Αντώνης Παπακωνσταντίνου & Μηλένα Κοντού στο SPORT24: "Στον Μαραθώνιο αναβιώσαμε όσα ζήσαμε στο Παρίσι"

Κατέκτησαν με διαφορά 15 λεπτών μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού. Παρέμειναν στις επάλξεις, λόγω αγωνιστικών υποχρεώσεων για έναν ακόμη μήνα και τώρα πρόσθεσαν ένα επιπλέον τσεκ στη λίστα επιθυμιών τους. Οι αεικίνητοι Αντώνης Παπακωνσταντίνου και Μηλένα Κοντού, χάλκινοι Ολυμπιονίκες της κωπηλασίας αμφότεροι, έτρεξαν στον Μαραθώνιο της Αθήνας κάνοντας σε όλη τη διαδρομή high five με τα μικρά παιδιά που στέκονταν στην άκρη του δρόμου.

Γιατί με ήτα το Μηλένα και όχι με γιώτα, θα αναρωτιέστε αυτή τη στιγμή. Επειδή, πρόκειται για σύμπτυξη των ονομάτων Δήμητρα και Ελένη και αυτή η διόρθωση έγινε -μεταξύ άλλων- αντικείμενο σχολιασμού στη συζήτηση των δύο Ολυμπιονικών με το SPORT24, μετά τα 42,195 χιλιόμετρα που έτρεξαν.

Ένας απαιτητικός προπονητής, όσο ο Τζιάνι Ποστιλιόνε, μάλλον τρίβει τα χέρια του με περιπτώσεις σαν αυτές των δύο ασταμάτητων αθλητών που βρίσκουν τρόπους να κουραστούν ακόμα και σε περίοδο ύφεσης των αγωνιστικών και προπονητικών τους υποχρεώσεων. Ο ομοσπονδιακός προπονητής της κωπηλασίας είδε θετικά τη διάθεση των δύο αθλητών του να τρέξουν στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας και τούς άναψε το πράσινο φως όταν του ζήτησαν την άδειά του. Και δεν ήταν μόνο ο Μαραθώνιος. Ο "duracell" Αντώνης Παπακωνσταντίνου την Κυριακή 20 Οκτωβρίου είχε αγωνιστεί και στο Ironman 70.3 του Μαραθώνα, που σημαίνει ότι κολύμπησε 1,9 χιλιόμετρα, έκανε ποδήλατο 90 χιλιόμετρα και τρέξιμο 21,1 χιλιόμετρα.

"Μάς αρέσει να κουραζόμαστε", είπε χαμογελώντας ο Αντώνης και αναφορικά με την άδεια που τους έδωσε ο Ιταλός κόουτς επεσήμανε: "Το είδε σαν μια καλή προπόνηση για εμάς και δεν είχε πρόβλημα. Την απόφαση να τρέξουμε στον Μαραθώνιο την είχαμε πάρει πριν από αρκετό καιρό. Προσωπικά, από τότε που έκλεισα τα 18 έλεγα ότι θέλω να τρέξω σε έναν Μαραθώνιο, αλλά την απόφαση για τη φετινή συμμετοχή μας την πήραμε μαζί.

Η αλήθεια είναι ότι μόνο τώρα μπορούσαμε να το κάνουμε, επειδή είναι μεταολυμπιακή χρονιά και...”

"...Ήταν κατάλληλες οι συνθήκες”, συνέχισε η Μηλένα και πρόσθεσε: “Έπαιξε σημαντικό ρόλο και το γεγονός ότι η προηγούμενη σεζόν ολοκληρώθηκε ιδανικά και για τους δυο μας, με ένα Ολυμπιακό μετάλλιο. Πετύχαμε τον στόχο της τετραετίας και μετά είχαμε πιο μικρούς στόχους. Οι αγωνιστικές υποχρεώσεις μας συνεχίστηκαν για ένα ακόμα μήνα μετά το Παρίσι. Και οι δύο αγωνιστήκαμε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, ενώ εγώ είχα και το Ευρωπαϊκό.

Είχα το πρώτο Ολυμπιακό μετάλλιό μου και δεν είχα προλάβει να το ζήσω και να το χαρώ. Γι' αυτό μάς βόλεψαν τώρα οι συνθήκες, επειδή μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες και τις άλλες διοργανώσεις που ακολούθησαν, είχαμε μια μικρή άδεια και λίγο παραπάνω χρόνο για τρέξιμο. Δεν κάναμε κάποια τρελή προετοιμασία. Είμαστε κωπηλάτες, είμαστε προπονημένοι και φυσικά αγαπάμε αυτό που κάνουμε. Όμως, ο Μαραθώνιος είναι ένας σκληρός και επίπονος αγώνας και για να λάβουμε μέρος σε αυτόν έπρεπε να υπάρχει ένα μικρό κενό από την κωπηλασία".

Η αλήθεια είναι ότι σε μια τυπική καθημερινή προπόνηση της κωπηλασίας κάνουν 20 χιλιόμετρα περισσότερα από τα 42,195 του Μαραθωνίου. "Έχουμε συνηθίσει σε τέτοιους ρυθμούς. Στην κωπηλασία η καθημερινή μας προπόνηση περιλαμβάνει περίπου 60 χιλιόμετρα κουπί. Δηλαδή, ο όγκος της είναι αρκετά μεγάλος. Συνεπώς, έχουμε την αντοχή και τη γυμνασμένη καρδιά που απαιτεί ο Μαραθώνιος. Το καρδιοαναπνευστικό μας είναι έτοιμο για έναν τέτοιο αγώνα, όχι όμως και τα πόδια μας που τα χρησιμοποιούμε εντελώς διαφορετικά στην κωπηλασία. Η καταπόνηση είναι διαφορετική. Νιώθαμε τους κραδασμούς στο τσιμέντο", εξήγησε ο 25χρονος κωπηλάτης.

"Στην κωπηλασία δεν έχουμε κραδασμούς. Αυτή ήταν η διαφορά και η πρόκληση του Μαραθωνίου για εμάς. Έχουμε τα πνευμόνια και την καρδιά δεν είχαμε έτοιμο το οστικό σκέλος στο βαθμό που απαιτείται για έναν Μαραθώνιο και ως εκ τούτου δεν ήμασταν προετοιμασμένοι για τον αριθμό των κραδασμών που αντιμετωπίζεις όταν πρέπει να τρέξεις 42 χιλιόμετρα. Ξέραμε ότι μπορεί να προκύψουν κράμπες και ότι πρέπει να έχουμε σωστή τροφοδοσία κατά τη διάρκεια του αγώνα. Έπρεπε να το μάθουμε και να το διαχειριστούμε και νομίζω ότι και οι δύο τα πήγαμε πολύ καλά σε αυτόν τον τομέα".

Και όχι μόνο σε αυτόν, δεδομένου ότι και οι δύο πέτυχαν τον στόχο της επίδοσης που είχαν θέσει. Ο Αντώνης έφτασε στο Παναθηναϊκό Στάδιο πέντε λεπτά μετά τη φετινή νικήτρια του Μαραθωνίου, Ματίνα Νούλα.

"Όταν δήλωσα συμμετοχή στον Μαραθώνιο είπα ότι θέλω να τον τρέξω κάτω από τις 2 ώρες και 48 λεπτά. Όσο πλησίαζε ο αγώνας μονολογούσα “εντάξει το έχω” και ήθελα κάτι καλύτερο. Να φτάσω όσο πιο κοντά γίνεται στις 2 ώρες και 40 λεπτά.

Τερμάτισα σε 2:45.38". Η Μηλένα από την άλλη, μάλλον έπρεπε να βάλει στοίχημα, διότι πέτυχε με απόλυτη ακρίβεια τον χρόνο που ήθελε. “Είχα πει ότι θέλω να το κάνω στις 3,5 ώρες και το πήγα ακριβώς. Τερμάτισα σε 3:29.39. Θα ήθελα να βρω την ευκαιρία να το ξανακάνω, επειδή τα συναισθήματα που βιώνεις σε έναν Μαραθώνιο είναι πολύ ωραία”.

Ο Αντώνης περιέγραψε τι έζησε κατά τη διάρκεια της διαδρομής μέχρι να φτάσει στο Παναθηναϊκό Στάδιο."Η ατμόσφαιρα ήταν απίστευτη τόσο όταν τερμάτισα όσο και κατά τη διάρκεια του αγώνα. Όλα τα παιδάκια στη διαδρομή μου άπλωναν τα χέρια και μου έκαναν “κόλλα πέντε”. Ήταν πάρα πολύ ωραίο. Με γέμιζε χαρά και ενθουσιασμό. Δεν άφησα ούτε ένα παιδάκι. Έκανα σε όλα “κόλλα πέντε”. Τρέχαμε παρέα με ανθρώπους απ' όλο τον κόσμο, με τελείως διαφορετικά backround. Άλλος ήταν πρωταθλητής, άλλο είχε τον Μαραθώνιο της Αθήνας απλώς στη bucket list του. Για περίπου 15 χιλιόμετρα έτρεχα παρέα με έναν κύριο από το Βέλγιο. Μιλούσαμε κατά τη διάρκεια της διαδρομής και μου έλεγε ότι ήταν παλιός ελίτ μαραθωνοδρόμος. Ήμασταν δυο άγνωστοι και παρακινούσαμε ο ένας τον άλλο. Ήταν ένα υπέροχο συναίσθημα".

Και η Μηλένα όσο έτρεχε έκανε νέες φιλίες.

"Σε όλη τη διαδρομή το κλίμα ήταν πολύ ωραίο. Δεν έχουμε συνηθίσει να τρέχουμε με τόσο κόσμο. Για την ακρίβεια δεν έχουμε συνηθίσει να τρέχουμε με κόσμο. Τρέχαμε απλώς επειδή το θέλαμε παρέα με άλλους ανθρώπους γύρω μας που αγαπούσαν αυτό που έκαναν. Έτσι πέρασε πολύ πιο εύκολα η ώρα. Με γνώρισαν στο δρόμο επειδή έτρεξα με μια μπλούζα που πίσω λέει το επώνυμό μου. Μου φώναζαν "Μηλένα!". Έτρεχα παρέα με ένα “λαγό” των 3,5 ωρών και με αναγνώρισε. Πήγαινα μαζί του για πολλή ώρα και κάναμε παρέα.

Αυτό που θα μου μείνει αξέχαστο είναι ότι μπαίνοντας στο Παναθηναϊκό Στάδιο ο σχολιαστής είπε το όνομά μου. Δεν ξέρω τι έγινε όταν μπήκε ο Αντώνης, επειδή ήταν πριν από μένα. Ομολογώ ότι ανατρίχιασα! Αυτομάτως, γύρισα πίσω στους Ολυμπιακούς Αγώνες και αναβίωσα στιγμές από το Παρίσι, θυμήθηκα ξανά εικόνες από εκεί. Αυτό ήταν πολύ όμορφο. Μάς θύμισε όσα ζήσαμε στους Παρίσι”.

“Πράγματι είχε πολλά κοινά με τον αγώνα μας στο Παρίσι”, υπερθεμάτισε ο Αντώνης και εξήγησε: “Όταν φτάσαμε στο Καλλιμάρμαρο ήταν όλος ο κόσμος γύρω μας, όπως ήταν και στην κωπηλασία στα τελευταία 250 μέτρα που τα δίνεις όλα. Έφτασα στο τέλος και ξαφνικά άρχισα να ξαναβρίσκω τις δυνάμεις που νόμιζα ότι με είχαν εγκαταλείψει. Δεν το περίμενα αυτό, καθώς προς το τέλος της διαδρομής ένιωθα να έχω ξεμείνει από αντοχή. Κι όμως στο τελευταίο σκέλος, με τη συμπαράσταση του κόσμου όλα άλλαξαν. Όταν τους άκουσα να μού φωνάζουν, ένιωσα σαν άκουγα τις φωνές του πατέρα μου και της μητέρας μου, όπως πριν από τρεις μήνες στους Ολυμπιακούς Αγώνες”.

Μετά το χάλκινο Ολυμπιακό μετάλλιο που κατέκτησαν στο σκιφ ελαφρών βαρών στο Παρίσι η ζωή της Μηλένας άλλαξε λίγο περισσότερο από αυτή του Αντώνη και υπάρχει εξήγηση. Η Μηλένα κατάγεται από τη Λέσβο και ο Αντώνης μεγάλωσε στην πολύβουη και σαφώς πιο απρόσωπη Αθήνα.

“Κατάγομαι από μια πιο κλειστή κοινωνία -από τη Λέσβο- και η αλήθεια είναι ότι μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες η ζωή άλλαξε μου εκεί. Είμαι πιο αναγνωρίσιμη, αλλά τόσο εγώ όσο κι ο Αντώνης παραμένουμε τα ίδια παιδιά. Η αλήθεια είναι ότι νιώθω κι εγώ διαφορετικά υπό την έννοια ότι από τη μία μέρα στην άλλη γίνεσαι πρότυπο για τον κόσμο και ειδικά για τα παιδιά και αυτό το γεγονός από μόνο του είναι ένα πρόσθετο βάρος, λόγω της ευθύνης που νιώθουμε. Θέλω να είμαι ένα καλό πρότυπο και αυτομάτως η ευθύνη που προκύπτει είναι μεγάλη. Θέλω να ενισχύσω την προβολή της κωπηλασίας και τα θετικά της στοιχεία. Αξίζει να τη δοκιμάσει κάποιος”.

Παρόλο, που ο αριθμός των παιδιών είναι μικρός η εκτίμηση που απολαμβάνουν οι Έλληνες κωπηλάτες είναι μεγάλη. Πριν ακόμα κρεμάσουν στο στήθος τους τα αστραφτερά μετάλλιά τους μπορούσαν να αντιληφθούν το σεβασμό που εμπνέουν στον κόσμο.

“Ναι, τη νιώθαμε αυτή την αναγνώριση και την αγάπη του κόσμου, επειδή όλοι ξέρουν ότι η κωπηλασία είναι ένα άθλημα που σταθερά φέρνει επιτυχίες στην Ελλάδα. Καταλαβαίνουν ότι είναι αρκετά δύσκολο σπορ. Όμως, λέμε συνέχεια ότι είναι κρίμα που δεν έχουμε περισσότερο κόσμο στην κωπηλασία. Είναι πολύ ωραίο άθλημα”, τόνισε ο δουλευταράς Αντώνης που επίσης δεν πρόλαβε να χαρεί το χάλκινο Ολυμπιακό μετάλλιό του: “Δεν γινόταν να ξεμυαλιστούμε από την επιτυχία και την προβολή μετά το μετάλλιο, επειδή πάντα είμαστε συγκεντρωμένοι στους στόχους που βάζουμε. Τελείωσαν οι Αγώνες έγινε μια υποδοχή στο αεροδρόμιο και αυτό ήταν. Γυρίσαμε στο κωπηλατοδρόμιο του Σχοινιά το ίδιο βράδυ και την επόμενη ημέρα αρχίσαμε και πάλι την προπόνησή μας για να αγωνιστούμε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Καναδά. Η Μηλένα είχε και το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα.

Βέβαια, την ημέρα που το κατακτήσαμε το γιορτάσαμε εννοείται. Είναι και ο τρόπος που ήρθαν αυτά τα δύο μετάλλια, των κοριτσιών (Φίτσιου – Κοντού) και το δικό μας (Γκαϊδατζής – Παπακωνσταντίνου). Μέσα σε 15 λεπτά η Ελλάδα κατέκτησε δύο χάλκινα Ολυμπιακά μετάλλια. Η μία κούρσα έγινε μετά την άλλη. Τελειώσαμε και ήμασταν μέσα στο άγχος για τα κορίτσια που έτρεχαν μετά”.

Αντίστοιχα και η Ζωή Φίτσιου με τη Μηλένα Κοντού παρακολουθούσαν τον αγώνα των ανδρών. “Είχαμε σταματήσει το ζέσταμα και τους βλέπαμε από το πλάι. Αντιλαμβανόμασταν ότι αν πάρουν μετάλλιο τα αγόρια θα μπορέσουμε κι εμείς να καταφέρουμε. Στις προπονήσεις καταλαβαίνουμε τι περίπου μπορούμε να καταφέρουμε από τους χρόνους μας. Η επιτυχία τους ενίσχυσε την ψυχολογία μας”, είπε κλείνοντας η Μηλένα.