Υπάρχουν πάντα πράγματα να μάθει κανείς για τον Γιουσέιν Μπολτ. Ειδικά όταν έρχονται κατευθείαν από το στόμα του… λύκου.

Ο γρηγορότερος άνθρωπος στον κόσμο διηγείται τα κατορθώματα του μέσα από την αυτοβιογραφία του.

Aναφερθήκαμε σε αυτή πριν από λίγο καιρό, όσο και σχεδόν ολόκληρος ο ελληνικός Τύπος. Εξασφαλίσαμε για τους αναγνώστες του Sport24.gr αυτούσια κομμάτια από το βιβλίο του Τζαμαϊκανού.

Το ταξίδι με αφηγητή τον Μπολτ αρχίζει:

Ο ταχύτερος άνθρωπος

" Στον κόσμο. Ποτέ, μα ποτέ, δεν κουράζομαι να το ακούω. Αν ρωτούσατε αρκετούς ανθρώπους ποιος είναι ο καλύτερος μπασκετμπολίστας στον κόσμο ή ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής ή ο σπουδαιότερος παίκτης στο κρίκετ, δύσκολα θα παίρνατε την ίδια απάντηση.

Ρωτήστε όποιον θέλετε, "ποιος είναι ο καλύτερος σπρίντερ στον κόσμο;" και η απάντηση που θα πάρετε είναι η ίδια, "ο Γιουσέιν Μπολτ". Γιατί; Γιατί το γράφει το χρονόμετρο. Δεν υπάρχει διαφωνία ή λογομαχία. Τα βιβλία με τα ρεκόρ λένε ότι στα 100 μέτρα απλά και βάσει της ταχύτητας του ανθρώπου, είμαι ο γρηγορότερος άνθρωπος όλων των εποχών. Στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του Βερολίνου έτρεξα τα 100 μέτρα σε 9.58 δευτερόλεπτα.

Λ ένε ότι ο πληθυσμός της γης ανέρχεται σε 6.800.000.000 ανθρώπους και 107.000.000.000 άνθρωποι έχουν ζήσει σε αυτόν τον πλανήτη από τη γέννηση του ανθρώπου. Τίποτα δεν μπορεί να είναι περισσότερο cool από το να γνωρίζεις ότι είσαι ο ταχύτερος όλων.

Επέλεξα να γίνω σπρίντερ, όχι μόνο γιατί ήμουν το ταχύτερο παιδί στο σχολείο, αλλά γιατί γνώριζα ότι η πολιτική δεν θα έμπαινε ανάμεσα σε μένα και το σπορ της επιλογής μου.

Ακόμα κι αν είσαι ο καλύτερος στα ομαδικά σπορ, εξαρτάσαι από τον άλλο. Ένας προπονητής μπορεί να νομίζει ότι είσαι αρκετά καλός για την ομάδα του, άλλος όχι ή η βασική σύνθεση μπορεί να βγει βάσει της φιλίας ή των οικογενειακών δεσμών. Όμως στον στίβο ή είσαι γρήγορος ή δεν είσαι. Δεν μετράει η γνώμη κανενός".

Η πρώτη νίκη

" Αντιμετώπισα ένα παιδί ονόματι Ρικάρντο Γκέντες. Με είχε κερδίσει παλιότερα. Ο γυμναστής μας, ο Ντεβίρ Νάγκεντ στοιχημάτισε ένα κολατσιό, μου είπε ότι θα μπορούσα να νικήσω τον Ρικάρντο. Αγαπώ το φαγητό μου και το βρήκα λίγο άκαρδο αυτό που έκανε.

Όταν νίκησα αυτόν τον αγώνα, βίωσα για πρώτη φορά το συναίσθημα, την αναταραχή να κερδίζεις τον μεγάλο αντίπαλο σου. Από εκείνη την ημέρα και μετά το motto μου ήταν "μόλις σε νικήσω, δεν θα με κερδίσεις ποτέ ξανά". Αυτό έκανα με τον Ρικάρντο, δεν έχασα ποτέ ξανά από αυτόν και τον συμβούλεψα να συνεχίσει να κάνει στίβο. Ωστόσο τον κέρδισε το ποδόσφαιρο όπως τα περισσότερα παιδιά στην Τζαμάικα και ακόμα σήμερα παίζει μπάλα σε έναν από τους τοπικούς συλλόγους.

Αργότερα ένιωσα το ίδιο συναίσθημα όταν αντιμετώπισα τον Ασάφα Πάουελ και τους Αμερικάνους Γουάλας Σπίρμον και Τάισον Γκέι".

Για την εξέλιξη του παγκοσμίου ρεκόρ στα 100μέτρα

" Είναι δυνατό για μένα να τρέξω 9.4. Δεν μπορείς να είσαι ποτέ σίγουρος που ή πότε θα καταρρίψω το χρόνο, αλλά στις μεγάλες διοργανώσεις είμαι πολύ σοβαρός. Είναι η δουλειά μου και δεν θα αφήσω κανέναν να μου πάρει τους τίτλους τόσο στο Παγκόσμιο της Κορέας το 2011, όσο και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012, όπου και πιθανότατα θα γίνει το ρεκόρ".

Για τα ανθρώπινα όρια

Νομίζω ότι υπάρχει όριο για το πόσο γρήγορα μπορεί να τρέξει ένα ανθρώπινο σώμα. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι το παγκόσμιο ρεκόρ μπορεί να κατέβει τα 9.4. Είναι αδύνατο να τρέξει κάποιος 9.2. Το σώμα μας δεν μπορεί να κινηθεί τόσο γρήγορα όσο καλά κι αν έχεις προπονηθεί, όσο κι αν βρίσκεσαι σε εκπληκτική φόρμα".

Το όνειρο των 200 μέτρων

" Δεν γνωρίζω ποιο είναι το όριο. Έκανα 19.30 όταν το παγκόσμιο ρεκόρ του Μάικλ Τζόνσον ήταν 19.32 δευτερόλεπτα. Είμαι καλύτερος τώρα πια. Ονειρεύομαι να γίνω ο πρώτος άνθρωπος που θα τρέξει κάτω από τα 19 δευτερόλεπτα".

Το παρατσούκλι του

" Στο σχολείο με φώναζαν VJ. Δεν γνωρίζω το λόγο, αλλά στην παράδοση της Τζαμάικα οι γονείς και οι συγγενείς φωνάζουν τα παιδιά τους με το όνομα ενός ζώου. Αν με αποκαλέσει κάποιος VJ, να ξέρετε ότι είναι από το Τρελόουνι. Αν νομίζετε ότι αυτό είναι περίεργο, που να σας πω ότι ο πατέρας μου λέγεται Γουέλσλι, αλλά όλοι τον φωνάζουν Γκίντεον. Τρέχα γύρευε".

Η αποτυχία της Αθήνας

" Δεν ήθελα να πάω στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ήταν νωρίς για μένα, νωρίς στην εξέλιξη μου και δεν θα κέρδιζα τίποτα. Ήθελα να πάω στο Παγκόσμιο εφήβων στην Ιταλία να υπερασπιστώ τον τίτλο μου (σ.σ. στα 200 μέτρα).

Με ενόχλησε αφάνταστα που ο τύπος που νίκησε, ένας Αμερικάνος που εκπροσωπεί την Ιταλία και τώρα κάνει μήκος, ο Άντριου. Έλεγε ότι ήθελε να τρέξει με εμένα αντίπαλο, τι θα μου έκανε όταν θα με συναντούσε. Έτρεξε 20.28 δευτερόλεπτα και έλεγα στον εαυτό μου "σιγά, εγώ έκανα 19.93".

Όταν βγήκα να αγωνιστώ στα προκριματικά των 200 μέτρων στους Ολυμπιακούς Αγώνες, γνώριζα ότι ήταν χαμένος κόπος. Η καρδιά μου δεν βρισκόταν εκεί. Θα μπορούσα να είχα τερματίσει ανάμεσα στους τέσσερις πρώτους, αλλά δεν με ενδιέφερε. Ήμουν πέμπτος, θα μπορούσα να περάσω τον τέταρτο στα τελευταία μέτρα, αλλά δεν με ενδιέφερε. Δεν είχε νόημα. Το μόνο που ήθελα ήταν να φύγω από την Ελλάδα. Ήταν κακή εμπειρία για εμένα".

Από το ιατρείο στο μεγαλείο (η σκολίωση)

" Μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας έκανα εξετάσεις και αυτές έδειξαν ότι έχω σκολίωση. Η σπονδυλική στήλη έχει κλίση προς τα δεξιά και το δεξί μου πόδι είναι κοντύτερο από το αριστερό... Αν με παρατηρήσετε όταν τρέχω, θα διαπιστώσετε ότι ρίχνω το βάρος μου στη δεξιά πλευρά, γιατί μου φαίνεται ανόητο να στηρίζομαι στο αριστερό πόδι και να χρειάζεται να το λυγίζω. Η σκολίωση μου δημιουργεί αρκετά προβλήματα και κάποια στιγμή με συμβούλεψαν να σταματήσω τον πρωταθλητισμό.

Προσπαθήσαμε να προστατεύσουμε το σώμα μου, διατηρώντας δυνατή την πλάτη μου και κάνω και αρκετές ασκήσεις καθημερινά. Ακόμα και σήμερα όταν κάθομαι στο ίδιο σημείο για αρκετή ώρα, "πιάνομαι". Όταν ταξίδευα στην οικονομική θέση και επειδή τα ταξίδια είναι μακρινά, πονούσα πολύ. Έπρεπε να είμαι όρθιος και να περπατάω. Αυτό δεν γίνεται. Τώρα έχω χρήματα και πετάω πρώτη θέση. Δεν πονάω τόσο πολύ.

Κανένας δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί είμαι τόσο γρήγορος. Ίσως είμαι τέρας της φύσης, τι να πω. Ίσως η σκολίωση με βοηθάει, δεν ξέρω. Πάντως ό,τι κι αν είναι αυτό, έχει αποτελέσματα".

Γιατί δεν κοιτάζει τους αντιπάλους του

"Στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Αθήνας (σ.σ. το 2006) τερμάτισα πίσω από τον Γουάλας Σπίρμον στα 200 μέτρα. Ήταν ενοχλητικό που ο Γουάλας ήταν ελαφρώς πιο μπροστά από εμένα. Ο προπονητής μου (Γκλεν Μιλς), μου είπε ότι έπρεπε να μάθω να χάνω, γιατί τότε μόνο θα καταλάβαινα τι έπρεπε να κάνω για να κερδίσω.

Είχε δίκιο. Πάντοτε υπήρχε ο ίδιος λόγος για τον οποίο έχανα. Κοιτούσα πάντα πίσω μου. Αυτό με καθυστερούσε και μου κόστιζε χρόνο. Είπα στον εαυτό μου ότι στον επόμενο αγώνα θα προσπαθούσα να μην κοιτάξω πίσω μου. Το έκανα και όταν κάποια στιγμή κοίταξα πίσω, δεν είχα αντίπαλο. Από εκείνη τη στιγμή, ο Γουάλας δεν με νίκησε ξανά".

Το στοίχημα στην Κρήτη

" Αγαπώ τα 200 μέτρα, αλλά γρήγορα κατάλαβα ότι θα μπορούσα να βγάλω αρκετά χρήματα στα 100 μέτρα. Λίγο πριν από το παγκόσμιο πρωτάθλημα της Οζάκα άρχιζα να πιέζω τον προπονητή μου να με αφήσει να κάνω 100 μέτρα. Βάλαμε ένα στοίχημα. Αν τα πήγαινα καλά στα 100 μέτρα σε μίτινγκ στην Κρήτη, θα έκανα 100 και 200μ, διαφορετικά θα έκανα 200 και 400μ.

Η προπόνηση των 400μ. φαντάζει κόλαση για μένα. Αποφάσισα να μη χάσω την ευκαιρία. Στον πρώτο αγώνα μου στα 100μ. έκανα 10.03 δευτερόλεπτα! Ήμουν ο γρηγορότερος Τζαμαϊκανός μετά τον Ασάφα Πάουελ, ο οποίος ήταν και ο κάτοχος του παγκόσμιου ρεκόρ. Έπεισα τον προπονητή μου να μου δώσει μια ευκαιρία".

Η αναμέτρηση με τον Τάσο Γκούση (Οζάκα 2007)

"Στα προκριματικά των 200 μέτρων τερμάτισα άνετα δεύτερος. Ένας Έλληνας δρομέας δίπλα μου, έφτυσε αίμα για να με νικήσει για ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου".

Η σιγουριά στο Πεκίνο και το αντίθετο φύλο

" Ένιωθα τόσο καλά που πριν αναχωρήσουμε για την Κίνα, ηχογράφησα τον εαυτό μου στο κινητό μου, λέγοντας "θα κερδίσω τρία χρυσά μετάλλια. Δεν ήταν ευσεβής πόθος, το πίστευα. Όπως είδατε, βγήκε αληθινό.

Έχω αρχίσει να μαθαίνω ισπανικά, γιατί έτσι θα μπορώ να μιλάω σε περισσότερες κυρίες. Τώρα αρκούμαι να τις κοιτάζεις. Αν μιλάς ισπανικά, μπορείς να συννενοηθείς και στα πορτογαλικά γιατί οι δύο γλώσσες μοιάζουν πολύ. Αυτό είναι καλό νέο σε ότι έχει να κάνει με τις όμορφες Βραζιλιάνες που θέλω να γνωρίσω.

Δυστυχώς το φλερτ είναι σχεδόν απαγορευμένο για τους σπρίντερ στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Δεν μπορούμε να λυγίσουμε στο αντίθετο φύλο γιατί ξεκινάμε στα προκριματικά των 100 μέτρων την πρώτη ημέρα και η σκυταλοδρομία 4χ100 μέτρα γίνεται το τελευταίο διήμερο των αγώνων. Μετά το τέλος των υποχρεώσεων μου γιόρτασα προσωπικά με τη σύντροφο μου, αν με καταλαβαίνετε. Είχα το δικαίωμα".

Η δίαιτα με τις κοτομπουκιές

" Πριν από τον πρώτο μου αγώνα στο Πεκίνο έφαγα κοτομπουκιές για πρωινό. Δεν νομίζω ότι έφαγα τίποτα άλλο κατά τη διάρκεια της παραμονής μου στο Πεκίνο. Ο προπονητής μου προσπαθεί να με υποχρεώσει να τρώω μακαρόνια, αλλά τα τρώω με το ζόρι. Η διατροφή με τις κοτομπουκιές μόνο καλό μου έκανε".

Το παιδικό τραγούδι (το τραγουδούν οι μαθητές στο δημοτικό σχολείο που φοίτησε)

Children children do you know? (παιδιά, παιδιά ξέρετε;)
Children children do you know? (παιδιά, παιδιά ξέρετε;)
Who is the fastest man on earth? (ποιος είναι ο ταχύτερος άνθρωπος στον κόσμο;)
Stop (παύση)
To the world Usain Bolt (στον κόσμο ο Γιουσέιν Μπολτ)
Σημ.και δείχνουν στον ουρανό.

Το στοίχημα των 300 ευρώ

" Λίγο πριν από τον τελικό των 100 μέτρων στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Βερολίνου στοιχημάτισα με τον Έντι τον μασέρ και τον μάνατζερ μου, τον Ρίκι (Σιμς) 300 ευρώ για το χρόνο που θα έκανα. Εγώ ισχυρίστηκα ότι θα έκανα 9.54 δευτερόλεπα, ο Έντι 9.57 και ο Ρίκι 9.50. Το παγκόσμιο ρεκόρ ήταν 9.69 δευτερόλεπτα και σκέφτηκα ότι ο Ρίκι το παρατραβάει... Έκανα χρόνο 9.58 δευτερόλεπτα. Τα 300 ευρώ τα κέρδισε ο Έντι.

Κατά τη διάρκεια της κούρσας σοκαρίστηκα όταν είδα έναν εύσωμο φωτογράφο να τρέχει κατα μήκος της διαδρομής για να πάρει φωτογραφίες. Αν ήταν στον τελικό θα είχε ελπίδες για ένα μετάλλιο. Τον ξαναθυμήθηκα στο τέλος όταν δώσαμε σόου με τον Μπερλίνο, την πανέξυπνη μασκότ στους πανηγυρισμούς των 200 μέτρων. Ο Μπερλίνο εναντίον του φωτογράφου θα ήταν μια ενδιαφέρουσα αναμέτρηση".

Το αυτοκίνητο των ονείρων του

" Ένα Ford Mustang Shelby. Είναι ένα από τα αυτοκίνητα που έκλεψε ο Νίκολας Κέιτζ στην ταινία "Gone in 60 seconds". Πρέπει να κερδίσω ορισμένους αγώνες ακόμα για να μπορέσω να το αποκτήσω. Κυκλοφορούν λίγα μοντέλα και το φτηνότερο κοστίζει 250.000 δολάρια".

Φτωχός εν συγκρίσει με τους ποδοσφαιριστές

" Είδα ξανά τον Κριστιάνο Ρονάλντο όταν επισκέφθηκα τη Μαδρίτη. Δώσαμε μια κοινή συνέντευξη για μια μεγάλη εφημερίδα της Μαδρίτης. Όταν φεύγαμε, κοίταξα τη Ferrari του. "Μου αρέσει η Ferrari σου", του είπα. Ξέρετε τι μου απάντησε; "Ναι, αλλά πρέπει να αγοράσω μια καινούργια γιατί δεν μου αρέσουν τα χρώματα αυτής". Σκεφτόμουν "είσαι σοβαρός;". Αυτή είναι μια Ferrari και θα την αλλάξεις γιατί δεν σου αρέσει το χρώμα της. Τότε σκέφτηκα, φαντάσου να είχα γίνει επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Δεν ζηλεύω τα χρήματα που κερδίζουν οι ποδοσφαιριστές, αλλά εμείς στον στίβο δουλεύουμε περισσότερο. Βέβαια αν το καλοσκεφτείς εμείς τρέχουμε 20 φορές το χρόνο και εκείνοι δίνουν 50 με 60 αγώνες, οπότε ίσως να δουλεύουν περισσότερο.

Υπάρχει ακόμα ένα περιστατικό με ποδοσφαιριστές. Σοκάρομαι και μόνο που το σκέφτομαι. Όταν ο Σαμουέλ Ετό έπαιζε στη Μπαρτσελόνα γνωριστήκαμε σε μια εκδήλωση της εφημερίδας "LEquipe". Δεν μπορούσα να σταματήσω να κοιτάζω το ρολόι του, είχα τυφλωθεί από τα διαμαντάκια που είχε πάνω. "Σου αρέσει;", με ρώτησε, του απάντησα ότι είναι καλό. Το ξεκούμπωσε και μου το χάρισε. Ήταν τόσο βαρύ που θα μου έσπαγε το χέρι. Ψέλισα ένα ευχαριστώ, μου είπε "δεν υπάρχει πρόβλημα" και έφυγε. Δεν το φοράω συχνά γιατί είναι βαρύ. Μου είπαν ότι κοστίζει 35.000 ευρώ!".