Το σηκωμένο δάχτυλο του Μουτόμπο
Ο Ντικέμπε Μουτόμπο ρίχνει εδώ και λίγες ώρες τάπες στον Παράδεισο και ο Βασίλης Σκουντής αποχαιρετά έναν τρομοκράτη του μπάσκετ και έναν άνθρωπο που όντως ήταν μεγαλύτερος από τη (σύντομη) ζωή του…
Πάει και ο Ντικέμπε Μουτόμπο…
Βιάστηκε ο δόλιος να φύγει για να κολυμπήσει στις αιώνιες θάλασσες που περιβρέχουν τη γενέτειρα του, την Κινσάσα, αλλά και να αναρριχηθεί στα βουνά της, όπως επιτάσσει το παρατσούκλι "Μount Mutombo" το οποίο τον συνόδευε στη μακρά καριέρα του στο NBA.
Βιάστηκε όντως, να φύγει παίρνοντας μαζί του σε αυτό το ταξίδι χωρίς γυρισμό και το τεράστιο, αλλά βασανισμένο τον τελευταίο καιρό κορμί του και τη μεγάλη καρδιά του και την ψυχή του…
Δεν θα αναλωθώ σε βιογραφικά στοιχεία και τα τοιαύτα που άλλωστε είναι παγκοίνως γνωστά και προσβάσιμα στο διαδίκτυο….
Αγαθός και χαμογελαστός γίγας
Προτιμώ να σταθώ στις εντυπώσεις που αποκόμισα από τις δυο συνεντεύξεις που είχα την τύχη να του πάρω και μάλιστα με απόσταση 19 ετών!
Τον συνάντησα για πρώτη φορά στα τέλη Νοεμβρίου του 1999 στην Ατλάντα μετά από έναν αγώνα των Χοκς στους οποίους αγωνιζόταν τότε και στους Χιτ και ξανανταμώσαμε τον Φεβρουάριο του 2018 με την ευκαιρία του All Star Weekend στο Λος Αντζελες όπου έδωσε παρών ως πρεσβευτής του ΝΒΑ.
Ο αμυντικός ογκόλιθος Dikembe Mutombo Mpolondo Mukamba Jean-Jacques Wamutombo (όπως ήταν το πλήρες ονοματεπώνυμο του) υπήρξε ένας αγαθός και χαμογελαστός γίγας!
Ο προφήτης της ενσυναίσθησης
Όσο τρόμο, σοκ και δέος προκαλούσε η παρουσία του μέσα στη ρακέτα όπου δεν περνούσε ούτε κουνούπι, τόσο ψυχούλα ήταν: όχι απλώς φιλάνθρωπος, αλλά μέγας ανθρωπιστής και προπαγανδιστής της ενσυναίσθησης πολύ προτού λανσαριστεί αυτός ο όρος.
Στις δυο συνεντεύξεις μας, κάθε λέξη του φθεγγόταν πλούτο συναισθημάτων και αγάπης για τους συνανθρώπους του, εξ ου και η ακόρεστη και όντως εντυπωσιακή φιλανθρωπική δράση του και οι ευεργεσίες του τόσο στις ΗΠΑ, όσο και στο Κονγκό.
Συνήθως οι παίκτες πλασάρουν ως signature move μια ακραιφνώς μπασκετική κίνηση: ένα fadeaway, ένα turn around, ένα catch and shot, ένα spin move και δεν συμμαζεύεται…
Το σηκωμένο δάχτυλο
Το σήμα κατατεθέν του Μουτόμπο ήταν μια χειρονομία που ενείχε κιόλας στοιχεία αυτοεπιβεβαίωσης, κυριαρχικότητας και θεληματικότητας και αποκωδικοποιημένων μηνυμάτων προς πάσα κατεύθυνση: κάθε φορά που έριχνε μια τάπα, σήκωνε τον ούτως τεράστιο δείκτη του δεξιού χεριού του και τον κούναγε προς το θύμα του. εννοώντας ότι "εμένα δεν θα μού βάλεις καλάθι, όπως στους άλλους"!
"Not in my house", "Not today" και δεν συμμαζεύεται!
Αυτό το meme, που λένε, έχει μείνει στην ιστορία του μπάσκετ και ολόκληρου του αθλητισμού, οπότε φτάνει και περισσεύει για να εικονογραφήσει το εξώφυλλο της καριέρας και ολάκερης της ζωής του.
Τα ιλιγγιώδη στατιστικά
Μεταξύ μας και μη γίνει κουβέντα παραέξω (διότι θα θιγούν οι υπολήψεις όλων των θρύλων της εποχής του) ο Μουτόμπο δεν άφησε κανέναν από δαύτους παραπονεμένο: τους περιποιήθηκε δεόντως όλους και με αυτά τα εικονικά "καπάκια" του, άφησε το αποτύπωμα της μεγάλης παλάμης του στα χέρια τους και στα κορμιά τους, προκαλώντας τους ανεπούλωτα ψυχικά τραύματα.
Για την ιστορική τεκμηρίωση του πράγματος αξίζει να αναφέρω ότι σε οκτώ από τις 18 σεζόν του στο ΝΒΑ ο Μουτόμπο είχε μέσο όρο πάνω τρεις τάπες, ενώ το 1994 "έγραψε" 4.1, το 1996 τις ανέβασε σε 3.4 και στα playoffs του 1994 τις εκτόξευσε σε 5.8!!!
"Θα ήθελα να ταπώσω τον Γιάννη"!
Στη συνέντευξη μας το 2018 στο Λος Αντζελες είχα ζητήσει τη γνώμη του για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο και να τι μού απάντησε ο μπαγάσας, βάζοντας μάλιστα τα γέλια…
"Είχα μια υπέροχη καριέρα στο μπάσκετ και δεν μού έμειναν πολλά απωθημένα. Ένα από αυτά είναι ότι δεν κατάφερα να πάρω ένα πρωτάθλημα, αν και είχαμε την ευκαιρία με τους Νετς στους τελικούς του 2003 με τους Σπερς. Τώρα που έχουν περάσει τα χρόνια θα ήθελα να γεννηθώ τριάντα χρόνια αργότερα για να παίζω τώρα, ώστε να αντιμετωπίσω τον Γιάννη και να του ρίξω μια τάπα"!
Ο Μουτόμπο γεννήθηκε τριάντα χρόνια νωρίτερα και έφυγε στα 58 του, έχοντας αφήσει μια σπουδαία κληρονομιά: μπορεί να μην πρόλαβε να ταπώσει τον Αντετοκούνμπο, αλλά αυτό το δάχτυλο που σήκωνε στα θηράματα του εικονογραφεί μια ολόκληρη εποχή…
Για τις αγαθοεργίες του δεν το συζητώ: αυτές είναι ανεκτίμητες και αξίζουν όσο 100 Πρωταθλήματα και 1000 τάπες!