Ο Παγδατής γράφει για τον Μάρκο
Το SPORT 24 παρουσιάζει για πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό αποσπάσματα από την αυτοβιογραφία του Μάρκου Παγδατή
Το βιβλίο εκδόθηκε στην Κύπρο στο τέλος της περασμένης χρονιά, η δουλειά έγινε από γαλλικά χέρια. Οι δύο πατρίδες του νεαρού τενίστα ενώθηκαν για να "φωτίσουν" τη ζωή ενός επαγγελματία τενίστα.
Ο Μάρκος ξεκίνησε να παίζει τένις στα έξι του χρόνια στο "Famagusta Tennis Club", ακολουθώντας τους δύο μεγαλύτερους αδερφούς του, τον Μαρίνο και τον Πέτρο.
Ο Μαρίνος είχε ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα και έμεινε καθηλωμένος στο νοσοκομειακό κρεβάτι για έναν ολόκληρο χρόνο. Κάπου εκεί αρχίζει η αποκλειστική σχέση του Μάρκου με το τένις.
" Πριν από το ατύχημα του Μαρίνου, ο πατέρας μου είχε ήδη αντιληφθεί την έφεση μου στο τένις και προπονούμουν με έναν Βούλγαρο προπονητή. Αλλά σαν να έγινε επίτηδες, αναγκάστηκε να φύγει από την Κύπρο εκείνη την περίοδο και ο πατέρας μου δεν μπόρεσε να βρει κάποιον άλλο, για να τον αντικαταστήσει. Από τη μια στιγμή στην άλλη βρέθηκα να είμαι μόνος μου. Δεν άντεχα να βλέπω τη μητέρα μου να υποφέρει. Για αυτό τον λόγο έμενα όσο περισσότερο μπορούσα έξω, γυρνώντας στους δρόμους με τους φίλους μου. Πιστεύω ότι εκείνη την εποχή, τα πράγματα θα μπορούσαν να είχαν εξελιχθεί άσχημα για μένα. Άρχισα να κάνω βλακείες, να παίρνω λίγα λεφτά από τα πορτοφόλια των γονιών μου. Όταν ο πατέρας μου το κατάλαβε, ένιωσα πολύ άσχημα".
Η οικονομική δυσπραγία της οικογένειας του έφερε τον Παγδατή στο κατώφλι της μεγάλης απόφασης: " Πήγα να δω τη μητέρα μου και της είπα "Μην κλαις μαμά, θα το κάνω εγώ. Θα παίζω τένις και θα τους κερδίζω όλους". Ήταν τα λόγια ενός παιδιού, αλλά ήθελα να πάψει να υποφέρει και να γίνουν όλα όπως πρώτα, να είμαστε όλοι μαζί ευτυχισμένοι... Ήθελα να της πω ότι την αγαπούσα και συγχρόνως ότι ήμουν δυστυχισμένος".
Τα χρόνια της Γαλλίας
Στα 13 του χρόνια ο Παγδατής ταξίδευε και αγωνιζόταν με την ομάδα Davis Cup της Κύπρου. Το ένα πράγμα έφερε το άλλο και " όταν έπαιζα στο Παρίσι γνώρισα έναν ατζέντη από την ακαδημία Μουράτογλου... Ο πατέρας μου ήταν σίγουρος ότι αν ήθελα να γίνω σπουδαίος τενίστας, δεν μπορούσα να παραμείνω στην Κύπρο. Έψαχνε να με στείλει σε μία ακαδημία, όπως αυτή του Νικ Μπολετιέρι στις ΗΠΑ. Αλλά από τη στιγμή που συνάντησε τον Πατρίκ Μουράτογλου στο Παρίσι, του ενέπνευσε αμέσως εμπιστοσύνη, ήξερε ότι εκεί έπρεπε να πάω. Δεν καταλάβαινα πολλά πράγματα από όσα συνέβησαν και κυρίως δεν υπολόγιζα ποιές θα ήταν οι συνέπειες για μένα".
Oι πρώτες μήνες στην ακαδημία ήταν δύσκολοι, μάλιστα η πρώτη απογευματινή προπόνηση " ήταν φρίκη. Δεν μπορούσα να κουνηθώμ, ούτε να αγγίξω σωστά τη μπάλα. Είχα την εντύπωση ότι είχα διαλυθεί, δεν ήξερα πλέον να κάνω τίποτα. Ο (σ.σ. προπονητής μου) Ζαν Πολ Νταμί θύμωσε, ήταν σκέτη καταστροφή... Στην Ακαδημία βρήκα ένα τηλέφωνο και πήρα τον (σ.σ. ομοσπονδιακό προπονητή) Γιάννο (σ.σ. Χατζηγεωργίου) τηλέφωνο στην Κύπρο. Μου είπε "προσπάθησε να αντέξεις το σοκ και δεν πειράζει, αν δεν υπογράψεις το συμβόλαιο. Αν δεν πάει καλά, θα κανονίσουμε να επιστρέψεις".
Ενδεχομένως ο Παγδατής να μην είχε φτάσει στο σημείο να συγκαταλέγεται στους κορυφαίους παίκτες στον κόσμο, αν δεν είχε παρουσιαστεί η οικογένεια Μπενχάιμ. Η ακαδημία έστειλε τον Μάρκο στο σπίτι τους, ο 14χρονος Μάρκος βρήκε έναν φίλο στο πρόσωπο του γιου της οικογένειας Ζαν Φιλίπ και " η πρώτη γαλλική λέξη που μου έμαθε εκείνο το πρώτο βράδυ στο δωμάτιο, ήταν το ρήμα peter (σ.σ. βγάζω αέρια). Δεν ήταν πολύ κομψή λέξη, αλλά πολύ αποτελεσματική, την κατάλαβα και την έμαθα αμέσως".
Το ζεύγος Μπενχάιμ, ο Λοράν και η Ναταλί τον αντιμετώπισαν ως γιο τους και κατά ένα μεγάλο ποσοστό διαμόρφωσαν την προσωπικότητα του Παγδατή: " Γνώριζαν πόσο υπέφερα μέσα μου, αλλά επέμεναν να με κάνουν να βλέπω το μέλλον. Μάθαινα γαλλικά με τη μουσική των Zebda και τα κόμικς του Reiser. Το κάθε πράγμα που διάβαζα, ακόμη και το περιεχόμενο μίας κονσέρβας, ήταν ευκαιρία για τη Ναταλί για να μου μάθει νέες λέξεις".
Επάγγελμα τενίστας
" Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι είμαι λίγο ερασιτέχνης, αλλά δεν εγκαταλείπω ποτέ τους στόχους μου. Επιστρέφω πάντοτε στο νοητό μονοπάτι μου. Έχω ανάγκη να ξεσκάω τακτικά, δεν είμαι καθόλου σαν ρομπότ. Είμαι ένας νέος άντρας, αγαπώ τη ζωη, έχω περιέργεια να γνωρίσω τον κόσμο τους ανθρώπους. Αλλά πάντοτε στο πίσω μέρος του μυαλού μου, κρατώ την πορεία μου και αποφασίζω, πότε πρέπει να επιδιώξω πάλι τον στόχο", εξηγεί ο Παγδατής και αφιερώνει αρκετές σελίδες στους παίκτες που θαυμάζει, τον Αυστραλό Πατ Ράφτερ και τον Άντρε Άγκασι, ο οποίος τον είχε πλησιάσει και του έκανε κοπλιμέντα για την πορεία του μέχρι τον τελικό του Αυστραλιανού Όπεν.
Eπιβεβαιώνει αυτό που λένε οι ειδικοί για αυτόν, ότι δεν θα καταφέρει εύκολα να κερδίζει βδομάδα παρά εβδομάδα, γιατί " είμαι γεννημένος για τους αγώνες που διακυβεύονται πολλά, τους αγώνες Grand Slam. Λατρεύω το παιχνίδι και την ένταση που περιλαμβάνει. Σέβομαι τους αντιπάλους μου και θέλω να με σέβονται κι αυτοί. Εάν δεν συμβαίνει αυτό, γίνομαι ακόμη πιο μαχητικός, αλλά ποτέ δεν έχω την ανάγκη να επιστρατεύσω το μίσος. Εάν είμαι πολύ εκδηλωτικός, είναι γιατί καλώ εμένα να επαναστατήσω, να κάνω την υπέρβαση και ψάχνω σε εμένα τη δύναμη".
Tα σημαντικότερα σημεία στην καριέρα του Παγδατή είναι η κατάκτηση του Orange Bowl το 2003 απέναντι στον Γκαέλ Μονφίς, η αναρρίχηση του στην πρώτη θέση στον κόσμο στα τζούνιορς, ο τραυματισμός του το 2004, οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας και η ήττα του στον δεύτερο γύρο από τον Νίκολας Κίφερ και βέβαια το Αυστραλιανό Όπεν του 2006.
Ώρα Μελβούρνης
Εκεί όλοι οι Έλληνες γνώρισαν και διάβαζαν καθημερινά τα κατορθώματα του μικρού Κύπριου. Όλα είναι λίγο πολύ γνωστά. Μέχρι που ήρθε ο τελικός: " Από την πρώτη ανταλλαγή δεν άφησα τίποτα, δεν άφηνα καμία ανάπαυλα στον Ρότζερ Φέντερερ. Ήμουν εκεί και το απολάμβανα τρελά. Είμαι φτιαγμένος για αυτό το είδος τουρνουά, αυτού του είδους την ατμόσφαιρα. Κέρδισα το πρώτο σετ 7-5. Έπειτα βρέθηκα σύντομα σε μία μπάλα για break για να προηγηθώ με 3-1 και δικό μου σερβίς στη συνέχεια. Εκεί έχασα αυτόν τον τελικό! Με διαπέρασε μία απλή σκέψη: "Είμαι 20 χρονών και ετοιμάζομαι να κερδίσω τον πρώτο της παγκόσμιας κατάταξης στον πρώτο μου τελικό σε τουρνουά Grand Slam. Αμέσως τα χέρια μου δεν ήταν πλέον το ίδιο δυνατά, κινούμουν λίγο πιο αργά, έβλεπα το παιχνίδι ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου πιο αργά. Αυτές οι μικρές λεπτομέρειες που σήμαιναν ότι πέρασα από μία κατάσταση στην άλλη, χωρίς κανείς να μπορεί να το δει. Όντας μεγάλος πρωταθλητής ο Ρότζερ, το διαισθάνθηκε το ίδιο δευτερόλεπτο που συνέβη και όρμηξε στο ρήγμα".
Ο Παγδατής παραδέχεται ότι είναι λαίμαργος, μαγειρεύει και θαυμάζει την Πενέλοπε Κρουζ. Τα βιβλία δεν του αρέσουν και προτιμάει να διαβάζει κόμικς, ενώ αγαπημένη του ταινία είναι ο "Αρμαγεδδών". Εξομολογείται ότι αν ήταν ιστορικό γεγονός, " θα ήμουν η αποχώρηση τωνΤούρκων από τη χώρα μου" και συμπληρώνει ότι η Κύπρος είναι το ομορφότερο νησί στον κόσμο.
" Η μόνη σκιά σε αυτή την εικόνα, είναι ότι η χώρα μου έχει ένα σύνορο, που τη σημαδεύει σαν ουλή. Ανατριχιάζω με αυτό κάθε φορά που φτάνω στη Λευκωσία. Πως είναι δυνατόν στις μέρες μας, ακόμη να είναι αποδεκτή μία τέτοια βλακεία. Τις στιγμές που γράφονται αυτές οι σελίδες στην άλλη πλευρά της θάλασσας οι βόμβες σκοτώνουν παιδιά σε έναν πόλεμο, που δεν θα αφήσει παρά ηττημένους. Ελπίζω μία ημέρα, όλες οι πληγές να επουλωθούν στον ήλιο, αφήνοντας μόνο κάποια σημάδια στη μνήμη, για να μην ξεχάσουμε πόσο παράλογοι είναι αυτοί οι πόλεμοι".
Τρέλα για το ποδόσφαιρο
" Το ποδόσφαιρο θα πρέπει να ήταν στο μπιμπερό μου μέσα! Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, πάντοτε μου άρεσε να παίζω ποδόσφαιρο. Ακόμη και σήμερα δεν περνάει μία εβδομάδα, χωρίς να κανονίσω να παίξω λίγο, στο δωμάτιο, έξω, τρεις εναντίον τριών ή επτά εναντίον επτά", αναφέρει ο Παγδατής που υποστηρίζει τον Απόλλωνα Λεμεσού.
Καταλήγει μιλώντας για το όνειρο του: " Μερικές φορές σκέφτομαι ότι όταν σταματήσω το τένις, θα είμαι αρκετά νέος και σε φόρμα για να μπορώ να παίξω ποδόσφαιρο σε μία επαγγελματική ομάδα στην Κύπρο. Είναι ένα όνειρο λίγο τρελό. Μπορεί απλά να αρκεστώ να παίζω σε μία μικρή ομάδα της γειτονιάς και που και που, να πηγαίνουμε να αντιμετωπίσουμε τη δίπλα γειτονιά με τα παιδιά μου, τα ξαδέρφια μου, τα αδέρφια μου, την οικογένεια μου".
Ο Μάρκος ξεκίνησε να παίζει τένις στα έξι του χρόνια στο "Famagusta Tennis Club", ακολουθώντας τους δύο μεγαλύτερους αδερφούς του, τον Μαρίνο και τον Πέτρο.
Ο Μαρίνος είχε ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα και έμεινε καθηλωμένος στο νοσοκομειακό κρεβάτι για έναν ολόκληρο χρόνο. Κάπου εκεί αρχίζει η αποκλειστική σχέση του Μάρκου με το τένις.
" Πριν από το ατύχημα του Μαρίνου, ο πατέρας μου είχε ήδη αντιληφθεί την έφεση μου στο τένις και προπονούμουν με έναν Βούλγαρο προπονητή. Αλλά σαν να έγινε επίτηδες, αναγκάστηκε να φύγει από την Κύπρο εκείνη την περίοδο και ο πατέρας μου δεν μπόρεσε να βρει κάποιον άλλο, για να τον αντικαταστήσει. Από τη μια στιγμή στην άλλη βρέθηκα να είμαι μόνος μου. Δεν άντεχα να βλέπω τη μητέρα μου να υποφέρει. Για αυτό τον λόγο έμενα όσο περισσότερο μπορούσα έξω, γυρνώντας στους δρόμους με τους φίλους μου. Πιστεύω ότι εκείνη την εποχή, τα πράγματα θα μπορούσαν να είχαν εξελιχθεί άσχημα για μένα. Άρχισα να κάνω βλακείες, να παίρνω λίγα λεφτά από τα πορτοφόλια των γονιών μου. Όταν ο πατέρας μου το κατάλαβε, ένιωσα πολύ άσχημα".
Η οικονομική δυσπραγία της οικογένειας του έφερε τον Παγδατή στο κατώφλι της μεγάλης απόφασης: " Πήγα να δω τη μητέρα μου και της είπα "Μην κλαις μαμά, θα το κάνω εγώ. Θα παίζω τένις και θα τους κερδίζω όλους". Ήταν τα λόγια ενός παιδιού, αλλά ήθελα να πάψει να υποφέρει και να γίνουν όλα όπως πρώτα, να είμαστε όλοι μαζί ευτυχισμένοι... Ήθελα να της πω ότι την αγαπούσα και συγχρόνως ότι ήμουν δυστυχισμένος".
Τα χρόνια της Γαλλίας
Στα 13 του χρόνια ο Παγδατής ταξίδευε και αγωνιζόταν με την ομάδα Davis Cup της Κύπρου. Το ένα πράγμα έφερε το άλλο και " όταν έπαιζα στο Παρίσι γνώρισα έναν ατζέντη από την ακαδημία Μουράτογλου... Ο πατέρας μου ήταν σίγουρος ότι αν ήθελα να γίνω σπουδαίος τενίστας, δεν μπορούσα να παραμείνω στην Κύπρο. Έψαχνε να με στείλει σε μία ακαδημία, όπως αυτή του Νικ Μπολετιέρι στις ΗΠΑ. Αλλά από τη στιγμή που συνάντησε τον Πατρίκ Μουράτογλου στο Παρίσι, του ενέπνευσε αμέσως εμπιστοσύνη, ήξερε ότι εκεί έπρεπε να πάω. Δεν καταλάβαινα πολλά πράγματα από όσα συνέβησαν και κυρίως δεν υπολόγιζα ποιές θα ήταν οι συνέπειες για μένα".
Oι πρώτες μήνες στην ακαδημία ήταν δύσκολοι, μάλιστα η πρώτη απογευματινή προπόνηση " ήταν φρίκη. Δεν μπορούσα να κουνηθώμ, ούτε να αγγίξω σωστά τη μπάλα. Είχα την εντύπωση ότι είχα διαλυθεί, δεν ήξερα πλέον να κάνω τίποτα. Ο (σ.σ. προπονητής μου) Ζαν Πολ Νταμί θύμωσε, ήταν σκέτη καταστροφή... Στην Ακαδημία βρήκα ένα τηλέφωνο και πήρα τον (σ.σ. ομοσπονδιακό προπονητή) Γιάννο (σ.σ. Χατζηγεωργίου) τηλέφωνο στην Κύπρο. Μου είπε "προσπάθησε να αντέξεις το σοκ και δεν πειράζει, αν δεν υπογράψεις το συμβόλαιο. Αν δεν πάει καλά, θα κανονίσουμε να επιστρέψεις".
Ενδεχομένως ο Παγδατής να μην είχε φτάσει στο σημείο να συγκαταλέγεται στους κορυφαίους παίκτες στον κόσμο, αν δεν είχε παρουσιαστεί η οικογένεια Μπενχάιμ. Η ακαδημία έστειλε τον Μάρκο στο σπίτι τους, ο 14χρονος Μάρκος βρήκε έναν φίλο στο πρόσωπο του γιου της οικογένειας Ζαν Φιλίπ και " η πρώτη γαλλική λέξη που μου έμαθε εκείνο το πρώτο βράδυ στο δωμάτιο, ήταν το ρήμα peter (σ.σ. βγάζω αέρια). Δεν ήταν πολύ κομψή λέξη, αλλά πολύ αποτελεσματική, την κατάλαβα και την έμαθα αμέσως".
Το ζεύγος Μπενχάιμ, ο Λοράν και η Ναταλί τον αντιμετώπισαν ως γιο τους και κατά ένα μεγάλο ποσοστό διαμόρφωσαν την προσωπικότητα του Παγδατή: " Γνώριζαν πόσο υπέφερα μέσα μου, αλλά επέμεναν να με κάνουν να βλέπω το μέλλον. Μάθαινα γαλλικά με τη μουσική των Zebda και τα κόμικς του Reiser. Το κάθε πράγμα που διάβαζα, ακόμη και το περιεχόμενο μίας κονσέρβας, ήταν ευκαιρία για τη Ναταλί για να μου μάθει νέες λέξεις".
Επάγγελμα τενίστας
" Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι είμαι λίγο ερασιτέχνης, αλλά δεν εγκαταλείπω ποτέ τους στόχους μου. Επιστρέφω πάντοτε στο νοητό μονοπάτι μου. Έχω ανάγκη να ξεσκάω τακτικά, δεν είμαι καθόλου σαν ρομπότ. Είμαι ένας νέος άντρας, αγαπώ τη ζωη, έχω περιέργεια να γνωρίσω τον κόσμο τους ανθρώπους. Αλλά πάντοτε στο πίσω μέρος του μυαλού μου, κρατώ την πορεία μου και αποφασίζω, πότε πρέπει να επιδιώξω πάλι τον στόχο", εξηγεί ο Παγδατής και αφιερώνει αρκετές σελίδες στους παίκτες που θαυμάζει, τον Αυστραλό Πατ Ράφτερ και τον Άντρε Άγκασι, ο οποίος τον είχε πλησιάσει και του έκανε κοπλιμέντα για την πορεία του μέχρι τον τελικό του Αυστραλιανού Όπεν.
Eπιβεβαιώνει αυτό που λένε οι ειδικοί για αυτόν, ότι δεν θα καταφέρει εύκολα να κερδίζει βδομάδα παρά εβδομάδα, γιατί " είμαι γεννημένος για τους αγώνες που διακυβεύονται πολλά, τους αγώνες Grand Slam. Λατρεύω το παιχνίδι και την ένταση που περιλαμβάνει. Σέβομαι τους αντιπάλους μου και θέλω να με σέβονται κι αυτοί. Εάν δεν συμβαίνει αυτό, γίνομαι ακόμη πιο μαχητικός, αλλά ποτέ δεν έχω την ανάγκη να επιστρατεύσω το μίσος. Εάν είμαι πολύ εκδηλωτικός, είναι γιατί καλώ εμένα να επαναστατήσω, να κάνω την υπέρβαση και ψάχνω σε εμένα τη δύναμη".
Tα σημαντικότερα σημεία στην καριέρα του Παγδατή είναι η κατάκτηση του Orange Bowl το 2003 απέναντι στον Γκαέλ Μονφίς, η αναρρίχηση του στην πρώτη θέση στον κόσμο στα τζούνιορς, ο τραυματισμός του το 2004, οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας και η ήττα του στον δεύτερο γύρο από τον Νίκολας Κίφερ και βέβαια το Αυστραλιανό Όπεν του 2006.
Ώρα Μελβούρνης
Εκεί όλοι οι Έλληνες γνώρισαν και διάβαζαν καθημερινά τα κατορθώματα του μικρού Κύπριου. Όλα είναι λίγο πολύ γνωστά. Μέχρι που ήρθε ο τελικός: " Από την πρώτη ανταλλαγή δεν άφησα τίποτα, δεν άφηνα καμία ανάπαυλα στον Ρότζερ Φέντερερ. Ήμουν εκεί και το απολάμβανα τρελά. Είμαι φτιαγμένος για αυτό το είδος τουρνουά, αυτού του είδους την ατμόσφαιρα. Κέρδισα το πρώτο σετ 7-5. Έπειτα βρέθηκα σύντομα σε μία μπάλα για break για να προηγηθώ με 3-1 και δικό μου σερβίς στη συνέχεια. Εκεί έχασα αυτόν τον τελικό! Με διαπέρασε μία απλή σκέψη: "Είμαι 20 χρονών και ετοιμάζομαι να κερδίσω τον πρώτο της παγκόσμιας κατάταξης στον πρώτο μου τελικό σε τουρνουά Grand Slam. Αμέσως τα χέρια μου δεν ήταν πλέον το ίδιο δυνατά, κινούμουν λίγο πιο αργά, έβλεπα το παιχνίδι ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου πιο αργά. Αυτές οι μικρές λεπτομέρειες που σήμαιναν ότι πέρασα από μία κατάσταση στην άλλη, χωρίς κανείς να μπορεί να το δει. Όντας μεγάλος πρωταθλητής ο Ρότζερ, το διαισθάνθηκε το ίδιο δευτερόλεπτο που συνέβη και όρμηξε στο ρήγμα".
Ο Παγδατής παραδέχεται ότι είναι λαίμαργος, μαγειρεύει και θαυμάζει την Πενέλοπε Κρουζ. Τα βιβλία δεν του αρέσουν και προτιμάει να διαβάζει κόμικς, ενώ αγαπημένη του ταινία είναι ο "Αρμαγεδδών". Εξομολογείται ότι αν ήταν ιστορικό γεγονός, " θα ήμουν η αποχώρηση τωνΤούρκων από τη χώρα μου" και συμπληρώνει ότι η Κύπρος είναι το ομορφότερο νησί στον κόσμο.
" Η μόνη σκιά σε αυτή την εικόνα, είναι ότι η χώρα μου έχει ένα σύνορο, που τη σημαδεύει σαν ουλή. Ανατριχιάζω με αυτό κάθε φορά που φτάνω στη Λευκωσία. Πως είναι δυνατόν στις μέρες μας, ακόμη να είναι αποδεκτή μία τέτοια βλακεία. Τις στιγμές που γράφονται αυτές οι σελίδες στην άλλη πλευρά της θάλασσας οι βόμβες σκοτώνουν παιδιά σε έναν πόλεμο, που δεν θα αφήσει παρά ηττημένους. Ελπίζω μία ημέρα, όλες οι πληγές να επουλωθούν στον ήλιο, αφήνοντας μόνο κάποια σημάδια στη μνήμη, για να μην ξεχάσουμε πόσο παράλογοι είναι αυτοί οι πόλεμοι".
Τρέλα για το ποδόσφαιρο
" Το ποδόσφαιρο θα πρέπει να ήταν στο μπιμπερό μου μέσα! Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, πάντοτε μου άρεσε να παίζω ποδόσφαιρο. Ακόμη και σήμερα δεν περνάει μία εβδομάδα, χωρίς να κανονίσω να παίξω λίγο, στο δωμάτιο, έξω, τρεις εναντίον τριών ή επτά εναντίον επτά", αναφέρει ο Παγδατής που υποστηρίζει τον Απόλλωνα Λεμεσού.
Καταλήγει μιλώντας για το όνειρο του: " Μερικές φορές σκέφτομαι ότι όταν σταματήσω το τένις, θα είμαι αρκετά νέος και σε φόρμα για να μπορώ να παίξω ποδόσφαιρο σε μία επαγγελματική ομάδα στην Κύπρο. Είναι ένα όνειρο λίγο τρελό. Μπορεί απλά να αρκεστώ να παίζω σε μία μικρή ομάδα της γειτονιάς και που και που, να πηγαίνουμε να αντιμετωπίσουμε τη δίπλα γειτονιά με τα παιδιά μου, τα ξαδέρφια μου, τα αδέρφια μου, την οικογένεια μου".
