Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός (Γρηγόρης Μπάτης)

Αν με ρώταγες ποιο ντέρμπι θα ήθελα να ζήσω μια φορά από κοντά, θα σου έλεγα το Μπόκα Τζούνιορς-Ρίβερ Πλέιτ. Αν μου ζητούσες να σου πω ένα συγκεκριμένο ντέρμπι που θα ήθελα να παρακολουθήσω από τις εξέδρες, θα σου απαντούσα το Λάτσιο-Ρόμα 1-5, όμως τον Μάρτη του 2002 ετοιμαζόμουν για πανελλήνιες. Επειδή όμως ο καλός μου φίλος και αρχισυντάκτης, Ηλίας Ευταξίας είναι ξεκάθαρος στο ερώτημα και αναφέρεται σε αγαπημένο ντέρμπι, θα απαντήσω ορθά κοφτά Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός. Δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό που γεννήθηκα στην Ελλάδα, ξέρω όμως πως σ' αυτή τη χώρα το ποδόσφαιρο ζει και αναπνέει γι' αυτό το παιχνίδι.

Δεν υπάρχει ελληνικό ποδόσφαιρο χωρίς Ολυμπιακό και χωρίς Παναθηναϊκό, δεν υπάρχει ενδιαφέρον στη σεζόν χωρίς τις μάχες αυτών των δύο, δεν υπάρχει μεγαλύτερη ένταση, πάθος και παλμός σε άλλο ματς, όσο στο ντέρμπι των "αιωνίων". Και να στο πω κι αλλιώς; Αν σε ανάγκαζαν να δεις μονάχα δύο ματς απ' όλο το πρωτάθλημα, δεν θα διάλεγες τα ντέρμπι σε "Γ. Καραϊσκάκης" και "Απ. Νικολαΐδης"; Απάντησε χωρίς φόβο και πάθος..

Το μπασκετικό ντέρμπι "αιωνίων" (Στέλιος Χαρτζουλάκης)

Στην Ελλάδα ζούμε και οι παραστάσεις μας από ένα ντέρμπι Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός (ή Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός, για να μην παρεξηγηθώ από κανέναν) είναι εκατοντάδες. Είτε πρόκειται για ποδόσφαιρο, είτε πρόκειται για μπάσκετ, ακόμα και όταν μιλάμε για βόλεϊ ή πόλο. Η κόντρα μεταξύ αυτών των δύο ομάδων είναι απαράμιλλη, ξεκινώντας από το αγωνιστικό κομμάτι και φτάνοντας μέχρι τους οπαδούς, αλλά ακόμα και τους... προέδρους.
Νομίζω όμως, πως οι μάχες που έχουν δώσει οι "αιώνιοι" στο μπάσκετ είναι σε άλλο επίπεδο. Μέχρι πριν λίγα χρόνια, ένα τέτοιο ματς χαρακτηριζόταν (και φυσικά ήταν) ως το κορυφαίο της Ευρώπης. Αφού αναμετρώνταν δύο από τις καλύτερες (αν όχι οι καλύτερες) ομάδες της ηπείρου.Ποιος δεν θυμάται ματσάρες στο ΟΑΚΑ και στο ΣΕΦ! Το πάθος (δυστυχώς όχι μόνο αυτό) να ξεχειλίζει από τις κερκίδες και να μεταφέρεται στους παίκτες, που ζούσαν για ένα τέτοιο παιχνίδι. Κι αν φέτος αμφότερες οι ομάδες παρουσιάζονται αποδυναμωμένες, δεν έχει καμία σημασία. Πρόκειται και πάλι για το απόλυτο ντέρμπι!

Είναι Super, πως να το κάνουμε (Ηλίας Ευταξίας)

Ok, το αιώνιο ντέρμπι, Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός, είναι η δική μας μεγάλη ποδοσφαιρική στιγμή. Αυτό που ζούμε, αυτό που ξέρουμε από την καλή και από την ανάποδη και αυτό για το οποίο τρελαίνεται η χώρα, κάθε φορά που κόκκινοι και πράσινοι βρίσκονται αντιμέτωποι. Σίγουρα δεν θα μπορούσα να ζήσω το ποδόσφαιρο μας, χωρίς την αιώνια μάχη, αλλά τώρα που πρέπει να διαλέξω μεταξύ των αγαπημένων μου ντέρμπι, σκέφτομαι μόνο ένα πράγμα: Μπουένος Άιρες, Μπόκα Τζούνιος, Ρίβερ Πλέιτ και Μπομπονέρα.

Αν είχα μία ευχή για να δω μία μεγάλη μάχη, θα διάλεγα τοSuperclasicoχωρίς δεύτερη σκέψη.Ομάδες από την ίδια πόλη, όπως είναι ταπαραδοσιακά ντέρμπι.Πάθος και ένταση που δεν θα συναντήσεις πουθενά.Αντιπαλότητα με την οποία παίκτες-οπαδοί γεννιούνται και ζουν με αυτή. Ατμόσφαιρα που δεν υπάρχει σε άλλο μέρος στον πλανήτη και κανόνες παιχνιδιού που θυμίζουν αρκετά τους "δικούς μας", όταν κλωτσάγαμε τη μπαλίτσα σε πρωταθλήματα γειτονιάς. . Έχω δει αιώνιο ντέρμπι και τα λατρεύω, μαγεύτηκα από "El Clasico" στο Καμπ Νόου, αλλά το Superclasico, είναι πάνω απ' όλα κι ας μην το έχω δει (ακόμα) από κοντά.

Αρης-ΠΑΟΚ στο μπάσκετ (Θοδωρής Ρούσσος)

Όταν δεν έχεις αγωνία για το αποτέλεσμα, απολαμβάνεις καλύτερα ένα παιχνίδι. Πολύ περισσότερο ένα ντέρμπι. Παρότι "ποδοσφαιρικός" και όχι φίλαθλος της μίας ή της άλλης ομάδας, η ιδέα ότι θα παρακολουθήσω το Αρης - ΠΑΟΚ στο Παλέ, πάντα με καθήλωνε. Ακόμα και σήμερα. Χωρίς Γκάλη, Γιαννάκη, Σούμποτιτς, Γουίλτζερ, Δοξάκη, Κόρφα, Πρέλεβιτς, Φασούλα, Λέβινγκστον, Μακαρά. Αυτό ήταν το πρώτο ντέρμπι που μπήκε στο σπίτι μου, μέσα από την τηλεόραση και οι εικόνες παραμένουν ανεξίτηλες. Παρά την αλλοίωση που υπέστησαν οι δύο ομάδες με την πάροδο του χρόνου, θα είναι πάντα το τοπ ελληνικό ντέρμπι στη συνείδησή μου, όσο κι αν δεν αλλάζω με τίποτα το να βρίσκομαι σε ένα ποδοσφαιρικό Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός.

Αλμπέρτο Κονταδόρ vs Άντι Σλεκ (Θανάσης Κρεκούκιας)

Η ποδηλασία δρόμου είναι ένα μαγικό άθλημα, τελείως άγνωστο δυστυχώς στην πλειοψηφία του φίλαθλου κοινού της Ελλάδας. Ο Γύρος της Γαλλίας αποτελεί το σημαντικότερο ετήσιο αθλητικό γεγονός στον κόσμο με δισεκατομμύρια τηλεθεατές. Και ένα από τα μεγαλύτερα ντέρμπι της σύγχρονης εποχής στο Tour de France ήταν οι μονομαχίες του Ισπανού Αλμπέρτο Κονταδόρ και του Άντι Σλεκ από το Λουξεμβούργο. Το 2009, το 2010 και το 2011 παρακολουθήσαμε φοβερές, επικές μάχες ανάμεσα στους δυο πιο επιθετικούς ποδηλάτες του πελοτόν εκείνη την εποχή.

Για όσους αγαπάμε το άθλημα, οι "κόντρες" τους θα μας μείνουν αξέχαστες για πάντα. Ο Άντι ανακοίνωσε πριν λίγες εβδομάδες ότι εγκαταλείπει την ενεργό δράση. Ο "Πιστολέρο" συνεχίζει να κερδίζει μεγάλους Γύρους και να εντυπωσιάζει τους πάντες. Όμως η εικόνα των δυο να ανεβαίνουν το 2010 μέσα στην ομίχλη το μυθικό Τουρμαλέ με τον Άντι να κάνει συνεχείς αλλαγές ρυθμού προσπαθώντας - χωρίς επιτυχία - να αφήσει πίσω του τον Κονταδόρ, είναι πραγματικό highlight στην ιστορία όχι μόνο του Γύρου Γαλλίας, αλλά ολόκληρης της ποδηλασίας. Ένα πραγματικό ντέρμπι μόνο για τους κορυφαίους.

Μαράκι vs Αννούλα (Γιώργος Περπερίδης)

Φαντάζομαι πως τα Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός, Μπόκα - Ρίβερ και Ρεάλ - Μπαρτσελόνα, θα έχουν την μερίδα του λέοντος στις προτιμήσεις. Εναλλακτικά υπάρχουν και τα Σέλτικ - Ρέιντζερς, Ρόμα - Λάτσιο, Μίλαν - Ίντερ. Ο Θοδωρής και ο Στέλιος επέλεξαν μπάσκετ, ο Θανάσης (γνωστό τρελοκομείο...) ποδηλασία. Εμένα πάλι ένα ντέρμπι με συναρπάζει: Μαρία Σαραπόβα vs Άννα Ιβάνοβιτς. Τάκα το Μαράκι, τούκα η Αννούλα. Κραυγές το Μαράκι, κόντρα κραυγές η Αννούλα... Ιδρωμένο το Μαράκι, ιδρωμένη η Αννούλα. Ανατριχίλα το Μαράκι, ρίγη η Αννούλα. Αγκομαχάει το Μαράκι, βαριανασαίνει η Αννούλα. Πυρετό εγώ.

Απλές οδοντόκρεμες τα υπόλοιπα (Γιάννης Φιλέρης)

Ε εντάξει αφού ο Θανάσης Κρεκούκιας έγραψε ότι το αγαπημένο του ντέρμπι είναι η μονομαχία Αλμπέρτο Κονταδόρ-Άντιο Σλεκ (!), εγώ θα πρέπει να κάνω περισσότερο τον έξυπνο. Να πω Ρεντ Σοξ-Γιάνκις; Μπα θα με ... πάρει και θα με σηκώσει ο Θοδωρής Δημητρόπουλος. Να πω το Σέλτικς-Λέικερς, αλλά πάλι δεν τα έβλεπα τα ματς γιατί ήμουν (λόγω Ντόκτορ Τζέι και κυρίως Μόουζες Μαλόουν) Σίξερς. Το Μποργκ-Κόνορς; Ή το Ναβρατίλοβα-Κρις Έβερτ Λόιντ; Με το τένις ασχολείται ο Γιωργάκης ο Περπερίδης, ωστόσο. Λίβερπουλ-Γιουνάιτεντ; Θα μπλέξουμε. Ρεάλ-Μπάρτσα, επίσης,Καλά όλα αυτά σύντροφοι και φίλοι, ωστόσο, το Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός δεν υπάρχει. Με αυτό μεγαλώσαμε, με αυτό θα γεράσουμε.

Με αυτό διαλέξαμε στρατόπεδο, κάναμε την πλάκα μας, γελάσαμε, κλάψαμε, χαρήκαμε, στενοχωρηθήκαμε. Κάναμε καζούρα στον φίλο μας, μας έκανε αυτός μετά, παραξεγηθήκαμε κάνα δυο φορές (μπορεί και πέντε) αλλά τα ξαναβρήκαμε, σαν καλοί "γαύροι" και "βάζελοι".Μετά συγχωρήσεως, αλλά όλα τ' άλλα είναι απλές οδοντόκρεμες...

O πολιτισμός του Clásico (Θοδωρής Κουνάδης)

Πριν μερικά χρόνια θα απαντούσα χωρίς δεύτερη σκέψη το αιώνιο ντέρμπι. Είναι το παιχνίδι των παιδικών μου χρόνων, είναι η αναμέτρηση από την οποία δεν έχω χάσει λεπτό, είναι αυτά που έγραψε ο Φιλέρης, είναι ο Ολυμπιακός με τον Παναθηναϊκό. Πλέον όμως κάνω δεύτερες σκέψεις που συμπεριλαμβάνουν ένα πακέτο με ανακοινώσεις, κύκλους, τρίγωνα και τετράγωνα των ομάδων. Με εμετικά πρωτοσέλιδα στις εφημερίδες και τηλεκριτικούς που ψάχνουν μέχρι και τα ανάποδα πλάγια. Με διαδικτυακό πόλεμο στα σόσιαλ μίντια ο οποίος περιλαμβάνει στην ‘’καλύτερη’’ του έκδοση σχόλια με «φαπ», «γαυράκο», «βαζελάκο», «0-3», «1-4» και στην χειρότερη καρκίνους και μανάδες. Με οπαδούς μόνο μίας ομάδας σε κάθε ντέρμπι που το μυαλό το έχουν στο πώς θα κάνουν "έρωτα" σε ό,τι ιερό και όσιο έχει ο αντίπαλος.

Όλα τα παραπάνω κατάντησαν το αγαπημένο μου ντέρμπι ως ένα αναγκαίο δημοσιογραφικό κακό. Πρέπει να ασχοληθώ μαζί του. Σε αντίθεση με το απολαυστικό Clásico.

Το ντέρμπι των παιδικών μας αναμνήσεων (Β. Σταματόπουλος)

Ωραίο το Μπαρτσελόνα-Ρεάλ, ακόμα καλύτερο το Λίβερπουλ-Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (ελέω των "reds" φυσικά), όμως στα δικά μου μάτια και τα δύο προαναφερθέντα ποδοσφαιρικά ζευγάρια υποτάσσονται πανηγυρικά μπροστά στο Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός. Στο "δικό μας" ντέρμπι. Γιατί κακά τα ψέματα οι περισσότεροι (και εντός αυτής της δουλειάς και εκτός) με αυτή τη "μάχη" μεγαλώσαμε, με αυτήν συγκινηθήκαμε (μέχρι... δακρύων), αυτήν χρησιμοποιήσαμε ως "όχημα" για να πειράξουμε φίλους και γνωστούς σε σχολεία, φροντιστήρια και στο χώρο εργασίας, με αυτό το ματς τρελαθήκαμε περισσότερο από κάθε άλλο στις εξέδρες.

Από μικρό παιδί που θυμάμαι άλλωστε τον εαυτό μου αυτό το ματς περιμένα με ανυπομονησία όλη την εβδομάδα πριν το ντέρμπι, για αυτό συζητούσα μέχρι και... έναν μήνα μετά. Ποιος ξέρει, ίσως και ένας από τους λόγους που ακολούθησα αυτό το επάγγελμα να συνδέεται και με ωραίες αναμνήσεις από το "ντέρμπι αιωνίων". Το παιχνίδι που πάντα θα μας ιντριγκάρει και πάντα θα έχει περίοπτη θέση στην "ποδοσφαιρική μας καρδιά".

Αρης-ΠΑΟΚ '80ς στο μπάσκετ (Δημήτρης Κωνσταντινίδης)

Έχετε δει Άρης-ΠΑΟΚ στα ντουζένια τους; Έχετε δει το Παλέ να φλέγεται και να μας χαρίζει (και) εμπνευσμένα συνθήματα; Έχετε δει από τη μία Γκάλη και Γιαννάκη και από την άλλη Πρέλεβιτς και Κόρφα αλλά και Φασούλα, Βράνκοβιτς, Γουίλτζερ και Μπάρλοου και τον Σούμποτιτς να κάθεται στις γωνίες και να βομβαρδίζει; Έχω την αίσθηση ότι έχω δει και ημίχρονο 61-61 αλλά πάνε και χρόνια και έχει μείνει η μαγεία, άραμπορεί να κάνω λάθος.
Και η θολή από την κάπνα εικόνα και το βγαλμένο σακκάκι του Ξανθού μαζί με τις οι ενστάσεις του και τα στενά σορτσάκια, τα Pony του Γκάλη και τα τεράστια γράμματα στην τηλεοπτική κάλυψη. Ήταν πραγματικά ντέρμπι με όλη την μυρωδιά της εφηβείας μας (και βάλε γιατί πήγε μακριά η βαλίτσα). Κι ας κέρδιζε 9,5 φορές στις δέκα ο Άρης. Ήταν ακόμα περισσότερο γιατί δεν είμαστε ποτέ εκεί αλλά πάντα "μπαίναμε" μέσα στο γήπεδο. Δύο (άντε τρία αν βρισκόντουσαν και στο Κύπελλο) μαγικά παιχνίδια κάθε χρονιά.

Λέικερς-Σέλτικς (Στέφανος Τριαντάφυλλος)

Υπάρχουν πολλά ντέρμπι, το Old Firm στη Σκωτία, το Άρης-ΠΑΟΚ με το οποίο μεγαλώσαμε, το μπασκετικό Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός το κορυφαίο "πορτοκαλί" ντέρμπι της Ευρώπης και μετά έχουμε και το Λέικερς-Σέλτικς. (Καλά έχουμε και το Κουκάκι-Παλατιανή αλλά για αυτό το γνωρίζουν μόνο όσοι ήταν μπροστά στα μεγάλα διπλά δυτικά από το ποτάμι). Το Λέικερς - Σέλτικς , ωστόσο, είναι το ντέρμπι που έβαλε το ΝΒΑ σε όλα τα σπίτια , αυτό που εκτόξευσε τη δημοτικότητα του αθλήματος (και του πρωταθλήματος) σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης.

Τα είχε όλα: δύο αστέρια τόσα λαμπρά που θα μπορούσαν να φωταγωγήσουν από μόνα τους όλα τα νησιά του Ειρηνικού, της Καραϊβικής και του Ινδικού Ωκεανού. Μάτζικ Τζόνσον και Λάρι Μπερντ. Είχε τρομερό επίπεδο (παικταράδες όπως ο Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ, ο Μπάιρον Σκοτ, ο Τζέιμς Ουόρθι, ο Κέβιν ΜακΧέιλ, ο Ρόμπερτ Πάρις, ο Ντένις Τζόνσον), είχε παιχνίδια που έμειναν στην ιστορία, είχε πολύ όμορφες ιστορίες, είχε πρωταγωνιστές, είχε ανατροπές, είχε εκατέροθεν νίκες και εκπλήξεις, είχε σειρές που πέρασαν τα όρια του θρύλου και κάθισαν στον καναπέ του κλασικού. Αυτοί οι τελικοί του '80 ήταν το "μπάσκετ στα καλύτερα του". Τρομερή ποιότητα και αγκώνες που τέλειωναν καριέρες. Η λέξη rivalry στο αγγλοσαξωνικό λεξικό έχει μια φωτογραφία του Μπερντ και του Μάτζικ να παλεύουν για μια χαμένη μπάλα.