Η Μαρία Σάκκαρη (No18) δεν είχε ανάγκη το αρχοντικό 2-0 επί της έμπειρης Τσέχας Πέτρα Κβίτοβα και τη μεγαλοπρεπή πρόκριση στον τέταρτο γύρο του US Open για να πείσει ότι όντως μπορεί να φτάσει μακριά σ' ένα Grand Slam. Η σχεδόν αψεγάδιαστη πορεία της ως τα ημιτελικά του Roland Garros 2021, η κορυφαία προσωπική επιτυχία της μέχρι σήμερα, είναι ομολογουμένως νωπή ακόμη για να έχει φθαρεί ήδη - πόσο μάλλον να έχει ξεχαστεί. Ούτε, φυσικά, η (όποια) έκβαση της νέας μάχης που έχει να δώσει η Ελληνίδα τενίστρια στη Νέα Υόρκη απέναντι στην Μπιάνκα Αντρεέσκου, με έπαθλο το εισιτήριο για τα προημιτελικά του τουρνουά, πρόκειται να ενισχύσει ή πολύ περισσότερο να ακυρώσει τα πεπραγμένα της.

Ο θρίαμβος επί της Σερένα

Ομολογουμένως άλλη μία επικράτηση και κατόπιν η διεκδίκηση της θέσης που οδηγεί στην τελική τετράδα θα 'ναι κατόρθωμα ανεκτίμητης αξίας για την 26χρονη. Έχει, άλλωστε, ν' αντιμετωπίσει το Νο6 του ταμπλό (Νο7 του κόσμου) και την προ διετίας κάτοχο του τίτλου (2019). Τότε η Καναδή, με τη ρουμάνικη καταγωγή (όπως προδίδει ξεκάθαρα το επώνυμό της), είχε μόλις κλείσει τα 19 της, ούσα η πρώτη (και μοναδική ακόμη) αθλήτρια από τη χώρα που κατακτούσε major τίτλο, η νεότερη ηλικιακά που το κατάφερνε μετά τη Ρωσίδα Σβετλάνα Κουζνέτσοβα το 2004 και η πρώτη που είχε γεννηθεί μετά την έλευση του 2000!

Εκείνο το απρόσμενο 6-3, 7-5 επί της Σερένα Γουίλιαμς είχε αιφνιδιάσει ολάκερο τον πλανήτη, παρόλο που η ανερχόμενη αθλήτρια είχε αποκλείσει διαδοχικά τις Μέρτενς και Μπέντσιτς, προϊδεάζοντας για την έκβαση της μάχης με την αειθαλή Αμερικανίδα, και έφτανε με ορμή στον τελικό, παίζοντας με ποικιλία και τρομερά χτυπήματα στις γωνίες που εξέθεταν κάθε αδυναμία των αντιπάλων της. Ο -ενωμένος κάτω από τον ίδιο σκοπό- Καναδάς έμελλε να πανηγυρίσει κάτι ιστορικό.

Ασυνείδητα η ίδια είχε ζητήσει συγγνώμη από το ντόπιο κοινό που κατέστρεψε τη στιγμή. Αντιθέτως η Γουίλιαμς δήλωνε μετά το φινάλε ότι, αν έχανε από κάποια πλην της αδερφής της Βίνους αυτή θα ήθελε να είναι η Αντρεέσκου, μια και έβλεπε στο πρόσωπό της να καθρεπτίζεται ένα νέο είδωλο του σπορ. Μία από τις επίδοξες διαδόχους της. Της οποίας, αλήθεια είναι ότι, η πορεία της έκτοτε παρουσίασε μια επώδυνη στασιμότητα και δύο χρόνια μετά τον θρίαμβό της στο "Arthur Ashe Stadium" ψάχνει για την απαιτούμενη επανεκκίνηση.

Της ήρθαν όλα μαζεμένα

Το 2020 ήταν μια πολύ περίεργη χρονιά για την ίδια την Αντρεέσκου, καθώς έκανε... ρεβεγιόν με τραυματισμό στο γόνατο και αποσύρθηκε από το Αυστραλιανό Όπεν, γιατί ακολουθούσε ειδική ενέσιμη αγωγή, ενώ ακολούθως επηρεάστηκε από τη διακοπή κάθε δραστηριότητας εξαιτίας της επέλασης του κορονοϊού. Έως ότου ενεργοποιηθεί ξανά είχαν μεσολαβήσει 15 μήνες, αλλά ούτε η έλευση του 2021 επανέφερε την αστερόσκονη και ξόρκισε την κακοδαιμονία. Βρέθηκε σε απομόνωση, διότι η προπονήτριά της νόσησε, έφυγε πρόωρα από τη Μελβούρνη χάνοντας από τη Σιου-Βέι, μια άγνωστη αθλήτρια από την Ταϊβάν, δεν κατέβηκε στον τελικό του Μαϊάμι με την Μπάρτι, εξαιτίας προβλήματος που αποκόμισε στον αστράγαλο, και μολύνθηκε από τον ιό τον Απρίλιο, την περίοδο δηλαδή που θα έμπαινε σε προετοιμασία για το Roland Garros και το Wimbledon. Από τα οποία τουρνουά αποκλείστηκε στον πρώτο γύρο. Ιδίως από το Λονδίνο έφυγε χωρίς ν' αντισταθεί καν στη Γαλλίδα Κορνέ (6-2, 6-1).

Πιεσμένη ψυχολογικά ως ένα νέο κορίτσι που δεν ήταν σε θέση να κινείται ελεύθερα και να κάνει όσα ήθελε εν μέσω πανδημίας, προσπάθησε να διαχειριστεί την κατάσταση ενεργοποιώντας κάθε άμυνά της. Ότι η πολυαγαπημένη γιαγιά της ανάρρωσε από τον κορονοϊό και επέστρεψε σπίτι ήταν το πρώτο ενθαρρυντικό σημάδι που την ανακούφισε. Αμέσως μετά έβαλε μπροστά τις μηχανές σταθεροποίησης του μέσα της. Από τη μία το μαθηματικό μυαλό και την αποφασιστικότητα της μητέρας της Μαρία, από την άλλη την πρακτικότητα και την ηρεμία του πατέρα της Νίκου. Μαζί με τον προσωπικό διαλογισμό της.

Με μια βαλίτσα κι ένα τηγάνι

Η Μπιάνκα γεννήθηκε τον Ιούνιο του 2000 στη Μισισάνγκουα (πόλη 700.000 κατοίκων) της επαρχίας του Οντάριο. Το ζεύγος από τη Ρουμανία είχε ήδη μια 5ετία στη νέα πατρίδα του, διεκδικώντας το αμερικανικό όνειρο λίγο βορειότερα από το συνηθισμένο. Η ζωή στη χώρα των Βαλκανίων κατά τα πρώτα χρόνια μετά την πτώση του καθεστώτος Τσαουσέσκου δεν αντάμειβε όσους είχαν λάβει ακαδημαϊκή μόρφωση και η οικονομολόγος με τον μηχανολόγο μηχανικό γέμισαν μια βαλίτσα με ρούχα και μαζί μ' ένα τηγάνι, "ό,τι τους επετράπη να πάρουν μαζί τους" στα μέσα των 90s έφυγαν για να διεκδικήσουν ένα πιο σταθερό, ζωτικά, μέλλον.

Ο Νίκου Αντρεέσκου είχε ήδη μία πρόταση για δουλειά σε αυτοκινητοβιομηχανία και η Μαρία, χάρη στην πανεπιστημιακή κατάρτισή της βρήκε γρήγορα θέση πάνω στο αντικείμενό της. Ανήσυχο πνεύμα ωστόσο, προτίμησε να επιστρέψει στην πατρίδα της και να στήσει μια δική της επιχείρηση. Είχαν περάσει περισσότερα από 10 χρόνια στα ξένα και πίστευε ότι υπάρχει πρόσφορο έδαφος, προκειμένου και η μικρή "Μπίμπι" (όπως φώναζαν την Μπιάνκα) να μεγαλώνει κοντά στους παππούδες της. Ήταν η εποχή, μέσα του 2000, που άρχισε να μπλέκει με το τένις. Παράλληλα βέβαια δοκίμαζε κι άλλα αθλήματα. Στο κορτ την προπονούσε γι' αρχή ο Γκάμπριελ Χριστάτσε, φίλος του πατέρα της. "Της έμαθα τα βασικά και την τεχνική. Εδώ στη Ρουμανία δεν εκτιμούμε πόσο θεμελιώδες είναι το ξεκίνημα σε οποιονδήποτε κλάδο προκειμένου να χτίσεις πάνω στη βάση", δήλωνε το 2019 ο άνθρωπος που είχε παραλάβει την πρώτη ύλη και προσπάθησε να της δώσει υπόσταση. Μάλιστα έκανε προσπάθεια να την μετατρέψει σε αριστερόχειρα, δίχως όμως αποτέλεσμα.

Την νοιαζόταν και ήθελε το καλύτερο. Γι' αυτό και για τον Χριστάτσε η απόφαση της οικογένειας να επανεγκατασταθεί στον Καναδά, καθώς οι δουλειές της μαμάς Αντρεέσκου δεν απέδιδαν, ήταν αυτή που επενέβη κομβικά στα όσα ακολούθησαν. Διότι βρέθηκε το πρόσφορο έδαφος για να προπονηθεί εντατικά και να αφοσιωθεί πλήρως σε κάτι που ως άμαθη έδειχνε εντυπωσιακή προσαρμογή σε καθετί νέο που διδασκόταν. "Η καρδιά και το πάθος την καθοδηγούν", έλεγε χρόνια μετά η Λαν Γιάο-Γκάλοπ, μία από τις γυναίκες-προπονήτριες που ασχολήθηκαν πολύ μαζί της, εστιάζοντας στο γεγονός ότι κατάφερε με τα χρόνια "να κοντρολάρει τη δύναμή της". "Αυτή είναι η διαφορά. Πλέον παίζει εξαιρετικά, αλλά έχοντας τον απόλυτο έλεγχο. Ο νους κινεί τα πόδια", κατέληγε.

Οι δέκα μήνες της εκτόξευσης

Τα τουρνουά για παιδιά του ίδιου ηλικιακού γκρουπ ήταν μια μάλλον εύκολη λεία για την Αντρέεσκου, που συνεχώς κέρδιζε έδαφος. Στα 13 πήρε τον πρώτο τίτλο της (Petits As - τίτλο που έχουν κατακτήσει από τη Μαρτίνα Χίγκινς ως τον Ράφα Ναδάλ) και στα 14 την είχαν ήδη προσκαλέσει στο Εθνικό Κέντρο Προπονήσεων του Καναδά, στο Τορόντο, έχοντας δηλαδή ανοικτή πόρτα προκειμένου να εκπροσωπεί τη χώρα διεθνώς. "Ως γονιός που θέλεις να δεις το παιδί σου να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα, μπορείς να φτάσεις μέχρι ένα σημείο. Η ομοσπονδία το συνεχίζει από εκεί, αν το παιδί έχει ταλέντο και αποτελέσματα. Ο Καναδάς είναι πολυπολιτισμική χώρα. Όλοι έχουν έλθει από κάπου αλλού. Ήταν το τέλειο περιβάλλον για την Μπιάνκα", υποστήριζε η μητέρα της που την είδε, προτού καν συμπληρώσει τα 15 της, να κερδίζει το Orange Bowl, τουρνουά για παιδιά 17-18 ετών. Ήταν πλέον μία από τις τρεις κορυφαίες νεάνιδες του κόσμου. "Πιστώνω πολλά στη μητέρα της που την καθοδηγεί πνευματικά", υπογράμμιζε ο Αρέφ Τζαλαλί, άνθρωπος που ήξερε και τις δύο, μάνα και κόρη, πολύ καλά.

Η συνέχεια ήταν, φυσικά, ανάλογη των προσόντων, της δουλειάς και των προσδοκιών της. Το 2017 μπήκε στο κυρίως ταμπλό του Γουίμπλεντον για πρώτη φορά και βρέθηκε μεταξύ των πρώτων 200 τενιστριών της WTA. Θα ομολογούσε σε ανύποπτο χρόνο πως η συνεργασία της με την Ναταλί Τοζιά, Γαλλίδα προπονήτρια και ξαδέρφη του Ντιντιέ Ντεσάμπ, "ήταν ευλογία", αφού την ανέβασε επίπεδο και της έστρωσε με χαλί τον δρόμο. "Ήλθε κοντά μου για να με βοηθήσει να βελτιώσω το παιχνίδι μου, σε όλους τους τομείς. Από την αρχή ένιωσα πως έχουμε τέλεια επικοινωνία", συμπλήρωνε η μικρή Αντρεέσκου για τη μέντορά της. Πιθανόν δεν θα είχε συμβεί τίποτα απ' όλα αυτά "αν η Μπιάνκα δεν ήταν ξεχωριστή", όπως επισήμαινε η Τοζιά, εξηγώντας ταυτόχρονα ότι "μπορεί να κάνει τόσα πολλά πράγματα με τα χέρια της". Έμενε μάλιστα άφωνη από τον επαγγελματισμό που εμφάνιζε στα 14 της.

Από το ζενίθ στα δύο χρόνια της αδράνειας

Το 2019 δεν ήταν μονάχα η χρονιά της ενηλικίωσης της μικρής Καναδής, αλλά κυρίως η χρονιά της ωρίμανσής της. Ήταν στα 18,5 πια και έβλεπε άλλες 106 αθλήτριες να την ξεπερνούν στην παγκόσμια κατάταξη. Πριν συμπληρωθούν 10 μήνες από την αφετηρία της (τενιστικής) σεζόν είχε πλασαριστεί τέταρτη - την καλύτερή της. Ο θρίαμβος στο US Open, αρχές Σεπτεμβρίου, την είχε εκτοξεύσει, φάνταζε ικανή να καταρρίψει κάθε προηγούμενη επίδοση πριν μπει στην τρίτη δεκαετία της ζωής της. Από τις 200.000 δολάρια σε έπαθλα είχε "φορτώσει" τον τραπεζικό λογαριασμό της με σχεδόν 6 εκατομμύρια - πλέον περισσότερα από 7 εκατ. "Δεν κερδίζεις τη Σερένα στα 19 σου, αν δεν είσαι ξεχωριστή", διαπίστωνε παράγοντας του τένις για την Αντρεέσκου.

Αναμφίβολα η αδράνεια της επόμενης διετίας φρέναρε την επέλασή της στον κόσμο του τένις. Επειδή ήρθαν όλα πολύ γρήγορα, πιθανόν η ίσια γραμμή του καρδιογραφήματος καριέρας να δούλεψε προς όφελός της, μιας και έβαλε σε τάξη τη σκέψη της. Έχει παραδεχθεί ότι "βαριέμαι εύκολα, ακόμη κι αν βρίσκομαι στο κορτ", ψάχνοντας διαρκώς νέα κίνητρα και τρόπους παιχνιδιού για να ιντριγκάρει τον εαυτό της. Μετά από 24 μήνες νιώθει ξανά εκείνη την έξαψη. "Δουλεύω πάνω στη στιγμή, αλλά κάνοντας κάποια flashbacks αρκετά συχνά στο 2019 μού κάνει καλό, διότι με γεμίζει αυτοπεποίθηση", ανέφερε στις 3/9. Δεν είναι ψέμα ότι η Μαρία Σάκκαρη έχει άλλη μια απαιτητική αποστολή να φέρει εις πέρας.