Ο χρυσός Παραολυμπιονίκης, Νάσος Γκαβέλας, φιλοξενήθηκε στην εκπομπή "Studio 4" της ΕΡΤ και μίλησε για πληθώρα θεμάτων αναφορικά με τη ζωή του και τη διαδρομή του στον αθλητισμό. Μεταξύ άλλων, ο αθλητής του στίβου αναφέρθηκε στο πρόβλημα της όρασής του και στο θέμα της προσβασιμότητας στην Αθήνα.

Ο Γκαβέλας εξήγησε ότι η καθημερινότητα στην πρωτεύουσα είναι πολύ δύσκολη για τους τυφλούς και για τους ανθρώπους που κινούνται με αμαξίδιο, τονίζοντας, παράλληλα, ότι "δεν είναι θέμα γνώσης, απλά κάποιοι εθελοτυφλούν και δεν ασχολούνται".

Αναλυτικά οι δηλώσεις του Νάσου Γκαβέλας:

Για το πρόβλημα με την όρασή του: "Ήμουν 10 χρόνων όταν άρχισε να εμφανίζεται το πρόβλημα. Από την πρώτη στιγμή έκανα αυτό που αγαπούσα και αυτό που μού άρεσε. Το είχα πάρει σαν πλάκα, ότι παιδιά 'εγώ δεν σας βλέπω'. Γονιδιακή πάθηση είναι. Ένα γονίδιο ο πατέρας μου, ένα η μητέρα μου. Πήρα εγώ το "τζόκερ" και με το καιρό άρχισε να εμφανίζεται. Καταστρεφόταν ο μυς του ματιού και έτσι έγινε.

Εμένα δεν με ένοιαζε τι μού έλεγαν. Με ένοιαζε ότι συνέχιζα τη ζωή μου, έκανα αυτό που μού άρεσε. Είχα τρέλα με τον αθλητισμό. Τρελαινόμουν με τη μυρωδιά του ταρτάν, γιατί να το στερηθώ αυτό;"

Για την προσβασιμότητα στην Αθήνα: "Στην Αθήνα είναι πολύ δύσκολο να κινηθείς. Περπατούσαμε με τον γαμπρό μου και μου λέει 'τώρα συνειδητοποιώ πόσο χάλια είναι τα πεζοδρόμια στην Αθήνα'. Είναι απίστευτο αυτό το πράγμα. Έχουν μπει ελάχιστα ηχητικά φανάρια. Με ενοχλεί που θα πέσω κάτω και θα χτυπήσω. Η καθημερινότητα είναι πολύ δύσκολη. Και εγώ λέω 'οκ είμαι όρθιος', κάποιος άλλος σε αμαξίδιο;

Η Αθήνα δεν το κάνει εύκολο στους ανθρώπους. Θα κάνει σλάλομ, θα μπει στη μέση του δρόμου σε λωρίδα; Αυτοί οι άνθρωποι κινούνται σε πολύ συγκεκριμένες περιοχές. Ακολουθήστε τις διαγραμμίσεις για τους τυφλούς... Γιατί βάζεις την κολόνα στη μέση. Βαλ' τη λίγο πιο δίπλα.

Δεν είναι θέμα γνώσης. Εθελοτυφλούν κάποιοι και δεν ασχολούνται. Όπου μού ζητούν βοήθεια, εγώ θα είμαι εκεί. Με τον Δήμο Ψυχικού που έχω μιλήσει θα γίνει δουλειά. Δεν υπάρχει περίπτωση να μού πουν ΄Νάσο, βοήθησέ μας' και εγώ να μην είμαι εκεί. Μού ζήτησαν βοήθεια για την ηχητική περιγραφή αγώνων ποδοσφαίρου και ήμουν εκεί, γιατί αν δεν ρωτήσεις τους ανθρώπους που μπορούν να σου πουν, ποιον θα ρωτήσεις, εκείνους που βλέπουν; Εμάς πρέπει να ρωτήσεις".

Για τις αλλαγές που θα έκανε στην Αθήνα: "Στην Αθήνα θα άλλαζα την προσβασιμότητα. Πρέπει να χτιστούν σωστά τα πράγματα. Να μην έχουμε παντού μια νεραντζιά χωρίς λόγο. Το πεζοδρόμιο το έχουμε τελικά για το δέντρο και όχι για τους ανθρώπους".

Για τη ζωή του με το πρόβλημα στην όραση: "Εμένα η ζωή μου είναι αυτό. Να κάνω τον πρωταθλητισμό μου, να ασχολούμαι με αυτό. Θέλησα, δεν με ανάγκασε κανείς. Παράλληλα με τη σχολή μου, πήρα πτυχίο Ψυχολογίας.. η ζωή μου είναι πρωταθλητισμός και γύρω από αυτό […] η έξοδός μου, η χαρά μου είναι το στάδιο. Ελπίζω όλοι οι άνθρωποι να βρουν αυτό που τους αρέσει και αγαπάνε και να μπορούν και να το κάνουν κιόλας γιατί είναι ευλογία αυτό.

Μετά τον τραυματισμό του συνοδού μου, του Δημήτρη τον Φλεβάρη, με τον οποίο τρέξαμε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Παρίσι και κερδίσαμε, έτρεχα με τον Θοδωρή. Ακυρωθήκαμε στην Ιαπωνία στο Παγκόσμιο τον Μάιο και μετά πήγαμε και στο Πανελλήνιο στη Θεσσαλονίκη και πολλοί αθλητές και κόσμος μου έλεγε ‘τελείωσες’. Μου το έλεγαν!

Χαίρομαι που μου το λένε μπροστά μου γιατί και από πίσω μου τα συζητάγανε και τα μάθαινα. Αυτό που με ενοχλεί είναι ότι ήμουν σε μια δύσκολη ψυχολογική κατάσταση, γιατί όταν τραυματίζεται ένας δικός μου άνθρωπος, που είναι στην ομάδα μου, με επηρεάζει, και κάποιοι άνθρωποι βρίσκουν την ευκαιρία να σε πατήσουν λίγο παραπάνω για να νιώσουν αυτοί όμορφα. Είδα συμπεριφορές που δεν μου άρεσαν και δεν το περίμενα και το είχα κρατήσει μέσα μου"

Για το αν καταλαβαίνει αν είναι πρώτος, κατά τη διάρκεια του αγώνα: "Δεν θέλω να επηρεαστώ στο τι γίνεται γύρω μου, θέλω να είμαι πολύ συγκεντρωμένος στις κινήσεις μου, αλλά όταν δεν βλέπεις και τρέχεις, εγώ πχ δεν ξέρω ποια είναι η σωστή ευθεία μου.

Στο Παρίσι τώρα ήταν σοβαρό παιχνίδι που είχαμε προκριματικό ημιτελικό γιατί αυτό με βοήθησε. Με τον Γιάννη συνεργαζόμαστε τους τελευταίους δύο μήνες και με βοήθησε να καταλάβω τη θέση του δικού του κορμιού με το δικό μου. Δηλαδή, εσείς εδώ ξέρετε ποια είναι η ευθεία του εδάφους και του κόσμου, εγώ δεν το ξέρω αυτό.

Το καταλαβαίνω μόνο με την αίσθησή μου […] Κάθε γήπεδο εγώ το περπατάω πριν τρέξουμε. Στους Παραολυμπιακούς στο Παρίσι ήταν το μόνο γήπεδο που δεν μπήκα πριν αγωνιστούμε.

Γιατί όταν το περπατάω είναι σαν να το βλέπω. Το αντιλαμβάνομαι πώς είναι, κάθε μέτρο, κάθε βήμα, όλες τις διαδρομές τις περπατάω για να καταλάβω τι αισθάνομαι γύρω μου, τι ερεθίσματα παίρνω".