Έφυγε πρώτα ο Γκόραν Σόμπιν, τον ακολούθησε ο Ζόραν Σρετένοβιτς και η δόλια η Γιουγκοπλάστικα κοντεύει να μοιάσει στους Μπλέιζερς των 80s που επίσης ξεκληρίζονται σταδιακά.

Πάει και ο Σρετένοβιτς, λοιπόν. Η μάλλον ο... Σκρετένοβιτς όπως τον έλεγε, παραφθείροντας το επώνυμο του (όπως και άλλων δυο συμπαικτών του) ο Γιάννης Ιωαννίδης σε μια αλήστου μνήμης βεγγέρα το 1991 στη Ρώμη.

Καθόμασταν κάμποσοι δημοσιογράφοι μαζί του σε μια τέντα που είχε στηθεί έξω από το PalaEur όπου διεξαγόταν το Ευρωμπάσκετ και, κατά την προσφιλή συνήθεια του, ο "Ξανθός" αγόρευε περί μπάσκετ, αλλά επίσης και περί ανέμων και υδάτων.

Κάποια στιγμή, λοιπόν, ο τότε νεόκοπος προπονητής του Ολυμπιακού πήρε τα ποτήρια που βρίσκονταν πάνω στο τραπέζι και (όπως ο συχωρεμένος ο Νίκος Αλέφαντος με τους κεφτέδες στο εντευκτήριο του Πανελληνίου) άρχισε να τα βάζει σε θέσεις και να αναλύει το σύστημα που έπαιζαν οι Γιουγκοσλάβοι, οι οποίοι πέτυχαν κιόλας το repeat στη διοργάνωση.

Ο Σκρετένοβιτς, ο Ζντοκ και ο Χαλίλοβιτς του Ιωαννίδη

"Λοιπόν κοιτάξτε πως είναι το σύστημα του Ντούντα: εδώ παίζει ο Ζντοκ, εδώ ο Σκρετένοβιτς και εδώ ο Χαλίλοβιτς"!

Τα μπέρδευε κομματάκι τα ονόματα ο Ιωαννίδης και ως εκ τούτου εδώ χρειάζονται υπότιτλοι: ο Σκρετένοβιτς ήταν ο Σρετένοβιτς, ο Ζντοκ ήταν ο Ζντοβτς και ο Χαλίλοβιτς ήταν ο Ντανίλοβιτς!

Μικρό το κακό!

Ο Σρετένοβιτς ήταν γέννημα θρέμμα Σέρβος του οποίου το ταλέντο άνθισε στον κήπο του Σπλιτ: τον πήρε μαζί του ο Μπόζινταρ Μάλκοβιτς όταν άφησε τον Ερυθρό Αστέρα για να αναλάβει την τεχνική ηγεσία της Γιουγκοπλάστικα και προϊόντος του χρόνου αποδείχθηκε ότι σημάδεψε διάνα.

Εγκέφαλος και εξολοθρευτής

Ο Σρετένοβιτς δεν ήταν ούτε ο πιο ψηλός, ούτε ο πιο ταλαντούχος, ούτε ο πιο... όμορφος παίκτης των "Ζούτκι".

Ήταν όμως ο εγκέφαλος της και ένας παίκτης ο οποίος στην άμυνα έβγαζε τα συκώτια των αντιπάλων του, χωρίς να νοιάζεται εάν αυτός που του ανέθετε ο Μπόζα ήταν κοντός ή ψηλός.

Όλα τα έσφαζε, όλα τα μαχαίρωνε και όποιος αμφιβάλλει περί αυτού, ας ανατρέξει στα στιγμιότυπα του τελικού του Final Four του 1989 (Γιουγκοπλάστικα-Μακάμπι) για να δει πώς ξεπάστρεψε τον Ντορόν Τζάμσι στο δεύτερο ημίχρονο.

Το διέπραξε ξανά το 1990 στη Σαραγόσα κόντρα στον Χουάν Αντόνιο Σαν Επιφάνιο, ενώ το 1991 στο Παρίσι, όπου η αποψιλωμένη (χωρίς τον Ράτζα και τον Ιβάνοβιτς) Γιουγκοπλάστικα πέτυχε το three-peat , ο Σρετένοβιτς μοίρασε 17 ασίστ στα δυο ματς και συν τοις άλλοις στον τελικό με την Μπαρτσελόνα άφησε τα κόκκαλα του στο παρκέ.

Σοβαρολογώ, έπαιξε 40 λεπτά, δεν βγήκε ούτε για να πάρει μια ανάσα!

Το ίνδαλμα του Στεφανίδη

Δυο μήνες αργότερα ο Ντούσαν Ιβκοβιτς τον κάλεσε στην Εθνική ομάδα και μετά τα τρία τρόπαια του Κυπέλλου Πρωταθλητριών ο Ζόραν φόρεσε στο λαιμό του και δυο μενταγιόν σε Ευρωμπάσκετ (Ρώμη/1991, Αθήνα/1995)

Εκείνη την εποχή όλοι οι εκκολαπτόμενοι παίκτες είχαν ως πρότυπα τον Τζόρνταν, τον Πέτροβιτς, τον Γκάλη, τον Γιαννάκη.

Στη ζωή μου συνάντησα μονάχα έναν που με ξέρανε όταν τον ρώτησα ποιος ήταν το ίνδαλμα του και μου έδωσε στεγνά τον Σρετένοβιτς!

Ο Χριστόφορος, ο Στεφανίδης!

Πιο άσος πεθαίνεις

Ο Σρετένοβιτς υπήρξε επί σειρά ετών ο ορισμός του... στεγνού πλέι μέικερ. Ούτε δυάρι σε κορμί άσου, ούτε άσος με συνήθειες δυαριού, , ούτε εναμισάρι, ούτε combo guard και σαχλαμάρες. Άσος άσος! Πιο άσος πεθαίνεις!

Πανέξυπνος, με περίσσευμα φαιάς ουσίας, αλτρουιστής, ταπεινός, δεινός αμυντικός, έτοιμος ανά πάσα στιγμή να βάλει και ένα μεγάλο σουτ, αλλά χωρίς ποτέ να το εκβιάζει...

Ένας... προλετάριος του μπάσκετ, που τον αγαπούσαν οι συμπαίκτες του και τον λάτρευαν οι προπονητές του, κυρίως ο ούτως ή άλλως στρυφνός Μάλκοβιτς ο οποίος τον ανέθρεψε κιόλας στα γονατάκια του ως ασίσταντ κόουτς του Ερυθρού Αστέρα, στο πλάι του Ράνκο Ζεράβιτσα.

Ο βουβός μαέστρος της παιδικής χορωδίας

Το 1981 ο τότε 17χρονος Ζόραν επέδωσε τα διαπιστευτήρια του στο Ευρωμπάσκετ παίδων που διεξήχθη στην Kατερίνη και στη Θεσσαλονίκη και πέντε χρόνια αργότερα από τη στιγμή που ούτε ο Ζεράβιτσα, ούτε ο Βλάντο Τζούροβιτς τον υπολόγιζαν, πήρε των ομματιών του και ακολούθησε τον Μπόζα στο Σπλιτ όντας ο πρεσβύτερος παίκτης της ανατέλλουσας αυτοκρατορίας.

Ο Σρετένοβιτς υπήρξε ο... βουβός μαέστρος της παιδικής χορωδίας και εκείνης της ονειρώδους ομάδας που έμελλε να κυριαρχήσει στην Ευρώπη και –όπως μου είπε κάποτε ο Ντίνο Ράτζα- "εάν δεν μας διέλυε ο εμφύλιος πόλεμος θα παίρναμε δέκα Κύπελλα Πρωταθλητριών στη σειρά"!

Ουδέν αληθέστερον τούτου…