Η Αγγλία έχει να καυχιέται ότι διαθέτει το καλύτερο ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα. Στο πέρασμα των χρόνων το παλαιότερο πρωτάθλημα του πλανήτη δοκιμάστηκε.

Την πρώτη ποδοσφαιρική σεζόν μετά την λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου 1946-47, η ζωή των ανθρώπων είχε δυσκολέψει αφάνταστα.

Το ποδόσφαιρο προσπαθούσε να ξαναβρεί την χαμένη του αίγλη και να παραμείνει μια ευχάριστη διαφυγή για τους ανθρώπους, όπως δηλαδή συνέβαινε πριν την έναρξη του πολέμου.

Το Sport24.gr γυρίζει πίσω το χρόνο και κάνει αναφορά στα γεγονότα εκείνη την εποχή. Την προσπάθεια των ανθρώπων να σταθούν στα πόδια τους και να μπει το ποδόσφαιρο ξανά στην ζωή τους.

Οι συνέπειες του πολέμου

Μετά την λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ο κόσμος προσπαθούσε να ξεφύγει από τις κακουχίες. Ο πόλεμος είχε καταστρέψει την καθημερινότητα και είχε σταματήσει την εξέλιξη της ανθρωπότητας.

Ο μεγαλύτερος πόλεμος στην ιστορία της ανθρωπότητας άρχισε το 1939 και τελείωσε το 1945. Επεκτάθηκε σ' όλο τον κόσμο και σ' αυτόν πήραν μέρος όλα τα σημαντικά κράτη της Γης. Περίπου 55.000.000 άνθρωποι έχασαν την ζωή τους και η αγριότητα του συγκλόνισε τον κόσμο.

Ερειπωμένες πόλεις, κατεστραμμένες οικονομίες και βαθύ αίσθημα φρίκης και απελπισίας ήταν μερικές από τις συνέπειες του πολέμου. Οι αντίπαλοι κινητοποίησαν συνολικά 100.000.000 άντρες, πολλοί από τους οποίους πέθαναν ή έμειναν ανάπηροι στα πεδία των μαχών.

Μεγάλες μάζες ανθρώπων αναγκάστηκαν να μετακινηθούν σε ασφαλέστερα μέρη. Κύριο πρόβλημα των περισσότερων ήταν η επιβίωση και μια ολόκληρη γενιά υπέστη μια ηθική μεταμόρφωση που είναι αισθητή ακόμα και στις μέρες μας.

Ο κόσμος πλέον δεν ήταν ο ίδιος καιη κρίση ξέσπασε και στο ποδόσφαιρο. Ο τελευταίος αγώνας στην Αγγλία πριν τον πόλεμο έγινε στις 2 Σεπτεμβρίου 1939. Την επόμενη ημέρα η Αγγλία κήρυξε τον πόλεμο στην Γερμανία.

Όλοι οι αγώνες αναβλήθηκαν σύμφωνα με απόφαση της κυβέρνησης. Περισσότεροι από 800 παίκτες αποχώρησαν από τις ομάδες τους για να πολεμήσουν.

Τα συμβόλαια των ποδοσφαιριστών έπαψαν να ισχύουν και οι νεαροί, γυμνασμένοι αθλητές είχαν νέες υποχρεώσεις. Κατατάχθηκαν στον στρατό σε διάφορες ειδικότητες και ορισμένοι έγιναν γυμναστές.

Κάποιοι στάλθηκαν στην πρώτη γραμμή όπως ο Γουίλφρεντ Μάνιον της Μίντλεσμπρο και ο Σταν Μόρτενσεν της Μπλάκπουλ. Και οι δυο επέζησαν και επέστρεψαν στο ποδόσφαιρο με την επανέναρξη του πρωταθλήματος την σεζόν 1946-47, μετά από επτά χρόνια. Τουλάχιστον 75 ποδοσφαιριστές έχασαν την ζωή τους στην μάχη.

Αγώνες φιλικού χαρακτήρα

Μέσα στην παράνοια του πολέμου δεν υπήρχε χώρος για επίσημες διοργανώσεις. Οι ποδοσφαιριστές συμμετείχαν σε τοπικά πρωταθλήματα μικρής διάρκειας(Wartime Legue) καιεπέλεγαν τις ομάδες που αγωνίζονταν, όπως ο σερ Στάνλεϊ Μάθιους, που έπαιξε στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Πολλές φορές οι ομάδες δεν μπορούσαν να παραταχθούν πλήρεις και δεν κατέβαιναν στους αγώνες που είχαν περισσότερο φιλικό χαρακτήρα. Για λόγους ασφάλειας η προσέλευση των θεατών ήταν περιορισμένη.

Εξαίρεση αποτέλεσε ο τελικός του Κυπέλλου (Football League War Cup) το 1941, καθώς εξήντα χιλιάδες θεατές αψήφισαν τους βομβαρδισμούς για να παρακολουθήσουν τον τελικό.

" Toποδόσφαιρο κατά την διάρκεια του πολέμου δεν αντικαθιστούσε την πραγματικότητα αλλά είχε ένα σκοπό. Ήταν ένας ευχάριστος τρόπος διαφυγής παρά τους βομβαρδισμούς", έλεγε ο Άγγλος Τομ Φίνεϊ της Πρέστον.

Τα γήπεδα

Τραγική ήταν η κατάσταση των γηπέδων μετά την λήξη του πολέμου και την επανέναρξη του πρωταθλήματος. Το "Old Trafford"είχε κατεδαφιστεί εξαιτίας των βομβαρδισμών και λειτούργησε ξανά το 1949. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ χρησιμοποίησε ως προσωρινή έδρα το "Maine Road".

Το "Stamford Bridge",το"Bramall Lane"και το"St Andews",δέχτηκαν εναέριες επιθέσεις και είχαν υποστεί ανυπολόγιστες ζημιές. Η Άρσεναλ είχε μετακομίσει στο "White Hart Lane".

Tα γήπεδα χρειάζονταν ανακατασκευή, καθώς ήταν επικίνδυνα για τους θεατές. Η έλλειψη χρημάτων και υλικών έκανε δύσκολη την προσπάθεια ανακατασκευή τους.

Είχαν μετατραπεί σε αποθήκες, κέντρα εκπαίδευσης και μόνο με την έναρξη του πρωταθλήματος χρησιμοποιήθηκαν για αγώνες.

Τον Ιανουάριο του 1946 η διοργανώτρια αρχή ανακοίνωσε ότι την ερχόμενη σεζόν θα ξεκινούσε το πρωτάθλημα με την μορφή που είχε πριν την πολύχρονη διακοπή του. Ωστόσο, υπήρχαν δυσκολίες.

Οι ομάδες δεν είχαν χρήματα πνιγμένες στα χρέη και τόσο οι παίκτες όσο και ο κόσμος ήταν σκλάβοι του δελτίου τροφίμων. Το ποδόσφαιρο δεν μπορούσε να ξεκινήσει από εκεί που είχε σταματήσει.

Η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία πρόσφερε βοήθεια στους συλλόγους σε όλα τα επίπεδα, παρέχοντας προπονητές, ποδοσφαιρικό υλικό, διαφήμιση και χρήματα όταν ήταν διαθέσιμα από το κράτος. Μείωσε επίσης τις τιμές των εισιτηρίων.

Πολλές ομάδες που τα γήπεδα τους είχαν καταστραφεί, χρεοκόπησαν. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είχε χρεωθεί 15.000 λίρες να πληρώνει το νοίκι για την χρησιμοποίηση του "Maine Road",ενώ, αντίθετα, η Έβερτον που χρησιμοποιούσε το γήπεδο της είχε κέρδη 21.000 λίρες.

Το πιο ανησυχητικό πρόβλημα για τους συλλόγους και τις ποδοσφαιρικές αρχές ήταν οι αμοιβές των παικτών που είχαν επιστρέψει στα επίπεδα πριν τον πόλεμο. Υπό την απειλή των ποδοσφαιριστών για απεργία, η λίγκα αύξησε τους εβδομαδιαίους μισθούς από οκτώ σε δέκα λίρες (περίπου 260 λίρες με σημερινά δεδομένα όταν ο μ.ο σήμερα της Πρέμιερ Λιγκ είναι 30.000 λίρες) κατευνάζοντας τα πνεύματα.

Οι ομάδες

Τα ρόστερ των ομάδων με την έναρξη του πρωταθλήματος είχαν αλλάξει κατά πολύ. Ορισμένοι παίκτες είχαν σκοτωθεί και άλλοι είχαν τραυματιστεί σοβαρά και παρότι ο πόλεμος είχε λήξει, η στρατολόγηση συνεχίζονταν για ορισμένο χρονικό διάστημα. Επίσης, κάποιοι είχαν μεγαλώσει σε ηλικία.

Οι ομάδες, παρά την έλλειψη χρημάτων, προσπαθούσαν απεγνωσμένα να συμπληρώσουν την λίστα. Νέα ταλέντα αναδείχθηκαν κατά την διάρκεια του πολέμου που μετέπειτα υπέγραψαν συμβόλαια.

Ο προπονητής της Λίβερπουλ Τζορτζ Κάι, έβαλε αγγελία σε τοπική εφημερίδα προσκαλώντας υποψήφιους ποδοσφαιριστές. Με την έναρξη της σεζόν η Λίβερπουλ είχε 28 παίκτες στο ρόστερ της μόλις 8 εξ αυτών διατήρησαν την θέση τους και μετά τον πόλεμο.

Οι φίλαθλοι επέστρεψαν στα γήπεδα και βρήκαν άγνωστους και ξεχασμένους ποδοσφαιριστές. Το πρωτάθλημα εξαιτίας των αλλαγών είχε απρόβλεπτη εξέλιξη με την Έβερτον να τερματίζει 10η, την Άρσεναλ 13η και την Λίβερπουλ να αναδεικνύεται πρωταθλήτρια Αγγλίας.

Το Κύπελλο κατέκτησε η Τσάρλτον κερδίζοντας στον τελικό που έγινε στο Γουέμπλεϊ την Μπάρνλεϊ με 1-0.

Παίκτης της χρονιάς αναδείχθηκε ο Άλμπερτ Στούμπιν της Λίβερπουλ που σημείωσε 28 γκολ και είχε πάει στους "ρεντς" από την Νιουκάστλ με μεταγραφή ρεκόρ για εκείνη την εποχή 12.000 λίρες.

Ο Ντένις Γουέστκοτ σημείωσε 38 γκολ και βοήθησε την Γουλβς να διεκδικήσει το πρωτάθλημα ενώ ο Φρέντι Στιλ της Στόουκ σημείωσε 31 γκολ με τέσσερα χατ-τρικ.

Οι φίλαθλοι

Παρά το πέρασμα των χρόνων η όρεξη για ποδόσφαιρο παρέμενε δυνατή. Όταν το πρωτάθλημα ξεκίνησε ξανά στις 31 Αυγούστου 1946, οι φίλαθλοι συνέρρευσαν κατά εκατοντάδες χιλιάδες. Συνολικά 43 αγώνες περιελάμβανε η 1η αγωνιστική των πρωταθλημάτων στην Αγγλία και την παρακολούθησαν 944.000 κόσμος!

Ο ενθουσιασμός ήταν διάχυτος και μεγαλύτερος από ποτέ. Στο "Stamford Bridge"συνέρρευσαν 61.484 θεατές για να δουν τον αγώνα Τσέλσι – Μπόλτον. Τα στοιχεία έδειξαν ότι την πρώτη σεζόν μετά τον πόλεμο την παρακολούθησαν συνολικά 35.6 εκατομμύρια θεατές σαφώς περισσότεροι σε σύγκριση με την τελευταία σεζόν πριν τον πόλεμο 1938-39, που την είχαν παρακολουθήσει 27 εκατομμύρια.

Η Νιουκάστλ, παρότι έπαιζε στην 2η κατηγορία, είχε τον μεγαλύτερο μ.ο εισιτηρίων 49.379 θεατές. Οι "ανθρακωρύχοι" μπορούσαν να γεμίσουν οποιοδήποτε γήπεδο με οποιαδήποτε τιμή είχε το εισιτήριο.

Η ζωή μετά τον πόλεμο

Μετά το τέλος του πολέμου η ζωή δεν ήταν ειδυλλιακή. Μοιάζει αστεία η λιτότητα στις μέρες μας σε σύγκριση με τότε. Η Αγγλία είχε χρεοκοπήσει και το ποδόσφαιρο δεν ήταν φυσικά μέσα στις προτεραιότητες των ανθρώπων.

Υπήρχε έλλειψη βασικών τροφίμων και ρουχισμού ενώ σημαντική καταστροφή είχαν υποστεί οι υποδομές και οι μεταφορές γίνονταν με δυσκολία.

Η στέρηση βασικών αγαθών δυσκόλεψε την καθημερινότητα των Άγγλων που είχαν να αντιμετωπίσουν και το δριμύ ψύχος. Ο χειμώνας ήταν από τους πιο κρύους που έχουν καταγραφεί.

Χιόνι άρχισε να πέφτει στα μέσα Ιανουαρίου και σπάνια σταμάτησε τους επόμενους τρεις μήνες. Η θερμοκρασία είχε φτάσει στους -21 βαθμούς κελσίου αναγκάζοντας τον κόσμο να μείνει στα σπίτια του και τις συγκοινωνίες να παραλύουν.

Δεκάδες αγώνες είχαν αναβληθεί και η χρονική διάρκεια του πρωταθλήματος παρατάθηκε κατά δύο μήνες. Η σεζόν 1946-47 καταγράφηκε ως η μεγαλύτερη στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου.

Ήταν μία δύσκολη σεζόν για το ποδόσφαιρο. Στο τέλος μικρή σημασία είχαν τα αποτελέσματα και η βαθμολογία. Το σημαντικό ήταν ότι το ποδόσφαιρο είχε επιστρέψει. Πηγή: 4-4-2, wikipedia.org