Andre, the Giant
O Άντρε Άγκασι αποχωρεί και το SPORT 24 αποχαιρετάει εκείνον που απέδειξε ότι όταν προσπαθείς, κερδίζεις κι άλλη ευκαιρία
Οι Αμερικάνοι μπορεί να "θρηνούν" τους τελευταίους μήνες για το τέλος της "χρυσής" γενιάς τους (Κούριερ, Τσανγκ, Σάμπρας, Μάρτιν και Άγκασι), ο υπόλοιπος κόσμος όμως αποχαιρετάει τον τελευταίο σούπερ σταρ τενίστα.
Κι αν ο Ρότζερ Φέντερερ ή ο Ραφαέλ Ναδάλ ενδεχομένως αποκτήσουν περισσότερα από τον Άγκασι, ομολογουμένως τους λείπει το star quality. Η ΄λάμψη του αστέρα που λέμε. Ο Άγκασι (και όχι Αγκάσι καθώς έτσι τον αποκαλούν οι συμπατριώτες του) μετά από 20 χρόνια επαγγελματικής σταδιοδρομίας, βάζει τελεία.
Οι νεότερες γενιές έχουν στο μυαλό τους την τωρινή φιγούρα του "A-Train" με το ξυρισμένο κεφάλι, το γυμνασμένο σώμα και τη Στέφι Γκραφ δίπλα του. Αυτή τελικά είναι και η καλύτερη από όλους εκείνους τους... διαφορετικούς Άντρε που έχουμε δει.
Ο Άντρε και η παρέα των Άγκασι
Ο κόσμος τον γνώρισε ως ξανθομάλλη νεαρό αλαζόνα, ως παλιόπαιδο, ως κάτοχο του Γουίμπλεντον με κοιλιά ενώ παράλληλα αγόρασε τόσα αυτοκίνητα Hammer και (Dodge) Viper επειδή του άρεσαν. Τον γνώρισε ως αποτυχημένο τενίστα που κατέφυγε στα Challenger για να μεταμορφωθεί ξανά σε έναν αήττητο γίγαντα (παρά το 1.80 ύψος του).
Τον είδαμε με τη Μπάρμπαρα (Στρέιζαντ), με τη Μπρουκ (Σιλντς) και τέλος τη Στέφι. Για την οικογένεια του, ο Άντρε αντιπροσωπεύει το αμερικάνικο όνειρο. Όλοι έχουμε διαβάσει για τον πατέρα του Μάικ, που εκπροσώπησε το Ιράν στην πάλη στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1948 και μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες για να βρει την τύχη του.
Η τύχη του πατέρα μίας κόρης άνοιξε όταν γεννήθηκε το δεύτερο παιδί της οικογένειας, ο Άντρε. Ο πατέρας του είχε κρεμάσει μία μπάλα τένις πάνω από την κούνια του, μιας και είχε αποφασίσει ότι ο γιος του θα γινόταν τενίστας.
Το εργοστάσιο των ονείρων
Παρά το γεγονός ότι πρόκειται για έναν ιδιαίτερα σκληρό τύπο, ο γιος του δεν τον έβγαλε ποτέ από τη ζωή του, απλά τον άφησε στο περιθώριο. Στα 12 του χρόνια, λίγο αφότου ήρθε δεύτερος σε ένα τοπικό τουρνουά, ο πατέρας του τον έστειλε συστημένο στην ακαδημία του Νικ Μπολετιέρι στη Φλόριντα.
Δεν θα μπορούσε να είχε κάνει καλύτερη επιλογή. Εκεί ο γιος του βρήκε παιδιά σαν κι αυτόν, τον Τζιμ Κούριερ, τον Ντέιβιντ Γουίτον, τον Τζίμι Αρίας, τη Μόνικα Σέλες και ένα διάστημα κάποιον Πιτ Σάμπρας.
Ο Μπολετιέρι ήταν αυτό που χρειαζόταν, ήταν ο μεγαλύτερος τενίστας που ανέδειξε ποτέ η ακαδημία αυτή και το 1986 έκανε τα πρώτα του επαγγελματικά βήματα.
Σε ένα τουρνουά έχασε στον προημιτελικό από τον Τζον Μάκενρο και ο τελευταίος, φειδωλός σε εγκωμιαστικά σχόλια, είπε ότι " μόλις είδα το μεγαλύτερο φορχαντ που συνάντησα ποτέ".
Αυτό ήταν, μέχρι το 1988 είχε κερδίσει έξι τουρνουά και ήταν Νο3 στον κόσμο. Η δεκαετία του '90 έφερε αναστάτωση στη ζωή και στην καριέρα του. Είχε την ατυχία να γυρίσει ένα διαφημιστικό για την Canon, το σλόγκαν ήταν "image is everything". Αυτές οι τρεις λέξεις τον κυνηγούν ακόμη και ο Άγκασι κατηγορεί τα νιάτα του για αυτή την απερισκεψία.
Έκανε μόδα τα αμφίβολης κομψότητας τζιν σορτσάκια που του έδινε η ΝΙΚΕ, μέχρι και καρό φόρεσε και κρέμασε αρκετά σκουλαρίκια στα αυτιά του.
Το 1992 κατέκτησε τον πρώτο Γκραν Σλαμ τίτλο του στο Γουίμπλεντον, όπου έφτασε με ξανθιά κόμη και με άθλια φυσική κατάσταση. Την επόμενη χρονιά επέστρεψε με κοιλιά και τη Μπάρμπαρα Στρέιζαντ να του τραγουδάει ερωτικά τραγούδια.
Ακολούθησε μία πτώση έξω από το Top 30 και το 1994 γνωρίζει τη Μπρουκ Σιλντς, την παντρεύεται, ξυρίζει το κεφάλι του και γίνεται Νο1 στον κόσμο για 30 εβδομάδες μετά την κατάκτηση του US Open. Πραγματικό κατόρθωμα.
Ελεύθερη πτώση
Οι τραυματισμοί και το κακό παιχνίδι τον έριξαν στο Νο141 στον κόσμο. Ο Μπραντ Γκίλμπερτ (προπονητής του από το 1994), τον οδήγησε στα Challenger, όπου ο Άγκασι έχασε στον τελικό τουρνουά στη γενέτειρα του, το Λας Βέγκας από έναν παίκτη ονόματι Κρίστιαν Βινκ.
Τα ΜΜΕ συνέρεαν από παντού για να τον παρακολουθήσουν και παρά τον εξευτελισμό που θα ένιωθε ένας πρώην Νο1 να παίζει σε αυτό το τουρνουά, ο Άγκασι διασκέδαζε να φέρνει τις δικές του πετσέτες και να γυρίζει τα νούμερα στο χειροκίνητο ταμπλό.
Eπέστρεψε στο ATP Tour το 1998 και έναν χρόνο αργότερα μπήκε στο πάνθεον του τένις. Με έναν διαλυμένο γάμο και με κακή ψυχολογία, έβαλε τα κλάμματα όταν πήγε να παραλάβει το έπαθλο στο Ρολάν Γκαρός.
Έγινε ένας από τους πέντε τενίστες (και ο πρώτος μετά τη δεκαετία του '60),που κέρδισε και τα τέσσερα Γκραν Σλαμ (είχε κερδίσει και το Αυστραλιανό Όπεν το 1995). Η κατάκτηση του Γαλλικού Όπεν του άλλαξε τη ζωή και στη συνέχεια μεταμορφώθηκε σε μία μηχανή τίτλων.
Η επιρροή της Γκραφ
Το 1999 κέρδισε το Αυστραλιανό Όπεν κάνοντας μόδα την περίφημη υπόκλιση στο κοινό και το US Open. Σε εκείνο το τουρνουά ζούσε ήδη με τη Στέφι Γκραφ την οποία χαρακτήρισε " ως το δυσκολότερο ματς που κέρδισα ποτέ στη ζωή μου".
Το 2000 το ζευγάρι υποδέχθηκε στη ζωή το πρώτο τους παιδί, τον Τζέιντεν Γκιλ με μία γερμανική εταιρεία να χρυσοπληρώνει ειδικούς για να σχηματίσουν την πρώτη του φωτογραφία πριν ακόμη αυτό έρθει στον κόσμο. Ήδη στα γραφεία στοιχημάτων, μπορεί κάποιος να παίξει πόσους τίτλους θα κερδίσει αυτό το παιδί όταν μεγαλώσει.
Ο Άγκασι κέρδισε ξανά το αυστραλιανό όπεν το 2002 και έχασε από τον Πιτ Σάμπρας τόσο στον τελικό του Γουίμπλεντον, όσο και στο US Open. Μπορεί ο Ελληνοαμερικάνος τενίστας να έχει στο σπίτι του περισσότερα τρόπαια, όμως ποτέ δεν κατάφερε να φτάσει στην προσωπικότητα του Άγκασι.
Ο Σάμπρας χαρακτήριζε το τένις "ball game" όπως είναι το μπέιζμπολ, για τον Άγκασι ήταν κάτι παραπάνω, αφού έδωσε και αγώνα επιβίωσης για να παραμείνει σε αυτό.
Ήταν ο πρώτος τενίστας που απέσπασε ετήσια αμοιβή με διψήφια νούμερα από αθλητική εταιρεία, τη NIKE και παρά το γεγονός ότι τον συνέδεε μακρόχρονη φιλία με τον ιδιοκτήτη Φιλ Νάιτ, έκανε το απίστευτο και στο τέλος της περσινής χρονιάς (προφανώς με την επιρροή της Γκραφ), υπέγραψε συμβόλαιο με την Adidas.
Ο τελευταίος χόρος
Φέτος δεν τον έχουμε δει αρκετά, τα χρόνια και οι τραυματισμοί δεν κάνουν διακρίσεις. Η περσινή του πορεία μέχρι τον τελικό του US Open αποτελεί την τελευταία προσφορά του κατοίκου του Λας Βέγκας στο άθλημα του.
Ο ίδιος έχει αποκλείσει το ενδεχόμενο να ασχοληθεί με το τένις, ανάγκη χρημάτων δεν υπάρχει άλλωστε. Πιθανότατα θα αφοσιωθεί στη Γκραφ και στα δύο τους παιδιά και θα απορροφηθεί η υπόλοιπη ενέργεια του, στο φιλανθρωπικό ίδρυμα που ίδρυσε το 1994 και το σχολείο για άπορα παιδιά που άνοιξε το 1997.
Οι τενίστες αγαπούν πολύ το γκολφ και εκεί θα προσπαθήσει να τελειοποηθεί, συμμετέχοντας σε αμέτρητους γύρους με τους καλύτερους του φίλους, τον φυσιοθεραπευτή του Γκιλ Ρέγιες (το όνομα του οποίου φέρει το παιδί του) και τον μάνατζερ του, Πέρι Ρότζερς.
Οι Αμερικάνοι θεωρούν ότι ο Άγκασι τους ανήκει, πόσο λάθος κάνουν. Πουθενά αλλού δεν αγαπήθηκε τόσο πολύ αυτός ο ιδιόρρυθμος τύπος όσο στην Ευρώπη και την Αυστραλία.
Το σημαντικότερο κομμάτι της ιστορίας αυτού του ιρανικής καταγωγής τύπου, που έφερε τελικά την αστερόεσα στο στήθος ήταν ότι προκαλούσε πάθη. Είτε τον αγαπούσες είτε τον μισούσες. Ότι καλύτερο. Δεν περνούσε ποτέ αδιάφορος και ο μελλοντικός ιστορικός του τένις θα αποδείξει το μεγαλείο του Άντρε Άγκασι.
Κι αν ο Ρότζερ Φέντερερ ή ο Ραφαέλ Ναδάλ ενδεχομένως αποκτήσουν περισσότερα από τον Άγκασι, ομολογουμένως τους λείπει το star quality. Η ΄λάμψη του αστέρα που λέμε. Ο Άγκασι (και όχι Αγκάσι καθώς έτσι τον αποκαλούν οι συμπατριώτες του) μετά από 20 χρόνια επαγγελματικής σταδιοδρομίας, βάζει τελεία.
Οι νεότερες γενιές έχουν στο μυαλό τους την τωρινή φιγούρα του "A-Train" με το ξυρισμένο κεφάλι, το γυμνασμένο σώμα και τη Στέφι Γκραφ δίπλα του. Αυτή τελικά είναι και η καλύτερη από όλους εκείνους τους... διαφορετικούς Άντρε που έχουμε δει.
Ο Άντρε και η παρέα των Άγκασι
Ο κόσμος τον γνώρισε ως ξανθομάλλη νεαρό αλαζόνα, ως παλιόπαιδο, ως κάτοχο του Γουίμπλεντον με κοιλιά ενώ παράλληλα αγόρασε τόσα αυτοκίνητα Hammer και (Dodge) Viper επειδή του άρεσαν. Τον γνώρισε ως αποτυχημένο τενίστα που κατέφυγε στα Challenger για να μεταμορφωθεί ξανά σε έναν αήττητο γίγαντα (παρά το 1.80 ύψος του).
Τον είδαμε με τη Μπάρμπαρα (Στρέιζαντ), με τη Μπρουκ (Σιλντς) και τέλος τη Στέφι. Για την οικογένεια του, ο Άντρε αντιπροσωπεύει το αμερικάνικο όνειρο. Όλοι έχουμε διαβάσει για τον πατέρα του Μάικ, που εκπροσώπησε το Ιράν στην πάλη στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1948 και μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες για να βρει την τύχη του.
Η τύχη του πατέρα μίας κόρης άνοιξε όταν γεννήθηκε το δεύτερο παιδί της οικογένειας, ο Άντρε. Ο πατέρας του είχε κρεμάσει μία μπάλα τένις πάνω από την κούνια του, μιας και είχε αποφασίσει ότι ο γιος του θα γινόταν τενίστας.
Το εργοστάσιο των ονείρων
Παρά το γεγονός ότι πρόκειται για έναν ιδιαίτερα σκληρό τύπο, ο γιος του δεν τον έβγαλε ποτέ από τη ζωή του, απλά τον άφησε στο περιθώριο. Στα 12 του χρόνια, λίγο αφότου ήρθε δεύτερος σε ένα τοπικό τουρνουά, ο πατέρας του τον έστειλε συστημένο στην ακαδημία του Νικ Μπολετιέρι στη Φλόριντα.
Δεν θα μπορούσε να είχε κάνει καλύτερη επιλογή. Εκεί ο γιος του βρήκε παιδιά σαν κι αυτόν, τον Τζιμ Κούριερ, τον Ντέιβιντ Γουίτον, τον Τζίμι Αρίας, τη Μόνικα Σέλες και ένα διάστημα κάποιον Πιτ Σάμπρας.
Ο Μπολετιέρι ήταν αυτό που χρειαζόταν, ήταν ο μεγαλύτερος τενίστας που ανέδειξε ποτέ η ακαδημία αυτή και το 1986 έκανε τα πρώτα του επαγγελματικά βήματα.
Σε ένα τουρνουά έχασε στον προημιτελικό από τον Τζον Μάκενρο και ο τελευταίος, φειδωλός σε εγκωμιαστικά σχόλια, είπε ότι " μόλις είδα το μεγαλύτερο φορχαντ που συνάντησα ποτέ".
Αυτό ήταν, μέχρι το 1988 είχε κερδίσει έξι τουρνουά και ήταν Νο3 στον κόσμο. Η δεκαετία του '90 έφερε αναστάτωση στη ζωή και στην καριέρα του. Είχε την ατυχία να γυρίσει ένα διαφημιστικό για την Canon, το σλόγκαν ήταν "image is everything". Αυτές οι τρεις λέξεις τον κυνηγούν ακόμη και ο Άγκασι κατηγορεί τα νιάτα του για αυτή την απερισκεψία.
Έκανε μόδα τα αμφίβολης κομψότητας τζιν σορτσάκια που του έδινε η ΝΙΚΕ, μέχρι και καρό φόρεσε και κρέμασε αρκετά σκουλαρίκια στα αυτιά του.
Το 1992 κατέκτησε τον πρώτο Γκραν Σλαμ τίτλο του στο Γουίμπλεντον, όπου έφτασε με ξανθιά κόμη και με άθλια φυσική κατάσταση. Την επόμενη χρονιά επέστρεψε με κοιλιά και τη Μπάρμπαρα Στρέιζαντ να του τραγουδάει ερωτικά τραγούδια.
Ακολούθησε μία πτώση έξω από το Top 30 και το 1994 γνωρίζει τη Μπρουκ Σιλντς, την παντρεύεται, ξυρίζει το κεφάλι του και γίνεται Νο1 στον κόσμο για 30 εβδομάδες μετά την κατάκτηση του US Open. Πραγματικό κατόρθωμα.
Ελεύθερη πτώση
Οι τραυματισμοί και το κακό παιχνίδι τον έριξαν στο Νο141 στον κόσμο. Ο Μπραντ Γκίλμπερτ (προπονητής του από το 1994), τον οδήγησε στα Challenger, όπου ο Άγκασι έχασε στον τελικό τουρνουά στη γενέτειρα του, το Λας Βέγκας από έναν παίκτη ονόματι Κρίστιαν Βινκ.
Τα ΜΜΕ συνέρεαν από παντού για να τον παρακολουθήσουν και παρά τον εξευτελισμό που θα ένιωθε ένας πρώην Νο1 να παίζει σε αυτό το τουρνουά, ο Άγκασι διασκέδαζε να φέρνει τις δικές του πετσέτες και να γυρίζει τα νούμερα στο χειροκίνητο ταμπλό.
Eπέστρεψε στο ATP Tour το 1998 και έναν χρόνο αργότερα μπήκε στο πάνθεον του τένις. Με έναν διαλυμένο γάμο και με κακή ψυχολογία, έβαλε τα κλάμματα όταν πήγε να παραλάβει το έπαθλο στο Ρολάν Γκαρός.
Έγινε ένας από τους πέντε τενίστες (και ο πρώτος μετά τη δεκαετία του '60),που κέρδισε και τα τέσσερα Γκραν Σλαμ (είχε κερδίσει και το Αυστραλιανό Όπεν το 1995). Η κατάκτηση του Γαλλικού Όπεν του άλλαξε τη ζωή και στη συνέχεια μεταμορφώθηκε σε μία μηχανή τίτλων.
Η επιρροή της Γκραφ
Το 1999 κέρδισε το Αυστραλιανό Όπεν κάνοντας μόδα την περίφημη υπόκλιση στο κοινό και το US Open. Σε εκείνο το τουρνουά ζούσε ήδη με τη Στέφι Γκραφ την οποία χαρακτήρισε " ως το δυσκολότερο ματς που κέρδισα ποτέ στη ζωή μου".
Το 2000 το ζευγάρι υποδέχθηκε στη ζωή το πρώτο τους παιδί, τον Τζέιντεν Γκιλ με μία γερμανική εταιρεία να χρυσοπληρώνει ειδικούς για να σχηματίσουν την πρώτη του φωτογραφία πριν ακόμη αυτό έρθει στον κόσμο. Ήδη στα γραφεία στοιχημάτων, μπορεί κάποιος να παίξει πόσους τίτλους θα κερδίσει αυτό το παιδί όταν μεγαλώσει.
Ο Άγκασι κέρδισε ξανά το αυστραλιανό όπεν το 2002 και έχασε από τον Πιτ Σάμπρας τόσο στον τελικό του Γουίμπλεντον, όσο και στο US Open. Μπορεί ο Ελληνοαμερικάνος τενίστας να έχει στο σπίτι του περισσότερα τρόπαια, όμως ποτέ δεν κατάφερε να φτάσει στην προσωπικότητα του Άγκασι.
Ο Σάμπρας χαρακτήριζε το τένις "ball game" όπως είναι το μπέιζμπολ, για τον Άγκασι ήταν κάτι παραπάνω, αφού έδωσε και αγώνα επιβίωσης για να παραμείνει σε αυτό.
Ήταν ο πρώτος τενίστας που απέσπασε ετήσια αμοιβή με διψήφια νούμερα από αθλητική εταιρεία, τη NIKE και παρά το γεγονός ότι τον συνέδεε μακρόχρονη φιλία με τον ιδιοκτήτη Φιλ Νάιτ, έκανε το απίστευτο και στο τέλος της περσινής χρονιάς (προφανώς με την επιρροή της Γκραφ), υπέγραψε συμβόλαιο με την Adidas.
Ο τελευταίος χόρος
Φέτος δεν τον έχουμε δει αρκετά, τα χρόνια και οι τραυματισμοί δεν κάνουν διακρίσεις. Η περσινή του πορεία μέχρι τον τελικό του US Open αποτελεί την τελευταία προσφορά του κατοίκου του Λας Βέγκας στο άθλημα του.
Ο ίδιος έχει αποκλείσει το ενδεχόμενο να ασχοληθεί με το τένις, ανάγκη χρημάτων δεν υπάρχει άλλωστε. Πιθανότατα θα αφοσιωθεί στη Γκραφ και στα δύο τους παιδιά και θα απορροφηθεί η υπόλοιπη ενέργεια του, στο φιλανθρωπικό ίδρυμα που ίδρυσε το 1994 και το σχολείο για άπορα παιδιά που άνοιξε το 1997.
Οι τενίστες αγαπούν πολύ το γκολφ και εκεί θα προσπαθήσει να τελειοποηθεί, συμμετέχοντας σε αμέτρητους γύρους με τους καλύτερους του φίλους, τον φυσιοθεραπευτή του Γκιλ Ρέγιες (το όνομα του οποίου φέρει το παιδί του) και τον μάνατζερ του, Πέρι Ρότζερς.
Οι Αμερικάνοι θεωρούν ότι ο Άγκασι τους ανήκει, πόσο λάθος κάνουν. Πουθενά αλλού δεν αγαπήθηκε τόσο πολύ αυτός ο ιδιόρρυθμος τύπος όσο στην Ευρώπη και την Αυστραλία.
Το σημαντικότερο κομμάτι της ιστορίας αυτού του ιρανικής καταγωγής τύπου, που έφερε τελικά την αστερόεσα στο στήθος ήταν ότι προκαλούσε πάθη. Είτε τον αγαπούσες είτε τον μισούσες. Ότι καλύτερο. Δεν περνούσε ποτέ αδιάφορος και ο μελλοντικός ιστορικός του τένις θα αποδείξει το μεγαλείο του Άντρε Άγκασι.