Ο Εμμανουήλ Καραλής στο SPORT24: "Μου έλειψε το μετάλλιο στο Τόκιο, αλλά το Παρίσι είναι κοντά"

"Στο σεισμό του 1999 ήμουν έγκυος στον Εμμανουήλ και στην Αγγελική. Ήμουν στο νοσοκομείο, σχεδόν ένα μήνα πριν γεννήσω. Έπρεπε να είμαι στο νοσοκομείο. Άρχισε να κουνάει. Εγώ δεν ήμουν σε θέση να μετακινηθώ, για να βγω έξω. Με άφησαν όλοι μόνη μου κι έφυγαν. Έμεινα ολομόναχη στο νοσοκομείο".

Η μητέρα του Εμμανουήλ Καραλή, Σάρα έζησε τον τρόμο σε όλες τις δονήσεις του και "κέντησε" με τα λόγια της την εισαγωγή της συνέντευξης του γιου της. "Α! Την ξέρω την ιστορία του σεισμού με τη μαμά. Την άφησαν μόνη της! Σοκ. Μάλλον, γι' αυτό δεν φοβάμαι τίποτε. Δεν φοβάμαι εύκολα. Το σεισμό δεν τον φοβάμαι, το επί κοντώ δεν το φοβάμαι, τα ύψη δεν τα φοβάμαι".

Οι περιπέτειες του ατρόμητου τέταρτου Ολυμπιονίκη του Τόκιο, Μανόλο, είχαν αρχίσει πριν καν γεννηθεί, όπως αποκάλυψε η υπέροχη μητέρα του στο SPORT24 κι εκείνος ανακάλυψε την πηγή του απαράμιλλου θάρρους του. H Σάρα Μουλούνγκα Καραλή -μια προσφυγοπούλα από την Ουγκάντα- βρήκε στέγη στο οικοτροφείο της Ηλείας, "Αγία Φιλοθέη". Πήγε σχολείο στο Γυμνάσιο Θηλέων του Πύργου και γνωρίστηκε με το σύζυγό της και πατέρα των διδύμων που έφεραν στη ζωή, Χάρη στο Εθνικό Στάδιο της πόλης.

Ο μπαμπάς Καραλής διακρινόταν στο δέκαθλο και η μαμά -στις αρχές της δεκαετίας του '80- είχε επίδοση 5,09μ. στο μήκος. Οι δυο νέοι ερωτεύτηκαν και ο επίσης ατρόμητος Χάρης ταξίδεψε ως τις ΗΠΑ -όπου σπούδαζε η αγαπημένη του- με μια πρόταση γάμου στα χείλη. Η εκπληκτική και διδακτική ιστορία τους είχε μπει ήδη στις ράγες της οικογενειακής ευτυχίας.

Ο τόνος της φωνής του Εμμανουήλ Καραλή ντύνεται μ' ένα πρελούδιο λατρευτικών ηχοχρωμάτων, όταν αναφέρεται στην οικογένειά του. Λόγια αγάπης, μελιστάλαχτα για τους γονείς και την αδερφή του. Λόγια υπερηφάνειας για τις αξίες που σφυρηλάτησαν οι δυο γονείς στα παιδιά τους μέσα από δύσκολες στιγμές. Τότε, που δεν είχαν να τους προσφέρουν πολλά, αλλά εκείνα ένιωθαν ότι δεν τους έλειπε κάτι. "Δεν θεωρούμε τίποτε δεδομένο. Όλα τα εκτιμούμε. Το νερό που πίνουμε, το φαγητό που τρώμε. Κάνουμε το σταυρό μας, όταν τρώμε".

Από εκείνη τη ζώνη του λυκόφωτος, στην οποία τα διδυμάκια βίωσαν ακόμη και ρατσιστικές συμπεριφορές -όπως είχε αποκαλύψει ο Μανόλο στη συγκλονιστική συνέντευξή του στο SPORT24-, η οικογένεια Καραλή βγήκε δυνατή. Δεν έχασε κανείς το χαμόγελό του και όλοι απολαμβάνουν το δικό τους λυκαυγές.

Ο 22χρονος Εμμανουήλ δεν σταμάτησε να λέει αστεία, όσο διήρκεσε η συνέντευξη. Μεταξύ αυτών ήταν και η απίθανη ερώτηση που έκανε στον Άρμαντ Ντουπλάντις, όσο εκείνος προσπαθούσε να πετύχει παγκόσμιο ρεκόρ στο Τόκιο και το δώρο που σκαρφίστηκε για τον Μίλτο Τεντόγλου.

"Τώρα, σπουδάζω marketing στο Αμερικάνικο Κολέγιο. Είναι τέσσερα έτη συνολικά, αλλά εγώ θα κάνω παραπάνω. Πέρυσι άρχισα. Οι σπουδές θα με βοηθήσουν και στην εταιρεία μου με τα ρούχα, αλλά και για να κάνω πολλά πράγματα. Εγώ τα σχεδιάζω τα ρούχα του "flymanolofly", όχι βέβαια επαγγελματικά. Ξέρω ακριβώς τι θέλω να κάνω. Ξέρω τα χρώματα, ξέρω το στιλ και την εφαρμογή, που θα μπει το logo μου κι έπειτα τα πάω στους ειδικούς και κάνουν τις διορθώσεις, επειδή μπορεί να φτιάξω κάτι που πρακτικά δεν γίνεται. Έπειτα, τα δίνω σε βιοτεχνία για να ραφτούν. Όμως, από το σχέδιο μέχρι το τελικό αποτέλεσμα η διαδικασία είναι δική μου.

Η αδερφή μου, η Αγγελική είναι η influencer του flymanolofly. Το λογότυπο, εγώ το σκέφτηκα και το σχεδίασα. Όπως γίνεται σε όλες τις εταιρείες, έτσι κι εγώ κάνω μία καλοκαιρινή και μία χειμερινή σεζόν. Μέσα στο χρόνο μπορεί να πετάξω κι άλλες κάψουλες, κάποια κομμάτια δηλαδή, όπως ένα θεματικό φούτερ. Υπαλλήλους, ναι, έχω. Τη μητέρα μου και την αδερφή μου! Τις πληρώνω με αγάπη.

Χόρευα ποντιακά. Άκουσα κάπου ότι όποιος χορέψει καλύτερα ποντιακούς χορούς θα κερδίσει ένα λάπτοπ και άρχισα μαθήματα σε σύλλογο

Δεν ζωγραφίζω επαγγελματικά. Μου αρέσει να δημιουργώ, γενικά. Έχω φτιάξει και δύο πίνακες, τους οποίους έχω στο σπίτι μου. Βασικά, ό,τι ζωγραφίζω και είναι πολύ άσχημο το βαφτίζω "αφηρημένη τέχνη" και μετά γίνεται ωραίο στο μάτι του άλλου. Καταλαβαίνεις. Και μικρός ζωγράφιζα. Έκανα πολλά πράγματα προς το καλλιτεχνικό. Χόρευα επίσης. Χόρευα παραδοσιακούς χορούς. Συγκεκριμένα, χόρευα ποντιακά.

Και να σκφτείς ως οικογένεια, δεν έχουμε καμία σχέση με τον Πόντο. Τότε, άκουσα κάπου ότι όποιος χορέψει καλύτερα ποντιακούς χορούς θα κερδίσει ένα λάπτοπ και άρχισα μαθήματα σε σύλλογο, μου άρεσε και συνέχισα για δύο χρόνια. Δεν το έχω πει πουθενά αυτό. Τώρα, μου ήρθε. Κανένας δεν το ξέρει, τώρα που το σκέφτομαι. Θα το ακούσουν και θα πουν "μπράαααβο ο Μανόλος".

Το λάπτοπ μπορεί να μην το κέρδισα, αλλά έμαθα να χορεύω ποντιακούς χορούς. Βέβαια, αν με βάλεις τώρα να χορέψω δεν θυμάμαι. Και τσολιάς είχα ντυθεί μικρός, αλλά για την παρέλαση. Θα σου στείλω μια φωτογραφία. Από τα ποντιακά δεν έχω ούτε μια φωτογραφία, δυστυχώς. Αλλά αυτή που είμαι τσολιαδάκι είναι τρομερή".

Πριν φορέσει τη φουστανέλα και την ποντιακή ζίπκα, είχε βάλει το σκουφάκι και τα γυαλάκια της κολύμβησης. "Από τριών ετών άρχισα τον αθλητισμό. Κολυμβητήριο, τάε κβον ντο, έπαιξα λίγο ποδόσφαιρο, λίγο μπάσκετ. Όλα τα αθλήματα μού άρεσαν. Η μητέρα μου μας έπαιρνε από το σχολείο με το αυτοκίνητο, μετά μας πήγαινε στο κολυμβητήριο και έπειτα στο τάε κβον ντο.

Παρά τα δύσκολα χρόνια που περνούσαμε οι γονείς μου επένδυσαν στην αθλητική παιδεία μας, γι' αυτό και για μένα η οικογένειά μου είναι το Α και το Ω. Τους χρωστάω πάρα πολλά και τους ευχαριστώ. Με στήριξαν σε κάτι που είχε ρίσκο. Μπορεί να έφτανα 18 και 20 ετών και να έλεγα δεν θέλω ν' ασχοληθώ άλλο με τον αθλητισμό. Είναι ρίσκο αυτό. Το αγάπησα κι εγώ και η αδερφή μου που ήταν δύο φορές πρωταθλήτρια Ελλάδας στο έπταθλο, στις παγκορασίδες.

Τώρα, πια είμαστε αυτοκόλλητοι με την αδερφή μου και το flymanolofly μάς έδεσε ακόμη πιο πολύ. Όταν ήμασταν μικρά τσακωνόμασταν συνέχεια. Μετά, έφευγα εγώ σε πολλά ταξίδια, η Αγγελική για τη σχολή της στα Τρίκαλα, όπου τέλειωσε τα ΤΕΦΑΑ και τώρα σπουδάζει πάλι international business. Είναι πρωταθλήτρια στη σχολή της. Ωριμάσαμε, μεγαλώσαμε και δεθήκαμε. Επικοινωνούμε πια και σε επαγγελματικό επίπεδο. Μιλάμε για τα πάντα".

Στο στίβο πήγε παρέα με την Αγγελική. "Όταν έγινα 12 ετών είπαμε να αρχίσω στο στίβο, στον οποίο ήταν πιο κοντά η οικογένεια. Ο πατέρας μου ήταν δεκαθλητής και η μητέρα μου είχε ασχοληθεί με το άλμα εις μήκος. Αρχικά, έκανα λίγο απ' όλα τα αγωνίσματα κι έπειτα πέρασα στο επί κοντώ. Μου άρεσε πάρα πολύ.

Σταδιακά μπήκα στα άλματα. Δεν σε βάζουν απ' ευθείας. Ο Παναγιώτης Συμεωνίδης ήταν ο πρώτος, πρώτος προπονητής μου και είπε ότι μπορώ να συνεχίσω. Αργότερα, σταμάτησε ο Παναγιώτης. Νομίζω, ότι αυτό που ξεχώρισε σε 'μένα ήταν η ορμή μου. Φαινόταν επίσης ότι μου άρεσε ο ανταγωνισμός. Έτσι, το κατάλαβε. Συνήθως, τα παιδιά δεν βγάζουν ανταγωνισμό.

Επίσης, το είχα με το κοντάρι, γενικά. Είχα την αίσθηση με το κοντάρι. Μετά, ήθελα πάλι και πάλι και πάλι. Και όσο συνέχιζα γινόμουν ακόμη καλύτερος. Ευτυχώς, είμαι από τους ανθρώπους που μαθαίνουν εύκολα. Μαθαίνω πάρα πολύ εύκολα καινούργια πράγματα. Ήμουν και σχετικά καλός μαθητής, 17 είχα.

Βέβαια, περισσότερο κοινωνική είναι η εκπαίδευσή μου. Μέσα από την καθημερινότητα και τη ζωή μου έμαθα να μιλάω και να φέρομαι, όπως θέλω να φέρονται σε μένα. Όλα τα δύσκολα που συνέβαιναν στις ζωές μας τελείωσαν. Τα αφήσαμε πίσω αυτά. Ναι, και όσα είπαμε σ' εκείνη τη συνέντευξη. Πω, πω, πω... τι ήταν εκείνη η συνέντευξη.

Τώρα, είμαστε πιο δυνατοί και ελπίζω να έχω περάσει κάποια μηνύματα στα μικρότερα παιδιά για το πώς είναι σωστό να φέρονται, τόσο σχετικά με το σχολικό μπούλινγκ, όσο και για το εξωσχολικό, αλλά και για το ρατσισμό. Ελπίζω να έδειξα και πόσο δυνατός είμαι. Και η Πόλακ έχει περάσει πολύ δύσκολα πάνω σε αυτό το θέμα, το έχουμε συζητήσει. Πολλοί άνθρωποι έχουν βιώσει μπούλινγκ ή κάτι που να τους έκανε να αισθανθούν άσχημα. Οι μικρές ηλικίες είναι πραγματικά δύσκολες, επειδή τα μικρά παιδιά δεν νιώθουν και δεν καταλαβαίνουν τι λένε και τι κάνουν".

Εμείς που δεν μεγαλώσαμε σε οικογένειες που τα είχαν όλα, εκτιμούμε τα πάντα. Το νερό που πίνουμε, το φαγητό που τρώμε. Κάνουμε το σταυρό μας, όταν τρώμε

"Είναι αλήθεια ότι δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι την ίδια αφετηρία στη ζωή. Εμείς που δεν μεγαλώσαμε σε οικογένειες που τα είχαν όλα, we don't take it for granted (δεν θεωρούμε τίποτε δεδομένο), που λέμε.

Όλα τα εκτιμούμε. Το νερό που πίνουμε, το φαγητό που τρώμε. Κάνουμε το σταυρό μας, όταν τρώμε. Το σταυρό μου, ναι, τον κάνω. Προσεύχομαι. Ευχαριστώ τον Θεό. Σκέφτομαι πού ήμασταν και πού βρισκόμαστε τώρα. Είναι μεγάλη η αλλαγή και είμαι ευγνώμων. Ευτυχώς, η μητέρα μου μάς μεγάλωσε έτσι που εκτιμούσαμε όλα τα πράγματα που είχαμε. Τα πάντα.

Δεν μας άφησε να αισθανθούμε ότι είμαστε πιο χαμηλά από τους άλλους. Έδινε αξία σε όλα και έτσι η αδερφή μου κι εγώ ήμασταν πάντα χαρούμενοι. Δεν νιώθαμε ότι είχαμε ανάγκες. Είναι πολύ θετικοί άνθρωποι οι γονείς μας και μάς πέρασαν ότι πρέπει να είμαστε πάντα χαμογελαστοί και στις δύσκολες και στις καλές στιγμές.

Το 2018, στον τραυματισμό μου, η μητέρα μου ήταν αυτή που με προστάτεψε. Με προστάτεψε πάρα πολύ. Προστάτεψε την ψυχολογία μου. Δεν μου ανέφερε ότι ο γιατρός τής είπε πως υπάρχει πιθανότητα να μην αγωνιστώ ξανά. Αν -εκτός από σωματικά- ήμουν και ψυχολογικά χάλια θα το είχα χάσει το παιχνίδι.

Κατάλαβα τότε πόσο πολύ πιστεύει σε μένα. Πίστευε ότι θα επανέλθω. Πιστεύει μερικές φορές σε μένα περισσότερο κι από μένα. Με βοηθάει πολύ να έχω έναν άνθρωπο δίπλα μου που με ανεβάζει.

Επειδή, είναι μεγάλος ο προπονητής μου τον λέω "παππού". Τον Βιτάλι Πετρόφ τον αποκαλώ "nonno", που στα ιταλικά σημαίνει "παππούς". Κι αυτός παππούς! Δύο παππούδες έχω στον αθλητισμό.

Με ωρίμασε ο αυτός τραυματισμός, με μεγάλωσε. Με βοήθησε και η κ. Φρόσω Πατσού (πρώην πρωταθλήτρια στίβου στα 100μ.) που είναι ψυχολόγος στον ΣΕΓΑΣ και στον τραυματισμό και σε ό,τι θέματα είχα. Δεν χρειάζεται ένας αθλητής να έχει πρόβλημα, για να μιλήσει στον αθλητικό ψυχολόγο. Βοηθάει πάρα πολύ. Είχα δύο τραυματισμούς, τότε. Είχα οστικό οίδημα στην ηβική σύμφυση και αυτό με κράτησε πίσω για έξι μήνες. Κανονικά έπρεπε να μην περπατάω και να κάνω μόνο θεραπείες. Είχε γίνει ελαστικός ο μυς. Έπρεπε να είναι σε ακινησία για να σκληρύνει. Μόνο τα χέρια γύμναζα. Μετά, όταν έγινα καλά και επανήλθα, τραυματίστηκα πάλι στον πρώτο αγώνα μου, το 2020. Τότε, σε ένα άλμα έπεσα εκτός στρώματος -στη βαλβίδα-, με τους γλουτούς. Το οίδημα επέστρεψε, με πολλαπλές θλάσεις και τραβήγματα στο πόδι. Νέες θεραπείες, για περίπου τρεις μήνες.

Και τότε είπα ευτυχώς που αναβλήθηκαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, επειδή δεν θα πήγαινα. Το ήξερα. Στο μεταξύ, αυτό το συζητούσα και με τον Λευτέρη (Πετρούνια), στο αεροπλάνο. Κι αυτός δεν θα προλάβαινε αν οι Αγώνες γίνονταν το 2020. Είπαμε "κοίτα να δεις πώς τα φέρνει η ζωή μερικές φορές". Μετά, το δεύτερο τραυματισμό άλλαξα ξανά προπονητή. Είχα ψυχολογία στο μηδέν, τότε. Γύρισε ο Παναγιώτης Συμεωνίδης. Τώρα, δέσαμε ψυχικά ακόμη πιο πολύ. Είμαστε ξανά μαζί 1,5 χρόνο. Είναι σχέση αθλητή – παππού! Επειδή, είναι μεγάλος τον λέω "παππού". Τον Βιτάλι Πετρόφ τον αποκαλώ "nonno", που στα ιταλικά σημαίνει "παππούς". Κι αυτός παππούς!

Δύο παππούδες έχω στον αθλητισμό. Τον γνώρισα προσωπικά λίγο πριν από το 2017. Πήγα και στην Ιταλία και κάναμε μαζί προπόνηση. Τότε -και τώρα- είχε αθλητή τον Θιάγκο Μπραζ, τον Βραζιλιάνο. Κάναμε προετοιμασία και ήρθε και στην Ελλάδα. Τον αγαπάω πολύ και αυτός αγαπάει εμένα και την οικογένειά μου. Όλους τους έχει γνωρίσει. Τον έχουμε φιλοξενήσει. Είναι μύθος στο άθλημα και ήταν τρομερό αυτό για 'μένα αυτό που συνέβη. Όλοι οι αθλητές τον ζητάνε και αυτός δεν τους δέχεται όλους. Οι προπονητές των αθλητών έτσι κι αλλιώς γνωρίζονται μεταξύ τους. Οι μάνατζερς επικοινωνούν με τον Βιτάλι Πετρόφ και αυτός αν δεχθεί – δέχθηκε".

(Ο Βιτάλι Πετρόφ είναι ο θρυλικός προπονητής του επί κοντώ. Ο άνθρωπος που είχε δίπλα του ο Σεργκέι Μπούμπκα, ο οποίος πέτυχε 17 παγκόσμια ρεκόρ στον ανοιχτό στίβο και 18 στον κλειστό. O 84χρονος -σήμερα- Ουκρανός κόουτς υπήρξε επίσης προπονητής της κατόχου του παγκοσμίου ρεκόρ στο αγώνισμα, Γελένα Ισινμπάγιεβα και του χάλκινου Ολυμπιονίκη της Αθήνας, Τζιουζέπε Τζιμπιλίσκο. Ο δε Μπραζ είναι ο χρυσός Ολυμπιονίκης του Ρίο και χάλκινος του Τόκιο).

Αν δεν είχε επιστρέψει ο Συμεωνίδης θα έφευγα στην Ιταλία. Θα πήγαινα στον Πετρόφ. Ήθελε να με πάρει και να γίνω αθλητής του

"Το γεγονός ότι με προπόνησε ο Πετρόφ και δεθήκαμε τόσο πολύ ήταν μεγάλη τιμή για μένα. Αυτός ο προπονητής έχει κάνει θαύματα στο επί κοντώ. Με ήξερε από τότε που ήμουν μικρός και επικοινώνησε ο ίδιος με 'μένα. Έστειλε μήνυμα, μετά το πρώτο παγκόσμιο ρεκόρ που έκανα ως παίδας. Όταν ήμουν 16 ετών. Πιο μικρός έκανα πολλά ρεκόρ.

Το 2016 έγινε το πρώτο κατά σειρά παγκόσμιο ρεκόρ στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, στο ΣΕΦ. Το περίμενα ότι θα γίνει. Είχα αυτή την αίσθηση. Δεν το έβγαλα στις προπονήσεις. Στις προπονήσεις δεν κάνω μεγάλα άλματα. Αισθάνομαι από πριν τι θα κάνω. Είμαι αθλητής αγώνων. Δεν έχει καμία σημασία να είσαι καλός στην προπόνηση και στον αγώνα να μην μπορείς να αποδώσεις. Κάθε φορά που πετύχαινα παγκόσμιο ρεκόρ ήμουν σε κατάσταση σοκ.

Έπαθα μεγάλο σοκ και με τον Πετρόφ. Όταν έστειλε το μήνυμα τα μάζεψα κατ' ευθείαν κι έφυγα. Εννοείται, ότι αντιμετώπισα αυτή την πρόσκληση με τον ίδιο ενθουσιασμό που αντιμετώπισα και τα ρεκόρ μου. Για μας στο επί κοντώ ο Βιτάλι Πετρόφ είναι κάτι σπουδαίο. Ήθελε να με πάρει και να γίνω αθλητής του. Πήγα εκεί, είδα πώς ήταν. Ερχόταν και ο ίδιος πολλές φορές στην Ελλάδα. Στους αγώνες με έβλεπε.

Θα ήταν μεγάλη αλλαγή για 'μένα να πήγαινα μόνιμα στην Ιταλία. Αν δεν ήταν εδώ ο προπονητής μου ο Συμεωνίδης, αν δεν είχε επιστρέψει, θα έφευγα -τελικά- στην Ιταλία. Αν δεν είχα ένα τόσο γερό προπονητή εδώ, θα πήγαινα στον Πετρόφ. Ο Παναγιώτης έχει υπάρξει και προπονητής της Στεφανίδη. Είναι old school προπονητής και ταιριάζει τεχνικά με τον Πετρόφ. Είναι στο ίδιο επίπεδο.

Ο Βιτάλι Πετρόφ με ξεχώρισε για την αίσθηση που έχω στον αέρα και για το πείσμα μου. Έλεγε ότι πηδάω με την ψυχή μου. Έτσι το λέμε οι αθλητές και οι προπονητές "πηδάω με την ψυχή μου". Τότε, δεν ήμουν καλός τεχνικά και πήδαγα επειδή το ήθελα, επειδή η ψυχή μου ήθελε να πηδήξω.

Μου έχει πει και κάτι αστείο: "Όταν κάνεις κακό άλμα θα σε λέω Μανώλη και όταν κάνεις καλό άλμα θα σε λέω Μανόλο". Του είχα εξηγήσει ότι μου αρέσει να με λένε "Μανόλο" και ότι δεν μου αρέσει καθόλου να με φωνάζουν "Μανώλη". Του είχα πει "κόουτς δεν μου αρέσει το Μανώλης. Να μη με φωνάζεις έτσι, καθόλου". Μιλάμε συχνά και βλεπόμαστε στους αγώνες.

Χάρηκε πάρα πολύ που πήγα καλά στο Τόκιο, αλλά και στεναχωρέθηκε επειδή νίκησα έναν άλλο του αθλητή. Ένα Φιλιππινέζο. Πήρε βέβαια μετάλλιο ο Βραζιλιάνος. Είχα και καλή επίδοση και χμ... θα μπορούσα να πάρω και το μετάλλιο αν είχα καλύτερες προσπάθειες. Υγεία να έχουμε και το Παρίσι είναι κοντά, σε 2,5 χρόνια!"

Το πρώτο παγκόσμιο ρεκόρ του Εμμανουήλ Καραλή ήταν στην κατηγορία των παίδων με άλμα πάνω από τα 5,53μ. και το πέτυχε στις 13 Φεβρουαρίου του 2016, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας.

Ακολούθησε νέο ρεκόρ με 5,54μ. στις 5 Μαρτίου του ίδιου χρόνου και στις 20 Μαΐου πέτυχε ρεκόρ και στον ανοιχτό στίβο με 5,55μ.. "Συνέβησαν πολλά πράγματα στα 16 μου, τελικά. Πολλά και απότομα. Τότε, έβγαλα και τα πρώτα χρήματά μου από τον αθλητισμό και με αυτά αγόρασα κοντάρια. Πιο μεγάλα, από fiberglass (υαλοβάμβακας)". Στις 11 Φεβρουαρίου του 2018 με άλμα πάνω από τα 5,78μ. έβαλε την υπογραφή του και σε ένα παγκόσμιο ρεκόρ εφήβων.

Δεν είναι παιχνίδι, το επί κοντώ. Μπορεί να σκοτωθείς, αν δεν γνωρίζεις το αγώνισμα

"Όχι, δεν κλείνω τα μάτια μου όταν βρίσκομαι ψηλά, στον αέρα. Είναι ανοιχτά τα μάτια μου κατά τη διάρκεια της κίνησης, αλλά αν το κάνεις πολλές φορές μπορεί και να κλείσεις τα μάτια σου. Κάποιοι κάνουν χρόνια για να μάθουν να βγάζουν την τεχνική που θέλουν στα άλματα. Εγώ ακόμη μαθαίνω. Δεν έχω φτάσει στο επίπεδο που θέλω, για να πω ότι έχω μάθει το επί κοντώ και κανείς δεν μαθαίνει το επί κοντώ τέλεια. Είναι μια διαδικασία που διαρκώς θες να τελειοποιήσεις.

Δεν είναι και για όλους το επί κοντώ. Δεν είναι για όλους, επειδή πρέπει να έχεις το πακέτο. Πρέπει να έχεις άγνοια κινδύνου, να είσαι ριψοκίνδυνος, να μη φοβάσαι τα ύψη, να έχεις τον έλεγχο του σώματός σου, να είσαι γρήγορος, ταχύς, ελαστικός. Πρέπει να έχεις ένα πακέτο και ένα στάνταρ, ώστε ν' αρχίσεις το επί κοντώ.

Επειδή, δεν είναι ποδόσφαιρο ούτε τένις. Δεν είναι παιχνίδι, το επί κοντώ. Μπορεί να σκοτωθείς, αν δεν γνωρίζεις το αγώνισμα. Επίσης, ο φόβος σε εμποδίζει να κοντρολάρεις το σώμα σου. Είναι περισσότερο αγώνισμα της ψυχολογίας, παρά του σώματος.

Το επί κοντώ είναι συνδυασμός τριών δυνάμεων. Η κινητική ενέργεια -της φάσης που τρέχεις με μετρημένα βήματα και συγκεκριμένο κοντάρι- μετατρέπεται σε δυναμική ενέργεια τη στιγμή που λυγίζεις το κοντάρι, για να πας προς τον πήχη κι επιστρέφεις στην κινητική ενέργεια κατά τη φάση της πτήσης, όταν με την ταχύτητά σου περνάς τον πήχη. Στην τελευταία φάση, πρέπει να έχεις αίσθηση του χώρου και του χρόνου. Έτσι, ξέρεις πότε θα αφήσεις το κοντάρι και πού βρίσκεται το σώμα σου, ώστε να φύγεις και να περάσεις τον πήχη.

Ο κάθε αθλητής παίρνει ό,τι κοντάρι θέλει. Υπάρχουν διαφόρων ειδών κοντάρια. Άλλος έχει μεγάλα κοντάρια, άλλος μικρά. Ανάλογα τι ταιριάζει στον αθλητή. Σημασία έχει να περάσεις τον πήχη. Αυτό που ενδιαφέρει κάθε αθλητή σύμφωνα πάντα με τα κιλά του και την ταχύτητα που έχει, είναι να φτάσει να πάρει μεγαλύτερα κοντάρια και μεγαλύτερες λαβές, επειδή αυτά σε διευκολύνουν να πας πιο ψηλά, αν -βέβαια- έχεις την ικανότητα να το κάνεις. Στο επί κοντώ παίζει πάρα πολύ σημαντικό ρόλο το βάρος. Όσο λιγότερα κιλά τόσο καλύτερα

Ακόμα, δεν ξέρω πιο είναι το ιδανικό βάρος για μένα, επειδή δεν έχω αναπτυχθεί πλήρως ως αθλητής και δεν έχω ωριμάσει. Αυτό θα μπορέσω να στο απαντήσω στα 24 μου. Είμαι νέος ακόμη για το σπορ, για να πω ότι δεν είμαι rookie, πρέπει να πάω σε αυτή την ηλικία. Ευτυχώς, στο αγώνισμα υπάρχουν αθλητές που μπορούν και πηδάνε ως τα 40 τους καλά. Αν κάνω καλή ζωή και το σώμα μου με πάει, εννοείται ότι θα αγωνίζομαι ως τα 40.

Είμαι αθλητής που συγκεντρώνεται μόλις μπει στο διάδρομο. Τότε, πέφτουν ρολά. Πριν είμαι χαλαρός, μου αρέσει να μιλάω, να χορεύω. Βάζω μουσική και φοράω τα ακουστικά μου. Μου αρέσει να μιλάω με τον κόσμο να βγάζω φωτογραφίες. Είμαι πολύ παιχνιδιάρης. Αυτό με χαλαρώνει. Είναι κι ο χαρακτήρας μου έτσι".

Όταν ο Σουηδός κάτοχος του παγκοσμίου ρεκόρ (6,18μ.) Άρμαντ Ντουπλάντις εξασφάλισε το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο στο Τόκιο, δοκίμασε να πετύχει νέο παγκόσμιο ρεκόρ στο αγώνισμα και ανέβασε τον πήχη στα 6,19μ. Ο Μανόλο τού μιλούσε πριν από τις προσπάθειές του.

Αν ήμουν Άγιος Βασίλης σε ποιον θα πήγαινα δώρα; Θα πήγαιναααα... Στον Μίλτο. Θα του πήγαινα ως δώρο όρεξη για να μη βαριέται

"Μιλάγαμε με τον Ντουπλάντις όσο προσπαθούσε για το παγκόσμιο ρεκόρ, στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Πριν από την πρώτη προσπάθεια του είπα: "Το έχεις!" και στην επόμενη τον ρώτησα "θα πάμε να φάμε έξω, μετά;". Είμαστε πολύ καλοί φίλοι και τον έχω φέρει και στην Ελλάδα, για διακοπές. Μαζί μου ήταν μετά το Τόκιο. Τον έφερα τον Σεπτέμβριο. Ήμασταν μαζί στην Αθήνα και μετά τον έστειλα στη Σαντορίνη.

Είναι νέος, είναι ωραίος, πολύ καλό παιδί και μεγάλο ταλέντο. Ασχολείται με το επί κοντώ από τριών ετών. Τον έβαλα να φάει σουβλάκι και του άρεσε πάρα πολύ. Όχι με κοτόπουλο και τέτοια. Κανονικό, με τζατζίκι, με κρεμμύδι απ' όλα.

Νομίζω είναι και το δικό μου αγαπημένο φαγητό. Αλλά, δυστυχώς δεν παραγγέλνω. Επειδή, παίρνω εύκολα κιλά, προσέχω τη διατροφή μου. Όμως, μου αρέσει πολύ το σουβλάκι. Δεν είμαι σαν τον Μίλτο (Τεντόγλου) που τρώει όλο μπούρδες και -αν είναι δυνατόν- δεν παχαίνει! Είναι τρομερός ο μεταβολισμός του. Γι' αυτό δεν βγαίνω πολύ με τον Μίλτο, μη νομίζεις.

Αν έκανα πάντως ένα γιορτινό τραπέζι, θα είχα όλους τους αθλητές μαζί. Ένα Ολυμπιακό Χωριό στο τραπέζι. Ήμουν πολύ χαρούμενος που ήμουν στο Τόκιο. Γι' αυτό λέω συνέχεια ότι είμαι ευγνώμων για κάθε στιγμή. Εμένα μου αρκούσε απλά ότι ήμουν στο Τόκιο, επειδή υπό άλλες συνθήκες δεν θ' αγωνιζόμουν.

Αν ήμουν Άγιος Βασίλης σε ποιον θα πήγαινα δώρα; Θα πήγαιναααα... Κάτσε να σκεφτώ κάτι ωραίο. Στον Μίλτο. Θα του πήγαινα ως δώρο όρεξη, για να μη βαριέται. Πολύ βαριέται αυτό το παιδί". Γέλασε δυνατά. "Σε ποιον άλλον; Στοοοον... Δεν ξέρω για τους άλλους. Στον Μίλτο θα πήγαινα όρεξη. Θα γινόμουν Άγιος Βασίλης, μόνο για τον Τεντόγλου. Για τον χαβαλέ. Σίγουρα, αυτός θα βαριόταν".

Άγιος Βασίλης ή όχι, ο Μανόλο είναι ντυμένος στα "ερυθρόλευκα", καθώς λίγο πριν αποχωρήσει το 2021 έγινε αθλητής του Ολυμπιακού. "Ο Ολυμπιακός είναι ο μεγαλύτερος σύλλογος της Ελλάδας. Με αγκάλιασε πάρα πολύ ο κόσμος. Πρόσφατα, πήγα και σε αγώνα ποδοσφαίρου και σε αγώνα μπάσκετ και νικήσαμε και στα δύο ματς. Ήμουν στο 1-0 με τη Φενέρ. Έφερα τύχη στην ομάδα. Έχω νιώσει την αγάπη τους και ελπίζω να φέρω κι εγώ πρωταθλήματα και να φανώ αντάξιος των προσδοκιών του συλλόγου".

Εκτός από "κολλητός" του Μίλτου Τεντόγλου είναι και φίλος με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. "Ο πατέρας μου κάνει γυμναστική με τα παιδιά, με όλη την οικογένεια Αντετοκούνμπο. Όταν έρχονται στην Ελλάδα, προτιμούν τον πατέρα μου για την προετοιμασία τους. Δεν εννοώ μπασκετική, αλλά για το γυμναστήριό τους. Κάπως έτσι γνωριστήκαμε καλύτερα με την οικογένεια Αντετοκούνμπο. Όλα τα παιδιά είναι καταπληκτικά. Είναι τρομεροί όλοι τους. Ο κάθε ένας ξεχωριστός".

Ο Γιάννης πήρε το βραβείο του κορυφαίου αθλητή του 2021 από τον ΠΣΑΤ και ο Μανόλο παραδέχθηκε ότι δεν ήταν εύκολη υπόθεση η επιλογή του καλύτερου. Έπειτα, από την απονομή προέκυψε κι ένα debate για το ποιος εκ των Τεντόγλου και Αντετοκούνμπο άξιζε περισσότερο αυτό το βραβείο, με αφορμή την ανάρτηση της Κατερίνας Στεφανίδη. Ανάρτηση από την οποία απουσίαζε το όνομα του επίσης χρυσού Ολυμπιονίκη, Στέφανου Ντούσκου.

"Όλοι άξιζαν το βραβείο. Τα βραβεία εννοείται ότι είναι κάτι σημαντικό, αλλά αν πιστεύεις ότι τα έχεις καταφέρει και έχεις κάνει κάτι σημαντικό είναι αρκετό για να είσαι ικανοποιημένος. Δεν πιστεύω ότι είτε στον Μίλτο είτε στον Γιάννη θα φαινόταν περίεργο αν έπαιρναν το βραβείο του καλύτερου αθλητή ή αν δεν το έπαιρναν. Ξέρουν και οι δύο ότι έφτασαν στην κορυφή και ότι αυτό που ήταν να κάνουν το έκαναν.

Ναι, είναι δύσκολο να διαλέξεις τον καλύτερο. Και τα αθλήματα είναι τέτοια και γίνεται ακόμη πιο δύσκολο. Το ένα είναι ομαδικό σπορ, το άλλο ατομικό. Κι εγώ δεν θα μπορούσα να ψηφίσω εύκολα και επειδή είναι όλοι φίλοι μου. Είναι πολύ δύσκολη η θέση των δημοσιογράφων, το καταλαβαίνω. Αν ψήφιζα για τα βραβεία ΠΣΑΤ, θα δυσκολευόμουν τόσο πολύ με αυτές τις υποψηφιότητες που θα αναγκαζόμουν να ψηφίσω τον εαυτό μου", είπε και ξεκαρδίστηκε.

Γιατί όχι να μη πάρει το αντίστοιχο βραβείο για το 2022; Η χρονιά που ακολουθεί είναι φορτωμένη με διοργανώσεις και ως εκ τούτου οι ευκαιρίες που έχει ο Εμμανουήλ Καραλής για μια μεγάλη διάκριση είναι πολλές.

"Το καλοκαίρι έχουμε Παγκόσμιο και Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στο Γιουτζίν και στο Μόναχο και στον κλειστό στίβο το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα τον Μάρτιο, στο Βελιγράδι. Πάω για το καλύτερο. Νιώθω καλά. Έχω κάνει καλή προετοιμασία. Ό,τι είναι να έρθει ας έρθει. Μου έλειψε πέρυσι το μετάλλιο, το παραδέχομαι. Όμως, στους αγώνες ποτέ δεν ξέρεις τι θα γίνει. Μπορεί να βγω από πρώτος μέχρι τελευταίος. Όταν πηγαίνω στον αγωνιστικό χώρο δεν έχω προσδοκίες. Προσπαθώ για το καλύτερο που μπορώ εκείνη τη μέρα, είτε αυτό είναι ένα μετάλλιο είτε όχι. Αρκεί να έχω προσπαθήσει στο 100% που μπορώ".