Το 1985 η Αγγελική Κανελλοπούλου έφτασε στον 3ο γύρο του Γαλλικού Όπεν, επιτυχία που επανέλαβε το 1987. 34 χρόνια αργότερα η κόρη της, Μαρία Σάκκαρη έγραψε ιστορία αφού έγινε η πρώτη Ελληνίδα τενίστρια που έφτασε στα ημιτελικά ενός τουρνουά Γκραν Σλαμ.

Γράφει η Μαρίζα Γεωργίτση

Και με πόσο εμφατικό τρόπο τα κατάφερε κόντρα στην περσινή νικήτρια της διοργάνωσης, μια απο τις πιο φορμαρισμένες αθλήτριες της φετινής χρονιάς και χωρίς αμφιβολία το μέγαλο φαβορί για τον τίτλο την Πολωνή Ίγκα Σβιόντεκ. Η Μαρία ύψωσε το ανάστημα της και έδειξε σε όλο τον κόσμο ποια πραγματικά είναι και πόσο ακόμα πιο ψηλά μπορεί να φτάσει.

Η απόδοση της άγγιξε την τελειότητα. Μπορεί να μπήκε λίγο αργά στο παιχνίδι κάνοντας αρκετά αβίαστα λάθη, με το που βρήκε όμως τον ρυθμό της και ένοιωσε να πατάει καλύτερα στο γήπεδο το παιχνίδι της απογειώθηκε. Σύμμαχός της για μια ακόμα φορά το εκπληκτικό της σερβίς. Τοποθετημένο με απόλυτη ακρίβεια μέσα στο γήπεδο είτε με τρομακτική δύναμη είτε με φόβερο τοπ σπιν και απίστευτη αναπήδηση ταλαιπώρησε πάρα πολύ την αντιπαλό της η οπόια μέχρι και το τέλος του μάτς δεν κατάφερε να βρεί τις λύσεις που ζητούσε για να το αντιμετωπίσει.

Το πρώτο της χτύπημα μετά το σέρβις ήταν ένα ακόμα καταλυτικό στοιχείο στο παιχνίδι της Μαρίας. Το μεγάλο ντράιβ η ρεβέρ πίσω απο την επιστροφή της Σβιόντεκ ήταν αυτό που τελείωνε τη μίση δουλειά που είχε ήδη κάνει το σερβίς της. Ταχύτατη μέσα στο γήπεδο με εναλλαγές στο παιχνίδι της προκειμένου να μην επιτρέψει στην αντίπαλο της να βρεί ρύθμο. Εξι φορές απειλήθηκε το σερβίς της μόνο μια φορά όμως η Σβιόντεκ κατάφερε να της το σπάσει πράγμα που σημαίνει πως στα κρίσιμα σημεία του παιχνιδιού η Μαρία ήταν εκεί πνευματικά δυνατή και πάρα πολύ συγκεντρωμένη.

Είναι πολύ μεγάλο προσόν να μπορείς να βρίσκεις λύση στα δύσκολα εκεί όπου το μυαλό πόλλες φορές σταματάει η δίνει λάθος εντολές εκεί όπου το χέρι μαζέυει ή εκεί όπου σε καταβάλει η κούραση. Η Μαρία ήταν παλικάρι μέσα στο γήπεδο όπως είναι πάντα άλλωστε.

Όλη την εβδομάδα ζει ένα όνειρο. Μπήκε στο γήπεδο για να το απολαύσει να το ευχαριστηθεί να το ζήσει μέχρι το κόκκαλο. Μπήκε μέσα στο γήπεδο για να αποδείξει πρώτα απ’ολα στον εαυτό της και ύστερα στην οικογένειά της που βρίσκεται στο πλευρό της κάθε στιγμή πως ανήκει στην ελίτ των τενιστριών και πως όλη αυτή η προσπάθεια απο τότε που ήταν μικρό κορίτσι στα γήπεδο του ομίλου αντισφαίρισης αθηνών πλάι στον αγαπημένο της παππού με τον οποίο έκανε τα πρώτα της και τόσο σημαντικά βήματα μέχρι και σήμερα μονο χαμένη δεν πήγε.

Η Μαρία Σάκκαρη δεν έκανε μόνο το δικό της όνειρο πραγματικότητα-ένα όνειρο που δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα αλλά έπεται και συνέχεια- αλλα έκανε πραγματικότητα το όνειρο και όλων εμάς που αγαπαμε το τένις και ευχή μας ήταν κάποια στιγμή ένα δικό μας κορίτσι να προχωρήσει τόσο πολύ σε μια τόσο σπουδαία διοργάνωση όπως είναι το Roland Garros. Είπαμε όμως, το όνειρο δεν σταματάει εδω έχουν μείνει άλλα δύο εμπόδια.

Καλή τύχη Μαρία.