Η κληρονομιά των Big 3 και η μάχη της next Gen με επικεφαλής τον Τσιτσιπά

Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί πως οι Ρότζερ Φέντερερ, Ραφαέλ Ναδάλ και Νόβακ Τζόκοβιτς πήγαν το τένις σε άλλο επίπεδο. Ανεξάρτητα ποιον προτιμά, θαυμάζει, υποστηρίζει (βάλτε όποιο ρήμα θέλετε) κάποιος, οφείλει να παραδεχτεί πως αυτοί οι τρεις άλλαξαν το τένις.

Τρεις σούπερ σταρ που ο καθένας με τον τρόπο του άφησε ανεξίτηλο το σημάδι του στην ιστορία του αθλήματος. Δυστυχώς ο μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου, ο χρόνος, θα μας στερήσει την απόλαυση του να παρακολουθούμε αυτούς τους τρεις τενίστες αργά ή γρήγορα.

Ο Φέντερερ βαδίζει στα 40 του, ενώ και οι Ναδάλ – Τζόκοβιτς είναι μεν νεαρότεροι (35 και 34 αντίστοιχα) όμως έχουν φτάσει τα σώματά τους στα άκρα με αποτέλεσμα να ταλαιπωρούνται συχνά από τραυματισμούς. Φέντερερ, Ναδάλ και Τζόκοβιτς πήγαν σε άλλο επίπεδο το τένις, ανέβασαν κατακόρυφα την δημοφιλία του και δεδομένα σε τρία, πέντε, δέκα χρόνια, όταν κρεμάσουν τις ρακέτες τους, θα αφήσουν μια βαριά κληρονομιά στην επόμενη φουρνιά.

Το ποιος από τους τρεις είναι καλύτερος μην περιμένεις να το διαβάσεις στις επόμενες γραμμές. Είναι μία ανούσια διαδικασία αφού τα τεκμήρια του καθενός είναι διαφορετικά είτε αυτά αφορούν το αγωνιστικό στιλ είτε τα τρόπαια και τις νίκες του καθενός. Οι φίλοι του Φέντερερ θα υποστηρίξουν την μοναδικότητα του μαέστρου, εκείνοι του Ναδάλ την μαχητικότητα του “ματαντόρ” και αυτοί του Τζόκοβιτς ότι έχει τις περισσότερες νίκες στις μονομαχίες τους.

Η ουσία, όμως κρύβεται αλλού. Ο τρόπος με τον οποίο κυριάρχησαν οι τρεις τους στα κορτ εδώ και σχεδόν 15 χρόνια είναι τόσο εμφατικός που δεν χωρά περιθώρια αμφισβήτησης. Μάρεϊ, Βαβρίνκα, Ντελ Πότρο και τόσοι άλλοι προσπάθησαν να μπουν σφήνα ανάμεσα τους. Για διάφορους όμως λόγους δεν μπόρεσαν να έχουν αυτό που έκανε τους BIG 3 να ξεχωρίζουν. Τι είναι αυτό; Συνέπεια και διάρκεια. Εβδομάδα με εβδομάδα, τουρνουά με το τουρνουά οι τρεις τους ήταν σταθερά εκεί και επιβεβαίωναν πως είναι οι κορυφαίοι.

Η ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΟΥΣ

Πάμε να δούμε ορισμένα επί μέρους στατιστικά που το αποδεικνύουν αυτό. Από το Αυστραλιανό Όπεν του 2017 και μέχρι σήμερα όλοι οι τίτλοι Grand Slam έχουν καταλήξει σε κάποιον από την Big 3 του τένις εκτός από το περσινό US Open που πήγε στον Τιμ.

Τζόκοβιτς, Ναδάλ και Φέντερερ παρά το γεγονός ότι τα χρόνια έχουν περάσει διατηρούν την κυριαρχία τους. Πριν από τον Τιμ, ο τελευταίος που “έσπασε” αυτή την τριάδα ήταν ο Σταν Βαβρίνκα, ο οποίος κατέκτησε το US Open το 2016.

Για να γίνει ακόμα καλύτερα αντιληπτό το μέγεθός της θα γυρίσουμε το χρόνο πίσω κατά 16 χρόνια. Από το 2003 όταν ο Φέντερερ κατέκτησε τον πρώτο του τίτλο στο Γουίμπλεντον μέχρι σήμερα έχουν διεξαχθεί 70 Grand Slams εκ των οποίων τα 58 έχουν καταλήξει σε κάποιον από τους τρεις. Με απλά μαθηματικά οι τρεις τους έχουν πάρει το 83% των Major τα τελευταία 16 χρόνια.

Σε όλες αυτές τις σεζόν έχει υπάρξει μόλις μία που έχουν χάσει δύο Grand Slam. Φυσικά, πρόκειται για το 2016 όταν αντιμετώπισαν προβλήματα τραυματισμών με τον Άντι Μάρεϊ να κατακτά το Wimbledon και τον Σταν Βαβρίνκα το US Open. Μάλιστα, οκτώ από αυτές τις σεζόν δεν άφησαν κανέναν άλλον να πάρει τίτλο σε Grand Slam!

Ενδεικτικά να αναφέρουμε ότι οι μόνοι που τα έχουν καταφέρει είναι οι Σταν Βαβρίνκα (3), Άντι Μάρεϊ (3), Γκαστόν Γκαούντιο (1), Μάρατ Σάφιν (1), Χουάν Μαρτίν ντελ Πότρο (1), Άντι Ρόντικ (1), Μάριν Τσίλιτς (1) και Ντόμινικ Τιμ (1).

ΕΠΙΤΕΥΓΜΑΤΑ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗ ΛΟΓΙΚΗ

Οι τίτλοι σε Grand Slam είναι μόνο ένας από τους πολυάριθμους τομείς που έχουν αφήσει ανεξίτηλο το σημάδι τους στο τένις στα χρόνια της Open Era (δηλαδή από το 1968 και μετά).

Δεν υπάρχει στατιστική κατηγορία στο άθλημα που να μην βρεις κάποιον από τους ή και τους τρεις αν όχι στις πρώτες θέσεις, τουλάχιστον στην πρώτη δεκάδα. Πρώτα απ' όλα οι τρεις τους ανήκουν στο κλειστό γκρουπ αθλητών που έχουν καταφέρει το Career Grand Slam δηλαδή να έχουν κατακτήσει και τα τέσσερα Major. Πέρα από αυτούς τους τρεις στην Open Era το έχει καταφέρει μόνο ο Αντρέ Αγκασι, ενώ νωρίτερα το είχαν κάνει οι Ρόι Έμερσον, Ροντ Λέιβερ, Ντον Μπάτζ και Φρεντ Πέρι.

Ο Ραφαέλ Ναδάλ είναι ο αθλητής που έχει καταφέρει να κερδίζει τουλάχιστον ένα Grand Slam το χρόνο για περισσότερες σεζόν (11), ενώ οι τρεις τους βρίσκονται στις επί μέρους κορυφές με τις κατακτήσεις των τεσσάρων Grand Slam στην Open Era. Ο Τζόκοβιτς είναι πρώτος στο Αυστραλιανό Όπεν με εννιά τίτλους, ο Ναδάλ κυριαρχεί στο Roland Garros με 13, ο Φέντερερ στο Wimbledon με 8, ενώ ο Ελβετός ισοβαθμεί στην κορυφή με πέντε κατακτήσεις στο US Open μαζί με τους Πιτ Σάμπρας και Τζίμι Κόνορς.

Ο Φέντερερ έχει τις περισσότερες νίκες από τον καθένα σε Αυστραλιανό Όπεν (102) και Wimbledon (101), ο Ναδάλ είναι πρώτος στο Roland Garros (100), ενώ ο Τζίμι Κόνορς βρίσκεται στην κορυφή του US Open με 98 έχοντας δεύτερο τον Φέντερερ με 89.

Το μόνο που λείπει από την τεράστια συλλογή τους είναι το ημερολογιακό Grand Slam, δηλαδή να κατακτήσουν και τα τέσσερα τουρνουά σε ένα έτος. Ο Φέντερερ και ο Τζόκοβιτς έχουν φτάσει κοντά στην επίτευξή του όμως δεν τα κατάφεραν. Ο “μαέστρος” το 2006 και το 2007 έπαιξε σε τέσσερις τελικούς κατακτώντας τους τρεις με τον Ναδάλ να τον κρατά μακριά από το ημερολογιακό Grand Slam και τις δύο φορές νικώντας τον στο Roland Garros. Από την άλλη ο Σέρβος έφτασε κοντά στο 2011 κατακτώντας και εκείνος τους τρεις από τους τέσσερις τίτλους με τον “Ράφα” να τον νικά στο γαλλικό Όπεν.

Φυσικά είναι περιττό να αναφέρουμε πως από τις 2 Φεβρουαρίου του 2004 όταν για πρώτη φορά ο Ρότζερ Φέντερερ βρέθηκε στην κορυφή της Παγκόσμιας κατάταξης έκτοτε ο μόνος που κατάφερε να σπάσει την πρωτοκαθεδρία του Big 3 ήταν ο Άντι Μάρεϊ.

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ

Όλα τα παραπάνω δεν τα αναφέραμε τυχαία. Ο λόγος είναι απλός. Να αναδείξουμε το μέγεθος που έχουν να επωμιστούν στις πλάτες τους αυτοί που θα αναλάβουν να κρατήσουν το τένις ψηλά στην επόμενη ημέρα. Τόσο εντός όσο και εκτός κορτ.

Από την εξίσωση βγάλαμε όσους έχουν περάσει τα 30 και χωρίσαμε τους υπόλοιπους σε δύο κατηγορίες. Η πρώτη αφορά όσους έχουν κλείσει τα 25 τους χρόνια και ουσιαστικά θα έχουν μία δεύτερη ευκαιρία να κυριαρχήσουν.

Πρώτος και καλύτερος ο Ντόμινικ Τιμ. Ο Αυστριακός είναι και ο μοναδικός που έχει γευτεί την χαρά της κατάκτησης ενός Grand Slam και φυσικά έχει το ταλέντο για να το επαναλάβει. Βέβαια, όπως κατάλαβε και ο ίδιος το δύσκολο δεν είναι να φτάσεις στην κορυφή αλλά να διατηρηθείς σε αυτήν.

Η συνέπεια που έδειξε η μεγάλη τριάδα του τένις είναι σχεδόν ανεπανάληπτη και είναι το μεγάλο ζητούμενο για όλους. Ο Ντανίλ Μεντβέντεβ έχει και εκείνος εξέχουσα θέση στη συγκεκριμένη λίστα, όπως και ο Ματέο Μπερετίνι. Δύο τενίστες οι οποίοι έχουν αποδείξει ότι στην καλή τους ημέρα είναι εξαιρετικά δύσκολο να τους αντιμετωπίσεις.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ειδικά τον Ρώσο τον έχουν χαρακτηρίσει πολλές φορές άνθρωποι του τένις ως έναν παίκτη βγαλμένο από τα video games. Αυτό είναι άλλωστε και το μεγάλο του όπλο αφού μπορεί να διαλύσει πνευματικά έναν αντίπαλο επιστρέφοντας συνέχεια μπάλες και παίρνοντας πόντους εκεί που ο αντίπαλος δείχνει να έχει το πάνω χέρι. Το πρόβλημα αρχίζει όταν εκείνος που βρίσκεται στην αντίπερα όχθη του δίνει τον έλεγχο του παιχνιδιού αφού εάν δεν έρθουν οι εύκολοι πόντοι ο Ρώσος έχει αποδειχθεί ότι χάνει τον έλεγχο.

Ο επόμενος της λίστας χάνει μονίμως τον έλεγχο. Ο Νικ Κύργιος είναι ίσως η χαρακτηριστικότερη περίπτωση τενίστα ο οποίος δεν έχει φτάσει όχι στο ταβάνι του, αλλά πολλές φορές ούτε στο 50% όσων μπορεί να κάνει. Οι μόνοι αγώνες που τον βλέπουμε να τα δίνει όλα είναι απέναντι στους Ναδάλ και Τζόκοβιτς με τους οποίους έχει ανοίξει παρτίδες εντός και εκτός των κορτ.

Για το τέλος δεν θα μπορούσαμε να αφήσουμε εκτός λίστας τον Γκριγκόρ Ντίμιτροφ. Ο Βούλγαρος ψάχνει να βρει τον χαμένο του εαυτό, έχει πολλά σκαμπανεβάσματα στην απόδοσή του και εάν καταφέρει να βρει τη λύση στην εξίσωση είναι σίγουρο ότι θα μπορέσει να γίνει ξανά διεκδικητής τίτλων.

Η NEΑ ΓΕΝΙΑ

Πάμε τώρα σε αυτούς που είναι κάτω από τα 25. Μία λίστα που εμπεριέχει πολλά ονόματα και ακόμα περισσότερα ερωτηματικά. Ταλέντο υπάρχει άφθονο τόσο σε αυτούς όσο και σε άλλους τενίστες, όμως κανείς δεν μπορεί να βάλει το χέρι του στην φωτιά για το πού μπορεί να φτάσει ο καθένας τους.

Αρχή, φυσικά, από τον δικό μας Στέφανο Τσιτσιπά. Στα 22 του χρόνια ο Στεφ διάγει την πιο σταθερή χρονιά του. Έχει καταφέρει να κερδίσει και τους τρεις του Big 3 και πλέον αναζητά τίτλους. Οι εκνευρισμοί και οι εντάσεις των πρώτων χρόνων έχουν μείνει στην άκρη σε μεγάλο βαθμό και αυτό τον βοηθά στο παιχνίδι του.

Κατά τη διάρκεια της περσινής σεζόν η οποία ήταν ιδιαίτερη λόγω του κορονοϊού με πολλά τουρνουά να αναβάλλονται, δούλεψε στις αδυναμίες του και τα αποτελέσματα φαίνονται πια στο κορτ. Σίγουρα, έχει κάνει το πρώτο βήμα για να μικρύνει το κενό του με τους Big 3, Ωστόσο αυτό από μόνο του δεν φτάνει και το γνωρίζει.

Για να φτάσει στο σημείο να διεκδικεί και να πάρει Grand Slam χρειάζεται βελτίωση σε ορισμένες λεπτομέρειες του παιχνιδιού του, όπως η αντιμετώπιση των σερβίς των αντιπάλων του όταν εκείνοι τον χτυπούν στο backhand. Το ταλέντο το έχει και σε αυτό συμφωνούν εχθροί και φίλοι. Το θέμα είναι να μπορέσει να το δουλέψει για να φτάσει εκεί που θέλει και ο ίδιος.

Στην ίδια κατηγορία με τον Στέφανο Τσιτσιπά ανήκουν και οι Αλεξάντερ Ζβέρεφ και Αντρέι Ρούμπλεφ. Ειδικά ο Γερμανός έχει φτάσει πιο κοντά απ’ όλους τους μικρότερους στην κατάκτηση ενός Grand Slam, αλλά η συμμετοχή του στον τελικό του US OPEN κόντρα στον Τιμ πέρσι δεν είχε την κατάληξη που θα ήθελε.

Το βασικότερο πρόβλημα για τον 24χρονο είναι η σταθερότητα στο παιχνίδι του και η συνέπεια στις εμφανίσεις του. Είναι εκείνος που έχει τις μεγαλύτερες μεταπτώσεις κάτι που πολλές φορές το πληρώνει γνωρίζοντας αποκλεισμούς οι οποίοι τον κάνουν να πάει ένα και δύο βήματα πίσω.

Αντίθετα, ο Αντρέι Ρούμπλεφ είναι πιο σταθερός, όμως χρειάζεται μεγάλη βελτίωση στο παιχνίδι του στο πνευματικό κομμάτι. Ο Ρώσος είναι ένας μεγάλος μαχητής και στην καλή του ημέρα μπορεί να επικρατήσει κόντρα σε οποιονδήποτε αντίπαλο. Εκεί που το χάνει είναι όταν τα πράγματα στραβώνουν.

Εάν δεν πηγαίνουν όλα όπως θέλει ή όπως τα είχε υπολογίσει σε έναν αγώνα, τότε χάνει εύκολα τον έλεγχο και μαζί τους αγώνες.

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΝΤΑΡΤΑΝΙΑΝ

Φυσικά στη λίστα μας υπάρχουν και τρεις (θα μπορούσαν να είναι και περισσότεροι) οι οποίοι θα μας απασχολήσουν δεδομένα στο μέλλον.

Αναφερόμαστε στους Γιανίκ Σίνερ, Λορέντσο Μουσέτι και Κάρλος Αλκαράθ. Τρεις αθλητές με τεράστιο ταλέντο και για πολλούς θα μπορούσαν να ανήκουν στην Big 3 του μέλλοντος. Βέβαια, για να φτάσουν εκεί θα πρέπει να δουλέψουν αρκετά, αφού ναι μεν το ταλέντο μπορεί να σε πάει μέχρι ένα σημείο από εκεί και πέρα όμως χρειάζονται και άλλα πράγματα.

Όλοι όσοι αναφέραμε από πάνω θα πρέπει να επιδείξουν συγκεκριμένα στοιχεία τα οποία έκαναν τους Big 3 να ξεχωρίσουν. Αυτά είναι η συνέπεια στη διάρκεια και η σταθερότητα στο παιχνίδι τους. Μπορεί να ακούγονται εύκολα, όμως είναι πραγματικά δύσκολο να το πετύχει κάποιος.

Στο Μαραθώνιο του ATP Tour οι προκλήσεις είναι διαδοχικές και κάθε εβδομάδα πρέπει να αποδίδεις τον καλύτερο σου εαυτό. Για να συμβεί αυτό και να αντέξεις τις διαδοχικές προκλήσεις που σου παρουσιάζονται επιβάλλεται να μάθεις να τελειώνεις γρήγορα με εύκολους αντιπάλους ώστε να έχεις δυνάμεις για να πας ακόμα πιο μακριά όταν έρθουν τα πραγματικά δύσκολα.

Η κλήρωση του Roland Garros είναι μια πραγματική πρόκληση για τους νεότερους αφού ο δρόμος για να βρεθεί ένας από αυτούς τουλάχιστον στον τελικό είναι ανοικτός. Οι Big 3 θα σφαχτούν στο πάνω μέρος του ταμπλό και στο κάτω θα κυρίως οι εκπρόσωποι της νέας γενιάς του τένις.

Ευκαιρία λοιπόν να δούμε ποιοι θα καταφέρουν να προχωρήσουν και ποιος θα είναι εκείνος που θα φτάσει μέχρι το τέλος της διαδρομής όπου και θα τον περιμένει μία μεγάλη πρόκληση. Να νικήσει τον Ναδάλ ή τον Τζόκοβιτς (πιθανότατα ένας εκ των δύο θα φτάσουν μέχρι το τέλος) στον τελικό του Roland Garros.