Ένα θλιμμένο γκρι σκέπασε τις ψυχές των Τούρκων μετά τις 6 Φεβρουαρίου και το φονικό σεισμό στην επαρχία της Μαλάτια.

Η πικρή απόχρωση μαζί με τη συννεφιά της Κωνσταντινούπολης βρίσκονται σε απόλυτη συζυγία με την Ελλάδα που θρηνεί, έπειτα από την τραγωδία στα Τέμπη.

Το πένθος της εθνικής ομάδας που βρίσκεται εδώ για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα κλειστού ταίριαξε -σαν κομμάτι από το ίδιο ματωμένο παζλ- με το κλίμα που επικρατεί στην Πόλη.

Η φωνή του μουεζίνη την ώρα της προσευχής σχίζει στα δύο τη βουβαμάρα και όταν πια απλώνεται το σκοτάδι στον ουρανό, μόνο ο ήχος από τα οχήματα καθαριότητας που γυαλίζουν τους πλακόστρωτους δρόμους κι αδειάζουν τους γιγάντιους κι υπόγειους κάδους απορριμμάτων συνοδεύει των παφλασμό των κυμάτων του Βοσπόρου και τα φωταγωγημένα μνημεία της Κωνσταντινούπολης.

Η ευρωπαϊκή ομοσπονδία στίβου προ ημερών ενημέρωσε ότι το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του κλειστού, το οποίο αρχίζει σήμερα στην Atakoy Arena -που βρίσκεται δίπλα στο Sinan Erdem- θα διεξαχθεί σε κλίμα πένθους και συμπαράστασης στον τουρκικό λαό.

Σχεδόν όλα τα μεγάλα αστέρια του ευρωπαϊκού στίβου είναι εδώ, μαζί κι οι Έλληνες που προπονήθηκαν στο κλειστό στάδιο και ετοιμάζονται να δώσουν τον αγώνα τους.

Η πιο ηχηρή απουσία είναι αυτή του Αρμάντ Ντουπλάντις που ανοίγει τον δρόμο στους υπόλοιπους αθλητές να διεκδικήσουν το χρυσό μετάλλιο στο επί κοντώ.

Μεταξύ των διεκδικητών είναι και ο Εμμανουήλ Καραλής, ενώ ο Μίλτος Τεντόγλου στο μήκος στοχεύει στο τρίτο διαδοχικό χρυσό μετάλλιό του στη διοργάνωση κι αν τα καταφέρει θα γίνει ο πρώτος στην ιστορία του αγωνίσματος που θα το έχει πετύχει.

Η Κατερίνα Στεφανίδη με τη Νικόλ Κυριακοπούλου μετέχουν στο επί κοντώ των γυναικών και ο 41χρονος Δημήτρης Τσιάμης -σταθερός παραστάτης της εθνικής ομάδας στις μεγάλες διοργανώσεις- αγωνίζεται στο τριπλούν των ανδρών.

Ο πρωταθλητής των εμποδίων, Κώστας Δουβαλίδης, είναι ο μοναδικός από την ελληνική ομάδα που γνωρίζει την Atakoy Arena, καθώς είχε αγωνιστεί εδώ πριν από 11 χρόνια στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.

Γύρω από την εγκατάσταση ολοκληρώθηκαν οι τελευταίες ετοιμασίες, για να υποδεχθούν τους αθλητές από όλη την Ευρώπη, αλλά η φιλοξενία της διοργάνωσης δεν είναι στις πρώτες ειδήσεις της χώρας και αυτό είναι απολύτως λογικό κι αναμενόμενο.

Τα ΜΜΕ της Τουρκίας έναν μήνα μετά τον σεισμό μεταδίδουν εικόνες από τα χαλάσματα κι ιστορίες πόνου, αλλά κι αγωνίας. Το πρωί έβλεπα στο δελτίο ειδήσεων ένα μικρό αγόρι, ήταν δεν ήταν έξι ετών.

Στεκόταν δίπλα σε ένα κλουβάκι. Είχε τα κίτρινα πουλάκια του, μόνη παρηγοριά και συντρόφια του στο αντίσκηνο για τους σεισμοπαθείς, όπου διαμένει.

Κάποια άλλα παιδιά στην Ελλάδα δεν πρόφτασαν να βάλουν το κλειδί στην πόρτα τους σπιτιού τους, δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό τους. Τα κορμιά τους και το αίμα τους έγιναν ένα με τα σίδερα των τρένων.

Μια παρόμοια αντένα μετάδοσης θρήνου και οδυρμού ενώνει τις δύο χώρες αυτή τη στιγμή. Μια ιδιότυπη κοινή μοίρα τις βάζει να αλλάζουν οι δυο τους τη σκυτάλη του πόνου.

Έλληνες και Τούρκοι γεμίζουν μαζί κύπελλα με αλμυρά δάκρυα. Πιες λίγο από το τάσι μου, αδέρφι και καρντάσι μου...