Πλάκα πλάκα (αν και τέτοιες περιπτώσεις δεν σηκώνουν αστεϊσμούς) του Παναθηναϊκού του τρέχουν αυτές οι φάσεις με τα φάουλ...

Με τα φάουλ και κυρίως με τα μη φάουλ!

Αυτά τα μη φάουλ τού κόστισαν δυο ήττες μέσα σε επτάμιση μήνες και αυτό που έπαθε χθες στην Πόλη ο Δημήτρης Πρίφτης, το είχε λουστεί και ο Οντεντ Κάτας στις 5 του περασμένου Ιουνίου στο Λαύριο...

Τότε, δώδεκα δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη του δεύτερου τελικού των playoffs και με το σκορ στο 78-81 οι πράσινοι δεν έκαναν φάουλ και άφησαν τον Τάισον Κάρτερ να σουτάρει με αποτέλεσμα να ισοφαριστούν, να συρθούν στην παράταση και να ηττηθούν.

Σε εκείνη την περίπτωση ο νυν παίκτης της Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης τιμώρησε την επιλογή του Κάτας, ο οποίος όντως ζήτησε από τους παίκτες του να επιδιώξουν να παίξουν την τέλεια άμυνα και να μην υποκύψουν στον πειρασμό του φάουλ...

Στερνή μου γνώση, να σ’ είχα πρώτη που λέει και μια παροιμία...

Χθες ξανά μανά τα ίδια, με μια διαφορά όμως: στο Λαύριο ο Παναθηναϊκός προηγούνταν με διαφορά τριών πόντων, ενώ κόντρα στην Εφές, μετά τη χαμένη βολή του Οκάρο Γουάιτ και ενώ απέμεναν 14 δευτερόλεπτα για να ακουστεί η κόρνα της λήξης, η διαφορά ήταν στους δυο...

Το foul or not to foul

Σε τέτοιες περιπτώσεις, ο ένας πόντος κάνει όντως τη διαφορά, καθόσον ένας άγραφος κανόνας που αναφέρεται στο παραποιημένο Σαιξπηρικό δίλημμα, το οποίο διατυπώνεται ως "to foul or not to foul", λέει πως στο +3 κάνεις φάουλ, εκτός κι αν είσαι ο Γκρεγκ Πόποβιτς!

Στο +2 κάνεις την πάπια και ό,τι βρέξει, ας κατεβάσει!

Την επαύριον του δεύτερου τελικού της περυσινής Stoiximan Basket League είχα ασχοληθεί επισταμένως με αυτή την υπόθεση, στην οποία παρεμπιπτόντως έχω εντρυφήσει εδώ και χρόνια...

Έσφαλα όμως τότε διότι έγραψα ότι ο Κάτας ζήτησε φάουλ, αλλά δεν εισακούσθηκε...

Έσφαλα και διορθώνω σήμερα, με μπόλικη καθυστέρηση, το λάθος μου, διότι εκ των υστέρων επιβεβαίωσα ότι όντως ο Ισραηλινός προπονητής προτίμησε ρητά και κατηγορηματικά την καθαρή άμυνα...

Μετά τη λήξη του χθεσινού αγώνα, στη συνέντευξη του στη NOVA ο (εκ των συνεργατών του Πρίφτη) Κώστας Χαραλαμπιδης που είχε δει το ίδιο έργο όντας πέρυσι στο πλάι του Κάτας, έδωσε την πραγματική διάσταση της υπόθεσης που αιωρείται ανάμεσα στο σωστό και στο λάθος...

Πού είναι ο Ντάνστον, οέο;

"Είχαμε επιλέξει είτε το φάουλ στον Ντάνστον, είτε την άμυνα. Δεν μπήκε ο Αμερικανός και αποφασίσαμε να ρισκάρουμε, αλλά δεν τα καταφέραμε".

Όλες οι επιλογές και όλοι οι προπονητές ασφαλώς κρίνονται εκ του αποτελέσματος, οπότε εδώ δεν υφίσταται κάποιος αδιάσειστος κανόνας, χώρια που στο βωμό του φάουλ ή του μη φάουλ έχουν σφαχτεί παλικάρια!

Όσο διλημματικό στοιχείο ενέχει η απόφαση, άλλο τόσο παίζεται το τι θα αποδειχθεί πως είναι ο προπονητής που την παίρνει...

Η μάγκας ή... δάγκας!

Η δημόσια διαβούλευση του Ζοτς

Εδώ υπάρχει ένα κλασικό παράδειγμα που αφορά κιόλας τον Παναθηναϊκό...

Στις 3 Μαΐου του 2009, στον τελικό του Final 4 της Ευρωλίγκας στην 02 Arena του Βερολίνου παίχθηκε ένα έργο που μοιάζει πολύ με το χθεσινό...

Χθες λοιπόν ο Οκάρο Γουάιτ αστόχησε στην πρώτη βολή και έβαλε μόνο τη δεύτερη έχοντας... λερωμένη τη φωλιά του από τις 18 του περασμένου Νοεμβρίου στο Μόναχο (Μπάγερν - Παναθηναϊκός 81-78) όπου στα 46 δευτερόλεπτα και με το σκορ στο 74-76, πέταξε στα σκουπίδια και τις δυο.

Στον τελικό του 2009, είχε μία στις δυο βολές ο Σαρούνας Γιασικέβιτσους, ο οποίος «έγραψε» το 73-71 υπέρ του Παναθηναϊκού... Στο καπάκι κάλεσε τάιμ άουτ ο Ετορε Μεσίνα για να δώσει τις κατευθύνσεις της τελευταίας επίθεσης...

Τότε ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς δεν πήρε μονάχος του, ούτε σε συνεννόηση με τον Δημήτρη Ιτούδη την απόφαση, αλλά (όπως μαρτύρησε ο Μάικ Μπατίστ στην αυτοβιογραφία του) έθεσε το ζήτημα σε δημόσια διαβούλευση!

Απευθύνθηκε λοιπόν προς τους παίκτες, ζήτησε εν είδει debate τη γνώμη τους και το ρεζουμέ των απαντήσεων που έλαβε συνέτεινε στην άμυνα, όπερ και εγένετο...

Ο Ομπράντοβιτς δεν προέβη σε αυτή την εξόχως δημοκρατική διαδικασία, επειδή ήθελε να υπεκφύγει και να μην αναλάβει την ευθύνη, αλλά για έναν λόγο που οφείλουν να τον γνωρίζουν, να τον σέβονται και να τον εφαρμόζουν οι προπονητές...

Εκείνη τη στιγμή οι παίκτες είναι εκείνοι που διαθέτουν το λεγόμενο feeling: δηλαδή την αίσθηση του τι συμβαίνει στον αγωνιστικό χώρο και πώς πρέπει να παιχθεί μια άμυνα ή μια επίθεση, πολλώ δε μάλλον όταν κρίνει έναν τίτλο!

Η άμυνα του Νίκολας, ο θύτης και το θύμα

Στο αμέσως επόμενο κλικ και ενώ ο Ζοτς απέσυρε τον Σάρας (για να μην τον σημαδέψουν με κάποιο mismatch οι Ρώσοι) και έβαλε τον Στράτο Περπέρογλου, ο Ντρου Νίκολας χώθηκε στα σκέλια του Ραμούνας Σισκάουσκας...

Ο Λιθουανός πρώην παίκτης του Παναθηναϊκού μπουμπούνισε το τρίποντο, η μπάλα δεν του έκανε το χατίρι και όλα τα υπόλοιπα είναι Ιστορία!

Χθες λοιπόν ο Παναθηναϊκός είδε το ίδιο έργο από την ανάποδη πλευρά: τότε ήταν ο θύτης, τώρα έγινε το θύμα!

Ο Βασίλιε Μίτσιτς δίστασε να πάρει το τελευταίο σουτ, διότι ναι μεν ήταν πρώτος σκόρερ του ματς (μαζί με τον συμπατριώτη του Νεμάνια Νέντοβιτς), αλλά μέχρι εκείνη τη στιγμή είχε μηδέν στα επτά τρίποντα...

Είδε λοιπόν στη γωνία τον Τίμπορ Πλάις και του πέταξε την μπάλα για ένα δυνητικό corner 3, αλλά κι ελόγου του, παρά το γεγονός ότι έχει εφέτος 12/25 τρίποντα, έκανε στην κυριολεξία τον Γερμανό!

Παραδίπλα του στις 45 μοίρες έστεκε ο Αντριάν Μοερμάν που ήταν οπλισμένος και να πώς το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον!

Άργησε να πάει κιόλας πάνω του ο Οκάρο Γουάιτ και έγινε ό,τι (δεν έπρεπε να γίνει, αλλά) έγινε!

To stretch four με τα 20+ τρίποντα

Παρεμπιπτόντως ο Γάλλος πάουερ φόργουορντ που είναι κιόλας δηλωμένος stretch four μέχρι εκείνη τη στιγμή είχε 2/5 τρίποντα και τελείωσε το ματς με 3/6...

Αλλού όμως βρίσκεται το ψητό: ο Μοερμάν σε 20 αγώνες της εφετινής σεζόν έχει σουτάρει 20 παραπάνω τρίποντα (29/75) από δίποντα (30/55) και ασφαλώς θα πέταγε τη σκούφια του για να εκτελέσει από τα 6μ.75, χώρια που είχε κιόλας την ευκαιρία να αναγορευθεί ήρωας της βραδιάς.

Εάν το έχανε βεβαίως, μαύρο φίδι που τον έφαγε!

Εντέλει, όπως λέει και το τραγούδι που είπε ο Γιώργος Νταλάρας, "όλοι έχουμε γραμμένο, που το λένε πεπρωμένο": το κισμέτ του Γουάιτ έγραφε ότι θα γίνει ο homme fatal και του Μοερμάν πως θα ρούφαγε το νέκταρ...

Η σκέψη του Πρίφτη

Προφανώς ο Αταμάν μάντεψε τη λογική σκέψη του Πρίφτη και –κρίνοντας από τη μεταγενέστερη δήλωση του Χαραλαμπίδη-φρονίμως ποιών απέσυρε τον Ντάνστον και έβαλε τον Πλάις...

Ήταν βέβαιος ότι ο Παναθηναϊκός θα επιδιώξει να κάνει φάουλ στον πρώην παίκτη του Άρη και του Ολυμπιακού και... γαμπρό μας (καθόσον έχει παντρευτεί την Άννα Καβάσιλα, κόρη του Βαγγέλη Καβάσιλα που πριν από 40 χρόνια είδε με λυγμούς το τρομερό ταλέντο του να γίνεται συντρίμμια μαζί με την κνήμη και την περόνη του) και τον πάρκαρε στον πάγκο...

Λογικό, λογικότατο, διότι ο Ντάνστον είχε μέχρι εκείνη τη στιγμή 2/5 βολές και σε όλη τη διοργάνωση ποσοστό 68.9% από τη γραμμή (31/45).

Το 0-15, ο Γιάννης και οι όμορφες ήττες

Μ' αυτά και μ' αυτά ο Παναθηναϊκός έμεινε με άδεια χέρια για δέκατη φορά εφέτος και για 15η διαδοχική σε εκτός έδρας αγώνες, μετά τη νίκη του επί του Ολυμπιακού, στις 5 Φεβρουαρίου του 2020...

Λίγη ώρα αργότερα στο Μιλγουόκι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο άνοιγε κουβέντα για τις άσχημες νίκες και αναρωτιέμαι εάν εκείνη που υπέστη ο Παναθηναϊκός στην Πόλη ανήκει στις όμορφες ήττες!

Αυτή είναι μια μεγάλη και ασφαλώς δυσάρεστη κουβέντα...

Ο συχωρεμένος ο Αλκέτας Παναγούλιας είχε πει κάποτε πως ο θρίαμβος απέχει από την καταστροφή μια τρίχα και αυτή τη… μαύρη αλήθεια ο Παναθηναϊκός τη βίωσε σκληρά στο πετσί του…

Όταν μια ομάδα χάνει ένα ματς με έναν πόντο στο τελευταίο δευτερόλεπτο της φταίνε όλα: μια βολή-δώρο, μια χαμένη ελεύθερη βολή, μια απόφαση τακτικής, μια κακή περιστροφή, μια πάσα (του Πλάις στον Μοερμάν), ένα δευτερόλεπτο και δεν συμμαζεύεται!

Τη μία βολή στην οποία αναφέρομαι, την έκανε δώρο ο Ισπανός διαιτητής Ντάνι Ιερεθουέλο με την τεχνική ποινή, με την οποία καθ’ υπερβολήν χρέωσε τον Δημήτρη Πρίφτη, δυο λεπτά πριν από τη λήξη, επειδή, λέει, το μισό παπούτσι του πατούσε την πλάγια γραμμή!

Έλεος ρε άνθρωπε!

Η γραμμή του Ζάρκο, του Γκάλη και του... Ψαραντώνη

Εδώ ταιριάζει μια ατάκα του Ψαραντώνη, όταν οδηγούσε στην εθνική οδό από το Ρέθυμνο στο Ηράκλειο και τον σταμάτησε ένας τροχονόμος...

"Γιάιντα με σταμάτησες μπρε κουμπάρε;" τον ρώτησε απορημένος...

"Συγνώμη, Αντώνη, αλλά πάτησες τη διαχωριστική γραμμή" του απάντησε το.. όργανο.

"Επάτησα τηνε, κατέω το μπρε, μα δεν την εξετσιλάκωσα κιόλας" αποκρίθηκε έκπληκτος ο Ανωγειανός λυράρης.

Ξετσιλακώνω στα κρητικά σημαίνει λιώνω, συνθλίβω! Και ο Πρίφτης πάτησε την πλάγια γραμμή, αλλά δεν την εξετσιλάκωσε κιόλας!

Σε κάθε περίπτωση οι γραμμές είναι μοιραίες κι αυτό καλύτερα από κάθε άλλον το ξέρει ο Ζάρκο Πάσπαλι από εκείνο το αλήστου μνήμης πάτημα της στον αγώνα των play offs του Ολυμπιακού με τη Λιμόζ στο Beaublanc, το 1993.

Το ξέρει επίσης, αλλά ευτυχώς δεν το πλήρωσε, λόγω της αβλεψίας του διαιτητή, ο Νίκος Γκάλης όταν την πάτησε προτού πασάρει στον Φάνη Χριστοδούλου για να μπουμπουνίσει το τρίποντο με το οποίο η Εθνική έριξε στο κανναβάτσο τους Σοβιετικούς στον ημιτελικό του Eurobasket του 1989 στο Ζάγκρεμπ!

Το "ναι μεν αλλά" και ο "Beast" του Πιτίνο

Δεν επέζησε λοιπόν του χθεσινού θρίλερ ο Παναθηναϊκός, με ό,τι αυτό συνεπάγεται όχι τόσο στην άνοδο του στην κατάταξη ή στην αύξηση των πιθανοτήτων του να διεκδικήσει την (εδώ και καιρό) χαμένη πρόκριση, όσο στην ψυχολογική ανάταση, στην ενίσχυση του γοήτρου, στη βελτίωση της εργασιακής ατμόσφαιρας και στο να ριχτούν τα μπετά για το κτίσιμο ενός momentum.

Ενυπάρχουν ωστόσο και στοιχεία... νίκης στη χθεσινή 15η ήττα του σε 19 αγώνες: η ανταγωνιστικότητα του απέναντι στους πρωταθλητές Ευρώπης, ο αδάμαστος χαρακτήρας που έδειξε σε όλη τη διάρκεια του αγώνα, η επικράτηση του στα ριμπάουντ (με αιχμές του δόρατος τον Εβανς, τον Γουάιτ και τον Σαντ Ρος), η εντυπωσιακή βελτίωση του στα σουτ τριών πόντων (12/28) και –σε ατομικό επίπεδο- η εξαιρετική, ενδεχομένως απροσδόκητη και πάντως πολλά υποσχόμενη παρουσία του Βασίλη Καββαδά που κλήθηκε εξ εφέδρων για να υποδυθεί κάτι σε... Παπαγιάννη!

Άδικα τον φώναζε "Beast" (τέρας) ο Ρικ Πιτίνο;

ΥΓ: Στο τέλος της βραδιάς όλα αυτά πήγαν στράφι και μένει να φανεί αν το κατακάθι του χθεσινού πικρού τούρκικου καφέ μπορεί να αφήσει λίγο άρωμα στο φλιτζάνι...