Τα πόδια του ήταν σκέτη μαγεία. Μπορούσε να χρησιμοποιήσει εξίσου το δεξί και το αριστερό του, σκορπώντας πανικό σε κάθε αντίπαλο τερματοφύλακα. Ταχύς, εκρηκτικός και με άριστη τεχνική κατάρτιση. Μπαλαδόφατσα από τις λίγες, με εκείνο το χαρακτηριστικό ξανθό μαλλί που αποτελούσε σήμα κατατεθέν του. Έβλεπε γήπεδο όσο λίγοι και αποτελούσε έναν από τους πιο ολοκληρωμένους επιθετικούς χαφ της εποχής του και γενικότερα των τελευταίων δεκαετιών. Χαιρόσουν να τον βλέπεις να αλωνίζει στο χορτάρι με εκείνο το επιβλητικό του στυλ, το πάθος του και την αυταπάρνησή του για τη νίκη. Εκρηκτικό δείγμα πάθους και ταλέντου...

Ο Πάβελ Νέντβεντ γεννήθηκε στις 30/8/1972 στο Τσεμπ της Τσεχοσλοβακίας και το Sport24.gr κάνει φλας μπακ στην σπουδαία καριέρα του. Δεν ήταν παίκτης του life style και της λεζάντας, αλλά προτιμούσε να "μιλάει" με τα κατορθώματά του στο χορτάρι. Έπαιξε στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο και είχε φανατικούς θαυμαστές. Ακόμα και εκείνοι που δεν τον γούσταραν για τους δικούς τους λόγους, τον σέβονταν πολύ, διότι ήταν πάστα μεγάλου ποδοσφαιριστή και γεννημένου νικητή. Η ιδιαίτερη κόμη του σε συνδυασμό με τα χαρίσματά του, δημιούργησαν μια από τις πιο χαρακτηριστικές φιγούρες των γηπέδων για περίπου μια 20ετία.

Η μεγάλη βραδιά της Γιούβε και ο "εφιάλτης" του Τσέχου

Σαν σήμερα όμως το 2003, ακριβώς πριν 13 χρόνια δηλαδή, συνέβη μια από τις χειρότερες στιγμές της καριέρας του. Η Γιουβέντους έπαιζε με τη Ρεάλ Μαδρίτης στον δεύτερο ημιτελικό του Champions League και πάλευε για μια θέση στον τελικό, εκεί όπου ο νικητής θα έπαιζε απέναντι στη Μίλαν στο "Old Trafford" (είχε αποκλείσει τη μισητή συμπολίτισσα Ίντερ). Ο πρώτος αγώνας έγινε στο "Santiago Bernabeu" και οι Μαδριλένοι επικράτησαν 2-1, αφήνοντας όμως όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά για τη ρεβάνς στο Τορίνο. Εκεί, οι "μπιανκονέρι" έδειξαν το μέταλλό τους και έστειλαν σπίτι της τη "Βασίλισσα", που δεν μπόρεσε να υπερασπιστεί το "στέμμα" της.

Οι Τρεζεγκέ και Ντελ Πιέρο στο 12' και στο 43' αντίστοιχα, χάρισαν προβάδισμα δυο τερμάτων στη Γιουβέντους, με τον Νέντβεντ στο 73' να πετυχαίνει ένα πανέμορφο γκολ για το 3-0, που "κλείδωσε" την πρόκριση στον τελικό (στο 89' μείωσε ο Ζιντάν για τη Ρεάλ). Στο 82' όμως, ο Τσέχος έκανε ένα τάκλιν στον ΜακΜάναμαν και ο διαιτητής του ματς, Ουρς Μέγερ, του έδειξε κίτρινη κάρτα, που θα σήμαινε ότι θα έχανε το "μεγάλο ραντεβού".

Ο ίδιος δεν άντεξε και ξέσπασε. Έπεσε στα γόνατα, έχοντας αντιληφθεί τι συνέβη και ξέσπασε σε κλάματα. Για ένα μαρκάρισμα που ίσως δεν χρειαζόταν, θα έχανε τον τελικό του Champions League. Η γιορτή μετατράπηκε σε προσωπική τραγωδία για τον ίδιο. Μια καταπληκτική σεζόν που τον βρήκε και κάτοχο της "Χρυσής μπάλας", θα αμαυρωνόταν χάρη σε αυτή την κίτρινη. Πέντε γκολ σε 15 αγώνες είχε πετύχει εκείνη την σεζόν στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση και όμως θα έλειπε από τον τελικό, όπου η Μίλαν επικράτησε στα πέναλτι και σήκωσε το τρόπαιο.

Το ξεκίνημα, η Σπάρτα Πράγας και το EURO '96

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή όσον αφορά την σπουδαία καριέρα του. Μόλις στα πέντε του χρόνια, μπήκε στον κόσμο του ποδοσφαίρου, που έμελλε να στιγματίσει την ίδια του την ύπαρξη. Μεγαλώνοντας στην πόλη Σκάλνα, άρχισε να προπονείται με την Τατράν και αρκετά χρόνια μετά, σε ηλικία 13 ετών, πήγε στην Ρούντα Βιέζντα και ένα χρόνο μετά την Σκόντα Πλζεν. Εκεί έμεινε για μια πενταετία, προτού ξεκινήσει η επαγγελματική του σταδιοδρομία. Αυτή αποδείχτηκε μεγαλύτερη απ' ό,τι και ο ίδιος πίστευε. Κάνοντας μια αποτίμηση της διαδρομής του, αν μη τι άλλο πρέπει και ο ίδιος να είναι πολύ ικανοποιημένος με όσα πέτυχε. Για πολλούς, βάσει ταλέντου, το ταβάνι του ήταν για ακόμα πιο ψηλά, όμως και πάλι κέρδισε τίτλους, δόξα, χρήμα, αναγνώριση.

Κάποτε, ένας βετεράνος Τσεχοσλοβάκος ποδοσφαιριστής, ονόματι Κάρολ Ντόμπιας, είχε γράψει για τον Νέντβεντ και δεν έδειξε να πιστεύει πολύ στο ταλέντο του. Δεν θεωρούσε ότι ο ξανθομάλλης είχε μέλλον μπροστά του, όμως για τον ίδιο αποτέλεσε το κίνητρο για να αποδείξει σε όλους ότι μπορούσε να διαψεύσει όσους δεν τον πίστευαν. Το σίγουρο είναι πως όσοι δεν θεωρούσαν ότι θα μπορούσε να κάνει κάτι ιδιαίτερο, διαψεύστηκαν πανηγυρικά. Κινητήριος μοχλός για τον ίδιο ήταν εκείνο το άρθρο και κάθε ματς ήταν μια μάχη απόδειξης. Έπαιζε πάντα στα... κόκκινα, ακόμα και αν δεν του "έβγαινε" ένα ματς στο χορτάρι.

Στα 19 του και συγκεκριμένα το 1991, πήγε στην Ντούκλα Πράγας και έπαιξε στην ανδρική ομάδα. Μόλις ένα χρόνο μετά και αφού το κοντέρ είχε γράψει 19 συμμετοχές και τρία γκολ, πήγε στην συμπολίτισσα, Σπάρτα. Εκεί έπαιξε από το 1992 μέχρι το 1996, άρχισε να "χτίζει" το όνομά του, να αναγνωρίζεται σε εγχώριο επίπεδο και το EURO '96 στα γήπεδα της Αγγλίας έκανε το μεγάλο "μπαμ" με την εθνική του ομάδα, φτάνοντας μέχρι τον τελικό της διοργάνωσης (ήττα με 2-1 από την Γερμανία στην παράταση). Πρώτα βέβαια έπαιξε με την U-20 της χώρας του, προτού ακολουθήσει η άνοδος στην ανδρών. Από 1/1/1993 δεν ήταν πλέον Τσεχοσλοβακία, αλλά Τσεχία και Σλοβακία.

Τα τρία πρώτα χρόνια στην Σπάρτα, την βοήθησε να πάρει το πρωτάθλημα και άρχιζε να εμπλουτίζει το παιχνίδι του. Μπορούσε να παίξει στα άκρα, πιο μέσα, πίσω από τον επιθετικό, ενώ τα πόδια του ήταν δυναμίτης. Τη σεζόν 1995-96, η Σπάρτα τερμάτισε 4η στο πρωτάθλημα, όμως ο ίδιος σημείωσε 14 γκολ σε 30 αγώνες πρωταθλήματος, 5 γκολ σε 8 ματς στην Ευρώπη, ενώ συνέβαλε τα μέγιστα στην κατάκτηση του Κυπέλλου. Τέσσερα χρόνια εκεί, ο Πάβελ Νέντβεντ, πήρε 3 Πρωταθλήματα (1992-93, 1993-94, 1994-95), 1 Κύπελλο (1995-96) και σκόραρε 28 φορές σε 116 ματς. Μετά το EURO, ήρθε το μεγάλο άλμα...

Όταν η Λάτσιο τον "έκλεψε" από την PSV

Τα όσα έκανε με την εθνική του στα γήπεδα της Αγγλίας, έκαναν την Αϊντχόφεν να κινηθεί για την απόκτησή του και μάλιστα ήρθε σε προφορική συμφωνία μαζί του. Οι Ολλανδοί όμως λογάριαζαν χωρίς τις... ορέξεις της Λάτσιο, η οποία εκείνη την περίοδο διέθετε πολύ χρήμα και έπαιρνε την αφρόκρεμα στην "Αιώνια Πόλη". Οι λατσιάλι πλήρωσαν 3.500.000 ευρώ στη Σπάρτα, αφήνοντας στα κρύα του λουτρού την PSV, η οποία είχε πιστέψει ότι θα τον έκανε δικό της. Εκεί, μετατράπηκε σε έναν ολοκληρωμένο ποδοσφαιριστή που μπορούσε να κάνει τα πάντα στο χορτάρι. Σκυλί του πολέμου, μαχητής και ευλογία κάθε προπονητή να έχει έναν τέτοιο παίκτη στις τάξεις του.

Την αγωνιστική περίοδο 1997-98 κατέκτησε με την ομάδα της Ρώμης το Κύπελλο σε διπλά ματς με τη Μίλαν και λίγους μήνες μετά το Σούπερ Καπ με αντίπαλο τη Γιουβέντους (2-1), όπου μάλιστα πέτυχε και το πρώτο γκολ του αγώνα. Ένα χρόνο μετά, δεν ήρθε κάποιο εγχώριο τρόπαιο, όμως με τη Λάτσιο σήκωσε το τελευταίο Κύπελλο Κυπελλούχων κόντρα στη Μαγιόρκα του Έκτορ Ραούλ Κούπερ. Οι Ιταλοί νίκησαν 2-1, με τον Νέντβεντ να πετυχαίνει μάλιστα το νικητήριο τέρμα, βάζοντας την "σφραγίδα" του στην ευρωπαϊκή Κούπα. Τον Αύγουστο του 1999, η Λάτσιο πήρε και το Σούπερ Καπ Ευρώπης απέναντι στην κάτοχο του Champions League, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (1-0).

Την επόμενη σεζόν (1999-20000, η Λάτσιο έκανε το νταμπλ και πήρε και το Σούπερ Καπ. Ο ίδιος ήταν εκ των βασικών συντελεστών στην κυριαρχία της και σημείο αναφοράς στο παιχνίδι της. Έμεινε εκεί για έναν ακόμη χρόνο και το καλοκαίρι του 2001 ήρθε η μετεγγραφή στην Γιουβέντους. Με την φανέλα της "Βέκια Σινιόρα" γεύτηκε τα πάντα, καλές και κακές στιγμές, αποτελώντας έναν από τους σημαντικότερους παίκτες στην σύγχρονη ιστορία της και δικαιωματικά. Κάνοντας μια αποτίμηση της πορείας του στη Λάτσιο, έπαιξε σε 183 ματς και πέτυχε 45 γκολ, κατακτώντας 1 Κύπελλο Κυπελλούχων (1998-99), 1 Σούπερ Καπ Ευρώπης (1999), 1 Πρωτάθλημα Ιταλίας (1999-00), 2 Κύπελλα Ιταλίας (1997-98, 1999-00) και 2 εγχώρια Σούπερ Καπ (1998, 2000).

Με τη Γιουβέντους ακόμα και στη Serie B

Για να τον κάνει δικό της η Γιουβέντους έδωσε μεγάλη μάχη και έβαλε βαθιά το χέρι στην τσέπη, αφού χρειάστηκε να δώσει πάνω από 40.000.000 ευρώ στη Λάτσιο, η οποία του είχε ανανεώσει το συμβόλαιο, προκειμένου να τον πουλήσει και να μην τον χάσει τσάμπα. Είχαν καταλάβει οι άνθρωποί της πως πλέον είχε κάνει τον κύκλο του και έψαχνε νέα κίνητρα. Ομάδες όπως η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και η Τσέλσι ήθελαν να τον εντάξουν στο δυναμικό τους, αλλά τελικά οι "μπιανκονέρι" τον έκαναν δικό τους και δικαιώθηκαν. Ο Νέντβεντ έμεινε εκεί μέχρι το φινάλε της καριέρας του, το 2009, όταν πια είχε συμπληρώσει τα 37 του χρόνια. Το 2001 μάλιστα, είχε φύγει ο Ζινεντίν Ζιντάν για τη Ρεάλ Μαδρίτης και η Γιουβέντους έψαχνε έναν ηγέτη, που θα πλαισίωνε τον Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο.

Η στιγμή που για τους φίλους της ομάδας του μέτρησε περισσότερο ακόμα και από τις διακρίσεις μαζί της, ήταν το γεγονός πως την ακολούθησε μέχρι και στη Serie B το 2006 εξαιτίας του σκανδάλου Calciopoli. Αυτό ήταν πάνω από τρόπαια, νίκες και γκολ. Άλλωστε, μέχρι τότε είχε κατακτήσει τίτλους και το 2003 είχε πάρει και την "Χρυσή Μπάλα". Από την αρχή εκεί έκανε... παπάδες και μαζί με την Γιουβέντους σάρωναν στην Ιταλία τα δυο πρώτα χρόνια. Το 2003 θα μπορούσε να έχει πάρει και το Champions League, αλλά αυτό κατέληξε στη Μίλαν στην διαδικασία των πέναλτι, όπως προαναφέραμε, με τον ίδιο να μην δίνει το παρών στον τελικό.

Την επόμενη σεζόν (2004-05), η ατυχία του... έκλεισε το μάτι, μένοντας για αρκετό διάστημα εκτός δράσης λόγω τραυματισμού και μάλιστα πέρασαν σκέψεις από το μυαλό του ακόμα και για "τίτλους τέλους" στην καριέρα του. Τελικά, συνέχισε και πήρε το πρωτάθλημα με την "Γηραιά Κυρία", όμως το σκάνδαλο Calciopoli με την ομάδα από το Τορίνο στο επίκεντρο το καλοκαίρι του 2006, έφερε αφαίρεση τίτλων και υποβιβασμό στην δεύτερη κατηγορία. Αρκετοί έφυγαν, όχι όμως και ο ίδιος μαζί με παίκτες όπως οι Ντελ Πιέρο, Μπουφόν και Τρεζεγκέ. Έμειναν, ήπιαν το πικρό ποτήρι μέχρι τέλους και άμεσα ανέβασαν την Γιουβέντους στη Serie A ένα χρόνο μετά και σε μια περίοδο που η Ίντερ είχε πλέον τον πρώτο λόγο στο Καμπιονάτο.

Στην ομάδα έμεινε ως το 2009 και στα 37 του κρέμασε τα παπούτσια του, έχοντας πλέον άλλες προτεραιότητες όπως η οικογένειά του. Με τη "Γιούβε" αγωνίστηκε σε 324 αγώνες, σκοράροντας 65 φορές. Σήκωσε τέσσερα πρωταθλήματα (2001-02, 2002-03, 2004-05, 2005-06) αν και τα δύο τελευταία αφαιρέθηκαν, 2 Σούπερ Καπ Ιταλίας (2002, 2003) και 1 πρωτάθλημα Serie B (2006-07).

Σημείο αναφοράς της εθνικής του

Με την εθνική Τσεχίας δεν κατάφερε να πανηγυρίσει κάποιον τίτλο, αν και υπήρχαν οι προϋποθέσεις. Το 1996 η Τσεχία έφτασε μέχρι τον τελικό του EURO, ενώ οκτώ χρόνια μετά ο Τραϊανός Δέλλας στο 105' με κεφαλιά από κόρνερ του Τσιάρτα έστειλε στο καναβάτσο την ομάδα του Κάρελ Μπρούκνερ και την Εθνική μας στον τελικό και μετέπειτα στο "Έβερεστ" του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Στο EURO 2000, η Τσεχία δεν πέρασε από τους ομίλους, με τον ίδιο να παίζει με προβλήματα τραυματισμού. Το 2006 αγωνίστηκε στο Μουντιάλ της Γερμανίας, ήταν η τελευταία του μεγάλη διοργάνωση και μετά το πέρας της αποσύρθηκε από το αντιπροσωπευτικό του συγκρότημα, μετρώντας 91 συμμετοχές και 18 γκολ. Περιττό να πούμε πως έπαιξε και στις μικρότερες εθνικές της Τσεχοσλοβακίας.

Μάθετε και αυτά...

Μεταξύ άλλων, το 2003, πέρα από την "Χρυσή Μπάλα", κέρδισε τον τίτλο του Καλύτερου Παίκτη στην Serie A, τον τίτλο του Καλύτερου Ξένου Ποδοσφαιριστή στο πρωτάθλημα και τον τίτλο της Αθλητικής Προσωπικότητας στην πατρίδα του. Παντρεμένος με την Ιβάνα από το 2001, έχουν δυο παιδιά, τον Πάβελ και την Ιβάνα. Το 2004 κέρδισε το Βραβείο "Golden Foot", ενώ είναι μέλος της λίστας "FIFA 100" με τους καλύτερους εν ζωή ποδοσφαιριστές όλων των εποχών.

Γκολ, ασίστ και το standing ovation στο "αντίο" του: