι πιο κοντινό στην ψυχοσύνθεση του Έλληνα οπαδού και ό,τι πιο μακρινό από αυτήν του Έλληνα "προπονητή". Μέγας μπαλαδόρος, αλλά ο εκρηκτικός χαρακτήρας του, πάντα υπερίσχυε. Ο Ουρουγουανός ήταν ο αγαπημένος μου τσόγλανος και ποτέ μην πιστέψετε αυτούς που λένε ή είπαν ότι "ποτέ δεν θα ήθελα να τον είχα στην ομάδα μου".