Από τότε που θυμάται τον εαυτό της, Αγγελική Μακρή τρέχει. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Με τα πόδια και τη φαντασία της. Μόνο που η ζωή δεν ήταν πάντα ένας εύκολος αντίπαλος. Το κατάλαβε όταν κόπηκε από την τριάδα της Εθνικής ομάδας βάδην που θα συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, παρότι είχε τον χρόνο στα πόδια της. Το ένιωσε όταν ο αδελφός προσβλήθηκε από μυοπάθεια και έμεινε καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι.

Το βίωσε όταν έπρεπε να εργαστεί ως κλητήρας και μεταφορέας κρεάτων για να εξασφαλίσει τα απαραίτητα. Σε όλες τις δυσκολίες γύρισε τον… κόσμο της ανάποδα. Πήρε διαφορετική κατεύθυνση και έκανε ανατροπές.

Για οκτώ χρόνια δεν περνούσε ούτε έξω από αθλητική εγκατάσταση. Την έπνιγε το παράπονο. Πέταξε τα αθλητικά της παπούτσια. Αρνιόταν να μιλήσει για το πλούσιο αθλητικό της παρελθόν. Γυρνούσε το κεφάλι της κάθε φορά που βρισκόταν έξω από γυμναστήριο. Της θύμιζε το όνειρο που δεν έζησε το 2004. Ολα αυτά μέχρι τη στιγμή που γέννησε τα δίδυμα αγοράκια της. Ηταν η μέρα που ο σύζυγός της τής έκανε δώρο ένα ζευγάρι βαδιστικά παπούτσια. Ολα ξεκίνησαν από την αρχή και η Αγγελική Μακρή, στα 39 της χρόνια, όχι μόνο ζει τη δεύτερη νιότη της, αλλά πριν λίγες εβδομάδες κατέκτησε τον τίτλο στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα βάδην των 50 χιλιομέτρων, πετυχαίνοντας έναν άθλο.

"ΤΟ ΑΝΕΚΠΛΗΡΩΤΟ ΟΝΕΙΡΟ"

Γεννήθηκε στην Πάτρα στις 25 Σεπτεμβρίου 1978. Το πατρικό της ήταν στου Μακρυγιάννη. «Τότε η περιοχή είχε πολλά χωράφια και από φόβο όταν γυρίζαμε στο σπίτι τρέχαμε μαζί με τη Φιλίτσα, την κολλητή μου. Στη Β΄ Γυμνασίου πήγα στην Ολυμπιάδα Πατρών για στίβο με τον Αποστολόπουλο. Είδα κάποιους να κάνουν βάδην και είπα “αυτό θέλω να κάνω”. Δεν ήξερα ούτε το όνομα του αγωνίσματος. Από τότε γνώρισα την προπονήτρια και δασκάλα μου Ντίνα Μπορνιβέλη», λέει η Αγγελική Μακρή στο «ΕΘΝΟΣΠΟΡ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ».

Η πρώτη της μεγάλη επιτυχία σημειώθηκε ύστερα από δύο χρόνια προπονήσεων, μόλις σε ηλικία 14 ετών. Το 1992 αναδείχτηκε πρωταθλήτρια Ελλάδας Παγκορασίδων στα 3.000μ. κι όλοι μιλούσαν για το παιδί-θαύμα. Ακολούθησαν δεκάδες τίτλοι, αλλά ξεχώρισαν τα χρυσά μετάλλια στο Παγκόσμιο σχολικό πρωτάθλημα του 1994 και στα Πανελλήνια πρωταθλήματα βάδην, το 1995 στα 3.000 μ. Κορασίδων, το 1996 στα 5.000μ. Νεανίδων, το 1998 στα 10.000μ. Νέων Γυναικών και το 2003 το χάλκινο στα 20.000μ. Γυναικών. Μεγάλο της όνειρο αποτελούσαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας, όνειρο που έμεινε ανεκπλήρωτο…

"ΕΙΧΑ ΘΥΜΟ ΓΙΑΤΙ ΑΔΙΚΗΘΗΚΑ"

Πέντε αθλήτριες είχαν πιάσει το όριο, αλλά θα αγωνίζονταν τρεις. Από τις Τζουμελέκα, Παπαγιάννη, Κοκώτου, Μακρή και Ξυνού επιλέχθηκαν οι τρεις πρώτες. "Ηθελα πολύ να αγωνιστώ στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τέσσερα χρόνια έκανα προετοιμασία με τον Ναπολέοντα Κεφαλόπουλο. Είχα μετακομίσει στην Αθήνα, σε σπίτι κοντά στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Δυστυχώς δεν ήρθαν τα πράγματα όπως τα περίμενα. Πήρα μεγάλη απογοήτευση. Οταν ανακοινώθηκαν τα ονόματα, βγήκα από τα γραφεία του ΣΕΓΑΣ στη Λεωφόρο Συγγρού, έκλεισα το κινητό μου και δεν ξαναμίλησα σε κανέναν. Για πολλά χρόνια δεν ήθελα να ακούω για στίβο, για αθλητισμό, για τίποτα. Με κυρίευσε ο θυμός και το παράπονο. Θεώρησα πως αδικήθηκα. Μπορεί να μην ήταν σωστό, αλλά έτσι ένιωθα. Γύριζα το κεφάλι μου από την άλλη όποτε έβλεπα αθλητική εγκατάσταση. Τώρα, έπειτα από τόσα χρόνια, θεωρώ πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο και πως μέσα από αυτές τις δυσκολίες μαθαίνεις να επιβιώνεις και να παίρνεις τις σωστές αποφάσεις".

ΤΟ ΟΙΚΟΤΡΟΦΕΙΟ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ

Τα χρόνια που ακολούθησαν δεν ήταν εύκολα. Εργάστηκε ως κοινωνική λειτουργός σε οικοτροφείο στο Μαρούσι , έπιασε δουλειά σε σούπερ μάρκετ, δούλεψε και ως κλητήρας, ενώ έκανε και μεροκάματα και ως μεταφορέας κρεάτων, βοηθώντας τους γονείς της Ανδρέα και Διαμάντω. "Ο μπαμπάς μου ήταν και χορηγός μου. Με βοηθούσε πάντα, όπως και τα δύο αδέλφια μου, τη Βάσω και τον Πέτρο. Ηταν μεγάλο πλήγμα η περιπέτεια υγείας του αδελφού μου, που έπαθε μυοπάθεια. Είχα ενέργεια που ήθελα να βγάλω και περίμενα την αφορμή. Η γέννηση των παιδιών μου πριν από τρία χρόνια μού έδωσε το έναυσμα. Ο σύζυγός μου, αν και δεν είχε σχέση με αθλητισμό, με παρότρυνε να επιστρέψω. Οταν γεννήθηκαν τα δίδυμα, μου έκανε δώρο ένα ζευγάρι παπούτσια. Παράλληλα, είχα αρχίσει επαφές με τον σύλλογο κριτών στίβου και με τη βοήθεια του Αντώνη Κανελλόπουλου πήρα την απόφαση να τρέξω ένα «τριαράκι» (σ.σ.3.000μ.). Ετσι έκανα νέα αρχή. Το 2016 έτρεξα τα 20χιλ. σε 1.40'.30''".

ΚΑΤΑΓΜΑ ΚΑΙ ΜΠΟΦΟΡ

Η πρωτιά της στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα 50 χιλ. βάδην πριν από ένα μήνα ήταν μία τεράστια έκπληξη και μία ιστορική επιτυχία κάτω από πολλές αντιξοότητες: "Πρώτη φορά διοργάνωσε ο ΣΕΓΑΣ το 50άρι. Στόχος μου ήταν ο τερματισμός. Είχε και πολλά μποφόρ τη μέρα του αγώνα και υπήρξε σκέψη αναβολής. Ο στόχος του τερματισμού επιτεύχθηκε, μόνο που τερμάτισα πρώτη. Ακόμα και για μένα ήταν μεγάλη έκπληξη. Είχε προηγηθεί μία γεμάτη χρονιά και ένα κάταγμα στον ώμο τον Οκτώβριο από ατύχημα μέσα στο σπίτι. Ο ορθοπεδικός Σπύρος Μαραγκός με βοήθησε πολύ να επανέλθω".

ΠΡΟΠΟΝΗΣΗ ΣΤΙΣ ΠΕΝΤΕ ΤΟ ΠΡΩΙ

Δύο προπονήσεις την ημέρα με τρέξιμο από 10 έως και 35 χιλιόμετρα περιλαμβάνει το πρόγραμμα προετοιμασίας της. Η πρωινή προπόνηση μπορεί να γίνει στις έξι ή στις πέντε το πρωί, ώστε να προλάβει να γυρίσει πριν φύγει ο σύζυγός της για δουλειά. Ποια δύναμη ωθεί την Αγγελική Μακρή και πώς γεμίζει τις μπαταρίες της για να κερδίζει πανελλήνιους τίτλους στα 39 της χρόνια;

"Νιώθω πλέον πως είμαι χρυσή Ολυμπιονίκης, κι ας μην μπόρεσα να αγωνιστώ σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Η επιστροφή μου στη δράση με απελευθέρωσε. Νιώθω γεμάτη στη ζωή μου. Μου δίνουν ενέργεια τα παιδιά μου και ο άντρας μου. Τρέχω για όλους όσοι με αγαπούν και με νοιάζονται και φυσικά για τον αδελφό μου. Δεν είναι εμπόδιο τα χρόνια. Αντίθετα νιώθω πολύ πιο έμπειρη στο να διαχειριστώ τις δυνάμεις μου στις μεγάλες αποστάσεις. Η σκέψη πως είναι πιθανή μία διεθνή συμμετοχή μου με τη φανέλα της Εθνικής Ελλάδας, μου δίνει μεγάλη δύναμη να συνεχίσω. Φυσικά η ενασχόλησή μου με τον αθλητισμό με διατηρεί πάντα σε καλή φυσική κατάσταση και δίνω ένα πρότυπο ζωής και στα παιδιά μου, που τώρα μεγαλώνουν. Η ηλικία δεν παίζει ρόλο σε αποστάσεις και χρονόμετρα. Ολα είναι στο μυαλό μας και αξίζει να αφιερώνουμε χρόνο και στον εαυτό μας και στους ανθρώπους που αγαπάμε".