Ο Βρετανός τενίστας είναι ο μοναδικός που έχει καταφέρει μέσα στη σεζόν να νικήσει τους Ράφαελ Ναδάλ (Νο1), Ρότζερ Φέντερερ (Νο2) και Νόβακ Τζόκοβιτς (Νο3) και στα 22 του χρόνια αποτελεί το καμάρι της Σκοτίας στο τένις και στον αθλητισμό γενικότερα.
Ο Μάρεϊ έχει συνολικά 11 τίτλους σε 17 τελικούς ATP και βρίσκεται ελάχιστους βαθμούς πίσω από τον Νόβακ Τζοκοβιτς (Νο3). Γεννήθηκε στη Γλασκώβη έχει ύψος 1.90 και κατοικεί στο Λονδίνο, ενώ είναι φανατικός υποστηρικτής της Αμπερντίν.

Τα πρώτα χρόνια

Ο Άντριου "Άντι" Μάρεϊ γεννήθηκε στις 15 Μαΐου 1987 και κατάφερε λίγο πριν κλείσει τα 20, στις 16 Απριλίου 2007 να μπει στην κορυφαία δεκάδα της παγκόσμιας αντισφαίρισης. Στο Νο4 που βρίσκεται ακόμη και σήμερα, έφτασε το 2008 μετά τον τελικό (ήττα από τον Φέντερερ) του Αμερικανικού Όπεν.

Τα πρώτα του βήματα στο τένις τα έκανε σε ηλικία 2 ετών, όταν άρχισε να παίζει με τον μεγαλύτερο αδερφό του, Τζέιμι. Στα 12, κατέκτησε το τουρνουά "Orange Bowl" και ο προπονητής του Μάρεϊ από τα 11 έως τα 17 τον είχε περιγράψει ώς "απίστευτα ανταγωνιστικό". Αργότερα, ο Σκοτσέζος άφησε το τένις για το ποδόσφαιρο, αλλά σύντομα το μετάνιωσε κι επέστρεψε στο αγαπημένο του άθλημα.

Μάλιστα, για να μπορέσει να εκπληρώσει το όνειρό του, σε ηλικία 15 ετών μετακόμισε στη Βαρκελώνη, ώστε να μάθει τα μυστικά που θα τον έκαναν έναν από τους κορυφαίους του κόσμου. Πρώτος μεγάλος του τίτλος ήταν το 2004, όταν και κατέκτησε το "US Open" στην κατηγορία των τζούνιορ.

Η αρχή της επαγγελματικής καριέρας το 2005

Πριν τέσσερα χρόνια, το 2005, ο Μάρεϊ άρχισε την επαγγελματική του καριέρα ξεκινώντας από το Νο407 της παγκόσμιας κατάταξης, αλλά στο τέλος Δεκεμβρίου βρισκόταν στο Νο64, έχοντας πραγματοποιήσει μία καταπληκτική πορεία στα τουρνουά που συμμετείχε.

Μάλιστα εκείνη τη σεζόν, ο Τζον ΜακΕνρο εκτίμησε ότι ο Μάρει θα ξεπεράσει στην κατάταξη τον Τιμ Χένμαν το 2006, λέγοντας χαρακτηριστικά: "Με τον Μάρεϊ, ο ουρανός είναι το όριο".

Επιπλέον, τον Μάρτιο εκείνης τη σεζόν, ο 18χρονος τότε Σκοτσέζος έγινε ο νεότερος Βρετανός που αγωνίστηκε ποτέ στο "Davis Cup", εναντίον του Ισραήλ. Τον Απρίλιο έγινε επαγγελματίας και άρχισε να παίζει τα πρώτα του επαγγελματικά τουρνουά.

Το 2005 είχε και την πρώτη του κόντρα με τον κορυφαίο μέχρι τότε Βρετανό, τον Τιμ Χένμαν (Νο28), του οποίου και επικράτησε, με άπαντες τότε να θεωρούν ότι είχε φτάσει η ώρα για το νέο αστέρι του "νησιού". Τέλος, το Δεκέμβριο του ίδου έτους, αναδείχτηκε η κορυφαία αθλητική προσωπικότητα της Σκοτίας για το 2005.

2006, η χρονιά των εμπειριών

Το 2006, άρχισε να βρίσκει το ρυθμό του και να γίνεται περισσότερο υπολογίσιμος από τους αντιπάλους του, καθώς τότε άπαντες έβλεπαν την εξέλιξη του νεαρού Σκοτσέζου. Εκείνη τη χρονιά κατέκτησε και τον πρώτο τίτλο της ATP στο Σαν Χοσέ της Καλιφόρνια, αφού νίκησε στον τελικό, τον έμπειρο Λέιτον Χιούιτ από την Αυστραλία.

Στα "Grand Slam" της χρονιάς, δεν ξεκίνησε καλά στο Αυστραλιανό Όπεν και το Γαλλικό Όπεν, αφού δεν μπόρεσε να προχωρήσει περισσότερο από τον πρώτο γύρο. Αργότερα, στο Γουίμπλεντον, σε πάτρια εδάφη, έδειξε ότι άρχισε να βρίσκει τη φόρμα του και προχώρησε μέχρι τον τέταρτό γύρο, όπως το ίδιο έγινε και λίγους μήνες αργότερα στο Αμερικάνικο Όπεν, αλλά η όλη του παρουσία μέσα στη σεζόν, τον ανέβασε στο Νο17 της κατάταξης.

2007, χρονιά ορόσημο

Το 2007, ο Μάρεϊ ήταν έτοιμος για το μεγάλο άλμα, αλλά στάθηκε άτυχος, καθώς τέθηκε αντιμέτωπος αρκετές φορές με τον Ράφαελ Ναδάλ που του έφραξε το δρόμο των επιτυχιών.

Επιπλέον, αναγκάστηκε να αφήσει το Ρολαν Γκαρός, λόγω τραυματισμού, κάτι που τον άφησε λίγο πίσω στον αρχικό του προγραμματισμό.

Βέβαια μπόρεσε να κατακτήσει ακόμα 2 τουρνουά, αφού διατήρησε τα σκήπτρα στο Σαν Χοσέ, ενώ σήκωσε και το τρόπαιο στην Αγία Πετρούπολη.

Στη συνέχεια προσπάθησε να μπει στο "Masters Cup", αλλά δεν τα κατάφερε, ανανεώνοντας το ραντεβού του για του χρόνου. Όμως, το τέλος του 2007 τον βρήκε στην 12η θέση της παγκόσμιας κατάταξης.

2008, η είσοδος στους κορυφαίους

Στο τέλος του 2007, ο Άντι Μάρεϊ αποφάσισε ότι ήθελε κάτι νέο στην καριέρα του. Ήθελε την αλλαγή που θα τον καθιέρωνε στους κορυφαίους και γι' αυτό το λόγο άλλαξε τον προπονητή του Μπραντ Γκίλμπερτ, με μία ομάδα προπονητών.

Ο Σκοτσέζος δούλεψε σκληρά κατά τη διάρκεια της "νεκρής" περιόδου και τον Ιανουάριο του 2008 ήταν πανέτοιμος, έχοντα βελτιώσει σε μεγάλο βαθμό τη φυσική του κατάσταση.

Γι΄αυτό, τον Ιανουάριο στην Ντόχα του Κατάρ δεν είχε πρόβλημα να πάρει τον πρώτο από τους συνολικά 5 τίτλους της περιόδου. Το Φεβρουάριο πήρε το δεύτερο τουρνουά της χρονιάς στη Μασσαλία, αλλά στο Όπεν της Αυστραλίας δεν μπόρεσε να προχωρήσει περισσότερο από τον πρώτο γύρο.

Στο Γαλλικό Όπεν έφτασε για πρώτη φορά μέχρι τον τρίτο γύρο, αλλά ξέρει και ο ίδιος ότι τα χωμάτινα κορτ δεν τον ευνοούν. Όμως, στο Γουίμπλεντον έκανε την πρώτη του καλή εμφάνιση σε "Grand Slam" φτάνοντας μέχρι τα προημιτελικά, ενώ στο Σινσινάτι των Η.Π.Α. πήρε το τρίτο τουρνουά για το 2008.

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου είχε πάει ως ένα από τα μεγάλα φαβορί για το χρυσό μετάλλιο, όμως απογοήτευσε, καθώς αποκλείστηκε μόλις στον πρώτο γύρο από τον Λου Γεν-Χσουν.

Όμως, στο "U.S. Open" ύστερα από καταπληκτική εμφάνιση έφτασε στον τελικό αφού πρώτα στα ημιτελικά είχε νικήσει τον Ράφαελ Ναδαλ και έγινε ο πρώτος Βρετανός μετά το 1997 που φτάνει σε τελικό "Grand Slam". Στον τελικό ηττήθηκε από τον Ρότζερ Φέντερερ με 3-0 σετ, όμως γέμισε με ελπίδες όλους τους Βρετανούς, αφήνοντας παράλληλα υποσχέσεις για το μέλλον.

Η χρονιά που πέρασε, ολοκληρώθηκε με την κατάκτηση άλλων δύο τουρνουά σε Αγία Πετρούπολη και Μαδρίτη, όπως και η πορεία μέχρι τα ημιτελικά του "Masters Cup", αλλά και το Νο4 στην παγκόσμια κατάταξη.

2009, η προσπάθεια για το Νο1 του κόσμου

Η χρονιά που διανύουμε ξεκίνησε ονειρεμένα για τον 22χρονο Μάρεϊ, αφού ήδη έχει νικήσει τους τρεις τενίστες που βρίσκονται υψηλότερα από εκείνον στην παγκόσμια κατάταξη (Ναδάλ, Φέντερερ, Τζόκοβιτς).

Επιπλέον, στη συλλογή του προστέθηκαν άλλα τρία τουρνουά της ATP, αυτά σε Ντόχα στις αρχές του έτους, Ρότερνταμ τον Φερβρουάριο και Φλόριντα πριν από λίγες ημέρες.

Ο Σκοτσέζος ήδη έχει φτάσει στους 11 τίτλους ATP (κορυφαίος Βρετανός) και έχει ισοφαρίσει το ρεκόρ του Τιμ Χένμαν.