Η Κατερίνα Στεφανίδη στο SPORT24: "Φοβόμουν μήπως το ενδέκατο μετάλλιο είναι γρουσούζικο, ήθελα μόνο να μην πονάω"
Η Κατερίνα Στεφανίδη μίλησε στo SPORT24 μετά το αργυρό μετάλλιο που κατέκτησε στο Μόναχο. Αναφέρθηκε σε όσα την κράτησαν πίσω τα τελευταία δύο χρόνια και στη σπουδαία καριέρα της στο στίβο.
Η Κατερίνα Στεφανίδη κατάφερε να επιστρέψει στο βάθρο έπειτα από τρία χρόνια και το χάλκινο μετάλλιο που κατέκτησε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στην Ντόχα. Όπως εκμυστηρεύθηκε γελώντας στο SPORT24 είχε φτάσει στο σημείο να πιστεύει ''μήπως είναι γρουσούζικο” αυτό το μετάλλιο που δεν ερχόταν.
Τελικά αφίχθη, κάτω από τους δυνατούς προβολείς του “Olympiastadion”, όπως της αρέσει να αγωνίζεται. Βράδυ με φώτα. Είναι αθλήτρια για μεγάλες παραστάσεις και πλέον καταστρώνει τα πλάνα της για τις επόμενες.
Η κορυφαία Ελληνίδα αθλήτρια όλων των εποχών ξέρει πόση χαρά έδωσε στους Έλληνες με αυτό το αργυρό μετάλλιο, αλλά και το θαυμασμό που προκαλεί με τα κατορθώματα της στο στίβο.
Αγωνίζεται από το 2001 και έχει κατακτήσει μετάλλια σε τρεις διαφορετικές δεκαετίες. “Ωωωω αυτό με αγχώνει. Με κάνει να φαίνομαι μεγαλύτερη και είμαι 32 ετών”, είπε γελώντας και πρόσθεσε: “Το fanbase μου είναι κάτω των 15 και άνω των 60, να ξέρεις! Δεν ξέρω πώς έχει συμβεί αυτό”.
Το αργυρό μετάλλιο στο Μόναχο άλλαξε την ψυχολογία της και δεν το έκρυψε. “Το 2020 ήμουν πολύ τραυματισμένη. Ήμουν σε πολύ κακή κατάσταση και αν γίνονταν τότε οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν ξέρω τι θα είχα κάνει. Μπορεί να μην είχα μπει καν στον τελικό. Δεν γίνονταν αγώνες. Μετά, όταν άρχισαν οι διοργανώσεις τα στάδια ήταν άδεια. Άφησα και κάποιους αγώνες στον κλειστό λόγω του τραυματισμού. Όλα αυτά με επηρέασαν πολύ αρνητικά. Πηγαίνοντας προς το Τόκιο λέγαμε να μείνουμε συντηρητικοί για να μην ξανατραυματιστώ. Ε, και προτιμήσαμε να είμαι λίγο πιο απροετοίμαστη.
Θα το ξαναπώ αυτό, αν και πια δεν θυμάμαι τι έχω πει. Όταν αρχίζαμε το φθινόπωρο την προετοιμασία για τη σεζόν, ο Μιτς με ρώτησε τι θέλω να πετύχω μέσα στη χρονιά. Τού απάντησα: “Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να βγάλω τη χρονιά χωρίς να πονέσω. Δεν με νοιάζει τι θα κάνω”. Είχα πονέσει τόσο πολύ δυο χρόνια και δεν ήξερα αν αντέχω πια να πονάω. Δεν το ήθελα. Ήθελα να έχω μια χρονιά που θα κάνω επί κοντώ χωρίς να με νοιάζει τι θα πηδήξω, αρκεί να μην πονάω. Και το έχουμε πετύχει, μέχρι τώρα.
Εντάξει, μιλάμε για πρωταθλητισμό. Σαφώς, θα ξυπνήσω πιασμένη, θα πονέσω για μια εβδομάδα, αλλά δεν είχα ένα τραυματισμό που με ταλαιπώρησε δύο και τρεις μήνες. Ο άλλος μού είχε κρατήσει 2,5 χρόνια. Αυτός ήταν, λοιπόν, ο στόχος. Έχουμε κάνει μια πιο προσεκτική προπόνηση, φέτος. Δεν θέλω να πω ότι ήταν λιγότερη, επειδή μπορεί να ήταν λιγότερη σε έναν τομέα και περισσότερη σε έναν άλλο.
Δεν παίζει ρόλο αν η σωματική σου ετοιμότητα έχει μια διαφορά στο 2% με 5% σε σύγκριση με τις προηγούμενες φορές. Αυτό που παίζει ρόλο είναι να πιστεύεις ότι βρίσκεσαι στο 100% και εγώ ίσως δεν το πίστεψα, φέτος. Μπορεί να συνέβη, επειδή ήξερα ότι έχουμε κάνει κάτι διαφορετικό στην προετοιμασία. Ίσως να έπαιξε ρόλο και το γεγονός ότι είχα στο μυαλό μου ότι αρχίσαμε αυτή τη σεζόν πιο αργά, επειδή αφενός χτίζαμε το προπονητήριο μας και αφετέρου ο Μιτς ήθελε το ρεπό μου να είναι μεγαλύτερο μετά το Τόκιο, για να ξεκουραστώ.
Δηλαδή, γνώριζα κάποια πράγματα που δεν τα ξέρει ο κόσμος. Δεν γίνεται να ξέρουν ότι έχω κάνει δύο μήνες λιγότερους άλματα. Όλοι μού έλεγαν φαίνεσαι μια χαρά, φαίνεσαι το ίδιο. Όμως όταν μπαίνεις στους αγώνες και κάνεις συνέχεια 4,60 μ., 4,65 μ. και πάλι 4,60 μ. και 4,65 μ.... Ε, σιγά σιγά επηρεάζεσαι ψυχολογικά και αναρωτιέσαι ''μήπως αυτό που κάναμε με επηρέασε”. Τέλος πάντων, μετά το Γιουτζίν, όπου πήδηξα 4,70 μ. μόνο και μόνο επειδή ήταν διοργάνωση, συνειδητοποίησα ότι το σώμα μου είναι καλά και ότι το μυαλό μου ήταν αυτό που χρειαζόταν υποστήριξη. Αυτό δουλέψαμε το τελευταίο διάστημα”.
Πιστεύω ότι αν κάνω ένα 4,80 μ., ίσως και να νικήσω στο Diamond League. Ας βγει το καλό στο τέλος
Η Κατερίνα νιώθει ότι μπορεί να πάει και πιο ψηλά από τα 4,75 μ., μέχρι να τελειώσει η σεζόν. “Για να πω την αλήθεια πιστεύω ότι είχα και το 4,80 μ., στον τελικό στο Μόναχο. Αν δεν περνούσε η Μούρτο με την πρώτη το 4,80 μ., θα το είχα κάνει κι εγώ. Όμως, για το 4,85 μ. δεν μπορώ να το πω με σιγουριά. Θα συνέχιζα στο 4,80 μ. αν είχε εξελιχθεί διαφορετικά ο τελικός.
Πάντως, δεν αγχώθηκα όταν την είδα να το περνάει. Έτσι κι αλλιώς, είχα αλλάξει ήδη κοντάρια. Απλά ήρθα στο Μόναχο με 4,70 μ. και μετά αναγκαστικά έπρεπε να ανέβω στα 4,85 μ.. Είναι μεγάλη η διαφορά. Παρόλα αυτά, επειδή είχε πάει καλά ο αγώνας μου, με το ένα άλμα να έρχεται μετά το άλλο αισθάνθηκα ότι θα το περάσω το 4,80 μ., είχα μια τέτοια σιγουριά. Και είναι τελείως διαφορετικό να περάσεις το 4,80 μ. με την πρώτη -όπως η Μούρτο- και μετά να πας στο 4,85 μ.. Σου δίνει άλλη σιγουριά. Λες: “Ωπ! Μόλις, πέρασα το 4,80 μ. και πάω για το 4,85 μ.” και αλλιώς είναι να πας στο 4,85 μ. χωρίς να έχεις περάσει το προηγούμενο ύψος. Βέβαια, με αυτή την εξέλιξη, δεν είχε νόημα να δοκιμάσω δεύτερη φορά στα 4,80 μ.. Έπρεπε να ανέβω.
Του χρόνου θα είναι διαφορετικά. Αυτή ήταν η σωστή χρονιά για να κάνουμε το step back. Έχουμε πει ότι θα κατέβω στον κλειστό στίβο το 2023, όμως μη το δέσεις και κόμπο. Πιστεύω ότι μία από τις αιτίες των προβλημάτων που είχα φέτος είναι ότι δεν έκανα κλειστό. Και παρόλο που ο κλειστός δεν μου βγαίνει καλά είναι ένα μεγάλο βήμα για τον ανοιχτό στίβο. Ακόμα και πέρυσι που πήδηξα 4,63 μ., 4,64 μ. στον κλειστό ήταν μια μεγάλη βοήθεια πηγαίνοντας προς τον ανοιχτό. Σε αυτή την περίπτωση δεν χρειάζεσαι τέσσερις αγώνες στον ανοιχτό για να πιάσεις το 4,60 μ.. Μπαίνεις απ' ευθείας στα 4,70 μ. στον ανοιχτό. Αυτός είναι ο λόγος που έχουμε στο μυαλό μας τη συμμετοχή μου στον κλειστό την επόμενη σεζόν. Ίσως κάνουμε λίγους αγώνες. Δηλαδή, να βιαστούμε λίγο, ώστε να είμαι έτοιμη στον ανοιχτό.
Έχει ηρεμήσει το σώμα μου και είναι καλά -χτύπα ξύλο- και τελειώνουμε σχετικά γρήγορα φέτος με τα Diamond League. Αυτό μού επιτρέπει να αρχίσω πιο νωρίς την επόμενη χρονιά. Πιστεύω ότι η επόμενη σεζόν προσφέρεται για να βάλουμε μια καλή προπονητική βάση. Αυτό που μού έχει λείψει πολύ τα τελευταία χρόνια είναι κυρίως το να τρέξω λίγο περισσότερο, επειδή τα βάρη δεν με βοηθάνε πολύ. Εγώ χρειάζομαι να τρέχω, να τρέχω και να κάνω βιομετρικές και λόγω του τραυματισμού που είχα, δεν μπορούσα να τα κάνω αυτά. Έπρεπε να αλλάξω πάρα πολλά πράγματα. Τώρα, αισθάνομαι ότι έχω φτάσει σε ένα επίπεδο που ίσως θα μπορούσα να διπλασιάσω το τρέξιμο. Και πάλι θα είναι λιγότερο σε σχέση με το 2016 και το 2017. Όμως, έχω και μία βάση που δεν χρειάζεται να κάνω ό,τι τότε, ώστε να βρεθεί το σώμα μου σε αντίστοιχο επίπεδο.
Πιστεύω ότι αν το κάνω αυτό θα μού δώσει και λίγο αυτοπεποίθηση, που τη χρειάζομαι σιγά – σιγά. Θα ήθελα να πηδήξω και λίγο παραπάνω στα Diamond League που ακολουθούν, στη Λοζάνη και στη Ζυρίχη. Νιώθω ότι έχω μέσα μου ένα καλύτερο ύψος. Ότι έχω το 4,80 μ. και ίσως ένα τέτοιο ύψος να μου δώσει και ένα καλό πλασάρισμα στον τελικό. Γιατί το λέω αυτό...
Έχω μάθει το σώμα μου να προετοιμάζεται καλά για τα μέσα Αυγούστου. Και η Αμερικανίδα, η Μόρις, μετά το Όρεγκον έχει αρχίσει να πέφτει. Για μένα πάντα είναι αυτή η σημαντικότερη αντίπαλος. Τώρα, στο Μονακό δεν πήγε πολύ καλά, αλλά είναι ικανή να κατέβει στον τελικό και να κάνει ένα άλμα στα 4,80 μ. με 4,85μ.. Ωστόσο, επειδή εμείς οι Ευρωπαίοι αθλητές είχαμε και τους αγώνες στο Μόναχο και άρα το περιθώριο να βελτιωθούμε επιπλέον, την ώρα που οι υπόλοιποι έχουν κενό στο πρόγραμμά τους. Νομίζω, ότι έχω ένα αβαντάζ σε αυτόν τον τομέα. Η Αυστραλέζα, η Νίνα Κένεντι από την άλλη επέστρεψε στην Αυστραλία και δεν ξέρω τι θα μπορέσει να κάνει στα Diamond League, επειδή θα έχει και το ταξίδι μπροστά της. Από την άλλη η Βίλμα Μούρτο που νίκησε στο Μόναχο, δεν θα μαζέψει αρκετούς πόντους για να είναι στον τελικό. Επίσης, η Ναζότ έχει σταματήσει για φέτος, δεν θα κάνει άλλους αγώνες. Γι' αυτό πιστεύω ότι αν κάνω ένα 4,80 μ., ίσως και να νικήσω. Ας βγει το καλό στο τέλος!" (γέλασε)
Μού αρέσει πάρα πολύ να αγωνίζομαι βράδυ, με φώτα
"Το Μόναχο το ευχαριστήθηκα πολύ, επειδή για πρώτη φορά έπειτα από τρία χρόνια αισθάνθηκα και πάλι ότι αγωνίζομαι. Έπαιξε ρόλο και η κερκίδα, το γεγονός ότι είχαμε καλές συνθήκες, ότι ο αγώνας ήταν βράδυ. Ρε παιδί μου, εμένα μού αρέσει πάρα πολύ να αγωνίζομαι βράδυ. Στο Όρεγκον ο αγώνας άρχισε στις 5 το απόγευμα, σαν να ήμασταν σε πανελλήνιο σχολικό πρωτάθλημα. Μου φάνηκε πολύ άσχημο για αγώνα επαγγελματικού στίβου το γεγονός ότι δεν αγωνιστήκαμε κάτω από τα φώτα. Έχει άλλη αίγλη να αγωνίζεσαι με τους προβολείς, βράδυ. Εμένα ως αθλήτρια αυτό με επηρεάζει. Άλλες, ίσως όχι. Όσο περνάει ο καιρός και έχω περισσότερα μετάλλια και περισσότερες επιτυχίες έχω την εντύπωση ότι με επηρεάζει λίγο παραπάνω σε επίπεδο κινήτρων.
Χθες, ο ένας προβολέας ήταν κάπως έτσι αριστερά. Κάθε φορά που σήκωνα το κοντάρι να τσεκάρω ότι έχω σωστά τη γραμμή -επειδή λυγίζει σε συγκεκριμένο σημείο- κοίταζα μέσα στον προβολέα. Εκεί, ακριβώς. Το έχω πάθει και σε άλλα πρωταθλήματα αυτό, επειδή πάντα ένας προβολέας βρίσκεται πίσω αριστερά. Μετά έλεγα στον Μιτς: ''Τελικά, αυτό που ίσως συμβαίνει στους περισσότερους αγώνες είναι ότι τυφλώνομαι λίγο πριν ξεκινήσω το τρέξιμό μου και απλά τρέχω. Δεν ασχολούμαι με όσα συμβαίνουν!” (γέλασε).
Το τέταρτο διαδοχικό μετάλλιο το είχα κάνει πολύ big deal! Δεν θα αλλάξει η ζωή μου με αυτό, έτσι;
"Αυτό το μετάλλιο, το τέταρτο διαδοχικό σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα το είχα κάνει πολύ big deal, μέσα στο κεφάλι μου. Έλεγα το τέταρτο συνεχόμενο, που δεν το έχει κάνει κανείς άλλος Έλληνας, καμία επικοντίστρια. Τελικά, ήταν ένα ακόμα μετάλλιο. Δεν θα αλλάξει η ζωή μου με αυτό, έτσι; (γέλασε)
Όμως, μετά την τέταρτη θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες και μετά την πέμπτη θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα αυτό το μετάλλιο ήταν ένα ωραίο ξεκόλλημα. Είναι ωραίο να ξαναβρίσκεσαι πάνω στο βάθρο. Είναι ένα καλό restart έπειτα απ' όσα έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια.
Μάλιστα, έφτασα κάποια στιγμή να πιστεύω ότι θα νικήσω, αλλά εντάξει η Μούρτο έκανε τον αγώνα της ζωής της. Δεν μπορούσα να κάνω κάτι γι' αυτό. Πλέον, έχω μια πίστη στον εαυτό μου που στην αρχή της χρονιάς δεν την είχα. Μεγάλο κέρδος είναι αυτό".
Πήρα κι εγώ μαθήματα από τα παιδιά της ομάδας, στο Μόναχο
"Είχα και τρομερή κερκίδα. Είμαστε στη Γερμανία και είναι λογικό να έχουμε πολλούς Έλληνες, αλλά ήρθε και η ομάδα μας στο στάδιο. Έχουμε πολύ καλό κλίμα στην ομάδα, πλέον. Οργάνωσα την υποδοχή της Αντιγόνης Ντρισμπιώτη και έγινε χαμός. Χάρηκα πολύ με τα μετάλλια που πήραν ο Μίλτος (Τεντόγλου) και η Αντιγόνη πριν από 'μένα.
Με συγκίνησε πολύ η Αντιγόνη. Ξέρεις, να πετύχει κάποιος τέτοιο στόχο ζωής στα 38 του... Όχι, ότι έχει σημασία η ηλικία, αλλά είχε σταματήσει, επέστρεψε, την έβγαλε απ' έξω η ΕΟΕ πέρυσι. Όλα αυτά. Πάρα, μα πάρα πολύ με συγκίνησε.
O Μίλτος από την άλλη σε εμπνέει με το δικό του στυλ. Μπήκε είπε ''θα κάνω ρεκόρ διοργάνωσης'' και το έκανε. Ο κάθε αθλητής σου δίνει κάτι διαφορετικό. Πήρα και δύο επιπλέον μαθήματα όσο ήμουν εδώ.
Μιλούσα με τον Δημήτρη Τσιάμη και μού είπε: “μπήκα στον αγώνα και αντί να σκέφτομαι τι να κάνω, καθόμουν και κοίταζα τον αέρα και με απασχολούσε αυτό”. Δεν σου κρύβω ότι ένιωσα ότι το έκανα κι εγώ λίγο αυτό στον προκριματικό και είπα πηγαίνοντας στον τελικό, ότι αυτό είναι ένα μεγάλο μάθημα. Μπήκα και σκεφτόμουν τι έπρεπε να κάνω και όχι τι συμβαίνει γύρω μου. Και αυτό με έκανε να νιώσω ότι είμαι σε ένα μεγάλο πρωτάθλημα. Έτσι ήμουν στο παρελθόν και ίσως δεν το έκανα τον τελευταίο καιρό και ασχολούμουν με εξωγενείς παράγοντες. Το ένα ήταν αυτό.
Το δεύτερο προέκυψε από μια συζήτηση που είχα με την Κρίστυ Αναγνωστοπούλου. Γύρισε και ήταν απογοητευμένη. Μού είπε ότι αισθάνθηκε πίεση για να μπει στην οκτάδα και δεν ευχαριστήθηκα τον αγώνα. Τής είπα ότι όλα αυτά τα χρόνια οι αγώνες που θυμάμαι περισσότερο είναι αυτοί που έχω ευχαριστηθεί, άσχετα με το αποτέλεσμα. Βέβαια, ανοίγω μια παρένθεση για να πω ότι στους αγώνες που δεν τους έχω ευχαριστηθεί, όπως για παράδειγμα τη Ντόχα (χάλκινο παγκόσμιο μετάλλιο) έχω καταφέρει να πάω καλά.
Όμως, έχω πάει πάντα καλά σε αυτούς που τους ευχαριστήθηκα. Το εξηγούσα αυτό στην Κρίστυ και μετά μονολογούσα “τα λέω αυτά στην Κρίστυ, για να τα ακούω εγώ”. Το έλεγα στον Μιτς αυτό πριν φύγουμε και μού απάντησε: “Με κοροϊδεύεις; Αυτά δεν σου λέω εγώ όλη τη χρονιά;”. Όμως, είναι αλλιώς να σου τα λένε και αλλιώς να τα καταλαβαίνεις από μόνος σου. Είχα αισιοδοξία στον αγώνα, αλλά ήμουν και καλά και μετράει και αυτό.
Θα είναι ένας από τους αγώνες που θα θυμάμαι έντονα στο μέλλον, επειδή το διασκέδασα πολύ. Ακόμα και στο Ρίο είχα μπει με άγχος. Δεν το διασκέδασα τόσο, σε αντίθεση με το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Λονδίνου που το είχα ευχαριστηθεί πάρα πολύ. Αυτό που θέλω να πω ότι εδώ στο Μόναχο, πήρα κι εγώ μαθήματα από τα παιδιά της ομάδας. Έμαθα. Πάντα, μπορείς να μάθεις απ' όλους".
Είχα φτάσει στο σημείο να το φοβάμαι αυτό το ενδέκατο μετάλλιο. Σκεπτόμουν μήπως είναι γρουσούζικο
Η Κατερίνα είχε αγχωθεί, διότι μετά το χάλκινο μετάλλιο που είχε κατακτήσει στην Ντόχα, δεν είχε ανέβει ξανά στο βάθρο.
“Για μένα είναι -σε εισαγωγικά- ένα θαύμα το γεγονός ότι έχω αρχίσει να ασχολούμαι με το επί κοντώ, λίγο πριν από την ηλικία των 11 ετών και συνεχίζω. Επειδή, είναι ένα πολύ ανισόρροπο αγώνισμα. Άλλα πράγματα κάνει το αριστερό μου χέρι, άλλα το δεξί, άλλα τα πόδια μου. Τρέχω και πλάγια, επειδή κρατάω το κοντάρι.
Θεωρητικά η βιολογική ηλικία δεν παίζει τόσο ρόλο, όσο παίζουν τα χρόνια που έχεις στο επί κοντώ. Είναι διαφορετικό να έχει αρχίσει κάποιος στα 18 του και άλλο στα 11, όπως εγώ. Έχω επτά με οκτώ χρόνια περισσότερη καταπόνηση. Όμως, ταυτόχρονα δίνεις κάτι, παίρνεις κάτι άλλο.
Έχω περισσότερη καταπόνηση -και αυτό πληρώνω τα τελευταία δύο χρόνια-, αλλά έχω και περισσότερη εμπειρία και καλύτερη τεχνική, διότι έχω κάνει χιλιάδες περισσότερα άλματα. Αυτός είναι και ο λόγος που πιστεύω ότι δεν χρειάζεται να ακολουθήσω την προπόνηση που έκανα το 2016 και το 2017, άλλα ίσως έχω ανάγκη ένα τσικ περισσότερη δουλειά στην ψυχολογία μου απ' ό,τι στο σώμα μου.
Με ικανοποιεί πάρα πολύ το γεγονός ότι έχω διάρκεια στο στίβο. Το χάλκινο στην Ντόχα ήταν το 10ο μετάλλιο της καριέρας μου και μετά πήγε το ένα χειρότερα από το άλλο. Είχα φτάσει στο σημείο να το φοβάμαι αυτό το ενδέκατο μετάλλιο. Σκεπτόμουν μήπως είναι γρουσούζικο και δεν έρθει ποτέ. Τώρα, που ήρθε έφερε και την ηρεμία. Λέω εντάξει, πέρασε κι αυτό.
Όλες οι αποφάσεις μας πλέον είναι σε σχέση με τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι. Γι' αυτό και φέτος κάναμε αυτό το βήμα πίσω και του χρόνου ακόμα και αν πονέσω θα έχω βάλει μια προπονητική βάση. Έτσι, λίγο πριν από το Παρίσι θα μπορέσω να κάνω ένα βήμα πίσω πάλι, αλλά παράλληλα θα έχω εξασφαλίσει και την προπονητική βάση που χρειάζομαι.
Φέτος, έκανα αυτό το βήμα, χωρίς όμως να έχω αυτή τη βάση. Πιστεύω ότι πηγαίνοντας προς το Παρίσι χρειάζομαι μία δυνατή χρονιά και νομίζω ότι δεν είναι σωστό να την κάνω στη σεζόν του Παρισιού, επειδή βάζεις τον εαυτό σου σε ρίσκο. Στην Ολυμπιακή χρόνια να μπορούμε να πούμε ότι θα ασχοληθούμε μόνο με τα άλματα και την τεχνική”.
