Βήμα μπροστά, αλλά…
Ο Αντώνης Καρπετόπουλος γράφει για τις εμμονές Σάντος και παικτών που είχαν ως αποτέλεσμα να χαθεί μία τεράστια ευκαιρία διάκρισης για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Το πρόσημο πάντως παραμένει θετικό.
Η διαχείριση του ματς με την Κόστα Ρίκα δεν υπήρξε τελικά η πρέπουσα και δεν χρειάζεται να μην το λέμε. Τιμή και μπράβο σε όλους όσους πήραν την πρόκριση στους 16 του παγκοσμίου κυπέλλου: ο αγώνας και η προσπάθεια όλων υπήρξε σπουδαία. Ωστόσο μια πρόκριση στους 8 που χάνεται έτσι, δεν μπορεί παρά να είναι και λόγος προβληματισμού.
Ο Σάντος και οι παίκτες πλήρωσαν στο δραματικό φινάλε κάποιες κοινές εμμονές τους. Η πρώτη, η δεδηλωμένη διάθεση να παίζει σε κάθε περίπτωση η ομάδα λίγο περισσότερο σκάκι και λίγο λιγότερο ποδόσφαιρο. Το «παίζουμε για να κερδίσουμε 1-0» - βασικό αξίωμα της περιόδου του Σάντος- υπήρξε η βάση της συνεργασίας του προπονητή με τους παίκτες του: καλό είναι το σκάκι, αλλά δε βοηθά πολύ τη νοοτροπία και καμιά φορά οδηγεί και σε λάθος προσεγγίσεις.
Η Κόστα Ρίκα π.χ ήταν μια ομάδα που η Εθνική μας έπρεπε να τολμήσει να στριμώξει από την αρχή κι όχι από την ώρα που βρέθηκε να χάνει με 1-0 παίζοντας με παίκτη παραπάνω. Καλά είναι τα 1-0, αλλά υπάρχουν και άλλα σκορ και άλλοι τρόποι κι αυτούς θα πρέπει κάποια στιγμή η ομάδα να τους μάθει, αν θέλει να γίνει καλύτερη.
Αν κολλήσεις σε ένα μόνο τρόπο παιγνιδιού κολλάς ταυτόχρονα και σε μια σειρά από παίκτες που μπορούν αυτόν τον τρόπο να υπηρετήσουν. Για αυτό θεωρούσα μια κουταμάρα τη φασαρία για τον Κατσουράνη π.χ: δεν είναι αυτός το πρόβλημα, αλλά ο τρόπος που η ομάδα παίζει. Στο μουντιάλ η Εθνική μας υπήρξε πολύ γενναιόψυχη, αλλά και πολύ μπερδεμένη στη φάση της επίθεσης κι αυτό με την Κόστα Ρίκα πληρώθηκε: το να βρεθεί ένας τεράστιος τερματοφύλακας όπως ο Νάβας και να σταματήσει δυο φορές με τα πόδια σε τε α τετ τον Σαλπιγγίδη και τον Μήτρογλου μπορεί να συμβεί. Εσύ όμως, ως ομάδα, έχεις την υποχρέωση μια αντεπίθεση, όπου πέντε παίκτες σου βρίσκουν απέναντί τους δυο αμυντικούς, να την τελειώσεις καλύτερα. Να ξέρεις να το κάνεις.
Ο Σάντος στο τελευταίο του παιγνίδι έμοιαζε να έχει αποφασίσει να δείξει πόση εμπιστοσύνη έχει στους παίκτες του: δεν τον κακίζω, αφού με αυτούς έφτασε στη Βραζιλία και με αυτούς πέρασε τον πρώτο γύρο. Όμως το ίδιο το ματς ήταν η απόδειξη πως με τη συγκεκριμένη νοοτροπία και τη συγκεκριμένη διαχείριση δύσκολα η ομάδα αυτή θα παίξει καλύτερο ποδόσφαιρο: στο ματς με την Κόστα Ρίκα υπήρξε ψυχή και πάθος σπάνιο, αλλά έλειψε η σωστή κυκλοφορία της μπάλας, το σωστό χτίσιμο των επιθέσεων με παίκτη παραπάνω, εν τέλει η σωστή ανάγνωση της δυσκολίας. Νομίζω ότι πιο πολύ από τον Γκέκα χρειάζονταν συνεργασίες στο πλάι, δηλαδή η προσθήκη του Φετφατζίδη και είμαι βέβαιος πως οι κατάκοποι ακραίοι αμυντικοί της Κόστα Ρίκα δεν θα άντεχαν, αν υπήρχε ένας παίκτης να βοηθήσει το Χριστοδουλόπουλο και το Χολέμπας, που έμοιαζαν οι μόνοι με καθαρό μυαλό.
Όμως αυτές οι επιλογές προϋποθέτουν να υπάρχει κι ένας άλλος τρόπος προετοιμασίας του παιγνιδιού: αν αυτός δεν υπάρχει, η Εθνική μας είναι καταδικασμένη να ζει περιμένοντας πότε θα επανέρθει ο Μήτρογλου στην παλιά του φόρμα, πότε ο Σαμαράς θα αποφασίσει αν θέλει να παίζει αριστερό εξτρέμ, φορ ή δεκάρι, πότε θα ωριμάσει ο Σάμαρης για να δώσει το 50% που έδινε σε αυτή την ομάδα ο Κατσουράνης.
Αν δεν υπάρξει ένας άλλος τρόπος, του χρόνου θα παρακαλάμε τον Καραγκούνη να γυρίσει: ακόμα και στα 38 του θα είναι απαραίτητος. Στην εθνική του Σάντος οι παίκτες ήταν σημαντικότεροι από τους τρόπους και το παιγνίδι: αλλά προσοχή- οι έλληνες παίκτες αυτό το ποδόσφαιρο της ατομικής πρωτοβουλίας το γουστάρουν.
Η ομάδα έχει αρετές και στη Βραζιλία τις είδαμε. Οι αμυντικοί της είναι υψηλού επιπέδου: και οι τέσσερις βασικοί κάνανε ένα πολύ καλό τουρνουά. Τα σπουδαία ματς του Χριστοδουλόπουλου και του Κονέ μαρτυρούν πως στον πάγκο υπάρχουν αξίες: αν αυτοί οι δυο είχαν μονιμοποιηθεί στη διάρκεια των προκριματικών (αντί η ομάδα να παίζει με τρεις κόφτες!) η εξέλιξή της ομάδας θα ήταν καλύτερη. Αλλά κάθε επιλογή παίκτη πρέπει να εξυπηρετεί ένα σχέδιο και κάθε σχέδιο πρέπει να αναδεικνύει τις αρετές των παικτών: αν θες τον Αθανασιάδη πρέπει να έχεις μια επίθεση που να δουλεύει για αυτόν, αν δεν την έχεις, ευελπιστείς να βρει καμιά μπάλα αδέσποτη ο Γκέκας.
Αν θες τον Φετφατζίδη πρέπει να φτιάξεις ένα μηχανισμό να καλύπτει τις αμυντικές του αδυναμίες, αλλιώς ο Σαλπιγγίδης, που ανεβοκατεβαίνει μόνος του, θα παίζει μέχρι τα σαράντα. Αν θες να φτιάξεις μια ομάδα που να καταλαβαίνει ότι με την Κόστα Ρίκα πρέπει να ρισκάρει κάτι παραπάνω για να κερδίσει, πρέπει να πείσεις τους παίκτες σου ότι υπάρχει κι άλλο αποτέλεσμα από το 1-0. Ο Σάντος αυτό το τελευταίο ελάχιστα το προσπάθησε. Από την άλλη, από πουθενά δεν προκύπτει πως ο όποιος επόμενος θα τα καταφέρει καλύτερα, αν επιχειρήσει ν αλλάξει τη νοοτροπία του γκρουπ.
Η εθνική μας γυρίζει από τη Βραζιλία έχοντας κάνει ένα βήμα μπροστά. Όχι γιατί προκρίθηκε για πρώτη φορά στους 16, ή γιατί αποκλείστηκε μετά από ένα επικό ματς από τους 8, αλλά γιατί είδε ποια είναι και έδειξε τι μπορεί. Τώρα όσοι έχουν την τύχη της οφείλουν να προβληματιστούν για το τι θέλουν. Από το Σάντος ζητήθηκαν αποτελέσματα και τα έφερε. Τίποτα περισσότερο δεν του ζητήθηκε, τίποτα πιο πολύ δεν υποσχέθηκε.
Αυτό, ας μην το ξεχνάμε, για να κρίνουμε κι αυτόν και την ομάδα του δίκαια….
