Ο Ζιλ Βιλνέβ ήρθε στον κόσμο στις 18 Ιανουαρίου το 1950 στο Σεντ-Ζαν-Σουρ-Ρισελιέ στο Κεμπέκ. Ο πρωτότοκος γιος του Σεβίλ και της Ζορζέτ έζησε λίγο, μόλις 31 χρόνια, αλλά έγινε θρύλος.

Όταν έχασε τη ζωή του στο Ζόλντερ το 1982, θυμωμένος με τον τιμέιτ του, Ντιντιέ Πιρονί, ο οποίος του είχε κλέψει τη νίκη στον προηγούμενο αγώνα στην Ίμολα, πρόσθεσε το όνομα του στη λίστα των σπουδαίων οδηγών που αδικήθηκαν από τη μοίρα και δεν κατάφεραν να αναδειχθούν παγκόσμιοι πρωταθλητές.

Μετά από δύο σεζόν με επιεικώς άθλια μονοθέσια, το 1982 επρόκειτο να ήταν η χρονιά του. Δεν πρόλαβε. Το 1979 δεν αμφισβήτησε τον τιμέιτ του, τον Τζόντι Σέκτερ ο οποίος πήρε τον τίτλο, αλλά ο Βιλνέβ υπήρξε ο αδιαφιλονίκητος πρωταγωνιστής.

Στις ελεύθερες δοκιμές στο Γουότκινς Γκλεν βγήκε μέσα στη βροχή και ήταν έντεκα δευτερόλεπτα ταχύτερος από το δεύτερο. " Για ποιο λόγο ασχολούμαστε, δεν είναι σαν όλους εμάς. Βρίσκεται σε ένα διαφορετικό επίπεδο", μονολογούσε ο δεύτερος Ζακ Λαφίτ.

Στιγμιότυπα από τον αγώνα με δεύτερο τον Βιλνέβ:

Διαβάστε το αφιέρωμα για τη ζωή και την καριέρα του Ζιλ Βιλνέβ

Στίρλινγκ Μος

Ο κορυφαίος όλων στη λίστα των αδικημένων είναι ο Στίρλινγκ Μος. Υπήρξε "μαθητής", καλύτερος φίλος, τιμέιτ στη Mercedes-Benz και σπουδαιότερος αντίπαλος του Χουάν Μανουέλ Φάντζιο. Στο βρετανικό Grand Prix το 1955 νίκησε για πρώτη φορά τον Αργεντινό "μαέστρο" και στα 85 του χρόνια σήμερα πιστεύει ακόμα πως ο Φάντζιο τον άφησε να τον προσπεράσει, να γίνει ο πρώτος Βρετανός νικητής του βρετανικού Grand Prix.

Πήρε 16 νίκες στη Φόρμουλα 1 και ορισμένα "αριστουργήματα": Νίκησε τον Φάντζιο στην Πεσκάρα με διαφορά τριών λεπτών, τερμάτισε πρώτος το 1958 στην Αργεντινή με μια Cooper, επικράτησε των καλύτερων Ferrari το 1961 στο Μονακό και στο Νίρμπουργκρινγκ με μια "ιδιωτική" Lotus.

Το 1962 είχε σοβαρό ατύχημα στο Goodwood με τη Lotus. Έμεινε σε κώμα για ένα μήνα και για έξι μήνες είχε παραλύσει η αριστερή του πλευρά. Ανέκτησε την υγεία του, αλλά αποσύρθηκε από τους αγώνες γιατί δεν ήταν το ίδιο γρήγορος με παλιά.

Ο Μος διηγείται τη ζωή και την καριέρα του:

Ρόνι Πίτερσον

Η κληρονομιά που μας άφησε ο Σουηδός οδηγός, δεύτερος στο πρωτάθλημα των οδηγών το 1971 και το 1978, ήταν το εκπληκτικό στυλ οδήγησης. Υπήρξε ο αγαπημένος οδηγός του Βιλνέβ και άλλων που τον θαύμαζαν για τον τρόπο που έστριβε μέσα στην πίστα.

Οδηγούσε μονοθέσια της March, της Tyrell και της Lotus σαν να έτρεχε σε ειδική ράλι. Πήρε δέκα νίκες σε 123 αγώνες. Πέθανε το 1978 στη Μόντσα μετά από ατύχημα στην εκκίνηση του ιταλικού Grand Prix. Τον έβγαλαν από τη φλεγόμενη Lotus και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο με κατάγματα στα πόδια. Υπέστη πνευμονική εμβολή κατά τη διάρκεια της νύχτας και την επόμενη μέρα ο τιμέιτ του, Μάριο Αντρέτι αναδείχθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής.

Η γυναίκα του, Μπάρμπρο, πρώην Μις Σουηδία δεν βρισκόταν κοντά στον άντρα της σε εκείνο τον αγώνα. Είχε αποβολή και είχε μείνει πίσω στο Μόντε Κάρλο. Δεν ξεπέρασε ποτέ το θάνατο του Πίτερσον και αφαίρεσε τη ζωή της το 1987, αφήνοντας ορφανή την 12χρονη κόρη τους.

Ντοκουμέντο από σκανδιναβικό αγώνα:

Χοσέ Φροϊλάν Γκονσάλες

Ο "ταύρος από την Πάμπα" έδωσε στη Ferrari την πρώτη νίκη της στη Φόρμουλα 1 το 1951 στο βρετανικό Grand Prix. Ο Αργεντινός επισκίασε σε εκείνο τον αγώνα τον Αλμπέρτο Ασκάρι, αλλά η δική του καριέρα επισκιάστηκε από τον Χουάν Μανουέλ Φάντζιο.

Παρότι υπήρξε εργοστασιακός οδηγός της Ferrari και της Maserati δεν αγωνίστηκε ποτέ σε μια ολόκληρη σεζόν στο παγκόσμι πρωτάθλημα. Ο θάνατος του συμπατριώτη και φίλου του, Ονόφρε Μαριμόν στο Νίρμπουργκρινγκ το 1954, μόλις δύο εβδομάδες μετά τη δεύτερη και τελευταία νίκη του στο Σίλβερστοουν, έπεισε τον Γκονσάλες να μην συνεχίσει να ρισκάρει τη ζωή του.

Συνέχισε να κάνει σποραδικές εμφανίσεις μέχρι το 1960 και έφυγε από τη ζωή πλήρης ημερών (90 χρονών) τον Ιούνιο του 2013. Δύο χρόνια νωρίτερα είχε παραβρεθεί στην 60η επέτειο της νίκης του στο Σίλβερστοουν και είχε παρακολουθήσει τον Φερνάντο Αλόνσο να οδηγεί τη Ferrari 375 F1.

Η νίκη στο βρετανικό GP το 1951:

Νταν Γκέρνεϊ

Ο Αμερικανός οδηγός υπήρξε ο μοναδικός οδηγός που φοβόταν ο Τζιμ Κλαρκ. Παρότι πήρε νίκες με την Porsche και τη Brabham ο μεγαλύτερος θρίαμβος του ήταν η νίκη του στο βελγικό Grand Prix το 1967 με το δικό του αυτοκίνητο, το Eagle Mk1 της ομάδας Anglo-American Racers.

Είναι ο μοναδικός οδηγός που έχει χαρίσει την πρώτη νίκη σε τρεις διαφορετικές ομάδες. Το 1967 αναδείχθηκε νικητής στον 24ωρο αγώνα Le Mans και κατά λάθος ψέκασε με σαμπάνια τους τιμέιτ του, ξεκινώντας μια παράδοση.

Μόλις τέσσερις νίκες σε 87 αγώνες για έναν οδηγό που υπήρξε μηχανικός, κατασκευαστής αυτοκινήτων, ιδιοκτήτης ομάδας και παραμένει δραστήριος στα 83 του χρόνια.

Νικητής στο Μεξικό με Brabham το 1964:

Φρανσουά Σεβέρ

Ο Γάλλος οδηγός σκοτώθηκε στις δοκιμές του Grand Prix των Ηνωμένων Πολιτειών στο Γουότκινς Γκλεν το 1973. Επρόκειτο να ήταν ο 100ος αγώνας του τιμέιτ του στην Tyrrell, του Τζάκι Στιούαρτ. Ο Κεν Τίρελ απέσυρε την ομάδα σε ένδειξη σεβασμού προς τον αδικοχαμένο οδηγό του και ο Στιούαρτ δεν αγωνίστηκε ποτέ ξανά.

Είχε ήδη πάρει την απόφαση του να αποχωρήσει από την ενεργό δράση και να αφήσει τη θέση του στον Παριζιάνο γόνο μιας οικογένειας που δραστηριοποιούνταν στο χώρο του κοσμήματος. Εκείνη τη χρονιά είχε τερματίσει έξι φορές στη δεύτερη θέση και το μέλλον ήταν λαμπρό για έναν οδηγό που είχε πολλές κατακτήσεις στο γυναικείο φύλο, ανάμεσα τους και τη Μπριζίτ Μπαρντό.

Ο Σεβέρ είχε πάρει τη μοναδική νίκη του στο Γκλεν το 1971, δύο χρόνια προτού βρει τραγικό θάνατο.

Αφιέρωμα στον Φρανσουά Σεβέρ:

Ζαν Μπερά

Ο Αλέν Προστ υπήρξε ο μοναδικός Γάλλος παγκόσμιος πρωταθλητής στη Φόρμουλα 1. Τα πράγματα θα μπορούσαν να ήταν διαφορετικά αν ήταν περισσότερο τυχερός ο Ζαν Μπερά. "Μυθική" φυσιογνωμία που αγωνίστηκε μόλις επτά χρόνια (1952-59), αλλά λατρεύτηκε για το κουράγιο του και τον απαράμιλλο τρόπο που συγκρατούσε το αυτοκίνητο.

Δεν πήρε ποτέ νίκη σε επίσημο αγώνα που προσμετρούσε στο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Έγινε εθνικός ήρωας στη Γαλλία με τη νίκη του στη Ρενς το 1959. Στη Gordini, τη Maserati πέρασε δύσκολες στιγμές, ενώ η Mercedes-Benz δεν απειλούνταν το 1955. Τις δύο επόμενες χρονιές είδε τους Φάντζιο και Μος να έρχονται στη Maserati.

Το 1959 τα πράγματα θα έφτιαχναν χάρη στην πρόσληψη του από τη Ferrari. Στο ντεμπούτο του στο Μονακό αρπάχτηκε και γρονθοκόπησε τον τιμ μάνατζερ της Ferrari, Ρομόλο Ταβόνι. Σύντομα αποτέλεσε παρελθόν. Ο Μπερά σκοτώθηκε σε αγώνα σπορ αυτοκινήτων έξω από το Βερολίνο δέκα μέρες μετά την απόλυση του από τη Ferrari. Ούτε στεφάνι δεν έστειλε στην κηδεία του 39χρονου οδηγού ο Έντσο Φεράρι.

Το δυστύχημα του Μπερά:

Γκέρχαρντ Μπέργκερ

Δέκα νίκες σε 210 Grand Prix σε μια καριέρα που κράτησε 14 χρόνια. Ο Αυστριακός οδηγός αγωνίστηκε στις δύο σπουδαιότερες ομάδες, τη Ferrari και τη McLaren. Δυστυχώς έπεσε στην πιο ανταγωνιστική περίοδο στην ιστορία του σπορ με τον Άιρτον Σένα, τον Προστ και τον Νάιτζελ Μάνσελ. Τόσο ο ίδιος όσο και ο Ζαν Αλεζί αντικαταστάθηκαν από τη Ferrari για να έρθει ο Μίχαελ Σουμάχερ το 1996.

Κινδύνεψε να σκοτωθεί στην Ίμολα το 1989 στη στροφή Ταμπουρέλο όταν η Ferrari τυλίχθηκε στις φλόγες. Το αριστούργημα της καριέρας του είναι η τελευταία νίκη του, στο γερμανικό Grand Prix το 1997 στο Χόκενχαϊμ.

Λίγες μέρες μετά το θάνατο του πατέρα του και ενώ κρεμόταν πάνω του η δαμόκλειος σπάθη της απόλυσης από τον Φλάβιο Μπριατόρε, ο Μπέργκερ πήρε την pole position, τη νίκη και έκανε και τον ταχύτερο γύρο.

Η τελευταία νίκη του Μπέργκερ: