Όχι. Εγώ μιλάω για την υπέροχη ατμόσφαιρα που υπάρχει γύρω και ενδός του ελληνικού ποδοσφαίρου και η οποία φαντάζει τόσο ΜΑ ΤΟΣΟ ταιριαστή, πόσο μάλλον ως επίλογος μιας ακόμη χρονιάς αθλητικής και παραγοντικής δραστηριότητας.

Είναι ρε παιδί μου λες και το ελληνικό ποδόσφαιρο ετοιμάζει και τρέχει το δικό του ρεβεγιόν, το δικό του χριστουγεννιάτικο μπαζάρ που λένε, από αυτά που γιομίζουν τον Δεκέμβρη σου με δραστηριότητες, με φαγιά, εκδηλώσεις, ποτά και δώρα.

Ετσι θεώρησε πως πρέπει να πράξει το ελληνικό μας ποδόσφαιρο, που σου λέει πως δεν μπορεί να φύγει το 2019 και να μην δείξω ότι είμαι ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ.

Δεν εξηγείται διαφορετικά η φάση που ζούμε φίλες και φίλοι. Δεν εξηγείται αλλιώς το ότι μέσα σε ένα μικρό και ΑΠΟΛΥΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ χρονικό διάστημα το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει πατήσει γκάζι και έχει διδάξει ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ σε κάθε γωνιά του αθλητικού και φίλαθλου πλανήτη.

Παράγοντες να βρίζονε διαιτητές, παράγοντες να βρίζουν άλλους παράγοντες, παράγοντες να υπερασπίζονται άλλους παράγοντες που βρίζονε διαιτητές, παράγοντες να απειλούν με αποχωρήσεις, διαζύγια και λοιπά συναισθηματικά μπλεξίματα, οπαδοί να βρίζονε ομάδες, παράγοντες και διαιτητές, οπαδοί να σερβίρονε απειλές ΕΠΕΙΔΗ ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ, διαιτητές να δέχονται απειλές, διαιτητές να κατεβαίνουν σε απεργία και είμαι σίγουρος ότι ξεχνάω και μερικά ακόμα υπέροχα αλλά ένα (ελαφρώς ελαττωματικό) μυαλό έχω κι εγώ ο καψερός.

Κατά τα λοιπά βέβαια, κάποιοι έκαμαν κλαπ-κλαπ τα παλαμάκια επειδής λέει θα πέσει η φορολογία και οι παράγονται των ομάδων θα μπορούν να βγουν στην αγορά και να προσελκύσουν καλύτερους παίκται στην χώρα μας, που είναι περίπου σαναλές (απαραιτήτως μια λέξη) πως έχεις ένα καμένο σπίτι, το οποίο δεν έχεις καμία διάθεση να φτιάσεις διότι ΕΛΑ ΜΩΡΕ ΤΩΡΑ, αλλά θα του βάνεις απάνω και ολόγυρα φωτάκια χριστουγεννιάτικα για να λες «καμένο ξε-καμένο, ΑΛΛΑ ΔΕΣ ΦΩΤΑΚΙΑ ΠΟΥ ΒΑΛΑΜΕ».

Μέσα σε όλο αυτό το υπέροχο σκηνικό, υπάρχει κόσμος (ΠΟΛΥΣ ΜΑΛΙΣΤΑ), φίλαθλοι, οπαδοί και δημοσιογράφοι οι οποίοι έχονε το ξεκαρδιστικό θράσος να κάμουνε χρήση της επιλογής «επιλεκτική ηθική» και να συνεχίζουν να θέλουν να λένε ομορφιές όπως:

• Εγώ ασχολούμαι μόνο με την μπάλα (στην Ελλάδα)

• Εγώ δεν ασχολούμαι με το παραγοντιλίκι (στην Ελάδα)

• Διαφωνώ με αυτά που λέει ο πρόεδρας αλλά ΝΤΑΞ ΤΙ Α ΚΑΝΩ ΝΑ ΑΛΛΑΞΩ ΟΜΑΔΑ

• Διαφωνώ με αυτά που λέει ο πρόεδρας εκτός από κάποιες φορές που συμφωνώ ΕΠΕΙΔΗΣ ΤΑ ΛΕΕΙ ΩΡΑΙΑ

• Νταξ δεν λέω να τρώνε ξύλο οι διαιτητές αλλά ΝΤΑΞ ΚΙ ΑΥΤΟΙ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝΕ

Εγώ δεν λέω ρε παιδί μου, ΜΕΣΑ ΣΕ ΟΛΑ χωρίς ίχνος αντίρρησης, άλλωστε κι εγώ ασόβαρος είμαι τι να λέμε τώρα, αλλά τουλάχιστον ρε παιδιά, ας παραδεχτούμε ότι είμαστε ασόβαροι και σε ένα ΕΥΡΥΤΕΡΟ πλαίσιο αν συνεχίζουμε να παίρνουμε σοβαρά ένα πρωτάθλημα και ένα χτίσμα αθλητισμού, όπου πρέπει να προσέχεις τι κάνεις, πως το κάνεις, τι λες και πως το λες, γιατί αλλιώς μπορεί να λάβεις ετικέτα ΕΧΘΡΟΥ ΤΗΣ (όποιας) ΟΜΑΔΑΣ και άρα να κινδυνέψεις από κλωτσομπούνι ΑΛΦΡΑ ΠΧΙΟΤΗΤΟΣ.

Ας το πούμε ανοιχτά, ας βγούμε από την ντουλάπα ρε παιδί μου, μια ανάσα από το 2020 είμαστε, σύμφωνα με το Blade Runner είμαστε πια στο μέλλον, που δηλαδή είναι πλέον το παρόν, αλλά και το μέλλον με έναν περίεργο τρόπο, ας είμαστε ειλικρινείς:

Την γουστάρουμε την φασούλα. Και ξύλο θέλουμε και απειλές θέλουμε και γκανγκστερόβιους θέλουμε και μπράβους θέλουμε και την επιβολή του «δικού» μας με το στανιό και την βία θέλουμε και νταηλίκια της κακιάς συμφοράς θέλουμε και επίπεδο βόθρου θέλουμε ΚΑΙ την δυνατότητα να λέμε τα «ΝΑΙ ΑΛΛΑ ΕΓΩ ΔΕΝ» μας.

Όλα τα θέλουμε. Την αυτοκριτική μας δεν θέλουμε μόνο, γιατί τότε ίσως και να έπρεπε να καταλάβουμε ότι σε μια πραγματικότητα με ουσιαστική ηθική κατεύθυνση θα έπρεπε να πούμε ένα τίμιο «μα καλά, με τι κάθομαι και ασχολούμαι» και να κάψουμε διαρκείας, κασκόλ και λοιπά εξαίσια μεμοραμπίλια.

Αλλά γίνονται αυτά; Δεν γίνονται.

Αυτό ακριβώς ΤΙΠΟΤΑΛΛΟ.