Το αντίο του Βιθέντε στις νυχτερίδες

Στον Τσιάρτα δεν έδωσε ταχύτητα, στον Λέτο «ποδοσφαιρικό μυαλό», στον Γεωργάτο έδωσε περίσσια αγάπη για τον… εσπρέσο. Ο Μέσι γεννήθηκε «νάνος», ο Γκιγκς… Ουαλός και ο Μαραντόνα με κλίση στα ναρκωτικά.

Ο τίτλος λοιπόν είναι ένας: "Ο θεός δεν γουστάρει τους αριστεροπόδαρους". Η μεγαλύτερη επιβεβαίωση όμως, ακούει στο όνομα Βιθέντε Ροδρίγες Γιγιέν.

Ο Ισπανός εξτρέμ, υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους πλάγιους επιθετικούς του πλανήτη, όμως ο… μεγαλοδύναμος δεν τον άφησε ποτέ να εκπληρώσει τις προσδοκίες που δημιούργησε στην αρχή της καριέρας του στην Βαλένθια, η οποία ολοκληρώθηκε την περασμένη Κυριακή μετά από 11 χρόνια.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Σε ηλικία μόλις 17 ετών, ο Βιθέντε αρχίζει να κάνει γνωστό το όνομά του μέσα από τις εμφανίσεις του με την εφηβική ομάδα της Ισπανίας, με την οποία έχει 6 γκολ σε 15 ματς. Άρσεναλ και Ρεάλ Μαδρίτης κινούνται για την απόκτησή του, όμως η Βαλένθια εκμεταλλεύεται το γεγονός πως ο μικρός είναι φανατικός οπαδός της και τον «κλέβει» από την συμπολίτισσα Λεβάντε της Σεγούντα Ντιβιζόν.

Οι «νυχτερίδες» βρίσκονται ήδη σε ανοδική πορεία, καθώς με τον Έκτορ Ραούλ Κούπερ στον πάγκο τους και την τριπλέτα Μεντιέτα-Κίλι Γκονζάλες-Κλαούντιο Λόπεζ να κάνει πράγματα και θάματα εντός γηπέδου, έχουν ολοκληρώσει την σεζόν 1999-2000 στη δεύτερη θέση του ισπανικού πρωταθλήματος, αλλά και του Τσάμπιονς Λιγκ. Την επόμενη χρονιά η ομάδα με τον Βιθέντε να δίνει τα πρώτα δείγματα γραφής, επαναλαμβάνει την… επιτυχία στην Ευρώπη, στην Ισπανία όμως μένει 5 και ως αποτέλεσμα αυτού αρχίζει το «ξεσκαρτάρισμα».

Ο Κούπερ φεύγει και μαζί του και ο Κίλι Γκονζάλες, για να κάνει… χώρο στον νεαρό από το Λεβάντε. Ο νέος κόουτς (Ράφα Μπενίτεθ) τον εμπιστεύεται τυφλά και εκείνος παίρνει τη φανέλα του βασικού σπίτι του, καταθέτοντας στο γήπεδο έναν απίστευτο συνδυασμό ταχύτητας, τεχνικής και αίσθησης του γκολ, που τρομοκρατεί κάθε δεξί μπακ που βρίσκεται στο διάβα του. Μέσα σε τρία χρόνια κατακτά 2 πρωταθλήματα (2002, 2004), 1 Κύπελλο ΟΥΕΦΑ (2004) και 1 Σούπερ Καπ Ευρώπης (2004) με τη Βαλένθια, αποδεικνύοντας πως δικαιολογημένα θεωρείται ο καλύτερος αριστερός εξτρέμ της Ευρώπης, μόλις στα 22 του χρόνια!

Η χρονιά έχει κλείσει άλλωστε με αυτόν να σκοράρει 18 φορές -στην κορυφαία σεζόν στην ιστορία των «νυχτερίδων»- εκ των οποίων τη μία στο ματς τίτλου με την Σεβίλλη και την έτερη στον τελικό του ΟΥΕΦΑ, όπου έβγαλε και την ασίστ στον Μίστα για το τελικό 2-0 επί της Μαρσέιγ του Ντιντιέ Ντρογκμπά. Στο δε, «ναυάγιο» της Ισπανίας στην Πορτογαλία, είναι ο μόνος που καταφέρνει να κάνει δύσκολη τη ζωή του μετέπειτα πρωταθλητή Ευρώπης, Γιούρκα Σεϊταρίδη.

Κάπου εκεί όμως ο… θεός αποφασίζει να «παίξει» μαζί του. Ένας τραυματισμός στον αστράγαλο το Σεπτέμβριο του 2004, αντιμετωπίζεται λανθασμένα από τους γιατρούς της Βαλένθια, οι οποίοι καθυστερούν 4 μήνες να τον βάλουν στο χειρουργείο. Μετά από αυτό δε, νέοι λάθος χειρισμοί επιδεινώνουν την κατάστασή του, με αποτέλεσμα να περάσει τα επόμενα δύο χρόνια μία στο γήπεδο και δύο στα… πιτ. Το ξέσπασμά του το καλοκαίρι του 2006 τα λέει όλα.

«Είμαι σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση. Υπερασπίζομαι τους γιατρούς επί δύο χρόνια, όμως πλέον έχω χάσει την εμπιστοσύνη μου σε αυτούς, αφού δεν βλέπω καμία βελτίωση. Πάνω που επανέρχομαι από ένα τραυματισμό, αυτός χειροτερεύει ή προκύπτει ένας άλλος. Μου κάνουν ενέσεις για να παίζω και μετά δεν μπορώ να περπατήσω για μία εβδομάδα! Συν τοις άλλοις συχνά μου λένε πως το πρόβλημά μου δεν υπάρχει και είναι ψυχολογικό. Δεν αντέχω άλλο».

Η Βαλένθια τον αναγκάζει να ανακαλέσει, αλλά η πραγματικότητα δεν αλλάζει. Ακόμα και έτσι πάντως, η απόδοσή του στο γήπεδο δεν διαφοροποιείται, όπου παραμένει εξαιρετικός. Οι συμμετοχές του όμως κάνουν… limit down. Στην εφταετία μετά το 2004 έχει 30 ματς λιγότερα από ότι τα πρώτα τρία χρόνια του στην ομάδα, γεγονός που επηρεάζει και την εικόνα των «νυχτερίδων».

Επιπλέον, η ψυχολογική του κατάσταση έχει χτυπήσει πάτο και τον φέρνει συχνά σε σύγκρουση και με τους προπονητές του (Κούμαν και Εμερί). Με τους οπαδούς στο πλευρό του όμως και όντας πια αρχηγός, συνεχίζει να έχει κάποιες εκλάμψεις από το τεράστιο ταλέντο του, χαρίζοντας μερικές στιγμές «μαγείας» στο κοινό του «Μεστάγια».

Μέχρι την περασμένη Κυριακή. Στα 29 του (μόλις) χρόνια και μετά από 11 σεζόν στη Βαλένθια, ολοκληρώνει τον κύκλο του στην ομάδα της καρδιάς του, σε παιχνίδι μάλιστα κόντρα στην πρώτη του ομάδα, τη Λεβάντε. Με την κόρη του αγκαλιά και δάκρυα στα ματιά αποθεώνεται από τους χιλιάδες οπαδούς των «νυχτερίδων», οι οποίοι αποχαιρετούν τον αρχηγό τους, ξέροντας πως αν ο θεός ήταν λίγο καλύτερος μαζί του, ολόκληρη η ιστορία του συλλόγου θα ήταν διαφορετική.

Το «gracias Vicente y bueno suerte» (σ.σ. ευχαριστούμε Βιθέντε και καλή τύχη), που ακούστηκε στο γήπεδο όπου δοξάστηκε όσο κανείς άλλος, είναι πολύ λίγο για ένα από τα κορυφαία αριστερά εξτρέμ που γνώρισε το ποδόσφαιρο. Ας όψεται όμως ο θεός, που από ότι φαίνεται, δεν γουστάρει και πολύ τους αριστεροπόδαρους…