Ήθελε να είναι ο καλύτερος, το νούμερο ένα. «Αυτό όμως, δεν το επιλέγουμε εμείς. Το κάνει ο Θεός για εμάς» εξηγεί ο Τζιμπρίλ Σισέ. Ο Θεός επέλεξε πως η καριέρα του Γάλλου επιθετικού ρίχνει αυλαία στα 33 του χρόνια. Πίσω του, ο «djibrilliant» αφήνει πάνω από 200 γκολ, δέκα ομάδες, αμέτρητες έντονες στιγμές, καλές και κακές. Πάνω απ' όλα, όμως, αφήνει μια ξεχωριστή προσωπικότητα, έναν διαφορετικό από τον σωρό ποδοσφαιριστή, ο οποίος μας λείπει ήδη (pics&video)

Καριτζάτα, η ηρωίδα μου

Γεννήθηκε ποδοσφαιριστής λόγω των γονιδίων του πατέρα του, Μανγκ, ο οποίος έφτασε να φορέσει το περιβραχιόνιο του αρχηγού της Ακτής Ελεφαντοστού. Έμαθε να είναι μαχητής, όμως, κυρίως λόγω της μητέρας του, Καριτζάτα.

Το ζεύγος Σισέ μετακόμισε το 1974 στην Γαλλία για την ποδοσφαιρική καριέρα του Μανζέ, ο οποίος όμως στην πορεία χώρισε με την σύζυγό του, επέστρεψε στην Αφρική και την παράτησε μόνη της, να μεγαλώσει εφτά παιδιά.

Σε ένα διαμέρισμα με δύο κρεβατοκάμαρες στην γειτονιά Μπαριόλ του Αρλ, η μαμά Σισέ δούλευε ασταμάτητα καθαρίζοντας σπίτια για να φέρνει ένα κομμάτι ψωμί στον Τζιμπρίλ και τα έξι μεγαλύτερα αδέλφια του.

«Δεν ήταν το Μπρούκλιν, αλλά ήταν σκληρή γειτονιά. Θυμάμαι, πάντως, με τρυφερότητα εκείνη την εποχή. Δεν είχαμε παιχνίδια, αλλά διασκεδάζαμε» θυμάται ο Τζιμπρίλ για τα δύσκολα, παιδικά του χρόνια, όπου η μπάλα αποδείχθηκε η καλύτερη διέξοδος. Η μπάλα τον συντρόφευε από πολύ μικρό και τον βοήθησε να σταθεί στα πόδια του. Με έξι αδέλφια, άλλωστε, δεν χρειάζονταν να κάνει φίλους για να βρει παρτενέρ για το αγαπημένο του παιχνίδι.

Ότι και αν πέτυχε, όμως, δεν έχασε ποτέ την επαφή με την μητέρα του, έστω και αν δεν την βλέπει όσο θα ήθελε. Ακόμα και έτσι, ξέρει ότι της οφείλει πολλά, αφού αντλούσε δύναμη από την δική της δύναμη.

Γκι Ρου, ο δεύτερος πατέρας

Αρλ και Νιμ στα πρώτα του ποδοσφαιρικά χρόνια, Οσέρ όταν ήταν μόλις 15 ετών. Ο οδηγός του στην είσοδο στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, ένας προπονητής - θρύλος που εξελίχθηκε στον πατέρα που δεν γνώρισε όσο θα ήθελε όταν μεγάλωνε.

«Ο Γκι Ρου ήταν σαν πατέρας μου. Ήξερε ακριβώς ποια κουμπιά έπρεπε να πατήσει για να με κάνει να αντιδράσω» εξηγεί ο Σισέ για την καθοδήγηση από τον προπονητή που κάθισε για 44 χρόνια (με διάλειμμα μιας σεζόν) στον πάγκο της Οσέρ.

Σε αυτή την μυθική καριέρα, εκατοντάδες ποδοσφαιριστές πέρασαν από τα χέρια του, αλλά ο Τζιμπρίλ κατέχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά του. «Η σχέση που είχαμε ήταν αυτή του πατέρα με τον γιο. Αυτό ακριβώς ήταν» επιμένει ο Γάλλος επιθετικός, ο οποίος ως «Οσερουά» αναδείχθηκε δύο φορές πρώτος σκόρερ στο Σαμπιονά και, ακόμα και σήμερα, συμβουλεύεται τον Ρου για σημαντικές αποφάσεις στην ζωή του.

«Έχει το καλύτερο δεξί πόδι στον κόσμο. Με το κεφάλι, όμως, είναι σαν να σε χτυπάει πυγμάχος με ντιρέκτ, ενώ το αριστερό πόδι που μοιάζει με κανονιά» η (άκρως εγκωμιαστική) περιγραφή των αρετών του Σισέ από τον 76χρονο πλέον τεχνικό από το Κολμάρ, χάρη στον οποίο ο Τζιμπρίλ ξεδίπλωσε απλόχερα το ταλέντο του στο σκοράρισμα, μιμούμενος τις κινήσεις του Ζαν Πιέρ Παπέν, ένα από τα μεγαλύτερα ποδοσφαιρικά του ινδάλματα.

Οι δύο τραυματισμοί - σοκ

«Είναι πολύ σκληρό να ακούς τον Τζιμπρίλ να βγάζει τέτοια κραυγή. Μου κόπηκε το αίμα. Όταν είδα το πόδι του αισθάνθηκα ότι χάνω για πάντα έναν πολύ καλό συμπαίκτη. Αμέσως μετά όμως σκέφτηκα ότι θα επιστρέψει ακόμα πιο δυνατός. Δεν έχω γνωρίσει πιο σκληρό παιδί από αυτόν. Και είμαι σίγουρος ότι και πάλι θα βγει νικητής»...

Τα λόγια ανήκουν στον Τιερί Ανρί και αφορούν τον δεύτερο, σοβαρότατο τραυματισμό του Σισέ. Ήταν 7 Ιουνίου του 2006, σε φιλικό της Γαλλίας με την Κίνα, παραμονές του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Γερμανίας, όταν ο Τζιμπρίλ υπέστη συντριπτικό κάταγμα κνήμης και περόνης στο δεξί πόδι.

Το όνειρο του Μουντιάλ είχε μετατραπεί σε εφιάλτη, ο Σισέ μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο για να χειρουργηθεί, αφού υπήρχε κίνδυνος θρόμβωσης και ελάχιστοι του έδιναν πιθανότητες να επιστρέψει 100% υγιής στα γήπεδα. Τους διέψευσε, όμως, όπως είχε κάνει και δύο χρόνια νωρίτερα.

Στις 30 Οκτωβρίου του 2004, ως παίκτης της Λίβερπουλ, στην οποία είχε μεταγραφεί από την Οσέρ εξαιτίας (και) του θαυμασμού του Ζεράρ Ουγιέ στο πρόσωπό του, είχε το πρώτο ραντεβού με την ατυχία.

Σε αγώνα πρωταθλήματος με την Μπλάκμπερν, δέχεται τάκλιν από τον αμυντικό Τζέι Μακίβλι, πατάει άσχημα και παθαίνει κάταγμα κνήμης και περόνης στο αριστερό πόδι. Η γρήγορη επέμβαση του φυσιοθεραπευτή των «κόκκινων», Ντάριλ Μάρτιν, γλιτώνει το πόδι του κάτω από το γόνατο (!), οι γιατροί προβλέπουν ότι θα μείνει εκτός για το υπόλοιπο της σεζόν, αλλά τους διαψεύδει.

«Δε θυμάμαι πολλά. Ότι έτρεχα δίπλα στον αντίπαλο μου. Εκείνος με ακούμπησε με το πόδι του. Δεν ξέρω τι έγινε. Απλά άκουσα το πόδι μου να σπάει. Ο γιατρός μου είπε ότι δε θα έπαιζα άλλο μέσα στην χρονιά, αλλά του απάντησα ότι αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. Έτσι, λοιπόν κι έγινε» θυμάται.

Τον Απρίλιο, ύστερα από 164 ημέρες απουσίας, γυρίζει στα γήπεδα και, μετά από έναν τόσο σοκαριστικό τραυματισμό, ο Θεός φαίνεται πως του επιστρέφει κάποια από τα «χρωστούμενα». Συμμετέχει στον αξέχαστο τελικό της Κωνσταντινούπολης και, μάλιστα, ευστοχεί στο ένα από τα πέναλτι της Λίβερπουλ στον δρόμο για την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ. Τα συναισθήματα, απίστευτα, απερίγραπτα όπως λέει όταν θυμάται εκείνο το βράδυ.

«Ένα λιοντάρι ποτέ δεν πεθαίνει» ήταν το σχόλιό του στο Twitter όταν πριν από λίγους μήνες συμπληρώθηκαν δέκα χρόνια από τον πρώτο σοβαρό τραυματισμό του. Το λιοντάρι παραμένει δυνατό, αλλά αποφάσισε πως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου.

Οι «ζωγραφιές» στο σώμα

Έχει πάνω από 40 τατουάζ σε όλο του το κορμί, ακόμα και στο κεφάλι του. Πως ξεκίνησε, όμως, αυτή η ιδιαίτερη συνήθεια, αυτή η ξεχωριστή τρέλα; «Με ένα χαζό, μικρό τριαντάφυλλο κάτω από το στήθος. Αργότερα, το 2001, πήγα στο σινεμά για να παρακολουθήσω την «Αδελφότητα των Λύκων». Εκεί υπήρχε ο ρόλος ενός Ινδιάνου, που τον υποδυόταν ο Μαρκ Ντακάσκος, ο οποίος στην αριστερή πλευρά του θώρακα είχε ένα τεράστιο τατουάζ. Μία εβδομάδα μετά έκανα ένα παρόμοιο. Και κάπως έτσι άρχισε η ιστορία. Από τότε χτυπάω συνεχώς τατού» θυμάται.

Κινέζικα σύμβολα, τα ονόματα των παιδιών του, ο ιστός της αράχνης αλλά, πάνω απ' όλα, τα φτερά ενός αγγέλου στην πλάτη. Το «Τζιμπρίλ» σημαίνει «Γαβριήλ» και, όπως εξηγεί, ο Σισέ, «αυτό το τατουάζ είναι το αγαπημένο μου».

Φαίνεται πως δεν έχουν μείνει σημεία για να προσθέσει και άλλες «ζωγραφιές». Εντάξει, μην ορκίζεστε κιόλας! «Υπάρχουν ακόμα μερικά σημεία του σώματος. Δεν έχω τελειώσει ακόμα» απειλεί.

Η «πράσινη» καρδιά

Έπαιξε σε δέκα ομάδες, αλλά στο σώμα του έχει «χτυπήσει» τατουάζ μόνο για δύο εξ' αυτών. Πέντε αστέρια για τα ισάριθμα Κύπελλα Πρωταθλητριών της Λίβερπουλ (στο τελευταίο, άλλωστε, συνέβαλε και ο ίδιος), το τριφύλλι προς τιμήν του Παναθηναϊκού και του νταμπλ που κατέκτησε με τους «πράσινους», την σεζόν 2009-10.

Πριν έρθει στην Ελλάδα, όπου είχε ταξιδέψει για αγώνες με Παναθηναϊκό (ως παίκτης της Οσέρ) και Ολυμπιακό (ως παίκτης της Λίβερπουλ), ήξερε την Μύκονο, την ελληνική σαλάτα, την φέτα και τη νυχτερινή ζωή.

Όταν το καλοκαίρι του 2009 αποφάσισε να αποδεχθεί την πρόταση του «τριφυλλιού», είχε έναν μεγάλο στόχο. Να βρει τον καλό του εαυτό, να νιώσει ξανά ολοκληρωμένος ποδοσφαιριστής και να επιστρέψει στην ελίτ. Όπως ο Νικολά Ανελκά τα κατάφερε μέσω της Φενέρμπαχτσε, έτσι και ο Τζιμπρίλ «χρησιμοποίησε» τον Παναθηναϊκό για να δώσει ξανά ώθηση στην καριέρα του.

«Δεν ήμουν στο καλύτερο επίπεδο πριν έρθω στον Παναθηναϊκό. Μετά δούλεψα και με την υποστήριξη του κόσμου και των ανθρώπων του συλλόγου κατάφερα να βρω το επίπεδό μου και να πετύχω σημαντικά πράγματα με την ομάδα. Πρόκειται για ένα σύλλογο που θα είναι πάντα ξεχωριστός για μένα» εξηγεί για την σχέση του με τον Παναθηναϊκό και, κυρίως, με τους φιλάθλους που τον λάτρεψαν.

Πριν από τον Παναθηναϊκό, υπήρξαν οι Οσέρ, Λίβερπουλ, Μαρσέιγ και Σάντερλαντ. Μετά οι Λάτσιο, ΚΠΡ, Αλ Γκαράφα, Κούμπαν Κράσνονταρ και Μπαστιά. Μέσω του «τριφυλλιού», με το οποίο κατέκτησε το νταμπλ, κέρδισε την μεταγραφή του σε ομάδα της Serie A, αλλά και την επιστροφή του στην Εθνική Γαλλίας. Ο στόχος είχε επιτευχθεί.

Το ντου και το «πήδημα»

Άνθρωπος με έντονα συναισθήματα, μπλέχτηκε κατά καιρούς σε καυγάδες σε νάιτ κλαμπ, έχασε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2004 γιατί «ξέφυγε» σε αγώνα με την Εθνική Ελπίδων της Γαλλίας, ενώ βίωσε πολύ έντονες στιγμές και στην διετία που έπαιξε στην Ελλάδα.

Θεωρεί χειρότερη στιγμή της καριέρας του το επεισοδιακό ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, τον Φεβρουάριο του 2011, με την εισβολή οπαδών στον αγωνιστικό χώρο. «Ένιωσα θλίψη, απογοήτευση, οργή. Φαντάσου κάποιος από αυτούς να είχε ένα κατσαβίδι ή μαχαίρι. Τι κάνεις τότε; Κάτι τραγικό θα μπορούσε να συμβεί» είχε πει σε παλαιότερη του συνέντευξη.

Την ίδια εποχή, έντονα συναισθήματα του γέννησε και ο αποκλεισμός στο Κύπελλο με την ΑΕΚ, τον οποίο απέδωσε στον διαιτητή. «Το θέμα δεν είναι ότι χάσαμε την πρόκριση. Θα το πω άσχημα: Έχω την αίσθηση ότι σήμερα με πήδηξαν» η ατάκα του που συζητήθηκε όσο λίγες απ' όσες ξεστόμισε στην «πράσινη» διετία του.

Η φούστα της διχόνοιας

Πάντα του άρεσε να ξεχωρίζει με το ντύσιμό του. Όταν ήταν μικρός, έπαιρνε τα ρούχα των αδελφών του και τα συνδύαζε. Είχε υποσχεθεί στην μητέρα του πως, όταν παντρευτεί, θα φορέσει κόκκινο κοστούμι. Συνέπεσε την εποχή που έπαιζε στην Λίβερπουλ, παντρεύτηκε μια Ουαλλή κομμώτρια που γνώρισε στην πόλη (με την Τζουντ δεν είναι πλέον μαζί) και η συγκυρία ήταν ιδανική.

Σε βράβευσή του στην Γαλλία, εμφανίστηκε με φούστα. Κάποιοι σοκαρίστηκαν, αλλά όχι τόσοι πολλοί όσοι στην Ελλάδα, όταν έκανε κάτι αντίστοιχο, σε εκδήλωση όπου τιμήθηκε ως ένας από τους άνδρες της χρονιάς.

«Είμαι από την Αφρική και εκεί οι άντρες δεν ντύνονται με κοστούμια. Δεν εμφανίστηκε με γόβες και μπικίνι. Και οι Σκωτσέζοι φορούν κιλτ. Αμφισβήτησε κανείς τον ανδρισμό τους;» αναρωτιέται εύλογα ο Σισέ, ο οποίος λατρεύει να σχεδιάζει ο ίδιος τα ρούχα του, έχει την δική του σειρά εσωρούχων «Mr. Le Noir» και, όπως εξηγεί, «θέλω να δίνω το συναίσθημά μου, το σκεπτικό μου και τον τρόπο που ντύνομαι στον κόσμο».

Το ρεζιλίκι της Κρίσνα

Οι τραυματισμοί, οι λάθος επιλογές, η κακή στιγμή ενδεχομένως, δεν του επέτρεψε να κάνει την καριέρα που θα ήθελε. Αυτό που τον πονάει περισσότερο, όμως, είναι η εθνική ομάδα, με εξαίρεση την κατάκτηση του Κυπέλλου Συνομοσπονδιών το 2003.

Λόγω τιμωρίας έχασε το Euro2004, λόγω σοβαρότατου τραυματισμού το Μουντιάλ του 2006, λόγω γκαντεμιάς το Euro2008, όταν σε ένα από τα τελευταία φιλικά ο Μπαφετιμπί Γκομίς μπήκε αλλαγή στην θέση του στο ημίχρονο, πέτυχε δύο γκολ και του «έκλεψε» την θέση στην 23άδα!

Μέσω του Παναθηναϊκού, κέρδισε ξανά την θέση του στους «τρικολόρ». Η μουντιαλική εμπειρία στη Νότιο Αφρική, όμως, ήταν τραυματική. Οι παλιοσειρές ήταν «σκοτωμένες» με τον ομοσπονδιακό προπονητή Ρεϊμόν Ντομενέκ, φτάνοντας στο σημείο να απέχουν από προπόνηση στη Κρίσνα, όπου είχε την βάση της η εθνική ομάδα. Αυτό ο Τζιμπρίλ δεν μπορούσε να το χωνέψει.

«Γαμ@@@ για να τα καταφέρω και κάποιοι μου κατέστρεψαν το όνειρο» είπε στο ξέσπασμά του μπροστά στην επιτροπή της γαλλικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας, που εξέτασε το σκάνδαλο της μη προπόνησης.

«Τις επόμενες μέρες, όταν έπεφτα για ύπνο, σκεφτόμουν ότι η μητέρα μου, για να μας ζήσει, ξυπνούσε να πάει για δουλειά στις δύο το πρωί. Και εγώ κάποια χρόνια μετά έκανα λευκή απεργία για να μην προπονηθώ πριν από έναν αγώνα Παγκοσμίου Κυπέλλου; Πώς να συγχωρήσω τον εαυτό μου και πώς να κοιμηθώ;» έλεγε με παράπονο ένας γεννημένος μαχητής όπως ο Σισέ, ο οποίος δεν άντεξε και αποβλήθηκε στο τελευταίο ματς της φάσης ομίλων κόντρα στην οικοδέσποινα Νότιο Αφρική, όπου σφραγίστηκε ο ταπεινωτικός αποκλεισμός της Γαλλίας.

Σχεδιαστής μόδας και DJ

Στα 33 του, έχει μια ζωή μπροστά του. Είχε μάθει να ζει σχεδόν αποκλειστικά με το ποδόσφαιρο, αλλά και χωρίς αυτό θα τον βρει στον δρόμο του. Όχι, δεν θα γίνει προπονητής, γιατί είναι πολύ μεγάλο το άγχος.

«Μου αρέσει τόσο πολύ η μουσική. Όνειρό μου είναι να «παίξω» σε κλαμπ στην Ίμπιζα» λέει ο DJ Τζιμπρίλ, ο οποίος ξεσήκωσε επανειλημμένως τον κόσμο σε ελληνικά κλαμπ, όπου ήταν καλεσμένος για να κάνει σαματά με τις μουσικές του επιλογές.

Μουσική και, βεβαίως, μόδα. Ίσως στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου πιθανόν να αποδεχθούν και πιο εύκολα τις ξεχωριστές του εμπνεύσεις. «Πάντα μου άρεσε η μόδα, κυρίως κομμάτια που απέκλιναν από τα κανονικά, που δεν θεωρούνταν φυσιολογικά. Η μόδα είναι κάτι που βρίσκεται στο αίμα μου. Η εικόνα του Σισέ δεν είναι ένα άτομο που προσπαθώ να γίνω. Είμαι απλά εγώ» εξηγεί ο Γάλλος, παλαίμαχος πια, ο οποίος παίρνει στοιχεία από συμπατριώτες του, από Ιταλούς, από Ιάπωνες και τα προσαρμόζει στο στιλ του. Στο ξεχωριστό, ιδιαίτερο στιλ του. Όχι μόνο για την μόδα, αλλά για οτιδήποτε κάνει στην ζωή του.

Τζιμπρίλ Σισέ: Το "9" μέσα από 9 κλικ: