Το "αντίο" στον θρύλο Ίβο Τρούμπιτς: "Tώρα πάμε να τους δείρουμε"
Ο Ιβο Τρούμπιτς μαρκάρει τους φουνταριστούς και συνάμα κοουτσάρει πια στον Παράδεισο και ο Βασίλης Σκουντής τον αποχαιρετά και του αποτίνει τα πρεπά...
Συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις που φεύγει από τη ζωή κάποιος παλιός παίκτης ή προπονητής, γράφω πως μαζί με αυτόν κηδεύω και τη νιότη μου...
Χθες τη νύκτα στο θλιβερό άγγελμα της αποδημίας του Ιβο Τρούμπιτς εις Κύριον, ένιωσα ότι εκτός από ένα κομμάτι της νιότης μου κηδεύω και το δέος μου!
Το εννοώ αυτό, διότι όταν τον πρωτοείδα από κοντά (στον πάγκο του ΝΟΠ) και όταν πήγα στο σπίτι του στο Παλαιό Φάληρο για μια συνέντευξη τρόμαξα!
Είχα συνηθίσει βεβαίως το νταλαβέρι με τους ψηλούς από το μπάσκετ, αλλά η θέα του «Τρούμπα» που είχε μπόι 2μ.02 και πολύ αυστηρό ύφος με έκανε να σκιαχτώ!
Καθόταν σταυροπόδι στον καναπέ του σαλονιού του, φορώντας τα πασούμια του, υπό το άγρυπνο βλέμμα της γυναίκας του , πρώην διεθνούς βολεϊμπολίστριας, Σέκα, κάπνιζε αρειμανίως το τσιμπούκι του και κάποιες φορές σιωπούσε διότι μιλούσε άλλος...
Δεν εννοώ εμένα, αλλά τον αγαπημένο του παπαγάλο, τον Πέρο!
Ο Τρούμπιτς δεν ήταν μεγάλος παίκτης και σπουδαίος προπονητής...
Υπήρξε ένας θρύλος κι αυτό δεν το γράφω επειδή τάχα ο νεκρός δεδικαίωται, αλλά διότι είναι η αλήθεια...
Γεννημένος στις 2 Απριλίου του 1935 στο Σπλιτ, τρεις φορές πρωταθλητής Ευρώπης με τη Μλάντοστ του Ζάγκρεμπ, ασημένιος Ολυμπιονίκης το 1964 στο Τόκιο και χρυσός μετά από τέσσερα χρόνια στο Μεξικό, όπου έδωσε ρεσιτάλ μαζί με τους υπόλοιπους συντρόφους του στην τότε ενωμένη Εθνική ομάδα της Γιουγκοσλαβίας...
Είχε αποχωρήσει πια ο Μίλαν Μουσκατίροβιτς και έστεκαν στο μετερίζι ελόγου του, ο Μίρκο Σάντιτς, ο Κάρλο Στίπανιτς, ο Τζόρτζε Πέριτσιτς, ο Οζρεν Μπόνατσιτς, ο Ούρος Μάροβιτς, ο Ντέγιαν Ντάμποβιτς, ο Μίροσλαβ Πόλιακ και οι λοιποί «πλάβι»...
Η ΠΑΡΑΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΞΥΛΟ
Η Γιουγκοσλαβία κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο (νικώντας μεταξύ άλλων στον πρώτο γύρο την Ελλάδα με 11-1), ενώ στον ημιτελικό επιβλήθηκε της Ουγγαρίας με 8-6 και στον τελικό της 25ης Οκτωβρίου της Σοβιετικής Ένωσης με 13-11 στην παράταση.
Ο τελικός ήταν συγκλονιστικός, αλλά και πολύ σκληρός, με τον Τρούμπιτιτς να στήνει αναχώματα στους Σοβιετικούς φουνταριστούς και να κοντράρεται μαζί τους διαρκώς...
Όταν έληξε ο τελικός και οι δυο ομάδες πήγαν στα αποδυτήρια, ο Ιβο ένιωθε πως είχε αφήσει μια δουλειά στη μέση...
Εν μέσω, λοιπόν, των πανηγυρισμών στάθηκε στη μέση, ζήτησε ησυχία και είπε με τη βροντερή φωνή του...
«Παιδιά, τους νικήσαμε στην πισίνα, αλλά δεν τελειώσαμε με δαύτους. Πάμε τώρα δίπλα να τους δείρουμε κιόλας»!
Άνοιξε αμέσως την πόρτα και οδήγησε το γιουγκοσλαβικό ασκέρι στα διπλανά αποδυτήρια για να παίξουν, μετά το γουότερ πόλο και έναν αγώνα με μπουνίδια και κλοτσίδια!!
Ήταν τεράστιος, είχε και εκείνη τη γαμψή μύτη και δύσκολα μπορούσε να του κουνηθεί κάποιος...
ΤΟ ΔΩΡΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΙΤΟ
Με το που γύρισαν στην πατρίδα τους, ο Τρούμπιτς δέχθηκε μια πολύ τιμητική πρόσκληση. Του τηλεφώνησαν να ταξιδέψει στο Ντουμπρόβνικ για να συναντήσει κάποιον...
Πήγε και με το που έφτασε στο ραντεβού είδε μπροστά του τον στρατάρχη και πρόεδρο της Γιουγκοσλαβίας Γιόζιπ Μπροζ Τίτο, που τον έβαλε στο αυτοκίνητο του και μετά από λίγα λεπτά σταμάτησαν σε ένα πανοραμικό σημείο της πόλης της Δαλματίας...
Κατέβηκαν και μπροστά σε ένα νεόδμητο σπίτι ο Τίτο είπε στον Τρούμπιτιτς...
«Αυτό είναι το δικό μου δώρο σε εσένα για το χρυσό μετάλλιο στο Μεξικό»!
Δυο χρόνια αργότερα, όταν αποσύρθηκε από την ενεργό δράση, ο Ιβο ήρθε στην Ελλάδα για να αναλάβει την τεχνική ηγεσία του Ολυμπιακού που... σκοτωνόταν με τον Εθνικό για τα σκήπτρα.
Εκείνη την εποχή οι δυο ομάδες διεκδικούσαν στα ίσια τον τίτλο και στα μάτια των Πειραιωτών ο Τρούμπιτς αποτελούσε την υδατοσφαιρική εκδοχή του Μάρτον Μπούκοβι!
Ο Ιβο οδήγησε τον Ολυμπιακό στην κατάκτηση του τίτλου της σεζόν 1970-71, έχοντας ως παίκτες τον (μετέπειτα πρέοδρο της ΚΟΕ) Γιάννη Παληό, τον Τάκη Μίχαλο, τον Γιώργο Θεςοδωρακόπουλο, τον Χάρη Μαλεβίτη, τους αδελφούς Περικλή και Ηλία Δαμάσκο, τους αδερφούς Στάθη και Σαράντο Σαράντο, τον Γιώργο Παλήκαρη και τον Ομηρο Πολυχρονόπουλο...
Όταν ο Ολυμπιακός νίκησε τον Εθνικό, οι παίκτες του τον πέταξαν στην πισίνα και ο αστικός μύθος αναφέρει ότι αυτή η ενέργεια δεν του άρεσε καθόλου και τον έκανε να τσατιστεί!
Πέντε χρόνια αργότερα όμως στο Μόντρεαλ, όταν συνέβη και πάλι, την είχε συνηθίσει πια και την απόλαυσε...
ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΠΑΝΩ ΣΕ ΣΩΛΗΝΕΣ
«Νομίζω ότι ήταν ο πρώτος προπονητής-προπονητής στο ελληνικό γουότερ πόλο» μου είπε ο Πολυχρονόπουλος. «Μας έμαθε πράγματα που δεν τα είχαμε ξανακούσει και δεν διανοούμασταν ότι υφίστανται και μύησε πολλούς από εμάς στην τέχνη του προπονητή. Συνάμα έδωσε μεγάλη έμφαση στη φυσική κατάσταση και στη γυμναστική και επειδή δεν είχαμε τα απαραίτητα όργανα, κάναμε ασκήσεις και μονόζυγο πάντως σε κάτι σωλήνες της Βιοσώλ στο Ολυμπιακό κολυμβητήριο»!».
Τότε το γουότερ πόλο ήταν πολύ διαφορετικό απ’ ό,τι στη σύγχρονη εποχή. «Ο Ιβο μας έμαθε να παίζουμε πρέσινγκ, μάλιστα θυμάμαι ότι σε ένα ματς με τον Ηρακλή, είχα πάρει στο κατόπι τον φουνταριστό του, τον Μουρουζίδη που δεν είχε άλλη επιλογή πάσας και πέταξε την μπάλα στο κεφάλι μου για να την ξαναπάρει και να σουτάρει» θυμάται ο Ομηρος.
Ο Ιβο εκείνη την εποχή έμενε στη Φρεαττύδα του Πειραιά και κάθε μέρα κουβάλαγε στο αυτοκίνητο του και πηγαινόφερνε τους νεαρούς παίκτες του Ολυμπιακού από τον Πειραιά στο Ολυμπιακό κολυμβητήριο του Ζαππείου και τούμπαλιν...
«Είχε ένα Seat 124 και μας έβαζε όλους μέσα» διηγείται ο
Πολυχρονόπουλος. «Εμένα, τον Μίχαλο και τους αδερφούς Σαράντου, μάλιστα σε όλη τη διαδρομή κάθε μέρα μας μίλαγε διαρκώς για το γουότερ πόλο. Σαν να μην έφτανε αυτό, ενώ οδηγούσε, γύριζε και στα πίσω καθίσματα για να δει εάν τον παρακολουθούμε. Δεν κοίταζε από τον καθρέφτη, έστρεφε το κεφάλι του κατά 180 μοίρες και εμείς... χεζόμασταν από το φόβο μας μπας και στουκάρει πουθενά»!
Ο Τρούμπιτις αποχώρησε από τον Ολυμπιακό το 1973 και ανέλαβε την Εθνική ομάδα της Ολλανδίας την οποία οδήγησε στην κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου στους ολυμπιακούς αγώνες του 1976 στο Μόντρεαλ...
Τότε ο Ιβο παρουσίασε μια αρμάδα στην οποία δέσποζαν ο τερματοφύλακας Τόνι Μπουνκ (ο «μπιραρίας» όπως τον παρατσούκλιαζαν οι Ελληνες παίκτες), ο Εβερτ Κρουν, ο Νίκο Λάντεβερντ, ο Χανς Σμιτς, ο Αντι Χούπελμαν, ο Χανς Βαν Ζίλαντ και άλλοι...
ΤΟ ΡΟΥΣΦΕΤΙ ΤΗΣ ΜΕΛΙΝΑΣ
Το ελληνικό πεπρωμένο του θα εμφανιζόταν ξανά το 1982, όταν μετά τη θητεία του στη Γιουγκ Ντουμπρόβνικ αρίβαρε στην Πάτρα!
Τον έψησε τότε ο χρηματοδότης του Ναυτικού Ομίλου Πατρών Ανδρέας Σαρακίνης και έπεσε πάνω σε μια μεταβατική περίοδο: αποχωρούσαν ο Κακουλίδης, ο Αγγουρίδης, ο Κλαουδάτος και ο Οικονόμου και έπαιρναν τη σκυτάλη ο Βασιλείου, ο Κουρέτας, ο Μοίραλης, ο Ντότσικας, ο Σερέτης, ο Κουλουμπής, ο Τσουτσάνης, ο Βασιλόπουλος, ο Γεωργίου και ο Πλούδρος...
«Δεν ήρθε σε καλή εποχή, αλλά έφερε τη φιλοσοφία που μας βοήθησε τα επόμενα χρόνια να δημιουργήσουμε την ομάδα που τα κατοπινά χρόνια θα κατακτούσε τίτλους στην Ελλάδα και θα αγωνιζόταν σε τελικούς των Κυπέλλων Ευρώπης» σχολιάζει ο «Λόλος» (Γιώργος) Κακουλίδης.
Την πρώτη σεζόν με τον Τρούμπιτς στον πάγκο ο ΝΟΠ έμεινε στην Α1, ενώ την επόμενη (1983-84) έπεσε, αλλά σώθηκε!
Πώς έγινε αυτό; Χάρη σε μια ευνοϊκή απόφαση αύξησης των ομάδων, την οποία εκμαίευσαν οι Πατρινοί από τη Μελίνα Μερκούρη στη διάρκεια μιας επίσκεψης της στην πόλη!
«Μας εμφύσησε τη νοοτροπία που χρειαζόταν μια ομάδα για να γίνει μεγάλη» επισημαίνει ο τότε νεαρός παίκτης και μετέπειτα διεθνής διαιτητής, Μιχάλης Κουρέτας.
Και συνεχίζει: «Ηταν όντως αυστηρός και οι πιτσιρικάδες τον φοβόμασταν, αλλά του σκαρώναμε και κάποιες πλάκες που τον έκαναν να βγαίνει από τα ρούχα του και να μας παίρνει στο κυνήγι. Θυμάμαι που μια μέρα στις έξι το πρωί και ενώ έριχνε καρεκλοπόδαρα στο ανοικτό κολυμβητήριο της Αγιάς, δεν ήθελα να πέσω στο νερό και πέταξε καταπάνω μου την ομπρέλα που κράταγε. Έσπασε η ομπρέλα και όρμησε πάνω μου με αποτέλεσμα να βουτήξουμε και οι δυο στο νερό και πρέπει να κολύμπησα πιο γρήγορα και από τον... Μαρκ Σπιτς για να μη με πιάσει»!
ΤΑ ΠΑΓΩΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΥΛΙ ΤΟΥ ΚΟΥΡΟΥ
Άλλη μια φορά που η αποστολή του ΝΟΠ βρισκόταν στην Αθήνα για να αντιμετωπίσει τη Βουλιαγμένη, ο Ιβο έβγαλε όλη την ομάδα για το κέρασμα επειδή είχε τα γενέθλια του...
Πήγαν στην Ωκεανίδα και όντες συνεννοημένοι όλοι οι παίκτες παράγγελναν και γλυκό και παγωτό σούπερ σπέσιαλ με τέσσερις μπάλες, με αποτέλεσμα να τον κάνουν βαπόρι!
«Εγώ σας έβγαλα να σας κεράσω κι εσείς βαλθήκατε να μου φάτε όλο τον μισθό»!
Η το άλλο; Σε ένα ταξίδι στην Κέρκυρα οι παίκτες του έκαναν δώρο ένα άγαλμα του γυμνού Κούρου, αλλά ο Τρούμπιτς τσατίστηκε επειδή θεώρησε ότι τον πρόσβαλαν και μάλιστα απείλησε ότι θα τους παρατήσει και θα γυρίσει στην πατρίδα του...
«Ντροπή σας. Εγώ είμαι δυο φορές Ολυμπιονίκης και εσείς μου κάνετε δώρο αυτόν με το πουλί έξω»!
Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ
Μερικούς μήνες αργότερα ο Τρούμπιτς κλήθηκε να αναλάβει την τεχνική ηγεσία της Εθνικής ομάδας της Ελλάδας, στη θέση του Καταλανού Χοσέ Μπράσκο Κατά, που την είχε οδηγήσει στους Ολυμπιακούς Αγώνες του ’84.
Με τον Ιβο στο τιμόνι η Εθνική βγήκε 8η στο FINA Cup του ’85 στο Ντούσιμπουργκ και στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της ίδιας χρονιάς στη Σόφια και 11η στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του ’86 στη Μαδρίτη...
Έτυχε να είμαι παρών, για λογαριασμό της ΕΡΤ και στις τρεις διοργανώσεις και μετά από τόσα χρόνια δεν έχω ξεχάσει τις απολαυστικές μεταμεσονύκτιες συζητήσεις μας στο ξενοδοχείο, παρέα με τον φυσικοθεραπευτή Πέτρο Πεταλάκη...
«Επρόκειτο για μια πολύ ισχυρή προσωπικότητα που δεν μιλούσε ποτέ στην τύχη και τα λόγια του δεν πήγαιναν στο βρόντο. Κάθε προπόνηση ήταν ένα σεμινάριο, ειδικότερα στην άμυνα στον φουνταριστό» επισημαίνει ο μετέπειτα αρχηγός της Εθνικής και νυν υποψήφιος πρόεδρος της ΚΟΕ, Κυριάκος Γιαννόπουλος.
Φεύγοντας από την Ελλάδα ο Ιβο κάθισε στον πάγκο της ιταλικής Πεσκάρα στην οποία τότε αγωνιζόταν ο μυθικός Μανουέλ Εστιάρτε και την οδήγησε στην κατάκτηση του ευρωπαϊκού τίτλου.
Τριάντα πέντε χρόνια αργότερα, στα 86 του έφυγε από τη ζωή, αφήνοντας πίσω του μια ανεκτίμητη κληρονομιά και έναν αληθινό και ανεξίτηλο θρύλο...
Photo Credits: Αρχείο Βασίλη Σκουντή