Κάποια στιγμή πρέπει να αποκτήσουμε μερικές σταθερές ως είδος. Να συμφωνήσουμε ρε αδερφέ πως κάποια πράγματα θα τα αγαπάμε όλοι. Για παράδειγμα: Είσαι άνθρωπος; Λατρεύεις τους Beatles. Αν αυτό δε συμβαίνει, κάτι σου συμβαίνει. Δεν είναι τίποτα, προβληματικό DNA. Θα κάνουμε τα πάντα για να σε βοηθήσουμε.

Παρόμοια περίπτωση με τους Beatles είναι η Villarreal. Νόμιζες πως τυχαία την αποκαλούν και Yellow Submarine; Είσαι άνθρωπος; Το λιγότερο που μπορείς να κάνεις είναι να συμπαθείς τη Villarreal. Εκεί λίγο πριν το τέλος της προηγούμενης χιλιετίας, ξεπετάχτηκε, άφησε τις μικρές κατηγορίες της Ισπανίας (από όταν ιδρύθηκε μέχρι το 1999 που έπαιξε για πρώτη φορά στην Primera, βρισκόταν συνήθως μεταξύ τέταρτης κατηγορίας και τοπικού) και λίγα χρόνια μετά σύστησε τη μικρή της πόλης σε όλη την Ευρώπη.

Εσύ που φωνάζεις «against modern football», πώς μπορείς να μην αγαπάς μια ομάδα που εδρεύει σε μια πόλη 50.000 κατοίκων; Έχεις δει το Madrigal; Έχεις νιώσει την ατμόσφαιρά του; Ε, καταλαβαίνεις. Εντάξει, ο Fernando Roig Alfonso, ο ιδιοκτήτης, λεφτάς είναι και στο τέλος της προηγούμενης δεκαετίας τα είχε κάνει λίγο μαντάρα και με τα λεφτά και με τους προπονητές, αλλά το ισορρόπησε πάλι το πράγμα. Η ομάδα πλέον δε χρωστάει. Δεν είναι πολλές οι ισπανικές που δεν έχουν πρόβλημα με χρέη. Και για να μεγαλώσει η ομάδα μπήκαν λεφτά, κάποια στιγμή έγιναν κι ανοίγματα, αλλά όχι τρέλες επιπέδου City/PSG/Chelsea που εξοργίζουν τόσο κόσμο (γεγονός που είναι λίγο αστείο, αλλά θέμα για άλλη φορά).

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι η Villarreal διατηρεί μια ρομαντική αύρα. Δεν είναι όμως αυτό που με νοιάζει περισσότερο, φίλε αναγνώστη. Απλά το σημειώνω ως επιπλέον στοιχείο για να κατανοήσεις το λάθος που κάνεις, αν δεν αγαπάς αυτή την ομάδα. Δεν είναι το βασικό μου θέμα ούτε ότι φέτος έχει 19.396 εισιτήρια διαρκείας (24.890 είναι η χωρητικότητα του γηπέδου), με κάτι παραπάνω από το ένα πέμπτο των κατοίκων της πόλης να έχει εξασφαλίσει μόνιμη θέση στους εντός έδρας αγώνες (άνθρωποι από τις γύρω περιοχές έχουν αρκετά από τα διαρκείας).

Απόλαυση

Ας τα αφήσουμε όμως αυτά, ας μείνουμε στο χορτάρι. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να παρακολουθείς με προσοχή το ισπανικό πρωτάθλημα κι ένας από τους πολύ καλούς είναι η Villarreal. Ο τρόπος λειτουργίας; Ο προπονητής; Η επιλογή κι ανάδειξη παικτών; Το ποδόσφαιρο που παίζει; Κουβαλώντας πλέον αρκετά χρόνια επιτυχημένης παρουσίας σε υψηλό επίπεδο, ανήκει στην κατηγορία των ομάδων που είναι συνδεδεμένες με τη λογική και την ομορφιά. Αποτελεί μια τις κλασικές συναρπαστικές απολαύσεις.

Από τη Villarreal ίσως έχουν περάσει οι περισσότεροι παίκτες-που-λατρεύω-και-δεν-καταλαβαίνω-πώς-γίνεται-να-μην-είναι-οι-αγαπημένοι-όλων. Για να τελειώνουμε, στη Villarreal πέρασε καλά, αγαπήθηκε κι έκανε τα πιο σπουδαία πράγματα της (ευρωπαϊκής του) καριέρας, ο Juan Román Riquelme. Πώς αλλιώς να το πούμε; Villarreal. What’s not to like?

Εντάξει, έχει τον Tomás Pina (λίγες μέρες μετά από αυτό τραυμάτισε τον Busquets, το οποίο είναι έγκλημα από μόνο του, και μετά και το ματς με την Barcelona έχει 6 κίτρινες και 2 κόκκινες σε 1012 λεπτά –δε φταίω εγώ μετά). Δεν είπα ότι θέλω να είναι τέλειες οι σταθερές που θα έχουμε. Ελπίζω όμως στο τέλος της σεζόν η Villarreal να έχει κατακτήσει τον πρώτο (μεγάλο) τίτλο στην ιστορία της. Φανταστείτε πόσο ωραίο στόρι θα είναι μετά τον εντελώς αναπάντεχο υποβιβασμό (σαν να έπεφτε φέτος η Dortmund) του 2012; Μπορεί να το πετύχει, αλλά και να μην τα καταφέρει, ελάχιστη η ζημιά.

Μετρ των αντεπιθέσεων

Πέρυσι, στη σεζόν της επιστροφής στη μεγάλη κατηγορία, ήταν καλή, αλλά λιγότερο έτοιμη, ποιοτική, εκρηκτική και συντονισμένη. Φέτος είναι χάρμα οφθαλμών. Τα περισσότερα εύσημα πρέπει να δοθούν στον Marcelino García Toral. Ο Ισπανός έχει παρουσιάσει στο παρελθόν δύο πολύ καλές ομάδες στην Primera (Recreativo de Huelva και Racing Santander), αλλά μεταξύ 2009 και 2013 λίγο οι λανθασμένες επιλογές καριέρας, λίγο οι συγκυρίες, ανέκοψαν την ανοδική του πορεία και τον έβγαλαν για ένα διάστημα εκτός του ραντάρ κι αρκετών φιλάθλων.

Ο Marcelino, άνθρωπος ήρεμος κι απλός, που ταιριάζει σε ομάδες σαν τη Villarreal, πιστεύει πολύ στις αντεπιθέσεις κι αυτό το στοιχείο αναδεικνύει κυρίως και σε αυτή τη δουλειά του. Για να το σχηματοποιήσουμε λίγο, μιλάμε για ένα 4-4-2 βασισμένο στις αμυντικές βοήθειες και τους επιθετικούς συνδυασμούς. «Μου αρέσει η αμυντική ισορροπία, για να κλέβουμε την μπάλα και να κάνουμε άμεσα επίθεση», έχει πει παλιότερα ο Ισπανός. «Όταν δεν έχουμε την μπάλα, όλοι βοηθάμε στην άμυνα». «Ακόμα και όταν χάνουμε, συνεχίζουμε να παίζουμε όπως ξέρουμε».

Διαβάζοντας για 4-4-2 κι αντεπιθέσεις, κάποιος μπορεί να πιστέψει πως μιλάμε για ομάδα που απλά κάθεται πίσω, περιμένει 2-3 ευκαιρίες για να σκοράρει, παίζει με βαθιές μπαλιές κτλ. Κακώς. Μιλάμε για μια ομάδα πολύ ευχάριστη στο μάτι. Μοντέρνα, ομαδική, δυναμική, γρήγορη, με ένταση. Η Villarreal βγάζει μερικές από τις πιο όμορφες κι αποτελεσματικές αντεπιθέσεις που θα δεις, όχι πετώντας την μπάλα στον προωθημένο επιθετικό ή στηριζόμενη σε μερικές ατομικές ενέργειες.

ΟΜΑΔΑ

Ο Cheryshev και ο Vietto είναι ποιοτικοί παίκτες, αλλά το πιο εντυπωσιακό είναι η συνεργασία τους (η επικοινωνία τους από τα καλύτερα πράγματα της φετινής σεζόν, γενικά). Η Villarreal αναδεικνύει την ατομικότητα μέσω της συλλογικότητας. Ενισχύει την αξία του κάθε παίκτη, μέσω της ομαδικής λειτουργίας (ευτυχώς, γιατί πώς αλλιώς θα μπορούσε να παίζει με τον Pina και να παραμένει απολαυστική;)

Μιας συμπαγής ομάδα με συνοχή αμυντικά, συγχρονισμένη επιθετικά με τη δυνατότητα να επιτίθεται με πολλούς παίκτες, βγάζοντας συνδυασμούς, που επαναλαμβάνονται από ματς σε ματς. Άσχετα με το ποιοι παίζουν. Ήταν εντυπωσιακή στο Bernabeu με Bailly-Dorado στα στόπερ, Marcos-Pina στα χαφ, Moreno-Dos Santos (πρώτος σκόρερ πέρυσι, δεν τον λες απαραίτητο φέτος) στην επίθεση, δηλαδή με δίδυμα, με παίκτες που αποτελούν δεύτερες λύσεις κι έχουν παίξει μαζί ελάχιστα.

Τοποθετήσεις και κινήσεις φανερά δουλεμένες και σχεδιασμένες. Υποστήριξη σε άμυνα κι επίθεση, διαρκής κίνηση, εναλλαγή θέσεων. Η επίμονη επανάληψη ασκήσεων είναι εδώ και χρόνια βασικό στοιχείο της δουλειάς του Marcelino, που κάνει rotation κι αναδεικνύει νεαρούς ποδοσφαιριστές (από την ακαδημία). Είναι πάνω από 15 οι «βασικοί» ποδοσφαιριστές. 18 οι παίκτες με πάνω από 500 λεπτά συμμετοχής. Τον ρώτησαν πριν λίγες μέρες πώς γίνεται να μην αλλοιώνεται η εικόνα της ομάδας του, παρά τις αλλαγές.

«Τι κάνει η Villarreal και όποιοι κι αν παίζουν, η ομάδα ξέρει τι κάνει;».

«Η απάντηση είναι η προπόνηση. Όλοι προπονούνται το ίδιο, όλοι παίζουν το ίδιο. Προσπαθούμε να είμαστε δίκαιοι, να υπάρχει ισότιμη κατανομή της εργασίας. Οι παίκτες πιστεύουν σε αυτό που κάνουμε και είναι απόλυτα αφοσιωμένοι στο κλαμπ και στους συμπαίκτες του. Αυτό είναι βασικό. Οι συνεργασίες όταν παίζουμε άμυνα και όταν κάνουμε επίθεση μας καθιστούν ανταγωνιστικούς. Έχουμε ωριμάσει πολύ σε αυτό το κομμάτι σε σχέση με πέρυσι».

Η Villarreal φέτος είναι πιο ακριβής, πιο σωστή, πιο γρήγορη και λιγότερη βιαστική. Έχει καλύτερο ρυθμό, συνδυάζει σε μεγαλύτερο βαθμό ένταση και πειθαρχία. Έχουν αποκτήσει περισσότερη ηρεμία και «pausa» (για να μην ξεφύγω με εξηγήσεις, αν δεν καταλαβαίνεις τι σημαίνει αυτό, σκέψου τον Iniesta), όπως σωστά σημειώνει ο Marcelino.

Αρμονία

Η Villarreal φέτος έπαιξε για πρώτη φορά στην ιστορία της ματς για τα ημιτελικά του Κυπέλλου, αλλά δεν κατάφερε να προκριθεί παρότι έκανε δύο καλές εμφανίσεις απέναντι στην Barcelona -ειδικά στο δεύτερο ματς, πριν από το οποίο, ο Marcelino έκανε μια δήλωση ενδεικτική της νοοτροπίας του: «πρέπει να είμαστε έξυπνοι, να μην παίξουμε μόνο με την καρδιά. Θα τα δώσουμε όλα κι ελπίζουμε να νικήσουμε με το ποδόσφαιρό μας: ενωμένοι στην άμυνα, τολμηροί, ακριβείς και γρήγοροι στην επίθεση».

Στο πρωτάθλημα ο μεγάλος στόχος ήταν/είναι η 4η θέση, που πλέον είναι δύσκολο να κατακτηθεί («αδικείται» από τη μέχρι τώρα βαθμολογία). Το Europa έχει ακόμα δρόμο και η κλήρωση έφερε τη Sevilla στον δρόμο της –όχι εύκολο εμπόδιο, γενικά δεν είναι εύκολο να πάει ως το τέλος, αν και καθόλου απίθανο. Ίσως κλείσει η σεζόν χωρίς κάποια κούπα κι απλά με την εξασφάλιση μιας θέσης στο επόμενο Europa League.

Μα η Villarreal αφορά την αγνή απόλαυση. Και παραμένει μαγευτική ακόμα κι αφού έδωσε δανεικό τον Cani, τραυματίστηκε ο Bruno και βλέπουμε σε συνεχόμενα ματς βασικό τον Pina. Σε κάνει να ξεχνάς όσα σε ενοχλούν (εντάξει τον Pina δύσκολα, αλλά Pina είναι, δεν ξεχνιέται εύκολα – pun intended)

H Villarreal είναι συλλογικότητα, αρμονία. «Όλα ξεκινούν από την ιδέα ότι το ποδόσφαιρο είναι ομαδικό», κατά τον Marcelino. Οι σταθερές μας (πρέπει να) έχουν να κάνουν με την καλλιτεχνία, το συναίσθημα. Κι αυτό το κίτρινο υποβρύχιο είναι φανταστικό.

Full speed ahead, Mr. Marcelino, full speed ahead!

Full speed over here, sir!

Action station! Action station!

Aye, aye, sir, fire!

Heaven! Heaven!

Τα λέμε και στο @ampalofilosofos