Οι συζητήσεις για τον GOAT του κάθε αθλήματος πάντα θα έχουν μεγάλα ποσοστά αυθαιρεσίας και λάθους, ακόμα και όταν η προσέγγιση είναι τηρουμένων των αναλογιών, βασισμένη στις συνθήκες κάθε εποχής, στα δεδομένα του αθλήματος και του εκάστοτε αθλητή.

Σε κάθε περίπτωση είναι και αυτές ενδιαφέρουσες, επειδή μπορούμε να διακρίνουμε τον αντίκτυπο των αθλητών και να διαπιστώσουμε από τι υλικό είναι φτιαγμένα τα βέλη που στέλνουν στην καρδιά των θαυμαστών τους. Έτσι, καταλαβαίνουμε και την ιδιομορφία του κοινού, όπως και τι μπορεί να συγκινήσει τον κόσμο.

Αυτός ο διάλογος ειδικά στο τένις, στο οποίο συνυπήρξαν οι Ρότζερ Φέντερερ, Ράφα Ναδάλ και Νόβακ Τζόκοβιτς, μοιάζει με σπαζοκεφαλιά.

Ο Ισπανός είναι πιθανότατα αυτός που θα συγκεντρώσει τις λιγότερες προτιμήσεις σε αγωνιστικό επίπεδο, επειδή δεν ήρθε στον κόσμο του τένις σαν ένα ρομπότ, όπως είναι ο Νόλε, ούτε ως η προσωποποίηση της τελειότητας σε επίπεδο τεχνικής κατάρτισης που υπήρξε ο Ελβετός.

Ωστόσο, έγινε ο αθλητής που μετέτρεψε αυτή την εξίσωση του GOAT σε δυσεπίλυτο πρόβλημα, καθώς ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος στο Γαλλικό Όπεν. Τι σημαίνει αυτό; Στερούσε επί χρόνια τον εν λόγω τίτλο από τον Τζόκοβιτς και τον Φέντερερ και ως εκ τούτου δεν μπορούμε να πούμε “ο τάδε είναι ο GOAT, επειδή κατέκτησε Χ φορές και τους τέσσερις grand slam τίτλους σε μια χρονιά”. Οι τίτλοι -πέραν του Roland Garros- μοιράζονταν, η εξίσωση ευτυχώς έμεινε άλυτη και έτσι δεν γράφτηκε το τέλος σε μια τόσο ωραία ιστορία.

Ο 38χρονος Ράφα που αποχαιρέτησε παντοτινά τα κορτ ξεχωρίζει και για κάτι άλλο. Δεν έφτασε στην κορυφή αγόγγυστα, αλλά με απανωτούς τραυματισμούς, με αδυναμίες και συνήθειες που έχουν χαρακτηριστεί “ψυχαναγκασμοί”. Έφτασε ως καθημερινός άνθρωπος που πάσχιζε να είναι κορυφαίος αθλητής, μένοντας παράλληλα ένας ωραίος τύπος εκτός κορτ.

Στη διάρκεια της καριέρας του έδειξε μια παροιμιώδη αντοχή στον πόνο. Έσφιγγε τα δόντια και συνέχιζε να παίζει. Είχε εκπαιδεύσει τον εαυτό του να εγκαταλείπει το πρόβλημα, όχι τη μάχη. Κατόρθωσε να επιστρέψει από εξαιρετικά σοβαρούς τραυματισμούς και έφερε επανάσταση στο σπορ με το ανυπέρβλητο top spin forehand του.

Η ταύτιση με τον ευάλωτο Ράφα

Βασανίστηκε στα κορτ και στα ιατρεία και το ευάλωτο προφίλ του ήταν ένας σοβαρός λόγος ταύτισης μαζί του. Και η δύναμη της ταύτισης θα είναι πάντα ισχυρότερη αυτής του θαυμασμού.

Σύμφωνοι, έχει και μια άλλη πλευρά εκτός από την ευάλωτη. Ο Ναδάλ ήταν γόνος εύπορης οικογένειας και δεν θα σταθούν όλοι οι αθλητές και ιδιαίτερα οι τενίστες στην ανέφελη αφετηρία που βρέθηκε κι αυτός. Δεν βασανίστηκε σε οικονομικό επίπεδο, μέχρι να γίνει σούπερ σταρ.

Δεν έμενε σε φθηνά ξενοδοχεία, ακολουθώντας το τουρ, ούτε χρειάστηκε να μαζεύει χρήματα -όπως έκανε ο Στέφανος Τσιτσιπάς-, για να ταξιδεύει. Δεν είναι παιδί του πολέμου, όπως ο Τζόκοβιτς, ούτε αναγκάστηκε να κάνει προπονήσεις σε σημεία που την προηγούμενη ημέρα είχαν βομβαρδιστεί και οι πιθανότητες να ξαναχτυπηθούν ήταν μικρές.

Το περιβάλλον του ήταν ασφαλές, χωρίς στερήσεις και πάντα αθλητικό, αλλά ακόμα και όταν έγινε εντελώς πλούσιος δεν προέβη σε επίδειξη αυτού του πλούτου. Δεν έγινε σνομπ και αδιάφορος. Πήρε κι αυτός μια σκούπα και έσπρωχνε μαζί με τους γείτονές του τα νερά, στις πλημμύρες της γενέτειράς του, της Μαγιόρκα.

“Μπορεί να γνώρισα μεγάλη επιτυχία στο τένις, αλλά σε όλους τους άλλους τομείς είμαι ένας πολύ καθημερινός άνθρωπος από ένα μικρό χωριό. Εδώ, είναι δεδομένο και αυτονόητο ότι θα έχεις ισχυρούς δεσμούς με την οικογένειά σου και τους φίλους σου.

Έχω τους ίδιους φίλους από τότε που ήμουν τριών ετών”, έχει πει ο Ράφα που ήταν το πρώτο παιδί του επιχειρηματία, Σεμπαστιάν Ναδάλ, ο οποίος διευθύνει μια ασφαλιστική εταιρεία, ένα εργοστάσιο κατασκευής τζαμιών και παραθύρων και το παραθαλάσσιο εστιατόριο Sa Punta. Η μητέρα του είναι η Άνα Μαρία Παρέρα. Ήταν πωλήτρια αρωμάτων μέχρι που γέννησε τον Ραφαέλ και τη Μαρία Ιζαμπέλ ή Μαριμπέλ.

Ο Ράφα πήρε το όνομα του πιανίστα παππού του, ο οποίος είχε τιμηθεί με το Μετάλλιο Τιμής και Ευγνωμοσύνης του Council de Mallorca. Ο πρεσβύτερος Ραφαέλ Ναδάλ απέκτησε πέντε παιδιά, μεταξύ των οποίων ήταν ο Μικέλ Άντζελ που έκανε καριέρα ως ποδοσφαιριστής στη Ρεάλ Μαγιόρκα και στην Μπαρτσελόνα και ο τενίστας Τόνι.

Θα γίνει πρόεδρος στη Ρεάλ Μαδρίτης;

Ο κορυφαίος Ισπανός τενίστας όλων των εποχών είναι ο γιος του Σεμπάστιαν και ο “αθλητικός γιος” των θείων του, δεδομένου ότι αυτοί τον μύησαν στον αθλητισμό, όσο ο πατέρας του μικρού Ράφα “έτρεχε” τις επιχειρήσεις του.

Η πρώτη ρακέτα του ήταν δώρο του θείου Τόνι, όταν έγινε τριών ετών. Τον διεκδικούσε αθλητικά και ο θείος Μικέλ Άντζελ. Το αποτέλεσμα; Ασχολήθηκε με το τένις και λάτρεψε το ποδόσφαιρο ως οπαδός, αλλά όχι και της αγαπημένης Μπάρτσα του θείου του.

Ο Ράφα είναι οπαδός της Ρεάλ Μαδρίτης, ενώ το 2010 έγινε γνωστό ότι περιήλθε στην κατοχή του το 10% των μετοχών της Ρεάλ Μαγιόρκα. Προέβη σε αυτήν την κίνηση προκειμένου να βοηθήσει οικονομικά το σύλλογο της γενέτειράς του. Του πρότειναν το ρόλο του αντιπροέδρου, αλλά δεν τον αποδέχθηκε.

Ωστόσο, δεν αποκλείεται μια μέρα να διεκδικήσει τον προεδρικό θώκο της Ρεάλ Μαδρίτης, δεδομένου ότι συγκεντρώνει όλα τα απαραίτητα χαρακτηριστικά που αποζητά η “βασίλισσα”. Τα ισπανικά μέσα ενημέρωσης επιμόνως αναφέρουν το όνομα του Merengue Ναδάλ ως ικανού για τη θέση του προέδρου στη “βασίλισσα”, αλλά όχι απαραίτητα ως υποψηφίου στις επικείμενες εκλογές (Μάιος 2025), δεδομένου ότι ο Φλορεντίνο Πέρεθ έχει δείξει τη διάθεσή του να παραμείνει στο πόστο του.

Ο μοναδικός που έχει το τρόπαιο του Roland Garros στις κανονικές διαστάσεις του

Μέχρι την ηλικία των 12 ετών ο “βασιλιάς” των χωμάτινων επιφανειών έπαιζε και ποδόσφαιρο. Τότε, βρέθηκε μπροστά στο πρώτο μεγάλο δίλημμα της ζωής του. Έπρεπε να διαλέξει ανάμεσα στο τένις και το ποδόσφαιρο. Αυτή ήταν μια απόφαση των γονιών του που διαπίστωσαν ότι παραμελεί τα μαθήματά του. Την ίδια χρονιά είχε στεφθεί πρωταθλητής Ισπανίας και Ευρώπης στο τένις, στο ηλικιακό γκρουπ του και φυσικά το άθλημα που του χάρισε τους πρώτους τίτλους του ήταν αυτό που κέρδισε την προτίμησή του.

Η δουλειά του προπονητή και θείου του, Τόνι ήταν πια ευδιάκριτη. Μάλιστα, ήταν αυτός που προέτρεψε τον αμφιδέξιο Ράφα να δουλέψει περισσότερο με το αριστερό χέρι του προκειμένου να αποκτήσει το σπάνιο πλεονέκτημα που έχουν οι αριστερόχειρες τενίστες. O Ναδάλ γράφει με το δεξί χέρι, το οποίο επίσης προτιμά στο γκολφ, αλλά σάρωσε τα courts του κόσμου -και ειδικά τα χωμάτινα- με το αριστερό.

Οι Ισπανοί έχουν μια εξήγηση για την κυριαρχία του στο χώμα. Tα περισσότερα γήπεδα τένις στην Ισπανία είναι χωμάτινα. Σε αυτά έμαθε το σπορ, όπως και οι υπόλοιποι Ισπανοί. Συνεπώς, δεν είναι τυχαίο που οι Ίβηρες τενίστες διακρίνονται κυρίως σε αυτή την επιφάνεια.

Ο ορμητικός στα κορτ Ραφαέλ Ναδά, έχει κατακτήσει τα 14 από τα 22 grand slam του στο γαλλικό όπεν. Είναι δε ο μοναδικός τενίστας που έχει στην κατοχή του τη ρέπλικα της Coupe des Mousquetaires στο φυσικό μέγεθός της (14 κιλά, 40 εκ. ύψος – 19 εκ. πλάτος).

Οι νικητές της διοργάνωσης ναι μεν σηκώνουν στην απονομή το αυθεντικό τρόπαιο, αλλά παραλαμβάνουν αντίγραφό του σε μικρότερο μέγεθος από το πραγματικό. Μόλις μία εξαίρεση έχει γίνει. Το 2017, ο πολυνίκη του τουρνουά και αγαπημένος αθλητής των Παριζιάνων, Ναδάλ έφτασε τους 10 τίτλους στο Roland Garros και οι διοργανωτές τού παρέδωσαν ένα πιστό αντίγραφο για να τον τιμήσουν.

Στη βάση του τροπαίου αναγράφεται η λέξη “Decima”, που σημαίνει “το δέκατο” στα ισπανικά. Κατέκτησε το τουρνουά και το 2018 στην 50η επέτειο του παριζιάνικου όπεν. Επίσης, παρέλαβε μεγαλύτερη ρέπλικα από αυτή που δίνεται ως συνήθως, αλλά και αυτή ήταν μικρότερη του πραγματικού τροπαίου.

Oι grand slam τίτλοι του Ραφαέλ Ναδάλ

• Australian Open 2009, 2022
• Roland Garros 2005, 2006, 2007, 2008, 2010, 2011, 2012, 2013, 2014, 2017, 2018, 2019, 2020, 2022
• Wimbledon 2008, 2010
• US Open 2010, 2013, 2017, 2019

"Μιλάει σαν τον Αριστοτέλη και συμπεριφέρεται σαν τον Κομφούκιο"

Το Roland Garros έχει γίνει σχεδόν ταυτόσημο με το όνομά του, αλλά ο ιστορικότερος τελικός του ήταν στο Wimbledon. Το 2008 κατέκτησε για πρώτη φορά το τρόπαιο στο λονδρέζικο τουρνουά που κυριαρχούσε ο παντοτινός αντίπαλός του, Ρότζερ Φέντερερ.

Εκείνος ο τελικός θεωρείται ο καλύτερος αγώνας τένις που έχει παιχτεί ποτέ, ορόσημο στην καριέρα και των δύο, αλλά και στην ιστορία του τουρνουά. Παίχτηκε εντυπωσιακό τένις. Υπήρξαν πολλές καθυστερήσεις λόγω της βροχής και ένα δραματικό φινάλε το σούρουπο στο κεντρικό κορτ των εγκαταστάσεων.

Ο Ναδάλ φαινόταν έτοιμος για το πρώτο του τρόπαιο, αλλά ο Φέντερερ δεν ήταν διατεθειμένος να θάψει κάθε ελπίδα για νίκη κάτω από το γρασίδι. “Επέστρεψε” δυναμικά και μέσα στις πιθανότητες ήταν να διαλύσει την ψυχολογία του Ράφα. Ο θείος Τόνι ήταν ο πρώτος που έκανε μορφασμούς άγχους. “Χαλάρωσε”, τού είπε ο Ράφα και συνέχισε: “Δεν πρόκειται να χάσω αυτόν τον αγώνα. Ίσως ο Φέντερερ να κερδίσει, αλλά εγώ δεν πρόκειται να χάσω”.

Αυτή η πρόταση μάλλον αντικατοπτρίζει καλύτερα από κάθε άλλη την αγωνιστική φιλοσοφία του Ναδάλ που δεν έδινε μηδενικό άθροισμα στον ηττημένο ενός μεγάλου αγώνα. Σχολιάστηκε δε και από το CNN που έγραψε ότι ο Ισπανός “Μιλάει σαν τον Αριστοτέλη και συμπεριφέρεται σαν τον Κομφούκιο”. Για τον Ράφα οι αντίπαλοί του ήταν δισυπόστατοι την ώρα του αγώνα. Ήταν αυτοί που έπρεπε ναι μεν να νικήσει, αλλά και που θα τον έκαναν καλύτερο, θα τον βελτίωναν αγωνιστικά.

Το αμερικανικό δίκτυο χωρίς να προσπεράσει την τεχνική πληρότητα του Ισπανού και την αθλητική του οντότητα στάθηκε ιδιαίτερα στη φιλοσοφία που τον διέπει. Τον χαρακτήρισε στωικό αθλητή και επεσήμανε ότι υιοθέτησε αυτή τη στάση τόσο στα αγωνιστικά σκαμπανεβάσματά του, όσο και στη διαχείριση της φήμης που απέκτησε. Έγραψε ύμνους για την αυτοκυριαρχία του Ράφα που μπορούσε να απολαύσει έναν αγώνα ακόμα και όταν πονούσε, είτε κέρδιζε είτε έχανε, πάντα χωρίς εξάρσεις.

Το CNN γράφει επίσης ότι "ο Κομφούκιος θα του έδινε ένα high 5" αν άκουγε την απάντηση που έδωσε ο Ισπανός τενίστας, όταν τον ρώτησαν αν είναι μια σειρά ψυχαναγκασμών το τελετουργικό του πριν από κάθε αγώνα, αλλά και όσα έκανε κατά τη διάρκειά του.

Ας δούμε πρώτα τι συνήθιζε να κάνει στους αγώνες:

• Ένα παγωμένο ντους 45 λεπτά ακριβώς πριν από το παιχνίδι.
• Οι κάλτσες του ήταν στο ίδιο ύψος.
• Είχε μία ρακέτα στο γήπεδο και πέντε στην τσάντα του.
• Έβγαζε το τζάκετ της φόρμας του αναπηδώντας στραμμένος προς την κερκίδα.
• Τοποθετούσε τα μπουκάλια του στην ίδια θέση.
• Έτρεχε δίπλα στην baseline κατά τη διάρκεια της προθέρμανσης.
• Έστρώνε τα μαλλιά του πίσω από το αυτί του και έφτιαχνε τη φανέλα του, το σορτς του ή το εσώρουχό του πριν από τα πρώτα σερβίς.
• Τις πλάγιες γραμμές τις διέσχιζε μόνο με το δεξί πόδι και ποτέ δεν τις πατούσε.
• Έπειτα από κάθε πόντο σκουπιζόταν.
• Κατά τη διάρκεια των αλλαγών περίμενε τον αντίπαλό του να περάσει πρώτος το φιλέ.
• Είχε πάντα ένα παγωμένο νερό μαζί και ένα σε φυσική θερμοκρασία. Πρώτα έπινε το ενεργειακό ποτό του και ύστερα το νερό.

Στον προημιτελικό του Αυστραλιανού Όπεν του 2022 (νίκησε τον Ντένις Σαποβάλοφ) 146 φορές έφτιαξε τα μαλλιά του, τράβηξε τη φανέλα του και σκουπίστηκε με πετσέτα. Κέρδισε 100 από αυτούς τους πόντους και όπως αποκάλυψε αργότερα έχασε τέσσερα κιλά κατά τη διάρκεια του αγώνα.

Στο US Open του 2019 ένα ball boy δοκίμασε να του αφήσει ένα μπουκάλι νερό δίπλα του, ενώ είχε ήδη τοποθετημένα τα δύο δικά του. Του ζήτησε αυστηρά να το πάρει πίσω.

Η επίμαχη απάντηση που θα συγκινούσε και τον Κομφούκιο είναι η εξής: “Βάζω τα δύο μπουκάλια κάτω στα πόδια μου, μπροστά από την καρέκλα μου στα αριστερά μου, το ένα τακτοποιημένο πίσω από το άλλο, στραμμένα διαγώνια στο γήπεδο. Αν ήταν γούρια θα είχα πάψει να κάνω αυτές τις κινήσεις, έπειτα από τις ήττες μου.

Όταν λειτουργώ έτσι σημαίνει ότι είμαι συγκεντρωμένος στον αγώνα. Φτιάχνω το χώρο γύρω μου με τη σειρά που θέλω να είναι τα πράγματα”. Ο Κομφούκιος είχε συσχετίσει τις τελετουργίες και τις συνήθειες με την ανάπτυξη μιας καλής ζωής.

Δεν σκότωνε τον αθλητή μέσα του

Η αθλητική ζωή του Ναδάλ εκ του αποτελέσματος έχει μόνο θετικό πρόσημο και ίσως αυτό το θετικό πρόσημο να μετατράπηκε σε βουλοκέρι στα αυτιά του, όσο το σώμα του αγκομαχούσε. Ο διάλογος ενός αθλητή με το σώμα του είναι πάντα διδαχτικός και έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον.

Η έκφραση “άκουσα το σώμα μου” είναι αρκετά συνηθισμένη από τους πρωταθλητές που καταπονούν το κορμί τους, το μυαλό και την ψυχή τους στο έπακρο. Σε αυτό τον διάλογο αναφέρθηκε πολλές φορές ο Ράφα. Ήξερε ότι το σκαρί του δεν τραβάει, όμως δεν είχε πεθάνει ο αθλητής μέσα του, αγαπούσε τη συνήθειά του.

Ήδη είχε αρκετά χρήματα για να πει κανείς ότι παρέμενε στα κορτ για τους χορηγούς του. Αλλά ακόμα και αν αυτή είναι μια αληθινή παράμετρος, πρέπει να θεωρούμε βέβαιο ότι ο Ράφα δεν τόλμησε να σκοτώσει τον αθλητή μέσα του, όταν το σώμα του δεν μπορούσε να υποστηρίξει τα αγωνιστικά “θέλω” του.

Τον άφησε να "σβήσει" φυσικά, τώρα, στον τελευταίο του χορό, δίχως εγωισμούς. Χωρίς να τον ενδιαφέρει αν τσαλακώνει το ατσάλινο αθλητικό προφίλ που έχτιζε επί σχεδόν 25 χρόνια. Άλλωστε, οι εγωισμοί είναι γι' αυτούς που πασχίζουν να αποδείξουν κάτι. Οι υπόλοιποι ζουν γαλήνια ζωή.

Ίσως και να ήθελε να αποχωρήσει από το άθλημα ως πατέρας με μια φωτογραφία αγκαλιά με τον δίχρονο γιο του σε ένα κάδρο.

Για τον αθλητή που είπε ότι τώρα με ενδιαφέρει να δημιουργήσω μια μεγάλη οικογένεια αυτή η φωτογραφία θα είναι σημαντική, θα έχει εκπαιδευτική επιρροή στα παιδιά του.