Ο (Μέγας) Αλέξανδρος του Τάε κβον ντο
Ένα αφιέρωμα στον Αλέξανδρο Νικολαϊδη, τον καλύτερο Έλληνα αθλητή για το 2008
Ο Αλέξανδρος Νικολαϊδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 17 Οκτωβρίου 1979. Ο πατέρας του ήταν εκείνος που τον μύησε στο Τάε κβον ντο, αφού είχε υπάρξει πρωταθλητής αυτής της πολεμικής τέχνης που έχει ζωή άνω των 2000 ετών. Στα τρία του χρόνια, ο μικρός Αλέξανδρος άρχισε να μαθαίνει τα μυστικά του αθλήματος, αυτά που έμελλε να τον οδηγήσουν σε πολλές διεθνείς διακρίσεις και στην κατάκτηση δύο ολυμπιακών μεταλλίων.
Ο σύλλογος στον οποίο ανήκει, είναι ο "Μέγας Αλέξανδρος", μία ονομασία που ταιριάζει απόλυτα (χωρίς καμία διάθεση υποτίμησης του ιστορικού αθλητικού σωματείου)στον Αλέξανδρο Νικολαϊδη, αφού με όσα έχει πετύχει από μικρό παιδί, δε θα ήταν υπερβολή ο χαρακτηρισμός "Μέγας". Το καμάρι της Θεσσαλονίκης έμαθε και αφομοίωσε το πνεύμα που διακρίνει όλους τους καλούς μαχητές της “τέχνης της κλωτσιάς και της γροθιάς” κι έτσι πορεύτηκε προς την καταξίωση.
Η Ευγένεια και η ακεραιότητα
Ο Άγραφος κανόνας που δημιούργησαν οι Κορεάτες στο πέρασμα των αιώνων και ακολούθησε ο Αλέξανδρος, τόσο στον αθλητισμό, όσο και στη ζωή. Η ευγένεια που μπορεί να αποτελεί σχήμα οξύμωρο με την πολεμική τέχνη, αλλά είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη διαδρομή ενός αθλητή τάε κβον ντο.
Το Ακατάβλητο Πνεύμα και η επιμονή
Εκείνο το πνεύμα που τον σήκωσε το 2000, όταν έσπασε το πόδι του στον προημιτελικό της κατηγορίας των +80 κιλών του Σίδνεϋ και ενώ ήταν λίγα δευτερόλεπτα μακριά από την πρόκριση στον επόμενο γύρο και την κατάκτηση ενός μεταλλίου. Η επιμονή με την οποία συνέχισε να αγωνίζεται για να φτάσει στο μεγάλο στόχο του ολυμπιακού μεταλλίου.
Ο Παγκόσμιος Έφηβος
Το 1996, σημείωσε τις πρώτες σημαντικές του επιτυχίες σε επίπεδο εφήβων. Στα 17 του χρόνια κατέκτησε την Ευρώπη και τον κόσμο, αφού πήρε το χρυσό μετάλλιο τόσο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Εφήβων, όσο και στο Παγκόσμιο της ίδιας ηλικιακής κατηγορίας.
Η Μεσογειακή αύρα και το δεύτερο...
Το 1997 ήρθαν οι Μεσογειακοί αγώνες, όπου έφτασε στον τελικό, αλλά έφερε στην Ελλάδα το τιμητικό ασημένιο μετάλλιο. Όμως, στο Ευρωπαϊκό της ίδιας χρονιάς έπρεπε να υπερασπιστεί τον τίτλο που είχε κατακτήσει ένα χρόνο πριν, αυτόν του πρωταθλητή Ευρώπης. Όπερ κι εγένετο. Χρυσό μετάλλιο στον τελικό και τέλος τα ανέμελα πετυχημένα εφηβικά χρόνια.
Οι πρώτοι αγώνες ως άνδρας και οι υποχρεώσεις προς την πατρίδα
Το 1998, τα πράγματα ξεκίνησαν διαφορετικά για τον Αλέξανδρο, αφού στο Ευρωπαϊκό, στην κατηγορία των ανδρών κατετάγη στη διόλου ευκαταφρόνητη πέμπτη θέση. Την ίδια χρονιά συμμετείχε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ενόπλων Δυνάμεων, όπου πήρε το χάλκινο μετάλλιο.
"Έσπασε πατέρα, έσπασε"
Η νέα χιλιετία δεν είχε μπει με τον καλύτερο τρόπο, αφού ο Έλληνας αθλητής είχε υποστεί σοβαρό τραυματισμό και είχε αφήσει πολύ πίσω την προετοιμασία του για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϋ. Όμως, το ποντιακό του τσαγανό δεν θα του επέτρεπε να μην κάνει το μακρινό ταξίδι για την Αυστραλία. Στον προημιτελικό με τον Κάστρο από την Κολομβία κι ενώ ο αγώνας βρισκόταν σε εξέλιξη, ξαφνικά όλοι "πάγωσαν". Ο Νικολαϊδης έσπασε το πόδι του, όταν επιχείρησε ένα χτύπημα στον αντίπαλο κι επέσε στο έδαφος σφαδάζοντας από τους πόνους. Αυτή η σκηνή έχει μείνει βαθιά χαραγμένη σε όλους. Ο 21χρονος αθλητής είχε πιάσει το πόδι του και φώναζε: " έσπασε πατέρα, έσπασε". Ο πατέρας του Νικολαϊδη που παρακολουθούσε τον αγώνα, ξέφυγε από τους υπεύθυνους ασφαλείας και πήγε να αγκαλιάσει τον γιο του που έπιανε το πόδι του και μαζί τη στολή με την οποία έδινε όλες τις μάχες από τριών ετών. Ο τραυματισμός, τον εμπόδισε να συνεχίσει τον αγώνα, αλλά θα τον έκανε να συνεχίσει τη σκληρή δουλειά, καθώς σε τέσσερα χρόνια θα ερχόταν στην Αθήνα για να ολοκληρώσει αυτό που είχε αφήσει το 2000.
2004, ένα όνειρο γίνεται πραγματικότητα
Ο προπονητής του, ο Κώστας Τζιδημόπουλος με τον οποίο είχε περάσει ουκ ολίγα, τον είχε προετοιμάσει για την κορυφή. Είχε μείνει δύο χρόνια εκτός αγώνων λόγω του τραυματισμού στην Αυστραλία και χρειάστηκε άλλα δύο χρόνια για να φτάσει στο επιθυμητό επίπεδο. Στις 29 Αυγούστου 2004, ο γεμάτος θέληση Αλέξανδρος, αγωνιζόταν στον τελικό της κατηγορίας των +80 κιλών, όπου αντιμετώπισε τον Κορεάτη, Ντάε Μουν. Δυστυχώς για τους Έλληνες φιλάθλους, ο Νικολαϊδης ηττήθηκε με νοκ άουτ στον πρώτο γύρο και δεν κατάφερε να πάρει το χρυσό μετάλλιο. Αλλά το αργύρο πανηγυρίστηκε δεόντως από όλους τους Έλληνες, καθώς άπαντες γνώριζαν πως είχε καταφέρει να φτάσει μέχρι εκεί.
Το Πρωτάθλημα Ευρώπης και η αδκία των κριτών στο Πεκίνο
Το 2008 ξεκίνησε με όνειρα για τον αργυρό ολυμπιονίκη της Αθήνας, αφού βρισκόταν στην καλύτερη αγωνιστική κατάσταση και είχε σκοπό να ολοκληρώσει αυτό που δεν μπόρεσε στην Αθήνα. Αρχικά κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Ρώμης και πήγε στην Κίνα, έχοντας ως στόχο, τι άλλο, παρά μόνο το χρυσό. Ο Έλληνας πρωταθλητής, αφού νίκησε όλους τους αντιπάλους του, έφτασε ξανά στον τελικό που τον περίμενε ένας άλλος Κορεάτης, ο Τσα Ντονγκ Μιν. Ο αγώνας ήταν συναρπαστικός, όμως τα άδικα σημεία που έδιναν οι κριτές υπέρ του Ασιάτη, αλλά και τα σημειά που δε δόθηκαν ποτέ για τον Νικολαϊδη, τον έκαναν να μείνει πάλι δεύτερος, χάνοντας 5-4 στα σημεία με ένα χτύπημα του Μιν 17 δευτερόλεπτα πριν τη λήξη του αγώνα.
Το ευχαριστώ και η ελπίδα για το 2012
" Δεν θέλω να είμαι αχάριστος. Δεν θέλω να κάνω παράπονα επειδή έχασα το χρυσό, αλλά πιστεύω ότι δικαιούμουν κάτι περισσότερο. Αφιερώνω το μετάλλιο στην οικογένεια μου και όλους όσοι στάθηκαν δίπλα μου αυτά τα χρόνια και ελπίζω να είμαι και στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου το 2012."
Η μοναδικότητα του Αλέξανδρου Νικολαϊδη
Η πορεία του Θεσσαλονικιού είναι αξιοζήλευτη, καθώς δεν έχουν τη δυνατότητα πολλοί αθλητές να συμμετέχουν σε τρεις Ολυμπιακούς Αγώνες και να έχουν κατακτήσει δύο αργυρά μετάλλια. Ο 29χρονος πρωταθλητής απέδειξε πως όταν σε καθοδηγεί το "αρχαίο πνεύμα αθάνατο", το ολυμπιακό ιδεώδες και οι ευγενείς και δίκαιοι αγώνες, τότε θα έχεις φτάσει στην κορυφή.
Ο σύλλογος στον οποίο ανήκει, είναι ο "Μέγας Αλέξανδρος", μία ονομασία που ταιριάζει απόλυτα (χωρίς καμία διάθεση υποτίμησης του ιστορικού αθλητικού σωματείου)στον Αλέξανδρο Νικολαϊδη, αφού με όσα έχει πετύχει από μικρό παιδί, δε θα ήταν υπερβολή ο χαρακτηρισμός "Μέγας". Το καμάρι της Θεσσαλονίκης έμαθε και αφομοίωσε το πνεύμα που διακρίνει όλους τους καλούς μαχητές της “τέχνης της κλωτσιάς και της γροθιάς” κι έτσι πορεύτηκε προς την καταξίωση.
Η Ευγένεια και η ακεραιότητα
Ο Άγραφος κανόνας που δημιούργησαν οι Κορεάτες στο πέρασμα των αιώνων και ακολούθησε ο Αλέξανδρος, τόσο στον αθλητισμό, όσο και στη ζωή. Η ευγένεια που μπορεί να αποτελεί σχήμα οξύμωρο με την πολεμική τέχνη, αλλά είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη διαδρομή ενός αθλητή τάε κβον ντο.
Το Ακατάβλητο Πνεύμα και η επιμονή
Εκείνο το πνεύμα που τον σήκωσε το 2000, όταν έσπασε το πόδι του στον προημιτελικό της κατηγορίας των +80 κιλών του Σίδνεϋ και ενώ ήταν λίγα δευτερόλεπτα μακριά από την πρόκριση στον επόμενο γύρο και την κατάκτηση ενός μεταλλίου. Η επιμονή με την οποία συνέχισε να αγωνίζεται για να φτάσει στο μεγάλο στόχο του ολυμπιακού μεταλλίου.
Ο Παγκόσμιος Έφηβος
Το 1996, σημείωσε τις πρώτες σημαντικές του επιτυχίες σε επίπεδο εφήβων. Στα 17 του χρόνια κατέκτησε την Ευρώπη και τον κόσμο, αφού πήρε το χρυσό μετάλλιο τόσο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Εφήβων, όσο και στο Παγκόσμιο της ίδιας ηλικιακής κατηγορίας.
Η Μεσογειακή αύρα και το δεύτερο...
Το 1997 ήρθαν οι Μεσογειακοί αγώνες, όπου έφτασε στον τελικό, αλλά έφερε στην Ελλάδα το τιμητικό ασημένιο μετάλλιο. Όμως, στο Ευρωπαϊκό της ίδιας χρονιάς έπρεπε να υπερασπιστεί τον τίτλο που είχε κατακτήσει ένα χρόνο πριν, αυτόν του πρωταθλητή Ευρώπης. Όπερ κι εγένετο. Χρυσό μετάλλιο στον τελικό και τέλος τα ανέμελα πετυχημένα εφηβικά χρόνια.
Οι πρώτοι αγώνες ως άνδρας και οι υποχρεώσεις προς την πατρίδα
Το 1998, τα πράγματα ξεκίνησαν διαφορετικά για τον Αλέξανδρο, αφού στο Ευρωπαϊκό, στην κατηγορία των ανδρών κατετάγη στη διόλου ευκαταφρόνητη πέμπτη θέση. Την ίδια χρονιά συμμετείχε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ενόπλων Δυνάμεων, όπου πήρε το χάλκινο μετάλλιο.
"Έσπασε πατέρα, έσπασε"
Η νέα χιλιετία δεν είχε μπει με τον καλύτερο τρόπο, αφού ο Έλληνας αθλητής είχε υποστεί σοβαρό τραυματισμό και είχε αφήσει πολύ πίσω την προετοιμασία του για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϋ. Όμως, το ποντιακό του τσαγανό δεν θα του επέτρεπε να μην κάνει το μακρινό ταξίδι για την Αυστραλία. Στον προημιτελικό με τον Κάστρο από την Κολομβία κι ενώ ο αγώνας βρισκόταν σε εξέλιξη, ξαφνικά όλοι "πάγωσαν". Ο Νικολαϊδης έσπασε το πόδι του, όταν επιχείρησε ένα χτύπημα στον αντίπαλο κι επέσε στο έδαφος σφαδάζοντας από τους πόνους. Αυτή η σκηνή έχει μείνει βαθιά χαραγμένη σε όλους. Ο 21χρονος αθλητής είχε πιάσει το πόδι του και φώναζε: " έσπασε πατέρα, έσπασε". Ο πατέρας του Νικολαϊδη που παρακολουθούσε τον αγώνα, ξέφυγε από τους υπεύθυνους ασφαλείας και πήγε να αγκαλιάσει τον γιο του που έπιανε το πόδι του και μαζί τη στολή με την οποία έδινε όλες τις μάχες από τριών ετών. Ο τραυματισμός, τον εμπόδισε να συνεχίσει τον αγώνα, αλλά θα τον έκανε να συνεχίσει τη σκληρή δουλειά, καθώς σε τέσσερα χρόνια θα ερχόταν στην Αθήνα για να ολοκληρώσει αυτό που είχε αφήσει το 2000.
2004, ένα όνειρο γίνεται πραγματικότητα
Ο προπονητής του, ο Κώστας Τζιδημόπουλος με τον οποίο είχε περάσει ουκ ολίγα, τον είχε προετοιμάσει για την κορυφή. Είχε μείνει δύο χρόνια εκτός αγώνων λόγω του τραυματισμού στην Αυστραλία και χρειάστηκε άλλα δύο χρόνια για να φτάσει στο επιθυμητό επίπεδο. Στις 29 Αυγούστου 2004, ο γεμάτος θέληση Αλέξανδρος, αγωνιζόταν στον τελικό της κατηγορίας των +80 κιλών, όπου αντιμετώπισε τον Κορεάτη, Ντάε Μουν. Δυστυχώς για τους Έλληνες φιλάθλους, ο Νικολαϊδης ηττήθηκε με νοκ άουτ στον πρώτο γύρο και δεν κατάφερε να πάρει το χρυσό μετάλλιο. Αλλά το αργύρο πανηγυρίστηκε δεόντως από όλους τους Έλληνες, καθώς άπαντες γνώριζαν πως είχε καταφέρει να φτάσει μέχρι εκεί.
Το Πρωτάθλημα Ευρώπης και η αδκία των κριτών στο Πεκίνο
Το 2008 ξεκίνησε με όνειρα για τον αργυρό ολυμπιονίκη της Αθήνας, αφού βρισκόταν στην καλύτερη αγωνιστική κατάσταση και είχε σκοπό να ολοκληρώσει αυτό που δεν μπόρεσε στην Αθήνα. Αρχικά κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Ρώμης και πήγε στην Κίνα, έχοντας ως στόχο, τι άλλο, παρά μόνο το χρυσό. Ο Έλληνας πρωταθλητής, αφού νίκησε όλους τους αντιπάλους του, έφτασε ξανά στον τελικό που τον περίμενε ένας άλλος Κορεάτης, ο Τσα Ντονγκ Μιν. Ο αγώνας ήταν συναρπαστικός, όμως τα άδικα σημεία που έδιναν οι κριτές υπέρ του Ασιάτη, αλλά και τα σημειά που δε δόθηκαν ποτέ για τον Νικολαϊδη, τον έκαναν να μείνει πάλι δεύτερος, χάνοντας 5-4 στα σημεία με ένα χτύπημα του Μιν 17 δευτερόλεπτα πριν τη λήξη του αγώνα.
Το ευχαριστώ και η ελπίδα για το 2012
" Δεν θέλω να είμαι αχάριστος. Δεν θέλω να κάνω παράπονα επειδή έχασα το χρυσό, αλλά πιστεύω ότι δικαιούμουν κάτι περισσότερο. Αφιερώνω το μετάλλιο στην οικογένεια μου και όλους όσοι στάθηκαν δίπλα μου αυτά τα χρόνια και ελπίζω να είμαι και στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου το 2012."
Η μοναδικότητα του Αλέξανδρου Νικολαϊδη
Η πορεία του Θεσσαλονικιού είναι αξιοζήλευτη, καθώς δεν έχουν τη δυνατότητα πολλοί αθλητές να συμμετέχουν σε τρεις Ολυμπιακούς Αγώνες και να έχουν κατακτήσει δύο αργυρά μετάλλια. Ο 29χρονος πρωταθλητής απέδειξε πως όταν σε καθοδηγεί το "αρχαίο πνεύμα αθάνατο", το ολυμπιακό ιδεώδες και οι ευγενείς και δίκαιοι αγώνες, τότε θα έχεις φτάσει στην κορυφή.
