2004. Πρόκειται για μια ιστορία που αναφέρεται ξανά και ξανά από τους "παλαιότερους" στα αποδυτήρια του Ολυμπιακού και αφορά την τριβή του νεαρού Γιώργου Πρίντεζη με τον κόουτς Γιόνας Καζλάουσκας, ο οποίος υπήρξε προπονητής των ερυθρολεύκων από το 2004 έως το 2006. Ο Γιώργος δουλεύει τα γνωστά του "χουκ" χρησιμοποιώντας και τα δύο του χέρια. Ο σπουδαίος Λιθουανός κόουτς καρφώνει το βλέμμα του επάνω στον μικρό και τον παρατηρεί. Βγαίνει από τα ρούχα του βλέποντας το "πεταχτάρι" του νεαρού φόργουορντ, σαστίζοντας από τον ανορθόδοξο μηχανισμό του. Ήταν μάλλον άσχημο, αντιαισθητικό ίσως στα μάτια ενός εκπροσώπου μιας σχολής που δίνει έμφαση στα βασικά του αθλήματος όσο λίγες.

"Πως σουτάρεις έτσι; Παιδί μου, σταμάτα να δουλεύεις αυτού του είδους τα σουτ. Δεν θα σου φανούν χρήσιμα πουθενά. Σούταρε κανονικά."

Ο μικρός με την ευγένεια και το coolness που τον χαρακτήριζε απάντησε: “Σε ευχαριστώ κόουτς. Θα συνεχίσω όμως μέχρι να τελειοποιήσω αυτό το σουτ".

Ο αστικός μύθος λέει ότι ο Καζλάουσκας έδιωξε τον Πρίντεζη από την προπόνηση όταν τον είδε να σουτάρει ξανά με αυτόν τον τρόπο. Πολλές φορές όμως η μοίρα έρχεται επάνω μας πολύ γρήγορα. Την ωθούν οι ίδιες μας οι αποφάσεις. Το 2012, ο Ολυμπιακός του Γιώργου Πρίντεζη αντιμετωπίζει την ΤΣΣΚΑ Μόσχας στον τελικό της Ευρωλίγκας. Στην τελευταία κατοχή που έμελλε να αποτελέσει μια από τις πιο δυνατές στιγμές στην ιστορία του Ευρωπαϊκού μπάσκετ, ο Λιθουανός θα ηττηθεί από εκείνο το αντισυμβατικό σουτ που κάποτε απέρριψε. Από εκείνον τον ευγενικό νεαρό που επέμεινε και δημιούργησε την πιο iconic εκτέλεση στη σύγχρονη εποχή του αθλήματος στα μέρη μας. Το "πεταχτάρι".

Μοιάζει με σενάριο ταινίας του Χόλιγουντ και «αμερικανιά», αλλά όχι. Είναι ζωή. Καμιά φορά συμβαίνει. Είναι από τις ελάχιστες φορές που γίνεται αυτό. Είναι μια από αυτές τις ιστορίες που δίνουν κουράγιο, δύναμη και εμπνέουν όλα τα underdogs αυτού του πλανήτη να συνεχίσουν.

Ανήφορος

«Ένας μόνο δρόμος οδηγεί στον Θεό. Ο ανήφορος". Πιθανόν ασυνείδητα, το απόφθεγμα του Νίκου Καζαντζάκη έγινε "οδηγός" στη ζωή και τη διαδρομή του Γιώργου Πρίντεζη στον χώρο. Ξεκίνησε από πολύ χαμηλά, συνάντησε πολλά εμπόδια που θα μπορούσαν να είχαν «τελειώσει» άλλους αθλητές. Αρκετές δυσκολίες και στερεότυπα του έφραζαν τον δρόμο. Όμως τον περπάτησε. Και όταν πάτησε γερά στα πόδια του και βρήκε τους κατάλληλους συνοδοιπόρους, απογειώθηκε.

Πίσω από όλη αυτήν την λαμπερή βιτρίνα μιας σπουδαίας καριέρας γεμάτης τίτλους, καθοριστικά σουτ, εκπληκτικές βραδιές και δυνατές αναμνήσεις βρίσκονται τόνοι δουλειάς. Το ανορθόδοξο αλλά και «πιο αποτελεσματικό σουτ στο ευρωπαϊκό μπάσκετ» υπήρξε το trademark του Γιώργου για το κοινό. Για τους ανθρώπους της βιομηχανίας του αθλήματος, αυτό είναι το δεύτερο πιο αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό του αθλητή. Το πρώτο αφορά το work ethic του. Ένας παίχτης που δεν άφηνε καμία ημέρα να πάει χαμένη. Δούλευε χωρίς αύριο για να κοιμηθεί ήσυχος το βράδυ, αφού «η σκληρή προπόνηση τονώνει την αυτοπεποίθηση σου». Αυτός ήταν και ένας λόγος που ταίριαξε τόσο πολύ με τον Βασίλη Σπανούλη.

Είχαμε γράψει παλαιότερα στην παρούσα στήλη:

“Η καριέρα του Γιώργου μοιάζει με μια επίμονη προσευχή. Οι στάρετς των Μονών συμβουλεύουν τους ανθρώπους που ζητούν τη συμβουλή τους, να προσεύχονται επίμονα και να ζητούν. Είναι η κατάσταση «θέρμανσης της ψυχής». Κάποια στιγμή το αίτημα τους θα φτάσει ψηλά και η πόρτα που ζητούν θα τους ανοιχθεί. Αυτό έκανε και o διεθνής φόργουορντ σε όλη του την καριέρα. Ζούσε μια κατάσταση όπου κουβαλούσε μια εσωτερική φλόγα, δουλεύοντας, επιμένοντας, ζητώντας το παραπάνω”.

Ο Πρίντεζης με το καλό αθλητικό υπόβαθρο και τα μακριά άκρα, είχε πολλές τεχνικές ατέλειες ξεκινώντας αυτό το μαγικό ταξίδι. Είχε επίσης τεράστια υπομονή. Όποιος θυμάται τον φόργουορντ που έπαιζε δίπλα στον Κόρεϊ Μπέλσερ και τον Τσιάρα, κατανοεί πολύ καλά τη διαφορά με τον PF του Ολυμπιακού που εξελίχθηκε στον πιο κυρίαρχο low post player στην ιστορία της Ευρωλίγκας.

Το footwork του Πρίντεζη και η αποτελεσματικότητα του κοντά στο καλάθι, έκανε τους αντιπάλους να προσεύχονται να «βγει ο Τιμ Ντάνκαν από αυτό το κορμί». Παράλληλα ήταν ένας φόργουορντ βγαλμένος από το επιστημονικό εργαστήριο των analytics. Τρίποντα και lay ups, δείκτες αποτελεσματικότητας που έφταναν στον ουρανό.

Πάνω από όλα όμως, ο Γιώργος Πρίντεζης περπάτησε αυτό το μονοπάτι διατηρώντας την παιδικότητα και το δικό του αξιακό κώδικα που τον συνόδευε από πολύ μικρή ηλικία. Στο δωμάτιο της Εθνικής παρέμενε το παιδί που αγωνιούσε για το «πότε θα πάμε να φάμε παγωτό» (κατά τον συγκάτοικο του Παναγιώτη Βασιλόπουλο) και μιλούσε συνεχώς για εκείνο το Peugeot Rallye που είχε. Ένας άνθρωπος που είχε τη μαγική ικανότητα, απόρροια ίσως της αυθεντικότητας και της απλότητας του, να κάνει τους πάντες να θέλουν να βρίσκονται γύρω του. Για αυτό και αποτέλεσε την πιο likeable persona στο σύγχρονο αθλητικό στερέωμα της χώρας μας, κερδίζοντας τον σεβασμό των πάντων .

H επιτυχία του Stoiximan AegeanBall Festivall που θα διεξαχθεί και φέτος στη Σύρο 7-9 Ιουλίου, βασίζεται στο προφίλ του εμπνευστή αυτού του γεγονότος και στην εικόνα που έχουν οι (πρώην πλέον) συνάδελφοι του για αυτόν. Οι πάντες έρχονται, από κάθε γωνιά αυτού του πλανήτη, για να τον τιμήσουν. Και νιώθουν καλά που το κάνουν για αυτόν. Νιώθουν καλά που είναι γύρω του. Στην εποχή των ατομιστικών κοινωνιών και της ροπής στον αμοραλισμό, αυτή η χώρα χρειάζεται περισσότερους τέτοιους ανθρώπους-ακολούθους αυτής της κουλτούρας που χαρακτηρίζει τον Πρίντεζη. Ταπεινότητα, ενσυναίσθηση, εξωστρέφεια, ανταπόδοση στην κοινωνία, αυθεντικότητα.

Ίσως τότε υπάρχει αληθινή ελπίδα.

Hoopfellas.gr για το Stoiximan Blog