Ζοζέ, έχουμε (προβλή)Ματα

Πριν μερικούς μήνες έγραφα ότι ο Mourinho πρέπει να αφήσει για λίγο τις δικές του παραστάσεις στην άκρη και να επικεντρωθεί στη δημιουργία σπουδαίας ομάδας. Η αγαπημένη του Chelsea αποτελεί μια πολύ καλή ευκαιρία να μας κάνει να ασχοληθούμε πρώτα με τις προπονητικές ικανότητες και την ομάδα του και σε δεύτερο πλάνο με το δικό του προσωπικό σόου.

Από τον καιρό που ήταν στην Porto το ποσοστό ενασχόλησης του κόσμου με τον ίδιο, σε σχέση με το αντίστοιχο της ομάδας του ήταν μάλλον υψηλότερο, αλλά όσο περνούσαν τα χρόνια γινόταν σίγουρα μεγαλύτερο. Όλο και περισσότεροι, όλο και περισσότερο ασχολούνταν με τον Πορτογάλο και τα καμώματα του, παρά με τις ομάδες του. Δε μίλαγαν τόσο για τον προπονητή Mourinho, όσο για τον σόουμαν Mourinho: τι είπε, σε ποιον την είπε, με ποιον τσακώθηκε, πώς πανηγύρισε, ποιον κατηγόρησε, πώς πανηγύρισε, τι γκριμάτσα έκανε. Ακόμα και οι σκηνοθέτες κατά τη διάρκεια των αγώνων τού έκαναν πολύ περισσότερα πλάνα από αυτά που «δικαιούται» ένας προπονητής.

Επιδίωξε να κερδίσει την προσοχή με οποιονδήποτε τρόπο και το κατάφερε. Ναι, όλες αυτές οι παραστάσεις έχουν να κάνουν και με mind games και με προσπάθεια να προστατέψει την ομάδα του, να πάρει όλη την πίεση πάνω του κτλ. Είναι φανερό όμως ότι του αρέσει όλο αυτό το παιχνίδι. Γουστάρει να είναι το επίκεντρο της προσοχής. Για την ακρίβεια μου φαίνεται ότι όσο περνάνε τα χρόνια, απολαμβάνει όλο και περισσότερο το παιχνίδι της δημοσιότητας, ξεχνώντας κάποιες στιγμές ότι το πραγματικό παιχνίδι παίζεται στο χορτάρι.

Ο Mourinho πάντα με διασκέδαζε. Δεν το λέω με αρνητική διάθεση. Έχει ρε παιδί μου τη χάρη του. Είναι ο πιο γαμάτος άνθρωπος που δεν αντέχω και θέλω να πλακώσω στο ξύλο. Είναι πράγματι ξεχωριστός. Όχι τόσο ως προπονητής, όσο ως προσωπικότητα στο χώρο του ποδοσφαίρου. Τελευταία όμως έχει αρχίσει να με κουράζει. Ώρες-ώρες γίνεται πολύ βαρετός και προβλέψιμος. Αυτό όμως δεν έχει τόση σημασία. Το πρόβλημα είναι ότι ακόμα και τώρα που τα προσωπικά του παιχνιδάκια είναι λίγο ανιαρά, συχνά παρουσιάζουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τις ομάδες του. Είναι καλύτερα από τα παιχνίδια που κάνει η Chelsea.

Mourinho > Chelsea

Οι Μπλε είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για τον ίδιο να κάνει πράγματα που δεν έχει ξανακάνει. Το έγραφα και την προηγούμενη φορά που ασχολήθηκα μαζί του: μπορεί και δείχνει/έδειχνε να θέλει και ο ίδιος και η ομάδα να αλλάξουν αγωνιστικό στυλ. Έχουν μια διάθεση να παίξουν με διαφορετικό τρόπο. Εδώ και 2-3 χρόνια η Chelsea προσπαθεί να αλλάξει λογική και αφού δεν τα κατάφερε, είπε να ζητήσει βοήθεια από αυτόν που της είχε δώσε κάποτε (μια άλλη) ταυτότητα.

Η ειρωνεία είναι πως πάνω στη νέα λογική που θέλει να ακολουθήσει η Chelsea έχει στήσει το νέο του σόου o Mourinho. Εν ονόματι των νέων στοιχείων που θέλει να δώσει στην ομάδα, θυσιάζει τον Mata. Ο κορυφαίος των Μπλε την προηγούμενη διετία δεν είναι ο παίκτης πάνω στον οποίο χτίζεται η νέα Chelsea, αλλά στο πρόσωπό του ο Special On(c)e (κακίες), βρήκε το θέμα της φετινής του παράστασης.

Η οποία, αν και δεν είναι τόσο ωραία, πάει καλύτερα από την προσπάθεια αλλαγής αγωνιστικού προφίλ της ομάδας του. Μέχρι τώρα, εκτός γηπέδου ο Mourinho μας έχει δώσει κάποιες στιγμές που θα θυμόμαστε. Η Chelsea πάλι δεν έχει κάνει ούτε ένα καλό ματς και τα διαστήματα που φαίνεται ότι της λείπει ο Mata είναι πολλά. Ένας παίκτης δε φέρνει την άνοιξη και για να φτιάξεις ομάδα θυσίασε όσους παικταράδες θες. Να δικαιολογείται όμως η όποια θυσία. Να έχει μια βάση. Και η ομάδα να κάνει βήματα προόδου, να παρουσιάζεται καλύτερη. Γίνονται αυτά στη συγκεκριμένη περίπτωση;

Είναι ο Mata χειρότερος από τον De Bruyne;

Ο Mourinho λέει ότι ο Ισπανός δεν παίζει επειδή δεν έχει προσαρμοστεί στα θέλω του. Δε βοηθάει λέει αμυντικά, δεν είναι σταθερός, πρέπει να προσπαθήσει περισσότερο, προτιμάει τον Oscar. Μάλιστα. Για να δούμε λίγο μερικά ζητήματα. Από τα πρώτα πράγματα που ακούστηκαν όταν επέστρεψε ο Πορτογάλος, ήταν ότι δεν του κάνει ο Mata, ότι είναι πρόθυμος να τον πουλήσει (όπως και τον David Luiz). Το οποίο σημαίνει ότι δεν περίμενε να δει πως θα λειτουργήσει ο Ισπανός στα νέα δεδομένα, αλλά είχε κρίνει ήδη πως δεν ταιριάζει στη νέα Chelsea. Δεν χωράει καν για την ακρίβεια. Δεν είναι κάποιος που τον χρειάζεται, ούτε καν για εναλλακτική λύση.

Η Chelsea δηλαδή θέλει να παίζει έχοντας πολύ ώρα την μπάλα στην κατοχής της, κάνοντας παιχνίδι με πολλές κοντινές πάσες, αλλά ο Mata δεν είναι κατάλληλος για αυτά. Οκ. Γιατί; Επειδή είναι κακός αμυντικά και για την ομαδική λειτουργία των Μπλε. Αχά! Δηλαδή ο Hazard (παρεμπιπτόντως, γιατί δεν τον αλλάζει πλευρά με τον Schurrle δεν το καταλαβαίνω. Έστω για δοκιμή) είναι αυτό που λέμε παίκτης-εργάτης. Είναι παίκτης ομάδας. Και στα 8 ματς που έχει παίξει, έχει βγάλει μάτια και έχει εμπεδώσει απόλυτα τη φιλοσοφία του Mourinho, κάνει όλα όσα του ζητάει. Το ίδιο και ο Schurrle.

Εγώ συμφωνώ με τον Πορτογάλο: ο Oscar είναι εξαιρετικός και κάνει περισσότερα πράγματα και τον προτιμώ κεντρικά παρά κοντά στη γραμμή. Ο Mata όμως έχω την εντύπωση ότι παίζει και στο πλάι. Θυμάμαι που έβγαζε ολόκληρη σεζόν με τη Valencia αριστερά και δεν είχε κανένα πρόβλημα. Θυμάμαι να είναι πολύ καλός και με τη φανέλα της Chelsea όταν έπαιξε σε οποιαδήποτε από τις δύο πλευρές. Οπότε, από ό,τι καταλαβαίνω ο Mourinho πιστεύει ότι ο Mata δεν είναι απλά πιο πίσω από τον Oscar, αλλά και από τον Hazard, τον Schurrle, τον De Bruyne ίσως και τον Willian.

Μία έτσι, μία αλλιώς

Για να δούμε κάτι άλλο τώρα. Ο Mourinho λέει ότι θέλει να παίζει με την άμυνα ψηλά, να κλέβει η ομάδα γρήγορα την μπάλα, να έχει την κατοχή, να αγωνίζεται επιθετικά, να παίζει θεαματικό ποδόσφαιρο. Τίποτα από αυτά δεν έχει πετύχει μέχρι τώρα. Κανένα από τα παραπάνω δεν τα κάνει σε σταθερή βάση. Ο Villas-Boas ακόμα και με την Chelsea είχε την άμυνα ψηλά. Πιστός στη φιλοσοφία του. Ο συμπατριώτης του μία δίνει την μπάλα, μία κάνει κατοχή 60%. Ταμπούρι με την Bayern, 2-0 με τη Hull και η ομάδα για μία ώρα περιμένει. Τη Hull. Εντός. Με 2-0. Τη στιγμή που θέλει να καθιερώσει νέα λογική.

Πάμε σε άλλο ματς. Στον αγώνα με την United, η Chelsea μόνο παιχνίδι κατοχής δεν έκανε. Μόνο επιθετικά δεν έπαιξε. Με την Tottenham και την Everton είδαμε διαφορετική λογική στο πρώτο ημίχρονο και διαφορετική στο δεύτερο. Εγώ λοιπόν βλέπω ότι η βασική φιλοσοφία είναι να προσαρμοστούμε σε αυτά που κάνει ο αντίπαλος. Άσε που κι αυτό λάθος γίνεται. Για να γυρίσουμε στον Mata κιόλας, να θυμηθούμε ότι με τη Fulham ο Ισπανός ήταν εκτός αποστολής. Σε ένα ματς που ήταν δεδομένο ότι η Chelsea θα είχε την κατοχή και θα έβρισκε απέναντί της κλειστή άμυνα. Στο πρώτο ημίχρονο με την Everton, όταν οι Μπλε δεν είχαν την κατοχή, ο Mata ήταν στο γήπεδο, στο δεύτερο που είχαν την μπάλα, ήταν στον πάγκο.

Το θέμα με τον Mata είναι τόσο περίεργο, που μπορώ να πιστέψω ακόμα και τα χαζά «δεν τον βάζει επειδή είναι φίλος με τους Ισπανούς της Real», «θέλει να βάλει στο περιθώριο τους Ισπανόφωνους της Chelsea, να στηριχτεί στους παλιούς Άγγλους, που ξέρει». Δε μιλάμε για έναν απλό παίκτη. Ξαναλέω: ο κορυφαίος της Chelsea για δύο χρόνια. O Juan Mata, που παίζει βασικός (σχεδόν) σε όλες τις ομάδες του κόσμου. Δεν είναι ότι δε στηρίζεται ο Mourinho πάνω του, αλλά ότι προσπαθεί να μας πείσει ότι ένα από τα σημαντικά προβλήματα είναι ο Mata. Ή μάλλον ότι οι Μπλε δεν τον έχουν ανάγκη, δεν τους κάνει. Πραγματικά το ζήτημα είναι αστείο, οπότε το αφήνω εδώ.

Τα προβλήματα

Γιατί τα πραγματικά προβλήματα της Chelsea είναι άλλα. Όπως η μη σίγουρη λύση στην επίθεση, η προβληματική ανάπτυξη από τον άξονα, η άμυνα που δυσκολεύεται όταν ανεβαίνει ψηλά, η μέτρια ομαδική λειτουργία ειδικά στην επίθεση, οι μεταγραφές. Υποτίθεται ότι φέτος ο Abramovich δε θα έδινε πολλά λεφτά. Τελικά έδωσε γύρω στα 60 εκατομμύρια. Χωρίς να καλύψει τις τρύπες της ομάδας. Μαγικό! Δε με νοιάζει ιδιαίτερα αν ο Eto’o και ο Willian ήταν επιλογές του Ρώσου. Mourinho είσαι. Είτε τους επέλεξες, είτε απλά συναίνεσες, έχεις σημαντική ευθύνη. Δε με νοιάζει αν έδωσες τον Lukaku επειδή δεν ήθελες 4 επιθετικούς στο ρόστερ. Με ενδιαφέρει ότι έδωσες τον καλύτερο επιθετικό που είχες.

Δεν ξέρω γιατί ενώ είχες τόσους καλούς παίκτες για τις θέσεις πίσω από τις επιθετικούς, πήρες και τον De Bruyne και τον Willian και τον Schurrle, αλλά έδωσες τον Moses, που ήταν ο μόνος που έδινε πλάτος στην περσινή ομάδα. Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν πήρες χαφ που να μπορεί να βοηθήσει στην ανάπτυξη, στην κυκλοφορία της μπάλας. Θες να παίξεις ποδόσφαιρο κατοχής και τα βασικά σου χαφ είναι ο Ramires με τον Lampard; Καλή τύχη. Κι αφού δεν πήρες, δεν αντιλαμβάνομαι γιατί δεν έδειξες από την αρχή εμπιστοσύνη στον Van Ginkel ή γιατί δε δοκίμασες σχήμα με τον Oscar στο δίδυμο των χαφ. Έχει παίξει κι εκεί με επιτυχία ο Βραζιλιάνος. Εσύ κύριε Mourinho λες ότι βοηθάει πολύ αμυντικά. Και σωστά το λες.

Και κάτι άλλο, μιας και είμαι στους μέσους. Ας εκφράσω μια απορία: ο Essien γιατί έχει παίξει μόνο 90 λεπτά κι αυτά στο League Cup;

Τελικά γιατί βλέπουμε πολλές παλιές ιδέες, ενώ ακούμε συνέχεια για αλλαγή φιλοσοφίας; Γιατί σε ακούω συνέχεια να λες ότι η ομάδα δεν έχει προσωπικότητες, αλλά ο Mata δε σου κάνει; Το θέμα μου δεν είναι ότι δε (με) πείθουν τα λόγια σου. Σπάνια συμβαίνει αυτό. Το θέμα είναι ότι δεν πείθει η ομάδα σου. Το θέμα δεν είναι ότι μας δουλεύεις. Πάντα το κάνεις. Το θέμα είναι ότι δε δουλεύει καλά η ομάδα σου. Και o Mata δεν παίζει τόσο πολύ. Άρα ποιος/τι φταίει; Χρόνο να κάνεις αυτό που θέλεις λογικά θα έχεις. Ίσως σηκώσεις και κούπες. Προς το παρόν όμως δεν πείθεις στο ζήτημα «αλλάζουμε στυλ, θα παίζουμε το ίδιο πάντα». Σαν να πηγαίνουμε για ξαναζεσταμένο φαΐ μου φαίνεται. Περισσότερο ενδιαφέρον θα έχουν οι διαφορετικές προσεγγίσεις/τακτικές σου για κάθε αγώνα, παρά η εγκατεστημένη, σταθερή φιλοσοφία της ομάδας. Κρίμα ή και όχι.

Υ.Γ. Αν η Chelsea δε βελτιωθεί, χάσει μερικούς βαθμούς ακόμα και το πράγμα ζορίσει, βλέπω τον Mata να μπαίνει για τα καλά στην 11άδα και τον Mourinho να μας λέει για το πόσο πιο βελτιωμένος και ολοκληρωμένος είναι και πόσο τον βοήθησε η δουλειά που έκαναν. #FreeMata #FreeShinji

Tον Football Philosopher μπορείτε να τον βρείτε και στο Τwitter ως @sokins