Η Γερμανία ήταν μία διαιρεμένη χώρα μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Στο Βερολίνο δέσποζε το τείχος της ντροπής. Ανεγέρθηκε το 1961 και αποτέλεσε το γνωστότερο σύμβολο της ψυχροπολεμικής εποχής.

Συμβόλιζε δύο εντελώς διαφορετικές ιδεολογίες. Την κομμουνιστική κοινωνία από την μία και την καπιταλιστική κοινωνία από την άλλη. Οι Γερμανοί βρέθηκαν ξαφνικά να ζουν σε δύο διαφορετικά κράτη.

Η διαίρεση του Βερολίνου υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους παραλογισμούς στην ανθρωπότητα. Οι άνθρωποι αντάλλαζαν περιστασιακές και καχύποπτες ματιές. Ένα αστυνομοκρατούμενο κράτος χωρίς ελευθερία έκφρασης για τους πολίτες του.

Για καιρό επικρατούσε μία ερμαφρόδιτη κατάσταση, καθώς τα "σύνορα" των δύο κρατών ήταν χαραγμένα μόνο στους χάρτες. Το συναίσθημα να είσαι εγκλωβισμένος ήταν ουσιαστικά η αφορμή για τον κόσμο να περάσει απέναντι, παρότι αρκετοί δεν αντιμετώπιζαν πρόβλημα διαβίωσης. Η ατμόσφαιρα ήταν τεταμένη.

Η παράνοια της εποχής επηρέασε και τον αθλητισμό. Η Χέρτα, το καμάρι της πρωτεύουσας του Βερολίνου, έμεινε στον δυτικό τομέα και όλοι οι κάτοικοι του Ανατολικού Βερολίνου δεν μπορούσαν να πάνε στο γήπεδο για να την παρακολουθήσουν.

Το τείχος κρατούσε μακριά τις ομάδες των δύο χωρών μέχρι την στιγμή που η Μπάγερν επισκέφθηκε την Δρέσδη για τον αγώνα με την Ντιναμό, στο πλαίσιο του Κυπέλλου Πρωταθλητριών.

"10.000 μάρκα για να τους κερδίσετε!"

Όσοι παρακολούθησαν την κλήρωση του 2ου γύρου του Κυπέλλου Πρωταθλητριών την περίοδο 1973-74, πάγωσαν. Η κληρωτίδα έφερε αντιμέτωπες την Μπάγερν Μονάχου με τη Ντιναμό Δρέσδης. Δυτική Γερμανία εναντίον Ανατολικής Γερμανίας. Η πολιτική σημασία του γεγονότος ήταν αδύνατο να αποφευχθεί.

Αποτέλεσε τον πρώτο σημαντικό αγώνα μεταξύ ομάδων από τις δύο Γερμανίες. Ο Τύπος έδωσε μεγάλη έκταση στο γεγονός. Για πολλούς Ανατολικογερμανούς ένα ταξίδι στην Δυτική Ευρώπη, αν όχι στην Δυτική Γερμανία, ήταν αρκετό να ικανοποιήσει την περιέργεια τους για τον δυτικό τρόπο ζωής.

Η Μπάγερν την δεκαετία του '70 ήταν η ομάδα με τα περισσότερα αστέρια στην ιστορία της. Στις τάξεις της διέθετε τον ανυπέρβλητο Σεπ Μάγιερ, τον "Κάιζερ" Φραντς Μπέκενμπάουερ και τον σέντερ φορ κλάσης Γκερντ Μίλερ, δίπλα στον Ούλι Χένες.

" Για μένα δεν ήταν ιδιαίτερα σημαντικό. Η πολιτική έπρεπε να μείνει έξω από τον αθλητισμό. Η Μπάγερν δεν είχε κερδίσει το Κύπελλο Πρωταθλητριών μέχρι εκείνη την σεζόν και όποιος ήταν ο αντίπαλος δεν μας ενδιέφερε", θυμάται ο Ούλι Χένες.

Στην Ανατολική Γερμανία οι αρχές του κράτους ανακατεύονταν συνεχώς και όλοι οι καλοί ποδοσφαιριστές αγωνίζονταν αναγκαστικά σε συγκεκριμένες ομάδες. Με αυτό τον τρόπο είχε δημιουργηθεί ένα άνισο και μη ανταγωνιστικό πρωτάθλημα.

Η Δρέσδη ανέτρεψε τα δεδομένα, (εις βάρος της αγαπημένης ομάδας της Στάζι Ντιναμό Βερολίνου η οποία μονοπωλούσε τους τίτλους) και άφησε την σφραγίδα της την δεκαετία του ‘70 κατακτώντας πέντε πρωταθλήματα.

Είχε φανατικούς οπαδούς, την μεγαλύτερη προσέλευση κόσμου, εξαιρετικούς παίκτες όπως ο Κλάους Ζάμερ (πατέρας του Ματίας Ζάμερ) και έναν πανέξυπνο προπονητή τον Φριτς Βάλτερ.

Όσα όμως και αν ήταν τα ισχυρά χαρτιά της Δρέσδης απέναντι στην Μπάγερν, κατέβαινε ως αουτσάιντερ. Σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής, ο πρόεδρος της Μπάγερν Βίλχελμ Νούντεκερ, υποσχέθηκε πριμ 10.000 μάρκες στους παίκτες αν κέρδιζαν το ματς.

Το ντοπάρισμα έπιασε τόπο. Η Μπάγερν κέρδισε στον πρώτο αγώνα που διεξήχθη στο Μόναχο 4-3 παρότι έχανε στο ημίχρονο με 3-2. Ένα ανάλογο αποτέλεσμα και μία πιθανή νίκη στην Δρέσδη θα ήταν καλοδεχούμενη για τους Δυτικογερμανούς.

Ο ρόλος της Στάζι

Κάθε πτυχή της ζωής των Ανατολικογερμανών κατασκοπεύονταν από το Υπουργείο Κρατικής Ασφάλειας, την περιβόητη Στάζι. Ήταν μία βίαιη μυστική αστυνομία που παρακολουθούσε τους "εχθρούς του λαού" µε στόχο να εξοντώσει τους ιδεολογικούς αντιπάλους του καθεστώτος. Το ποδόσφαιρο δεν ξέφευγε από την προσοχή τους.

Ο Έριχ Μίλκε, αρχηγός της Στάζι, ήταν ένας αφοσιωμένος ποδοσφαιρόφιλος. Στο ενδεχόμενο να κηλιδωθεί το μητρώο της Ανατολικής Γερμανίας θα απέτρεπε κάθε πιθανό παρατράγουδο στον επαναληπτικό αγώνα των δύο ομάδων. Γι' αυτό ο κόσμος και ο Τύπος θα έπρεπε να απολαύσουν μία "ζεστή" φιλοξενία!

Ο αγώνας ήταν προγραμματισμένος να διεξαχθεί στις 7 Νοεμβρίου 1973. Οι εβδομάδες προετοιμασίας από την Στάζι είχαν ένα σκοπό. Να εξασφαλίσουν την πολιτική επιτυχία του γεγονότος, αδιαφορώντας για την αθλητική του σημασία και το αποτέλεσμα του αγώνα.

" Θα προσδιοριστεί η ταυτότητα όσων πρόκειται να επισκεφθούν την Δρέσδη για να παρακολουθήσουν τον αγώνα", έγραφε ο Τίλο Μάρκερτ, απεσταλμένος στην Δρέσδη από την Στάζι, με αποστολή να "ξεριζώσει" κάθε ταραχοποιό στοιχείο που πιθανόν να τους κατέστρεφε τα πλάνα.

Στα εισιτήρια υπήρχε αυστηρός έλεγχος. Η χωρητικότητα του γηπέδου "Rudolf Harbig" ήταν 35.000. Μόλις 8.000 εισιτήρια διατέθηκαν στους οπαδούς της Ντιναμό και 2.000 στους φιλοξενούμενους. Τα υπόλοιπα 25.000 εισιτήρια μοιράστηκαν στους "παλιόφιλους". Σε αυτούς συμπεριλαμβάνονταν και 3.110 πράκτορες της Στάζι.

Ο Χερστ Μίλερ, φίλαθλος που παρακολούθησε το παιχνίδι θυμάται: " Οι αστυνομικοί κάθονταν ο ένας δίπλα στον άλλον φορώντας στολές με μπλε ή πράσινα καπέλα και κάθε δέκα άτομα ένας με κόκκινο καπέλο. Όλοι ήταν σε εγρήγορση.

Ο ένας πράκτορας κοιτούσε τον κόσμο και ο διπλανός του τον αγωνιστικό χώρο. Κάθε δέκα λεπτά ο πράκτορας με το κόκκινο καπέλο έδινε σύνθημα για αλλαγή θέσεων ώστε όσοι είχαν επιληφθεί την επιτήρηση να βλέπουν το γήπεδο και όχι μόνο το πλήθος".

Η τραγωδία της ζωής υπό την παρακολούθηση της Στάζι, ήταν η ευκολία με την οποία παραβίαζαν τους κανόνες. Όπως συνέβη στην περίπτωση ενός ανώνυμου μηχανικού, που είχε εξασφαλίσει εισιτήριο του αγώνα και με υπερηφάνεια έλεγε στους φίλους του ότι είχε φωνάξει στον Γκερντ Μίλερ: "Muller, nimm mich mit nach der BRD!" - " Mίλερ, πάρε με μαζί σου στη Δυτική Γερμανία". Το εισιτήριο του κατασχέθηκε.

Απ' την άλλη απαγορεύονταν η είσοδος σε φανατικούς οπαδούς. Από την γειτονική πόλη Πίρνα, οπαδοί της Ντιναμό, κραδαίνοντας πλακάτ που έγραφε "Schlagt die Bayern zusammen!" (Πάμε να σφυροκοπήσουμε τους Βαυαρούς), εμποδίστηκαν από τους πράκτορες της Στάζι. Μία πινακίδα με την σωστή φιλοσοφία, που όμως δεν ήταν της παρούσης να εμφανιστεί και να την δει όλη η Ευρώπη.

Αρρώστια, διάρροια και υψόμετρο

Η πιο πονηρή παρέμβαση της Στάζι επιφυλάχθηκε στην Μπάγερν Μονάχου. Οι Βαυαροί αποφάσισαν την τελευταία στιγμή ότι δεν θα έμεναν στην Δρέσδη τη νύχτα πριν το παιχνίδι.

Επινοώντας μία κίβδηλη δικαιολογία ο Βίλχελμ Νούντεκερ, δήλωσε: " H Δρέσδη βρίσκεται σε υψόμετρο 116 μέτρα πάνω από την θάλασσα. Το Μόναχο είναι 567 μέτρα πάνω από την θάλασσα. Αυτή η υψομετρική διαφορά μπορεί να αποδειχθεί επιζήμια για την ομάδα μας και δύο μέρες στην Δρέσδη δεν είναι αρκετές για να εγκλιματιστούμε στο περιβάλλον".

Ο πραγματικός όμως λόγος που η αποστολή της Μπάγερν δεν έμεινε στο ξενοδοχείο "Newa" όπως είχε αποφασιστεί, ήταν οι πληροφορίες που είχε η διοίκηση ό,τι σε ποδοσφαιρικό τουρνουά Νέων στη Λειψία, μερικοί παίκτες από ομάδες της Δυτικής Γερμανίας είχαν αρρωστήσει και αντιμετώπιζαν προβλήματα διάρροιας. Υπήρχε η υποψία ό,τι είχαν βάλει κάτι στο φαγητό.

Η άρνηση αυτή απογοήτευσε αρκετούς Δυτικογερμανούς φιλάθλους της Μπάγερν, που περίμεναν καρτερικά τους παίκτες έξω από το ξενοδοχείο ενώ παράλληλα αντιμετώπιζαν την οργή της Στάζι.

Επικριτικά ήταν και τα σχόλια του ελεύθερου δυτικού Τύπου για την ευκολία με την οποία αψήφησαν τους οπαδούς τους. Η έκδοση της "Frankfurter Allgemeine Zeitung" ανάφερε σχετικά: " Προφανώς ζητάμε πολλά από τους ποδοσφαιριστές όταν πρέπει να σκεφτούν πέρα από τα αγωνιστικά θέματα της ομάδας. Δεν αντιλήφθηκαν την ανθρώπινη πλευρά του αγώνα".

Ο Ούλι Χένες αργότερα παραδέχτηκε: " Η αντίδραση μας ήταν υπερβολική και φταίμε για την αντιπάθεια του κόσμου". Συνολικά οι παίκτες της Μπάγερν έμειναν μόλις 7 ώρες στην Δρέσδη.

Παράλληλα, η αποστολή της Στάζι, να κατασκοπεύει και να ελέγχει την παραμικρή αντίδραση των Δυτικογερμανών, ήταν σε πλήρη εξέλιξη. Το προσωπικό στο ξενοδοχείο "Newa" είχε αντικατασταθεί από πράκτορες και στον χώρο που θα γινόταν η συνάντηση των παικτών είχαν τοποθετήσει κοριούς.

Ακόμη και τα αγωνιστικά πλάνα του Ούντο Λάτεκ είχαν κλαπεί. Ενώ ο προπονητής της Ντιναμό Φριτς Βάλτερ, προετοίμαζε τους παίκτες του, άγνωστος χτύπησε την πόρτα διακόπτοντας την ομιλία του.

Μετά από λίγο ο Φριτς Βάλτερ, γύρισε προς τους ποδοσφαιριστές του και είπε: " Aς μιλήσουμε τώρα για την 11αδα και την τακτική της Μπάγερν".

Στην κόψη του ξυραφιού!

Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά αν η γνώση των πλάνων της Μπάγερν έδωσε αγωνιστική ώθηση στην Ντιναμό Δρέσδης. Η απόδοση της ωστόσο, ήταν εντυπωσιακή! Τα δύο γρήγορα γκολ του Ούλι Χένες στο πρώτο τέταρτο πάγωσαν τους γηπεδούχους.

Η Ντιναμό αντέδρασε και εν μέσω παροξυσμού των οπαδών της προηγήθηκε με 3-2. Είχαν φέρει την Μπάγερν σε απόγνωση. Θα αποτελούσε σοκ ένας πιθανός αποκλεισμός της. Το παιχνίδι βρίσκονταν στην κόψη του ξυραφιού!

Ο Γκερντ Μίλερ φρόντισε, με δικό του γκολ, να δώσει την πρόκριση στην Μπάγερν. Οι Βαυαροί προκρίθηκαν στην διαφορά τερμάτων καθώς το σκορ έμεινε ισόπαλο 3-3 ενώ το αποτέλεσμα του πρώτου αγώνα είχε λήξει 4-3 υπέρ τους.

Οι νικητές δεν έμειναν στο γήπεδο να πανηγυρίσουν. Μπήκαν γρήγορα στο πούλμαν και εξαφανίστηκαν. Αντίθετα, οι φίλαθλοι της Ντιναμό χειροκρότησαν τους παίκτες που είχαν εξαντληθεί σωματικά και ψυχολογικά. Έξω από το γήπεδο η αστυνομία ήταν έτοιμη να επέμβει σε περίπτωση ταραχών.

Τη νύχτα της 7 Νοεμβρίου 1973, Ανατολικοί και Δυτικοί μοιράστηκαν το ίδιο πάθος και τις ίδιες φιλοδοξίες σε έναν ιστορικό ποδοσφαιρικό αγώνα. Παρά τη δύναμη της η Στάζι δεν μπόρεσε να ελέγξει τα συναισθήματα των παικτών, των φιλάθλων και των τηλεθεατών σε ολόκληρη την Γερμανία. Το μήνυμα που έστειλαν ήταν ηχηρό.

Λίγους μήνες αργότερα η Ανατολική Γερμανία αντιμετώπισε την Δυτική Γερμανία στο Παγκόσμιο Κύπελλο 1974. Το ματς διεξήχθη σε μία σουρεαλιστική ατμόσφαιρα με του φιλάθλους να μην ξέρουν πως πρέπει να συμπεριφερθούν.

Ο Χέλμουτ Σεν, προπονητής της Δυτικής Γερμανίας και γεννημένος στην Δρέσδη, επιθυμούσε επιτακτικά τη νίκη όμως οι παίκτες του, γνωρίζοντας ότι και η ισοπαλία θα τους εξασφάλιζε την πρωτιά στον όμιλο, αγωνίστηκαν χωρίς διάθεση και ηττήθηκαν 1-0 με γκολ του Γιούργκεν Σπάρβασερ.

Το κοινό του Αμβούργου σιώπησε εκτός από τους 2.000 Ανατολικογερμανούς που ανέμιζαν τις σημαίες της χώρας τους. Και οι δύο ομάδες προκρίθηκαν στον επόμενο γύρο. Μετά από αυτόν τον αγώνα δεν ορίστηκε ξανά αναμέτρηση μεταξύ των δύο εθνικών ομάδων.

Στις 9 Νοεμβρίου 1989, δεκαέξι χρόνια μετά τον αγώνα στην Δρέσδη, το τείχος της ντροπής έπεσε! Ήταν το τέλος του καθεστώτος και της τυραννίας της Στάζι. Το καταπιεσμένο παρελθόν είχε μετατραπεί σε ευφορία και ελπίδα για το μέλλον.

Η Ντιναμό Δρέσδης συμμετείχε τα πρώτα χρόνια στο πρωτάθλημα της ενοποιημένης Γερμανίας στην αρχή της δεκαετίας του '90, όμως τα οικονομικά προβλήματα την ανάγκασαν να υποβιβαστεί και σήμερα συμμετέχει στην δεύτερη κατηγορία της Γερμανίας.