15 Ιανουαρίου 1950. Η Φιορεντίνα αντιμετωπίζει τη Γιουβέντους σε ένα από τα παραδοσιακά ματς της Serie A και το ματς λήγει χωρίς σκορ, με τον κύριο υπεύθυνο για αυτό να είναι ο Σέρτζο Τσερβάτο.

Ο Ιταλός αριστερός μπακ των "βιόλα" (από το 1948 μέχρι το 1959 όταν και μετακόμισε στη Γιουβέντους) είχε την μεγάλη ευκαιρία να ξεκολλήσει την αναμέτρηση από το "μηδέν" και να δώσει τη νίκη στην ομάδα από την άσπρη βούλα όπου ήταν συνήθως αλάνθαστος, όμως αστόχησε απελπιστικά από τα 11 βήματα.

Το παράδοξο είναι πως το συγκεκριμένο συμβάν πέρασε σε εντελώς δεύτερη μοίρα από όσους βρέθηκαν εκείνη την ημέρα στο γήπεδο, αφού το ρολόι του χρόνου είχε σταματήσει για όλους στο 80ο λεπτό, δέκα λεπτά πριν το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή Μπερνάρντι.

Τι είχε συμβεί τότε; Είχε γραφτεί ιστορία, με τον κεντρικό αμυντικό της Γιουβέντους να επιχειρεί να προλάβει τη μπάλα προτού καταλήξει στα πόδια του επικίνδυνου Παντολφίνι από πάσα του Μάλι και να το καταφέρνει με έναν μοναδικό τρόπο: με ψαλίδι.

Ο Παρόλα είχε κάνει το χρέος του προς την (ιταλική ποδοσφαιρική) ιστορία και τα υπόλοιπα ήταν δουλειά του Κάρλο Μπιάνκι: του φωτογράφου που απαθανάτισε εκείνη τη μαγική στιγμή σε μία μοναδική φωτογραφία η οποία με τη σειρά της έγινε το επίσημο λογότυπο της συλλογής αυτοκολλήτων της Panini "Calciatori".

"Η πτήση στον ουρανό" όπως περιέγραψε την κίνηση του Παρόλα ο Ιταλός σπίκερ της εποχής, Κοράντο Μπάνκι, μάγεψε ένα ολόκληρο έθνος και πέρασε γρήγορα τα ιταλικά σύνορα καθώς το "ψαλίδι του Parola" ("rovesciata di Parola" κατά τους Ιταλούς) κυκλοφόρησε μέσω των αυτοκολήτων της Panini σε περισσότερα από 200 εκατομμύρια αντίτυπα σε διάφορες γλώσσες.

Το ψαλίδι που στη συνείδηση των Ιταλών έχει καθιερωθεί με την ονομασία "rovesciata alla Parola"

Όπως μάλιστα είπε εύστοχα κάποτε ένας Ιταλός ιστορικός "ο Παρόλα έκανε τη συγκεκριμένη κίνηση τόσο δημοφιλή όσο η πίτσα"!

Και επειδή πίσω από μία ωραία ιστορία κρύβεται πολλές φορές μία ακόμα ακόμα πιο αναπάντεχη και εντυπωσιακή, ο αγαπημένος των τιφόζι της Γιουβέντους (φόρεσε τη φανέλα της από το 1939 μέχρι το 1954 έχοντας να επιδείξει 334 συμμετοχές και 10 γκολ) αλλά και όλων των Ιταλών, Κάρλο Καρόλα, έχει να "διηγηθεί" μία.

Ουσιαστικά η σχέση του με το περίφημο "bicycle kick" είναι καρμική καθώς από μικρό παιδί είχε ένα μεγάλο πάθος που ήταν η... bicicletta (ποδήλατο). Αυτό το πάθος είχε φροντίσει να του μεταλαμπαδεύσει ο πατέρας του λίγο πριν φύγει από τη ζωή, με τον νεαρό Παρόλα να παίρνει μάλιστα μέρος σε αγώνα ποδηλασίας κάνοντας τη διαδρομή Torino-Bardonecchia και τερματίζοντας στη δεύτερη θέση.

Θα μπορούσε ίσως να συνεχίσει σε αυτό το μονοπάτι και να γινόταν ένας σπουδαίος και τρανός ποδηλάτης, ωστόσο η μοίρα, η τύχη, ή ο Θεός του ποδοσφαίρου αν προτιμάτε είχε διαφορετικά σχέδια για εκείνον ...

Οι τεράστιες οικονομικές δυσκολίες που αντιμετώπιζε η οικογένειά του τον ανάγκασαν να βρει δουλειά σε εργοστάσιο της Fiat για να συνεισφέρει και αυτός το μερτικό του και κατά τη διάρκεια του ελεύθερου χρόνου του εκεί έπαιζε ποδόσφαιρο μαζί με συναδέλφους του.

Για καλή του τύχη τον πρόσεξε ένας σκάουτ της Γιουβέντους (η γνωστή αυτοκινητοβιομηχανία ανήκει στην οικογένεια Ανιέλι που θεωρείται πλέον ταυτόσημη με την ιστορία της Γιούβε) και τον προώθησε στην πρώτη ομάδα.

Γκούναρ Νόρνταλ και Κάρλο Παρόλα πριν από το παιχνίδι Γιουβέντους-Μίλαν στις 5 Φεβρουαρίου 1950

Όλα αυτά το έτος 1939, με τον 18χρονο Παρόλο να έχει μόλις ενηλικιωθεί και να ζει το παραμύθι της ζωής του, φορώντας τη φανέλα μίας εκ των μεγαλύτερων ομάδων της Ιταλίας αλλά και όλης της Ευρώπης.

Και η αλήθεια είναι πως ο Παρόλα την τίμησε και με το παραπάνω. Όχι μόνο για το διάσημο ψαλίδι του το 1950 αλλά και με τα 15 συναπτά χρόνια προσφοράς του στους "μπιανκονέρι" καθώς και με το ότι ήταν ο μοναδικός Ιταλός που στις 10 Μαΐου 1946 στη Γλασκώβη πήρε μέρος στη φιλική αναμέτρηση της Μεγάλης Βρετανίας με τη Μεικτή Ευρώπης υπό την αιγίδα της παγκόσμιας ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας.

Παρά τη βαριά ήττα σε εκείνο το ματς για τη Μεικτή Ευρώπης (1-6) η εμφάνιση του Παρόλα άρεσε σε αρκετές βρετανικές ομάδες που, χωρίς δισταγμό, προσπάθησαν να τον αποκτήσουν, όμως ο "Ευρωπαίος Καρλέτο" όπως ήταν το παρατσούκλι που του κόλλησαν μετά από εκείνο το ιστορικό παιχνίδι, δεν ήθελε με τίποτα να αφήσει την γλυκιά αγκαλιά της αγαπημένης του Γιουβέντους.

Είχε μάθει άλλωστε να ζει λιτά χωρίς πολλά λεφτά: 18 λίρες το μήνα πληρωνόταν όταν εργαζόταν στη FIAT, 750 λίρες ήταν η προσφορά που είχαν κάνει οι άνθρωποι της Γιουβέντους στη μητέρα του για να τον υπογράψουν, πρόταση φυσικά στην οποία δεν θα μπορούσε με τίποτα να αρνηθεί.

Το ποδοσφαιρικό του φινάλε τον βρήκε στη Λάτσιο (1954-55) όπου αγωνίστηκε σε επτά μόλις ματς, με τη μοίρα να του παίζει πάντως ένα ακόμα παιχνίδι αρκετά χρόνια αργότερα: ωραίο όμως, όπως και εκείνη τη βραδιά της 15ης Ιανουαρίου του 1950 που δίδαξε το ψαλιδάκι στους συμπατριώτες του.

Ο Κάρλο Παρόλα βραβεύεται πριν από ένα τοπικό ντέρμπι Τορίνο-Γιουβέντους (15 Μαρτίου 1953) με το τρόπαιο στο τραπέζι να αντιπροσωπεύει τη θρυλική κίνησή του

Βλέπετε, η τελευταία ομάδα της προπονητικής του καριέρας δεν θα μπορούσε να είναι άλλη πλην Γιουβέντους, με τον Παρόλα να βρίσκεται στο τιμόνι της από το 1974 μέχρι το 1976 και να πανηγυρίζει στην πρώτη του σεζόν στο Τορίνο το σκουντέτο, επί προεδρίας του άλλοτε συμπαίκτη του και επίσης εμβληματικής φιγούρας της "βέκια σινιόρα", Τζαμπιέρο Μπονιπέρτι.

Οι τίτλοι τέλους στη ζωή του έπεσαν τον Μάρτιο του 2000 στο Τορίνο σε ηλικία 78 ετών, με τον Παρόλα όμως να έχει προλάβει πολύ νωρίτερα να γίνει ποδοσφαιρικά αθάνατος χάρη στην κίνηση που έδειξε το δρόμο στους μεταγενέστερους, γνωστή και ως "rovesciata alla Parola".