Τζόνι Βάισμίλερ: O θρυλικός Ταρζάν

Ο Τζόνι Βάισμίλερ υπήρξε ο πρώτος Ολυμπιονίκης σταρ της προπολεμικής εποχής. Στη διάρκεια της καριέρας του κέρδισε πέντε χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια στην κολύμβηση και αναδείχθηκε 52 φορές πρωταθλητής στην χώρα του.

Το 1950, ψηφίστηκε από τους δημοσιογράφους ως ο καλύτερος κολυμβητής στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα. Έλαβε 132 ψήφους, 112 περισσότερους από τον αμέσως επόμενο υποψήφιο και 30 περισσότερους από όλους του υπόλοιπους διεκδικητές του βραβείου.

Το όνομα του φιγουράριζε δίπλα στους μεγαλύτερους αθλητές του προηγούμενου αιώνα όπως τον Τζίμι Θορπ, τον θρύλο του μπέιζμπολ Μπέιμπ Ρουθ, τον μποξέρ Τζακ Ντέμπσει και τον Τζέσε Όουενς.

Όταν ολοκλήρωσε την καριέρα του στην κολύμβηση έγινε διάσημος και αγαπητός στον κινηματογράφο ως Ταρζάν. Το Χόλιγουντ τον τίμησε τοποθετώντας το όνομα του στον δρόμο των σταρ μαζί με άλλους αστέρες του παγκόσμιου κινηματογράφου.

Τα πρώτα βήματα

Ο Τζόνι Βάισμίλερ γεννήθηκε στις 2 Ιουνίου 1904 σε προάστιο της πόλης Τιμισοάρα, της Αυστροουγγαρίας και μετέπειτα πόλη της Ρουμανίας. Σε βρεφική ηλικία αναγκάστηκε να μεταναστεύσει μαζί με τους γονείς του στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.

Οι γονείς του τον ώθησαν προς τον αθλητισμό και μαζί με του αδερφό του Πίτερ, επισκέπτονταν συχνά την παραλία "Fullerton" της λίμνης Μίσιγκαν. To 1916 έγινε μέλος της YMCA κολυμβητικής ομάδας. Μάλιστα χρειάστηκε να πει ψέματα για την ηλικία του ώστε να τον δεχτούν.

Έμεινε ορφανός όταν ο πατέρας του πέθανε από φυματίωση. Μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σχολείο και να δουλέψει πρώτα ως υπηρέτης ξενοδοχείου και μετά ως συντηρητής ασανσέρ για να βοηθήσει την μητέρα του.

Τις ελεύθερες ώρες του τις πέρναγε κολυμπώντας. Ο θρυλικός προπονητής της κολύμβησης του Ιλινόις Γουίλιαμ Μπάτσαρστ, του έδωσε την ευκαιρία να δείξει τις ικανότητες του και να τον κάνει αθλητή του συλλόγου.

H εφημερίδα New York Times, σε δημοσίευμα της ένα χρόνο μετά το περιστατικό, ανέφερε: " Πριν ένα χρόνο, ένας λεπτός 16χρονος μπήκε στην οδό Μίσιγκαν στον αθλητικό σύλλογο του Ιλινόις, με την φιλοδοξία να γίνει μέλος του. Το αγόρι ήξερε ότι μπορούσε να κολυμπήσει και να ανταγωνιστεί με τους καλύτερους κολυμβητές του συλλόγου με τα περισσότερα ρεκόρ.

Αρχικά υπήρχε σκεπτικισμός για τις πιθανότητες που είχε ο μικρός να κερδίσει μία θέση ανάμεσα στους καλύτερους κολυμβητές των ΗΠΑ.

Τελικά, μία ημέρα, η επιμονή του επιβραβεύτηκε και κολύμπησε υπό το βλέμμα του προπονητή του Γουίλιαμ Μπάτσαρστ. "Ο νεαρός πιστεύει ότι μπορεί να κολυμπήσει", ήταν τα ειρωνικά σχόλια των συναθλητών του, που θεωρούσαν ότι σπαταλούσε άδικα το χρόνο τον δικό του και του προπονητή του.

Πέφτοντας στην πισίνα διέσχισε όλο της το μήκος με άγαρμπα χτυπήματα των χεριών του με ασυνήθιστη δύναμη. Αμέσως, ο Μπάτσαρστ ήξερε ότι είχε ανακαλύψει ένα σπάνιο ταλέντο",

Συμφώνησε να τον προπονεί προετοιμαζοντάς τον να γίνει σπρίντερ και να αναπτύξει τις τεχνικές του. Τελειοποίησε το στιλ του κρόουλ με τις ταυτόχρονες "ψαλιδωτές" κινήσεις χεριών και ποδιών. Άρχισε επίσημα προπονήσεις τον Οκτώβριο του 1920 σε ηλικία 16 ετών.

Εφοδιασμένος με αυτοπεποίθηση και τεχνική δοκίμασε αρχικά στις 100 γιάρδες στο πρωτάθλημα εφήβων. Παρά τα όσα είχε μάθει αντιμετώπιζε προβλήματα και έχασε τον αγώνα. Κατά τα λεγόμενα του κόσμου ήταν ο μοναδικός επίσημος αγώνας που έχασε.

Το ντεμπούτο του έλαβε χώρα στις 6 Αυγούστου 1921 στο "Duluth Boat Club" στο εθνικό πρωτάθλημα 50 γιάρδων. Το κέρδισε με παγκόσμιο ρεκόρ. Τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου πραγματοποίησε παγκόσμιο ρεκόρ στις 100 γιάρδες στη Νέα Υόρκη στην παραλία "Brighton". Οι δημοσιογράφοι άρχισαν να τον αποκαλούν "Πρίγκιπα των κυμάτων", "Το ανθρώπινο υδροπλάνο", "Ο ανεμοστρόβιλος του Σικάγο".

Το 1922, στην Χαβάι, έλαβε μέρος στο εθνικό πρωτάθλημα. Εκεί, ο Τζόνι Βάισμίλερ, θα αντιμετώπιζε τον θρυλικό κολυμβητή Ντιουκ Καχαναμόκου. Αντιλαμβανόμενος ότι η φήμη του Καχαναμόκου θα αποτελούσε χάντικαπ για τον Βάισμίλερ, ο Μπάτσαρστ προειδοποίησε τον Καχαναμόκου ότι ο Βάισμίλερ, μπορεί να του σπάσει το ρεκόρ και τον προσκάλεσε να παρακολουθήσει την προπόνηση και τον χρόνο που θα έκανε, χρησιμοποιώντας το δικό του ρολόι.

Συμπτωματικά, δεν διασταυρώθηκαν ποτέ οι θαλάσσιοι δρόμοι τους μέχρι το 1924 στους 8ους Ολυμπιακούς Αγώνες που διεξήχθησαν στο Παρίσι. Στο κολυμβητήριο Τουρέλ, ο Βάισμίλερ κέρδισε στα 100 μέτρα ελεύθερο σε χρόνο 59 δευτερόλεπτα, με τον Καχαναμόκου να τερματίζει δεύτερος.

Στους ίδιους αγώνες, νίκησε στα 400 μέτρα σπάζοντας το προηγούμενο παγκόσμιο ρεκόρ κατά 22 δευτερόλεπτα που κατείχε ο Σουηδός Άρνε Μποργκ, ο οποίος κατετάγη δεύτερος. Το τρίτο χρυσό μετάλλιο επιτεύχθηκε στα 4Χ200μ ομαδικό με νέο παγκόσμιο ρεκόρ.

Ο πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας απένειμε στον Βάισμίλερ, ειδικό μετάλλιο σε αναγνώριση της ασύγκριτης εμφάνισης του στους αγώνες. Επέστρεφε στην πατρίδα του ως θριαμβευτής.

Το 1926 και το 1927, έλαβε μέρος στον κολυμβητικό μαραθώνιο 3 μιλίων στο Σικάγο. Νίκησε και τις δύο φορές, με την διαφορά ό,τι στην δεύτερη συμμετοχή έσπασε το παγκόσμιο ρεκόρ του Αμερικανού Ρίτσαρντ Χόβελ, κατά 1 λεπτό και 51 δευτερόλεπτα, που κρατούσε από το 1922.

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 1928 στο Άμστερνταμ, είχε πλέον καθιερωθεί στην συνείδηση στο Αμερικανών ως ένας σπουδαίος κολυμβητής και το αδιαφιλονίκητο φαβορί των αγώνων. Κέρδισε δύο χρυσά μετάλλια στα 100 μέτρα ελεύθερο και στα 800 μέτρα σκυταλοδρομία. Ήταν τα τελευταία του ολυμπιακά μετάλλια.

Ο Μπάτσαρστ αποφάσισε να μην λάβει ο Βάισμιλερ, μέρος στα 400 μέτρα ελεύθερο και τον ανάγκασε να αγωνιστεί ως "φουνταριστός" με την εθνική ομάδα πόλο των ΗΠΑ απέναντι στην Ουγγαρία, γνωρίζοντας την ήττα, κατακτώντας, ωστόσο, το χάλκινο μετάλλιο.

Μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ταξίδεψε στην μακρινή Ιαπωνία να ανταγωνιστεί τους κολυμβητές από την χώρα της Άπω Ανατολής. Ο πρώην αντίπαλος του Κατσούο Τακαϊσι, του εκμυστηρεύτηκε ότι οι Ιάπωνες σκόπευαν να χρησιμοποιήσουν πολύ κρύο νερό ώστε να τον βρουν απροετοίμαστο και να αυξήσουν τις πιθανότητες νίκης εναντίον του Βάισμίλερ.

Ο Μπάτσαρστ έβαλε τον Βάισμίλερ σε μία μπανιέρα με κρύο νερό μέχρι να εξοικειωθεί και να αντιμετωπίσει την πονηριά των Ιαπώνων. Νίκησε όλους τους αγώνες. Μετέπειτα δέχτηκε δελεαστική πρόταση να αναλάβει προπονητής της Ολυμπιακής ομάδας της Ιαπωνίας, πρόταση την οποία αρνήθηκε λόγω καταγωγής αλλά και επειδή δεν συμφωνούσε με τις μεθόδους που χρησιμοποιούσαν οι Ιάπωνες απέναντι στους κολυμβητές.

Ο Τζόνι Βάισμίλερ εγκατέλειψε την κολύμβηση το 1929. Στην καριέρα του κέρδισε πέντε χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια, 52 εθνικά πρωταθλήματα και έσπασε 67 παγκόσμια ρεκόρ. Ήταν ένας από τους ελάχιστους αθλητές που δεν έχασε ποτέ σε επίσημο αγώνα.

Ο θρυλικός Ταρζάν

Μετά το τέλος της κολυμβητικής του καριέρας άρχισε να εξαργυρώνει την φήμη του. Συμφώνησε να φοράει μαγιό συγκεκριμένης μάρκας για 500 δολάρια την εβδομάδα για πέντε χρόνια. Θα ταξίδευε σε όλη την χώρα και θα έδινε κολυμβητικές παραστάσεις διαφημίζοντας παράλληλα το μαγιό.

Σε ένα από τα ταξίδια του στη Νέα Υόρκη, θα γνωρίσει τον Τζον Χαρκράιντερ, θεατρικό σχεδιαστή, που σχεδίασε τα κοστούμια στην ταινία "Glorifying the american girl" (1929). O Χάρκράιντερ, θεώρησε ό,τι ο Βάισμίλερ θα ήταν ιδανικός στο πλευρό της πρωταγωνίστριας Μαίρη Ίτον, στον ρόλο του Aδάμ.

Το 1930, σε συνεργασία με τον Κλάρενς Α. Μπους έγραψε το βιβλίο "Swimming the American Crawl" αφιερώνοντας το στο Μπιλ Μπάτσαρστ και στον σύλλογο που τον ανέδειξε Ιlinois Athletic Club, καταγράφοντας σε αυτό τις ολυμπιακές του αναμνήσεις.

Ένα χρόνο μετά παντρεύτηκε την τραγουδίστρια Μπόμπι Αρνστ, την πρώτη από τις έξι συζύγους που είχε στην ζωή του. Η κυρία Βάισμίλερ αποφάσισε να έχει τον πρώτο ρόλο στην σχέση τους και αποτέλεσε την αφετηρία να αρχίσει η καριέρα του εκθαμβωτικού ολυμπιονίκη.

Οι συναναστροφές της με καλλιτέχνες του Χόλιγουντ του έδωσαν την ευκαιρία να γνωριστεί με τον σεναριογράφο και φίλο του ζεύγους Σίρολ Χουμ, ο οποίος έψαχνε να βρει τον σωστό ηθοποιό που θα υποδυθεί τον Ταρζάν, τον βασιλιά της ζούγκλας.

Έπαιξε σε 12 ταινίες καθώς διέθετε το τέλειο σώμα για να υποδυθεί τον ρόλο του Ταρζάν, τον ήρωα του συγγραφέα Έντγκαρ Ράιζ Μπάροους. Η ιστορία του Ταρζάν δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά τον Οκτώβριο στο μακρινό 1912 με τον τίτλο "Tarzan of the Apes: Α Romance of The Jungle".

Όταν το 1950 ο Μπάροους πέθανε η ιστορία του Ταρζάν είχε συμπληρώσει 67 τόμους, είχε μεταφραστεί σε 31 γλώσσες και είχε πουλήσει 36 εκατ. αντίτυπα. Η εταιρία ΜGM ήταν έτοιμη να του προσφέρει συμβόλαιο με εβδομαδιαίες αποδοχές 175 δολάρια, σαφώς λιγότερα από τα 500 δολάρια που έβγαζε από την εταιρία μαγιό που διαφήμιζε. Τότε του έγινε νέα βελτιωμένη πρόταση και ο Βάισμίλερ δέχτηκε.

Η πρώτη του ταινία "Τarzan, the Ape Man" βγήκε στις οθόνες τον Απρίλιο του 1932 και προκάλεσε αίσθηση αποσπώντας καλές κριτικές. Η έλλειψη διαλόγων στην ταινία δεν μείωσε την αισθητική της. Το χρήμα και η δόξα άρχισαν να ρέουν άφθονα.

Ωστόσο, όπως συμβαίνει συχνά με τα κινηματογραφικά είδωλα, δεν ξέφυγε από τον κανόνα. Η προσωπική του ζωή ήταν άστατη και με το πέρασμα των χρόνων εμφανιζόταν συχνά στα δικαστήρια για κακή οδήγηση λόγω μέθης και για λόγους διατροφής προς τις πρώην του συζύγους.

Οι ταινίες του "Tarzan Secret Treasue" (1941) και "Tarzan's New York Adventure" (1942) δεν απέσπασαν καλές κριτικές. Η δεύτερη μάλιστα ήταν η τελευταία ταινία που έκανε ο Βάισμίλερ με την MGM. Οι διαφορές από την πρώτη του ταινία ήταν εμφανής. Πλέον, δεν συγκινούσε τον κόσμο όπως παλαιότερα.

To 1948 η καριέρα του ως Ταρζάν έφθασε στο τέλος της με την ταινία "Tarzan and the Mermaids". Γυρίστηκε στο Ακαπούλκο, με ακριβή παραγωγή η οποία δεν έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από τον κόσμο. " Το μόνο που είχα να κάνω ήταν να κολυμπάω, να μένω σιωπηλός, να σκαρφαλώνω σε δέντρα, να λέω: "Me Tarzan, You Jane" και να βγάζω εκατομμύρια (δολάρια)", είχε δηλώσει μετά το τέλος του ως Ταρζάν.

Συνέχισε να παίζει σε ταινίες δεύτερης διαλογής "Jungle Jim" το 1948, "Captive Girl" το 1950, "Voodoo Tiger" το 1953, "Cannibal Attack" το 1954.

Λίγα χρόνια αργότερα το 1956, έφθασε στο τέλος και η τηλεοπτική του καριέρα. Όλα αυτά τα χρόνια υπήρξε σπάταλος καθώς δεν είχε καθόλου λεφτά παρά μόνο ορισμένες οικονομίες. Είχε αφήσει την τύχη των οικονομικών του σε μάνατζερ ο οποίος τον κατέστρεψε, όπως έλεγε αργότερα. Οι προσπάθειες του να επιστρέψει στην μικρή οθόνη απέβησαν άκαρπες.

Μέχρι τον θάνατο του ο Βάισμίλερ, προσπάθησε να επιβιώσει με κάθε τρόπο κάνοντας διάφορες δουλειές, όπως την κυκλοφορία της αυτοβιογραφίας του, την δημιουργία Swimming Club στην Φλόριδα ενώ το1970 εργάστηκε στο "Caesar's Palace" στις δημόσιες σχέσεις, ατραξιόν του ξενοδοχείου.

Την ίδια χρονιά έπαιξε στην ταινία "Τhe Phynx" και μετά χάθηκε για πάντα από την 7η τέχνη. Βέβαια, όλα αυτά τα χρόνια που είχε σταματήσει την κολύμβηση και τις ταινίες, λάμβανε τιμητικές διακρίσεις και σε μία από αυτές γνώρισε την Βασίλισσα Ελισάβετ της Αγγλίας, στους Αγώνες Καλής Θέλησης που διεξήχθησαν στην Τζαμάικα.

Στις 20 Ιανουαρίου 1984, πέντε μήνες πριν συμπληρώσει τα 80α γενέθλια του, άφησε την τελευταία του πνοή στο σπίτι του στο Ακαπούλκο. Εξήντα χρόνια μετά το θρίαμβο του στο Παρίσι ο Τζόνι Βάισμίλερ, κηδεύτηκε σε μία απλή τελετή. Την ώρα που το φέρετρό του βυθιζόταν στη γη, στο International Swimming Hall of Fame της Φλόριδας, κρεμούσαν ψηλά στην οροφή τα μετάλλια του.