Ο Μίλτος Τεντόγλου βρήκε το κέφι που έψαχνε στους εντός συνόρων αγώνες στο Piraeus Street Long Jump, ένα αθλητικό event του Δήμου Πειραιά που σχεδιάστηκε ειδικά για να τιμηθεί ο χρυσός Ολυμπιονίκης και ο προπονητής του, Γιώργος Πομάσκι.

"Ήταν το καλύτερο street event που έχω αγωνιστεί. Δεν το λέω επειδή έγινε στη χώρα μας. Έτσι είναι. Είναι λίγο διαφορετικοί για μένα οι αγώνες στην Ελλάδα. Επειδή, όταν τελειώσω γίνεται αυτό που έγινε στον Πειραιά.

Κάθομαι μία ώρα ίσως και περισσότερο για τις δηλώσεις, να βγάλω φωτογραφίες και όλα αυτά. Το έχω συνηθίσει, πλέον. Στο εξωτερικό κάνεις τον αγώνα σου, μιλάς σε μια δυο κάμερες και φεύγεις".

Συνέντευξη στην Μαρία Καούκη

Ο Μίλτος Τεντόγλου έχει μια αρχή, αν αρχίσει να υπογράφει αυτόγραφα θα μείνει έως το τέλος -παρά την κούρασή του-, ώστε να μη μείνει κάποιο παιδί παραπονεμένο. Και στον Πειραιά ήταν αμέτρητα τα παιδιά που του ζητούσαν να πάει κοντά τους!

Έτσι κι αλλιώς, αυτός ήταν ο “οικοδεσπότης” του αγώνα, τον οποίο εμπνεύστηκε πριν από περίπου δύο χρόνια ο Νίκος Γέμελος, κορυφαίος προπονητής της κολύμβησης και σύμβουλος του δημάρχου, Γιάννη Μώραλη σε θέματα αθλητισμού.

“Θέλαμε να κάνουμε κάτι μοναδικό στο Δήμο. Στόχος μας ήταν να τιμήσουμε τον καλύτερο αθλητή της Ελλάδας, Μίλτο Τεντόγλου και τον προπονητή του, Γιώργο Πομάσκι. Ήταν πολύ ωραίο αυτό που έγινε με τον κόσμο που ήρθε στο Δημοτικό Θέατρο για τον Μίλτο και για τον ερασιτεχνικό αθλητισμό. Έχουμε εξελιχθεί σε αθλητικό και προπονητικό επίπεδο, δεν γίνεται να μένει στάσιμο το κοινό.

Χαίρομαι που άρεσε ο αγώνας στον Μίλτο. Θα γίνει και του χρόνου, ενώ ετοιμάζουμε και μια μεγάλη έκπληξη, για την οποία θα πούμε περισσότερα από τον Σεπτέμβριο”, είπε ο κ. Γέμελος, που για τις ανάγκες του αγώνα μιλούσε διαρκώς -αυτά τα δύο χρόνια- με τον κ. Πομάσκι. Ο κόουτς του 25χρονου Γρεβενιώτη έστρωσε μέχρι και την άμμο στο σκάμμα.

Οι δύο προπονητές και ανήμερα του event επικοινωνούσαν από απόσταση με νεύματα. “Τον Γιώργο τον ξέρω 30 χρόνια. Μπορούμε να συνεννοηθούμε με ένα βλέμμα, με μισό βλέμμα, με ένα βλέφαρο”, είπε ο Νίκος Γέμελος και γέλασε.

Ανάμεσα στους θεατές ήταν και ο πρόεδρος του Ολυμπιακού, Βαγγέλης Μαρινάκης, ο οποίος συζητώντας με άλλους παριστάμενους τόνισε ότι ήταν ένα πολύ ωραίο αθλητικό γεγονός.

Οι εργασίες για το 2ο Piraeus Street Long Jump -που θα γίνει σε ένα χρόνο από τώρα-, θα αρχίσουν από φέτος το καλοκαίρι. Η επόμενη χρονιά είναι Ολυμπιακή και ο Μίλτος πριν πάει στο Παρίσι θα κάνει ξανά μία στάση στον Πειραιά.

Είχα τον Τόμπιας Μόντλερ και σκεφτόμουν ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να πηδήξει περισσότερο

“Συνήθως, δεν μου αρέσουν οι αγώνες στην Ελλάδα. Ο λόγος είναι ότι δεν έχω ανταγωνισμό, όμως στο Street Long Jump του Πειραιά είχα. Επειδή, είχαμε ξένους αθλητές έγινε κάτι τελείως διαφορετικό, δεν είχε καμία σχέση με τους άλλους αγώνες μου στην Ελλάδα. Στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα κάπως δεν νιώθω ωραία, τώρα τελευταία. Χάνω το κέφι μου, δεν έχω κάτι να κυνηγήσω.

Στον Πειραιά, είχα τον Τόμπιας Μόντλερ και σκεφτόμουν ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να πηδήξει περισσότερο. Μόνο και μόνο με αυτή την απειλή μπορείς να αγωνιστείς καλύτερα. Λες “ξέρεις τι; το 8,10μ. και το 8,20μ. τα έχει, άρα πρέπει να το κάνω το άλμα”. Ο Τεντόγλου προσγειώθηκε στα 8,24μ. και νίκησε.

“Ωστόσο, χρειάστηκα λίγο χρόνο μέχρι να προσαρμοστώ με τον διάδρομο. Σε έναν street αγώνα θες λίγο χρόνο γι' αυτήν την προσαρμογή, αλλά το πιο δύσκολο πράγμα σε αυτά τα event είναι να κάνεις ζέσταμα.

Έτρεξα λίγο στην πλατεία δίπλα στον κόσμο κι έκανα και λίγες διατάσεις δίπλα από τον διάδρομο. Δεν είχε πολύ χώρο για να κάνεις μεγάλα δρομικά. Πιστεύω ότι αυτός ήταν ο λόγος που μπήκαμε λίγο μουδιασμένοι και η φόρα μου ήταν κακή στην αρχή”.

Ο κόσμος τον παρατηρούσε στο ζέσταμα και δεν μπορούσε να αντισταθεί. Φώναζε το όνομά του, τον χαιρετούσαν, ζητούσαν αυτόγραφα. Πλέον, έχει εξοικειωθεί με αυτές τις συμπεριφορές. Βέβαια, στον Πειραιά βρέθηκε για πρώτη φορά ακριβώς δίπλα στους θεατές που ήρθαν να τον χειροκροτήσουν.

Αναφέρθηκε και σε άλλες ιδιαιτερότητες των street events, ώστε να κατανοήσει και ο κόσμος τη διαφορά τους με τους αγώνες που γίνονται στα στάδια. Για παράδειγμα, ενίοτε είναι διαφορετική η συμπεριφορά του αέρα στους αγώνες εντός της πόλης.

“Στον αγώνα ο αέρας ήταν κάπως περίεργος. Στην αρχή του διαδρόμου είχε αρκετή κόντρα, αλλά στο τέλος ήταν ΟΚ. Ίσως, να άλλαζε συμπεριφορά από τα κτίρια. Αυτό, σε στάδιο είναι λίγο δύσκολο να σου συμβεί”.

Αυτή τη στιγμή ανταγωνίζομαι φαντάσματα

Μετά το τέλος του αγώνα, ο αθλητής του Γιώργου Πομάσκι σκεφτόταν τι θα γινόταν στην περίπτωση που είχε πετύχει ένα ρεκόρ σε αυτό το νέο αθλητικό event και πρόσθεσε ότι με τις διαφοροποιήσεις στους κανονισμούς ανταγωνίζεται άνισα τους παλιούς αθλητές και τις επιδόσεις τους, οι οποίες λόγω των αλλαγών δύσκολα καταρρίπτονται.

“Η Παγκόσμια Ομοσπονδία Στίβου έχει αποκτήσεις πολλές “ευαισθησίες” σε όλα. Έχουν αλλάξει πάρα πολλά πράγματα που παλαιότερα δεν ήταν έτσι. Θεωρώ ότι αυτό που γίνεται είναι αδικία για τους νέους αθλητές. Παλαιότερα, ο καθένας πήγαινε όπου ήθελε, έκανε ό,τι ήθελε και δεν χρειαζόταν 1000 ταυτοποιήσεις στην περίπτωση που έκανε ένα ρεκόρ.

Αν έκανα πανελλήνιο ρεκόρ στο street event, θα χρειαζόμουν άπειρες ταυτοποιήσεις για να επισημοποιηθεί. Θα κοιτούσαν τα πάντα: Πώς ήταν ο διάδρομος, πώς ήταν η βαλβίδα, πώς ήταν τα παπούτσια μου. Παλιά δεν ήταν έτσι. Πηδούσε κάποιος κάπου και μετρούσαν την επίδοσή του.

Αυτή τη στιγμή ανταγωνίζομαι φαντάσματα! Και το λέω αυτό επειδή κάποια ρεκόρ που έγιναν παλιά παραμένουν άπιαστα γι' αυτούς τους λόγους. Οι κανόνες έχουν αλλάξει και αυτή είναι μια αδικία εις βάρος των νέων αθλητών.

Στους δρομείς έχουν τα φωτάκια (wavelights) όσο τρέχουν στα Diamond League. Σε αυτούς δίνουν βοήθειες και σε εμάς βάζουν δυσκολίες. ΟΚ, ξέρω ότι εμείς δεν είμαστε -ας πούμε- τόσο διάσημοι όσο είναι οι δρομείς, στο εξωτερικό. Το γνωρίζω αυτό”.

Tα wavelights κινούνται δίπλα από τους δρομείς δείχνοντας πόσο μπροστά ή πίσω από τον προπορευόμενο είναι το παγκόσμιο ρεκόρ. Συνεπώς, ο αθλητής τρέχει με ένα φωτεινό βοηθό-λαγό δίπλα του, που τον ωθεί στο παγκόσμιο ρεκόρ.

Αντιθέτως στα άλματα, προστέθηκε το φωτοκύτταρο στη βαλβίδα πριν από το σκάμμα. Έτσι, αν το παπούτσι δεν αφήσει ίχνος στην πλαστελίνη, αλλά η μύτη του παραβιάσει έστω και οριακά το φωτοκύτταρο, αυτομάτως το άλμα θα θεωρηθεί άκυρο.

Ένα αντίστοιχο άλμα στο παρελθόν (πριν από την προσθήκη του φωτοκύτταρου) θα ήταν έγκυρο και ίσως το πάτημα του αθλητή ή της αθλήτριας να χαρακτηριζόταν ακόμα και “τέλειο”. Πρόκειται, για μια αλλαγή που δεν θεωρείται λανθασμένη, αλλά σίγουρα απογοητεύει τους αθλητές αυτής της γενιάς, για τους λόγους που εξήγησε ο χρυσός Ολυμπιονίκης του μήκους.

Θέλω ένα άλμα πάνω από τα 8,60μ., για να καταρρίψω το πανελλήνιο ρεκόρ

Οι παρατηρήσεις του Μίλτου είναι λογικές για έναν αθλητή του επιπέδου του που κυνηγάει διαρκώς μεγάλες επιδόσεις, ρεκόρ και πρωτιές. Φυσικά, οι αλλαγές δεν τον πτοούν. Συνεχίζει να στοχεύει ακόμα πιο μακριά.

“Θέλω ένα μεγάλο άλμα, φέτος. Θέλω ένα άλμα πάνω από τα 8,60μ., για να καταρρίψω το πανελλήνιο ρεκόρ (8,66μ. - Λούης Τσάτουμας). Πιστεύω ότι μπορεί να γίνει κάπου μεταξύ του 8,60μ. με 8,70μ., Γιατί όχι στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, στην Ουγγαρία;

Όμως, δεν μπορείς να προσδιορίσεις ακριβώς τον αγώνα που θα βγάλεις ένα τέτοιο άλμα, να πεις δηλαδή “Α! Θέλω να το κάνω σε αυτόν τον αγώνα”. Και δεν μπορείς, επειδή δεν είσαι σε θέση να γνωρίζεις τις συνθήκες. Δηλαδή, μπορεί να βρέχει, να έχει κρύο ή να μην έχει καλό αέρα”.