Πέρασαν 5 χρόνια, 5 μήνες και 24 ημέρες ή αν θέλετε 65 μήνες και 24 ημέρες ή αλλιώς 2004 ημέρες από την τελευταία φορά που ο Μίλτος Τεντόγλου είχε μείνει εκτός βάθρου.  Αυτή είναι η μεγάλη ήττα στο στίβο, να μην είσαι στα μετάλλια. Ο κορυφαίος Έλληνας άλτης δεν βρισκόταν απλώς στα μετάλλια, αλλά ήταν σχεδόν πάντα “χρυσός”.

Ήταν 10ος (7,79μ. στον τελικό και 8 μέτρα στον τελικό) στις 28 Σεπτεμβρίου του 2019 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Ντόχα. Έκτοτε και για 2004 ημέρες κατακτούσε τίτλους και διατηρούσε τα κεκτημένα του. Είχε χρυσά μετάλλια σε όλες τις διοργανώσεις και ένα αργυρό στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ανοιχτού στίβου στο Γιουτζίν (2022). Λίγο πριν από την ήττα στην Ντόχα, την ίδια χρονιά -το 2019-, ήταν πρώτος στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κλειστού με 8,38 μ..

Μια μαύρη τρύπα θα υπάρξει σε τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Και μία και δύο.

Δεν χρειάζεται δικαιολογίες ο Τεντόγλου, ούτε πασχίζει να αποδείξει κάτι έπειτα από δύο χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια και σερί διακρίσεις με τόσο θαυμαστή και σπάνια διάρκεια. Η σεζόν του κλειστού στίβου δεν του βγήκε όπως είχε συνηθίσει. Πειράζει; Πιθανότατα πειράζει, αλλά η απουσία διακρίσεων σε μια σεζόν στον κλειστό είναι το λιγότερο κακό που μπορεί να διαχειριστεί ένας πρωταθλητής όπως ο χρυσός Ολυμπιονίκης από τα Γρεβενά.

Είναι λογικό να υπάρξουν σκαμπανεβάσματα, “κοιλιά” στις επιδόσεις ή μια ασθένεια. Και η ατυχία μέσα στο πρόγραμμα είναι. Ο αθλητής του Γιώργου Πομάσκι αγωνίζεται στα “κόκκινα” από το 2018. Όλα μπορούν να συμβούν μέσα σε τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα και πιστέψτε με το πιο δύσκολο απ’ όλα ήταν να ανεβαίνει στο βάθρο σχεδόν σε όλους τους αγώνες. Πέτυχε το πιο δύσκολο.

Ο Μίλτος το 2017 δεν είχε συμμετάσχει στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα κλειστού στίβου του Βελιγραδίου και φέτος στην αντίστοιχη διοργάνωση του Άπελντοορν, λόγω της γρίπης. Το γεγονός ότι αρρώστησε τού στέρησε την ευκαιρία να έχει όσους αγώνες χρειάζεται στα πόδια του για να βρει τα πατήματά του, αλλά και να προπονηθεί σωστά. Οι πιο παρατηρητικοί θα διαπίστωσαν ότι ακόμη τού έχει μείνει και μια ελαφρά βραχνάδα στη φωνή του, κατάλοιπο της γρίπης.

Ας δούμε όσα περιγράφουμε με αριθμούς. Από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Ντόχα που ήταν 10ος μέχρι τώρα μεσολάβησαν δέκα διοργανώσεις (9 χρυσά, 1 αργυρό), μία που δεν αγωνίστηκε λόγω ασθενείας (Άπελντοορν) και τώρα η 5η θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Ναντσίνγκ.

Δηλαδή 10 μεταλλιάρες και στα άκρα τους δύο χρονιές ίσα ίσα για να μας αποδείξει ότι αυτές τις διακρίσεις τις πετυχαίνει ένας άνθρωπος και όχι ένα ρομπότ, όπως είχαμε αρχίσει να πιστεύουμε.

Και αυτό είναι που δεν πρέπει να ξεχνάμε στο τέλος της ημέρας και της κάθε διοργάνωσης είναι ότι όλες αυτές οι άξιες θαυμασμού διακρίσεις επιτυγχάνονται από ανθρώπους. Άνθρωπος είναι και ο Μίλτος Τεντόγλου. Μπορεί και αυτός να έχει μια άτυχη στιγμή, να αρρωστήσει ή ακόμα και να αποφασίσει μια χρονιά να ρίξει το ρυθμό στην προπόνηση και την ένταση στον αγώνα, για να ξεκουράσει το σώμα του.

Επιθυμία του προπονητή του, Γιώργου Πομάσκι είναι να ξεκουραστεί για μια χρονιά ο αθλητής του και να προστατέψει το κορμί του. Ο ίδιος βέβαια, “το παιδί” όπως τον αποκαλεί ο προπονητής του, εξακολουθεί να νιώθει καλά, παραμένει δυνατός και φυσικά μαχητής και το κυριότερο έχει συνηθίσει πια να είναι αυτός ο πρωταγωνιστής στα μεγάλα ετήσια πάρτι του αγωνίσματός του. Και αυτή είναι μια συνήθεια που δύσκολα απαρνούνται οι πρωταθλητές. Ούτε ο Μίλτος που τα είπε όλα σε μια πρόταση: “Μη σταματήσετε να με πιστεύετε”.