Μια 38χρονη “αρνησίθρησκη” που γύρισε την πλάτη της στον Θεό Χρόνο. Μια ρενεγκάτο που βαδίζει με φλογισμένα πόδια, διαγράφοντας παράλληλα λέξεις όπως “πανδαμάτωρ”, “παραίτηση”, “εγκατάλειψη”. Αυτή είναι η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη. Η πρώτη πρωταθλήτρια Ευρώπης στο αγώνισμα των 35 χιλιομέτρων βάδην, καθώς φέτος εντάχθηκε στο πρόγραμμα της διοργάνωσης.

Μετά το παγκόσμιο πρωτάθλημα του Όρεγκον, εντυπωσίασε και με τον τρομερό αγώνα της στο Μόναχο και η ιστορία της κοπέλας που σερβίρει στην οικογενειακή επιχείρηση και παράλληλα προπονείται έγινε αντικείμενο συζήτησης και θαυμασμού από τους Ευρωπαίους δημοσιογράφους.

Η πρωταθλήτρια από την Καρδίτσα λίγο μετά το χρυσό μετάλλιο που κατέκτησε στο Μόναχο μίλησε στο SPORT 24 για τη μεγάλη της διάκριση, για την επιστροφή της στο στίβο, αλλά και για τους χορηγούς που δεν την προτιμούν, λόγω ηλικίας.

"Όλα πήγαν πολύ καλά. Αυτή τη στιγμή τα πόδια μου έχουν φτερά. Ο στόχος μου ήταν ξεκάθαρα το μετάλλιο. Το χρυσό θέλαμε. Ειδικά, μετά το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Όρεγκον που τερμάτισα τέταρτη και ήμουν η πρώτη Ευρωπαία του αγώνα μπορούσαμε να φανταστούμε με τον προπονητή μου τον Ναπολέοντα Κεφαλόπουλο ότι θα ήμουν στα μετάλλια στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, εδώ στο Μόναχο. Ήμασταν σίγουροι. Αυτό που θέλαμε ήταν το μετάλλιο, επειδή η επίδοση είχε έρθει νωρίτερα με το πανελλήνιο ρεκόρ (2.41.58) στο Όρεγκον.

Οι συνθήκες ήταν οι καλύτερες δυνατές για εκείνη την επίδοση, ενώ εδώ -στο Μόναχο- είχε ζέστη και πάντα μάς ενοχλεί αυτό, επειδή μάς προκαλεί αφυδάτωση. Όμως, πρόσεχα και ενυδατωνόμουν συχνά. Πες το ψέματα; Με τόσο κλάμα που έριξα θα μπορούσα να έχω αφυδατωθεί. Ευτυχώς, με έκανε να γελάσω ο κύριος, ο Γερμανός που δεν μπορούσε να πει το όνομά μου στην απονομή. Για να είμαι ειλικρινής δεν περίμενα να συγκινηθώ τόσο πολύ. Δεν είχα τέτοια εμπειρία και την έζησα τώρα, προς το τέλος της καριέρας μου. Να βλέπεις τη σημαία σου, να ακούς τον Εθνικό Ύμνο της χώρας σου. Στο μεταξύ, η απονομή έγινε και στο κέντρο της πόλης και ερχόντουσαν ομογενείς. Μού έλεγαν ότι ήρθαν στον αγώνα για μένα και μου έδωσε μεγάλη χαρά αυτό. Ζητούσαν να βγάλουμε φωτογραφίες.

Χαίρομαι πάρα πολύ που μαθαίνω ότι ο κόσμος και τα παιδιά παρακολούθησαν τον αγώνα μου, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Είναι και μια απάντηση σε όλους όσοι λένε ότι το βάδην δεν είναι τηλεοπτικό αγώνισμα. Εγώ πιστεύω το αντίθετο. Είναι τηλεοπτικό αγώνισμα. Έχεις χρόνο να δώσεις προσοχή, να δεις τι γίνεται".

Το μετάλλιο είναι μια δικαίωση για μένα

Η Αντιγόνη είχε σταματήσει τον αθλητισμό για οκτώ χρόνια και σήμερα έψαχνε τη λέξη που ταιριάζει περισσότερο στο κατόρθωμά της. "Με μια λέξη αυτό το μετάλλιο για μένα είναι δικαίωση. Δικαίωση που επέστρεψα στο στίβο, έπειτα από οκτώ χρόνια που είχα σταματήσει. Το χρωστούσα στον εαυτό μου και στους δικούς μου ανθρώπους που με έπεισαν να επιστρέψω ξανά στον αθλητισμό. Είχα σταματήσει το 2003, πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Ήμουν μικρή τότε.

Άρχισα και πάλι να ασχολούμαι με το βάδην το 2011, επειδή πίστευαν σε 'μένα οι δικοί μου άνθρωποι, η οικογένειά μου. Αυτό ήταν αρκετό. Θα σου φανεί παράξενο, αλλά προσωπικά δεν είχα κάποιο απωθημένο. Δεν ήταν αυτός ο λόγος που επέστρεψα στο στίβο. Μέσα σε αυτούς που με έπεισαν ήταν και ο σύζυγός μου. Ο πιο πιστός οπαδός μου, που με ακολουθεί στους αγώνες. Όταν τον γνώρισα δεν είχα τίποτε απ' όλα αυτά. Δεν ήμουν αθλήτρια, δεν έκανα κάτι".

Η ιστορία της Αντιγόνης έγινε περισσότερο γνωστή όταν προκρίθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, όπου κατέλαβε την 8η θέση στα 20.000 μ. βάδην. Τότε, έμαθαν οι περισσότεροι για την αθλήτρια που σέρβιρε τους μεζέδες της μαμάς της στο τσιπουράδικο της οικογένειας και το βράδυ, αφού έκλεινε το μαγαζί, έκανε τη δεύτερη προπόνησή της. “Ναι, όταν λέω τη δική μου ιστορία που δούλευα παράλληλα με τον πρωταθλητισμό και που επέστρεψα στο στίβο ελπίζω να παίρνουν δύναμη τα νέα παιδιά και να μην εγκαταλείπουν την προσπάθειά τους”.

Παρά την 8η θέση της και τη δυναμική παρουσία της στο αγώνισμα δεν έχει χορηγό. “Δυστυχώς, δεν έχουμε την απαραίτητη στήριξη, αλλά ευτυχώς ανήκω στην ομάδα υψηλού αθλητισμού του ΣΕΓΑΣ που με στήριξε. Είναι δίπλα μου και τους ευχαριστώ, όπως είναι φυσικά και η οικογένειά μου και έτσι μπόρεσα να φύγω από τη δουλειά το τελευταίο διάστημα, προκειμένου να αφοσιωθώ πλήρως στην προετοιμασία μου. Χαίρομαι που τους έχω δίπλα μου και με στηρίζουν, επειδή όπως φαίνεται για τους χορηγούς είμαι μεγάλης ηλικίας. Ας είναι, δεν πειράζει. Αρκεί που εγώ νιώθω μέσα μου πολύ μικρή. Όταν το ζεις αυτό, στην αρχή εκνευρίζεσαι. Θες να σε στηρίξουν. Έχεις ανάγκη να σε στηρίξουν και δεν γίνεται”.

Το καμάρι του Κεφαλόπουλου και η τακτική της επιτυχίας

Ο προπονητής της Ναπολέων Κεφαλόπουλος την καμάρωνε και δεν σταματούσε να λέει πόσο τη θαυμάζει. "Είμαι πολύ τυχερός που είναι στο γκρουπ μου. Είναι επικεφαλής του γκρουπ μας και εμπνέει όλα τα παιδιά. Όχι μόνο επειδή δούλευε παράλληλα, αλλά τελειώνει το μεταπτυχιακό της και πάει για διδακτορικό. Αντιγόνη ποιο είναι ακριβώς το τμήμα σου;”, τη ρώτησε. “Τελειώνω το μεταπτυχιακό μου στη Διαχείριση Αθλητισμού για ΑμΕΑ, είναι για παιδιά με ειδικές ικανότητες. Έχω πολλά συναισθήματα και μεγάλη αγάπη γι' αυτά τα παιδιά, γι' αυτό επέλεξα αυτόν τον τομέα”.

Ο κ. Κεφαλόπουλος μετά τον αγώνα της αθλήτριάς του έλεγε γελώντας: "Είχα άγχος, επειδή ήθελε πολύ το χρυσό και είχαμε πει να κάνουμε μια πιο συντηρητική κούρσα για να σιγουρέψουμε αρχικά το αργυρό και να μην την ταλαιπωρήσουν οι καιρικές συνθήκες. Τής είχα πει να μην παρασυρθεί. Στα τελευταία 10 χιλιόμετρα ήθελε να ξεφύγει. Και όλο την έβλεπα να ανεβάζει στροφές και δώσαμε μάχη για να την κρατήσουμε. Επειδή, παίρνω πάντα μαζί μου θερμόμετρο έβλεπα ότι είχε ζέστη. Στην αρχή του αγώνα είναι 28 βαθμούς Κελσίου και η υγρασία έφτανε στο 80%. Πάντως, είχε τρομερή διάθεση και ήταν κάτι που σκεπτόμουν πριν από τον αγώνα. Στο Όρεγκον ήταν το αουτσάιντερ, όμως εδώ στο Μόναχο ήταν το φαβορί για το χρυσό και όσο να 'ναι αυτό φέρνει μια πίεση. Όμως, είναι μεγάλο παλικάρι και το αποδεικνύει συνέχεια".