To πάρτι του Άρη έχει ανάψει φώτα

Δυστυχώς για πολλούς από εσάς και από εσές συνεχίζει και μέσα στο κατακαλόκαιρο, όπως άλλωστε και η ΣΟΥΠΡΑΛΙΓΚΑ μας, αυτό το εξαιρετικό πρωτάθλημα, αυτό το εξαιρετικό αθλητικό προγιόν, που σκέφτηκε πως ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΙΔΕΑ, θα ήταν να στήσει πλέη-οφ τελικής ευθείας/κούπας, όταν η κούπα έχει ουσιαστικά κριθεί ΠΡΙΝ αρχίσει η διαδικασία των πλεη οφ.

Σκεφτείτε το σε επίπεδο 100 μέτρων σπριντ ας πούμε. Που ο ένας δρομέας είναι ήδη στα 80 μέτρα και οι λοιποί ξεκινούν από τα 0 μέτρα, άντε από τα 20 και τα 30. Που δεν λέω, είναι κάτι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ριζοσπαστικό από την κλασσική φλωριά του όλοι μαζί ξεκινάμε από το ίδιο σημείο, αλλά όσο να πεις, αυτός που είναι στα 80 μέτρα έχει ήδη πάρει το χρυσό σπίτι του πως θα γίνει τώρα.

Αν βέβαια σταματούσε εκεί το ζήτημα, ίσως, λέω ΙΣΩΣ να μπορούσες να βρεις κάποια λίγα πράγματα να σου αρέσουν σε αυτό το παγκόσμια άτοπο σύστημα των ελληνικών πλεη οφ. Η «κούρσα» για την δεύτερη θέση ας πούμε, ή η μάχη για την αποφυγή του υποβιβασμού.

Αλλά ασφαλώς επειδή είμαστε Ελλάδα και ασφαλώς επειδή ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΛΑΔΑ, δεν μένουμε εκεί. Στην μέση όλης αυτής της διαδικασίας που δεν έχει και πάρα πολύ μεγάλο νόημα, βρίσκεται η ομάδα του Άρη, μια ομάδα που ουσιαστικά ενώ τσουλάνε τα παιχνίδια καταρρέει. Το παραπάνω δεν το θέτω επικριτικά, δεν προσπαθώ να προσβάλλω την ομάδα του Άρη. Απλά εκφράζω ένα γεγονός. Ένα γεγονός που υποστηρίζεται και τονίζεται ξανά και ξανά από τον προπονητή της ομάδας Μίχαελ Ένινγκ, μιας και πάνω και πριν από όλους, αυτός είναι που πρέπει να κουμαντάρει την πραγματικότητα αυτής της κατάρρευσης.

Συμβόλαια λήγουν, χρήματα δεν υπάρχουν με το τσουβάλι, παίκτες φεύγουν, παίκτες πωλούνται, παίκτες πωλούνται αλλά τελικά δεν πωλούνται και επιστρέφουν και επι του γενικότερου υπάρχει μια ατμόσφαιρα αρκετά συγκεκριμένη που μας ξυπνά αναμνήσεις από πάρτι σπιτικά, αυτά στα οποία όλα γίνονται σε άκυρες στιγμές και λήγουν κάπως ξαφνικά, με ένα μπραφ-κλειδί. Είναι αυτό το μπραφ κατά το οποίο φεύγει ο πυρήνας του κεφιού, τα καλύτερα αγόρια και τα καλύτερα κορίτσα και μετά η ατμόσφαιρα ξεφουσκώνει σαν σκασμένο λάστιχο και μένουν μόνο κάτι χρέπια της ζωής που έχουν πιεί από το πρώτο μισάωρο ένα μπουκάλι κρασί και ένα μπουκάλι ούζο και ξερνοκοιμούνται σε κάποια γωνιά βγάζοντας περίεργους ήχους που θυμίζουν χαλασμένη σειρήνα.

Κάπως έτσι είναι ο Άρης αυτήν την στιγμή. Είναι στην φάση που για τον ίδιο η όλη διαδικασία των πλέη οφ δεν έχει την παραμικρή σημασία και σαν ξεφούσκωτο πάρτι πρέπει να συνεχίσει να τσουλάει για 30 λεπτά με μια ώρα ακόμα (βλέπε 2-3 αγωνιστικές), μέχρι να βρεθεί ο θαρραλέος ή η θαρραλέα που θα πάρει την απόφαση να ανοίξει τα φώτα και να πει σε όσους έχουν ξεμείνει πως «άντε παιδιά, σπίτια σας, τελειώσαμε, ΤΕΛΕΙΩΣΑΜΕ ΛΕΜΕ ΣΠΙΤΙΑ ΣΑΣ», πριν έρθει για 5 και τελευταία φορά η αστυνομία και τους πάει μέσα.

Στην πραγματικότητα αυτό το «λίγο πριν ανάψουν τα φώτα» που βιώνει ο Άρης είναι κάκιστο για όλους. Είναι κάκιστο για τον Άρη και την ιστορία του να πρέπει να συνεχίσει να συμμετάσχει σε μια διαδικασία που ελάχιστα τον αφορά και μόνο κακό του κάνει επικοινωνιακά και αγωνιστικά, είναι κάκιστο για ένα ούτως ή άλλως κακό προϊόν να έχεις μια ομάδα που δυσκολεύεται να βγάλει μάχιμη αποστολή και βασική ενδεκάδα και εν τέλει είναι άσχημο για όλα εκείνα τα μυαλά που ονειρεύτηκαν αυτήν την λαμπρή διαδικασία να σφυρίζουν αδιάφορα σχετικά με την κατάσταση στον Άρη, επειδή στην πραγματικότητα δεν το είδαν να έρχεται.

Όχι και τίποτε άλλο δηλαδής, αλλά όπως όλοι και όλες θα θυμάστε, δεν υπάρχει χειρότερη φάση από το «πριν ανοίξουν τα φώτα» στα σπιτικά πάρτι. Και τούτο διότι το σπίτι έχει αδειάσει και κάπως αρχίζεις και αποκτάς την πραγματική εικόνα της κατάστασης του σπιτιού ΠΡΙΝ ΑΝΟΙΞΟΥΝ ΤΑ ΦΩΤΑ: κάποιος έχει κάψει τον καναπέ με τσιγάρο, κάποιος έχει κατουρήσει στις γλάστρες, κάποιος έχει κοιμηθεί στην κρεβατοκάμαρα των γονέων αγκαλιά με 5 τζάκετ και 3 παλτό, κάποιος ψάχνει ακόμα στα άδεια μπουκάλια για 5-6 σταλιές αλκοόλ, το ψυγείο έχει μείνει με την πόρτα μισάνοιχτη εδώ και 6 ώρες και έχει αρχίσει να βρωμάει, η τουαλέτα είναι βουλωμένη επειδή κάποιος πέταξε άδεια κουτάκια μπύρας και τρια ζευγάρια κάλτσες εκεί μέσα ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ ΚΑΚΗ ΦΑΣΗ.

Η παραπάνω κακή φάση είναι εμφανής όπως είπαμε, ΧΩΡΙΣ να ανοίξουν τα φώτα. Όταν το λοιπόν ανοίξουν, το ωμό, βίαιο φως από τα πορτατίφ και τις ταβανόλαμπες τα κάνει ΟΛΑ χειρότερα και κάνει την ΑΝΑΓΚΗ να αδειάσει το σπίτι από όλους αυτούς τους δεν-φεύγω-αν-δεν-με-διώξουν-με-συνεργείο ακόμα πιο επιτακτική.

Θα πάρει χρόνο όμως. Θα πάρει προσπάθεια. Και υπομονή. Και δυστυχώς (κυρίως για τον Άρη) για όλους αυτός ο λίγος χρόνος που έχει μείνει για να περάσει το πάρτι στην ιστορία θα φανεί μια αιωνιότητα.

Αλλά τι να κάνεις; Να αλλάξεις σπίτι; Αυτά δεν γίνονται.

Αυτό ακριβώς, ΤΙΠΟΤΑΛΛΟ.