Την είχε μια δροσεράδα χθες το βράδυ στο Καλλιμάρμαρο...

Μια... ψυχρανσία, όπως λέμε, αλλά μπρος στα κάλλη, τι είναι ο πόνος!

Όντως ο καιρός ήταν λίγο "chilly", όπως είπε και ο Ομέρ Γιούρτσεβεν, μετά τη λήξη και ομολογώ πως εκείνη τη στιγμή, ένιωθα τύψεις που τον κρατάγαμε κουρασμένο και ιδρωμένο, αλλά ήρε αυτές τις ενοχές ο ίδιος με την διάθεση του να τα πει...

Οι παλιές κουβέρτες και το κλαρίνο

Αλλιώς, εάν τουρτούριζε (όπως συνέβαινε τις κρύες νύχτες του χειμώνα στο μακρινό παρελθόν) θα μπορούσε να τυλιχτεί με μια κουβέρτα!

Διάβολε κάποια θα έχει ξεμείνει στα αποδυτήρια από τότε που αποτελούσαν απαραίτητο αξεσουάρ της διεξαγωγής των αγώνων σε αυτό το φετίχ του παγκόσμιου αθλητισμού.

Ευτυχώς δεν έβρεξε όπως είχε συμβεί στη Βαλκανιάδα του 1979, δυο αγώνες της οποίες είχαν μεταφερθεί εκτάκτως στον "Τάφο του Ινδού", ούτε λυσσομανούσε κιόλας, οπότε όλοι αυτοί που συνέρρευσαν τα καταφχαριστήθηκαν.

Το καταφχαριστήθηκαν και είπαν (όχι ένα, αλλά) πολλά τραγούδι ακομπανιάροντας τον δεξιοτέχνη του κλαρίνου Θανάση Βασιλόπουλου, που ξεσήκωσε τον κόσμο και έκλεψε την παράσταση από τον Κέντρικ Ναν και τον Ντουέιν Ουάσινγκτον.

Δεν ξέρω εάν και πόσο πληρώθηκε, αλλά άξιος ο μισθός του το δίχως άλλο!

Δεν ξέρω επίσης πόσο έληξαν οι δυο αγώνες!

Αστειεύομαι διότι στο χρονικό του Τουρνουά και στα κιτάπια των τεσσάρων ομάδων που θα ξαναβρεθούν ανά ζεύγη αντιμέτωπες στη σεζόν της EuroLeague η οποία βρίσκεται επί θύραις, θα καταγραφούν οι νίκες της Εφές και της Παρτίζαν, αλλά "who cares?" κατά πως λένε και στο χωριό μου...

Η (μη) τεχνική ποινή του Εργκίν και το μελιτζανί χρώμα του Ζοτς

Το εννοώ αυτό διότι μπορεί ο Εργκίν Αταμάν να φλέρταρε κατά τα ειωθότα, με την τεχνική ποινή και ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς να πήρε μια δυο φορές το σύνηθες, παροιμιώδες και απαράμιλλο μελιτζανί χρώμα στη φάτσα του, αλλά αμφότεροι και όλοι όσοι προήλθαν στο Παναθηναϊκό Στάδιο ή παρακολούθησαν τα ματς από τηλοψίας αναλογίζονταν πως επρόκειτο για κάτι πολύ παραπάνω από ένα Τουρνουά μπάσκετ!

Οι παλιότεροι κιόλας, μηδέ της ταπεινότητος μου εξαιρουμένης, νιώσαμε σαν να ξαναγινόμαστε πιτσιρίκια, σαν να ξαναζούμε την εφηβεία και τη νιότη μας, σαν να ανεβαίνουμε στη μηχανή του χρόνου και να επιστρέφουμε στο μέλλον του... παρελθόντος με όλα τα αναμνησιακά, συγκινητικά, ρομαντικά και νοσταλγικά συμπαρομαρτούντα...

Οξύμωρο είναι αυτό το σχήμα, αλλά ταιριάζει στην πραγματικότητα, χώρια που τιμήθηκε δεόντως και η γέφυρα που ένωσε την 18^η Ιουνίου του 1982 με την 21^η Σεπτεμβρίου του 2024.

Η ρεπετισιόν στο 42 και το "Ω τι κόσμος, μπαμπά"

Σαράντα δυο χρόνια είχαν περάσει από την τελευταία φορά που παίχθηκε μπάσκετ σε αυτό τον ομφαλό της γης, 42.000 θεατές μετρήθηκαν (επί τη βάσει και των εισιτηρίων) χθες το βράδυ...

Μπίνγκο!

Είδα μπαμπάδες, μαμάδες και παιδάκια που πέρασαν ένα αξέχαστο Σαββατόβραδο και εδώ όντως κολλάει ο τίτλος του θεατρικού έργου του Κώστα Μουρσελά που έχει την τιμητική του σε περιπτώσεις κοσμοσυρροής..

"Ω τι κόσμος, μπαμπά"!

Είδα εμβληματικές φιγούρες και θρύλους του παγκόσμιου μπάσκετ διασπαρμένους στην εξέδρα, χώρια που όσοι είχαν πατήσει (όχι το παρκέ, που δεν υπήρχε, αλλά) το τσιμεντένιο δάπεδο του Σταδίου και έφαγαν κιόλας πάνω σε αυτό τα γόνατα τους, θα ένιωσαν σαν να γίνονται κι ελόγου τους τα μοντέλα για να σχεδιασθεί το αλά Οσκαρ Ουάιλντ, "πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι"!

Ο Μακρίδης και η κελεμπία

Ήρθαν άνθρωποι από διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, από την Αμερική, ακόμη και από τη Νότια Αφρική, όπως ο 86χρονος, αλλά θαλερός, Γιάννης Μακρίδης, αρχηγός του Παναθηναϊκού στον παρθενικό αγώνα του στο Κύπελλο Πρωταθλητριών (το 1962 με τη Χάοελ Τελ Αβίβ), ο οποίος είναι εγκατεστημένος εδώ και εξήντα χρόνια στο Γιοχάνεσμπουργκ.

«Ο Γιάννης,η ψυχούλα» όπως τον λένε οι παλιοί!

Τουθόπερ, αι γενεαί πάσαι του μπάσκετ και άλλων σπορ, συμπεριλαμβανομένων του Μίμη Δομάζου και του Κριστόφ Βαζέχα.

Ήρθε ακόμη και ο πρόεδρος της FIBA, ο Καταριανός Σείχης Σαούντ Αλί Αλ Τάνι, ο οποίος ξεχώριζε κιόλας σαν τη μύγα μεσ’ στο γάλα, καθόσον φορούσε τη λευκή κελεμπία του!

Ήρθαν δημοσιογράφοι από πολλές χώρες για να καταγράψουν το ιστορικό γεγονός και συν τοις άλλοις να γίνουν οι προπαγανδιστές της ελληνικής ιστορίας στα πέρατα της οικουμένης.

Έπεσαν και τα μάρμαρα!

Κόσμος και κοσμάκης που δεν νοιάζονταν τόσο για το μπάσκετ, όσο για το ιστορικό τοπόσημο που χαρακώνεται ανεξίτηλα στο οικουμενικό αθλητικό γίγνεσθαι.

Προφανώς οι Πράσινοι απέτισαν τιμή και προέβησαν σε σπονδή στην Ιστορία με αυτό το Τουρνουά και δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως ο Παύλος Γιαννακόπουλος από εκεί ψηλά, όπου βρίσκεται από τις 10 Ιουνίου του 2018, θα ήταν «έμπλεος υπερηφάνειας», όπως έλεγε σε τέτοιες περιπτώσεις, ο αδερφός του, ο Θανάσης.

Και εδώ όντως κολλάει γάντι μια ατάκα την οποία χρησιμοποιούσε ο "Τυφώνας" κάθε φορά που ο Παναθηναϊκός τίναζε την μπάνκα στον αέρα, φέρνοντας κάποιον σούπερ σταρ παγκοσμίου βεληνεκούς...

"Θα πέσουν (ΣΣ: όχι τα τσιμέντα, αλλά) και τα μάρμαρα"!

Ε, για προφανείς λόγους, χθες στο ούτως ή άλλως αποκαλούμενο Καλλιμάρμαρο, δεν έμεινε μάρμαρο για μάρμαρο όρθιο!