Σαράντα καράτια

Ευτυχισμένη πλέον η Μόνικα Σέλες έχει κάθε λόγο σήμερα (2/12) να γιορτάσει τα 40ά γενέθλια της και εν αντιθέσει με τα 20α και τα 30α γενέθλια της, το τένις δεν την πονάει πια.

Στα 30ά της γενέθλια, το 2003, είχε μόλις ολοκληρώσει την τελευταία φουλ σεζόν της στην WTA με συχνούς τραυματισμούς που την ανάγκασαν να σταματήσει την καριέρα της λίγους μήνες μετά.

Όσο για τα 20α γενέθλια της, αυτά ήταν τα χειρότερα: Κρυμμένη στη Φλόριντα προσπαθούσε να ξεπεράσει τη χειρότερη έκφραση βίας που έχει συμβεί ποτέ σε αθλητή την ώρα του αγώνα:

Ένας θεατής στο Αμβούργο μπήκε ανενόχλητος στον αγωνιστικό χώρο και τη μαχαίρωσε κάτω από τον ώμο. Είχε εμμονή με τη Στέφι Γκραφ, όπως σχεδόν ολόκληρη η Γερμανία εκείνα τα χρόνια, και ήθελε να διασφαλίσει το Νο1 για την αγαπημένη αθλήτρια του. Τα κατάφερε. Ήταν 30 Απριλίου 1993. Σωστά, φέτος συμπληρώθηκαν είκοσι χρόνια.

Το εξώφυλλο του Sports Illustrated

Μάλλον ο Γκούντερ Παρς όπως ονομάζεται ο άνδρας δεν κατάλαβε πως εκείνη την ώρα έκανε κακό στην ίδια τη Γκραφ. Όχι μόνο της στερούσε τη μεγάλη της αντίπαλο, αλλά και το δικαίωμα να θεωρείται σήμερα ως η σπουδαιότερη τενίστρια όλων των εποχών. Δίχως τη Σέλες και τη Μαρτίνα Ναβρατίλοβα που αποχώρησε το 1993, έφτασε μεν στα 22 Grand Slams, όμως ορισμένοι τίτλοι ήρθαν απέναντι σε αντιπάλους που δεν βρίσκονταν στο ίδιο επίπεδο.

Τί απέγινε η Σέλες;

Το χτύπημα στην 19χρονη πρώην Γιουγκοσλάβα δεν ήταν σοβαρό. Ένα σημάδι έμεινε για να της θυμίζει τη χειρότερη στιγμή στην καριέρα της. Χρειάστηκαν να περάσουν περισσότερα από δύο χρόνια για να επιστρέψει στα κορτ, στα κατάμεστα γήπεδα των 15.000 θεατών. Ψυχολογικά δεν φαίνεται να ξεπέρασε ποτέ το μαχαίρωμα. Ακόμα και σήμερα την ενοχλεί να μιλάει για εκείνη την ημέρα.

Δεν επέστρεψε ποτέ να αγωνιστεί στη Γερμανία. Σε μια χώρα που επέτρεψε να κυκλοφορεί ελεύθερος ο άνθρωπος που τη μαχαίρωσε. Έκανε μήνυση στη γερμανική ομοσπονδία τένις, όμως έχασε τη δίκη και μαζί μεγάλο μέρος των κερδών της κατέληξαν στις τσέπες των δικηγόρων.

Και φυσικά η σχέση της με την Γκραφ δεν αποκαταστάθηκε ποτέ. Η Σέλες την κατηγόρησε πως δεν την επισκέφθηκε καν στο νοσοκομείο. Σε αντίθεση με την αντιπαλότητα των Κρις Έβερτ-Μαρτίνα Ναβρατίλοβα, οι δυο τους δεν υπήρξαν ποτέ φίλες, μόνο αντίπαλες.

Σύμφωνα με τη Ναβρατίλοβα και πολλούς άλλους σοβαρούς ειδικούς η Σέλες βρισκόταν σε τροχιά για να γίνει η πιο επιτυχημένη παίκτρια όλων των εποχών. Είχε ήδη συγκεντρώσει οκτώ Grand Slams και όδευε για το ένατο και τέταρτο συνεχόμενο στο Ρολάν Γκαρός. Θα μπορούσε να συνεχίσει στους ίδιους ρυθμούς;

Μετά τη συναισθηματική επιστροφή της στην ενεργό δράση, στον Καναδά, το 1995, η Γκραφ, τα περιττά κιλά και κυρίως η υγεία της, της επέτρεψαν να κερδίσει μόνο άλλο ένα Grand Slam: Το 1996 στο Αυστραλιανό Όπεν όπου το σερί της είχε φτάσει στο 33-0 (σ.σ. το διέκοψε η έφηβη Μαρτίνα Χίνγκις).

Ο νικητήριος λόγος της Σέλες στον Καναδά

Το παιδί-θαύμα με τα δύο χέρια

Μέχρι το Αμβούργο η ζωή της Σέλες έμοιαζε και ήταν παραμυθένια. Ουγγρικής καταγωγής η ίδια ζούσε με τους γονείς, Κάρολι και Έστερ και τον αδερφό της, Ζόλταν στο Νόβι Σαντ. Ο πατέρας της, ο Κάρολι, σχεδίαζε καρτούν και εργαζόταν στον κινηματογράφο. Η οικογένεια ζούσε σχετικά άνετα, μέχρι και εξοχικό στην Κροατία είχαν.

Ωστόσο τα δυτικά πράγματα ήταν ακριβά, σπάνιζαν. Έτσι ο Κάρολι αναγκάστηκε να οδηγήσει μέχρι την Ιταλία για να αγοράσει μια ρακέτα για τον Ζόλταν που είχε δει τον Μπγιορν Μποργκ στην τηλεόραση και ήθελε να παίξει τένις. Το ίδιο έκανε και όταν η 6χρονη Μόνικα ζήτησε να ακολουθήσει τον Ζόλταν, μετέπειτα προπονητή, μάνατζερ και διαχειριστή της περιουσίας της.

Η Μόνικα σε μικρή ηλικία

Χρήματα για καθημερινές προπονήσεις στα κλαμπ δεν υπήρχαν και έτσι ο Κάρολι τοποθετούσε το φιλέ ανάμεσα στους καθρέπτες δύο αυτοκινήτων στο πάρκινγκ του συγκροτήματος διαμερισμάτων που ζούσε η οικογένεια. Στο χέρι κρατούσε ένα παμπάλαιο βιβλίο με κανονισμούς που είχε ξετρυπώσει σε ένα βιβλιοπωλείο.

Σχεδίαζε τις μορφές παιδικών ηρώων στα μπαλάκια για να βοηθήσει τη Μόνικα να αντιμετωπίσει το τένις ως παιχνίδι. Ζωγράφιζε τον Τζέρι πάνω στο μπαλάκι και προκειμένου το μπαλάκι της Μόνικα που είχε πάνω τον Τομ να φτάσει εκείνο με τον Τζέρι, έπρεπε να χτυπήσει τη μπάλα στην άνοδο. Όλες αυτές τις ιστορίες τις περιγράφει η Μόνικα στην αυτοβιογραφία της.

Η οικογένεια Σέλες

Η Έβερτ είχε καθιερώσει το μπάκχαντ με τα δύο χέρια. Όταν η 14χρονη αριστερόχειρας Σέλες εμφανίστηκε στα επαγγελματικά τουρνουά, μόνιμη κάτοικος των Ηνωμένων Πολιτειών και "μαθήτρια" στην ακαδημία του Νικ Μπολετιέρι, έφερε μαζί της το φόρχαντ με τα δύο χέρια και τους... βρυχηθμούς της.

Παίζοντας με τα δύο χέρια και στις δυο πλευρές είχε τη δυνατότητα να βρίσκει απίθανες γωνίες στο παιχνίδι. Μολονότι οι προπονητές κατηγορούσαν τον ανορθόδοξο τρόπο παιχνιδιού, χιλιάδες παιδιά σε ολόκληρο τον κόσμο (και στην Ελλάδα) προσπαθούσαν να παίξουν και με τα δύο χέρια. Η ανορθόδοξη Μαριόν Μπαρτόλι, η νικήτρια στο Γουίμπλεντον φέτος, παίζει και με τα δύο χέρια.

Τον Απρίλιο του 1989 νίκησε την Έβερτ στο Χιούστον και κατέκτησε το πρώτο της τουρνουά. Έφτασε μέχρι τα ημιτελικά του Ρολάν Γκαρός. Για να φτάσουμε στο 1990 και τους τρεις διαδοχικούς τίτλους στο χώμα: Στη Ρώμη με αντίπαλο τη Ναβρατίλοβα, στο Βερολίνο και στο Παρίσι με αντίπαλο τη Γκραφ.

Σέλες και Γκραφ το 1990 στο Παρίσι

Η δεξιόχειρας Γκραφ & η αριστερόχειρας Σέλες

Η επικράτηση της με 6-1, 6-1 κόντρα στη Ναβρατίλοβα πιστεύει η ίδια πως είναι το σημαντικότερο ματς στην καριέρα της. Η σπουδαιότερη νίκη ήταν η κατάκτηση του Ρολάν Γκαρός κόντρα στη Γκραφ. " Γνώριζα πως είχα τη δυνατότητα να κερδίσω ένα Grand Slam, αλλά σίγουρα όχι στα 16 μου", είπε αργότερα.

Στο χώμα, στην επιφάνεια που έμαθε να παίζει τένις δεν είχε αντίπαλο. Δύο αγώνες με αντίπαλο τη Γκραφ ολοκλήρωσαν το χτίσιμο του μύθου τους. Ο τελικός του Ρολάν Γκαρός το 1992 που κρίθηκε στο τρίτο σετ και χάρη σε εκείνο το ματς δεκάδες κορίτσια (σ.σ. ανάμεσα τους και η Ζιστίν Ενάν) αποφάσισαν να γίνουν τενίστριες.

Μόνικα και Στέφι στο Παρίσι το 1992

Ο δεύτερος αγώνας ήταν ο τελικός του Αυστραλιανού Όπεν το 1993 (σ.σ. video στην αρχή του κειμένου). " Το καλύτερο παιχνίδι που έδωσα ποτέ", όπως είπε η Σέλες αργότερα. Είναι η αντιπαλότητα με τις λιγότερες αναμετρήσεις, μόλις 15 (10-5 υπέρ της Σέλες). Ο κύκλος άνοιξε στα ημιτελικά του Ρολάν Γκαρός το 1989 και ολοκληρώθηκε δέκα χρόνια μετά πάλι στην 4άδα του ίδιου τουρνουά με νικήτρια και στις δύο περιπτώσεις την Γκραφ.

Το μοναδικό Grand Slam που δεν κατέκτησε ποτέ η Σέλες ήταν το Γουίμπλεντον. Αγωνίστηκε μόλις σε έναν τελικό, το 1992. Φυσικά, έχασε τον τίτλο από τη Γκραφ. Αλλά στα ημιτελικά είχε αποκλείσει τη Ναβρατίλοβα. Οι αυστηροί διοργανωτές του Γουίμπλεντον της είχαν κάνει παρατήρηση, να μη... βρυχάται.

Μετά το ματς η Ναβρατίλοβα που αποδοκίμαζε τα φωναχτά, δήλωσε πως η Σέλες κέρδισε το σεβασμό της. Οι δυο τους έγιναν καλές φίλες με τη Ναβρατίλοβα να βρίσκεται δίπλα στη νεαρή και επίσης αριστερόχειρα όταν εκείνη αποφάσισε να επιστρέψει στην ενεργό δράση

Οι δύο σπουδαιότερες αριστερόχειρες στις "4" του Γουίμπλεντον

Η δεύτερη καριέρα και ο χαμός του Κάρολι

Η Σέλες έβαλε τις βάσεις για το παιχνίδι που βασίζεται στη δύναμη. Μετά την επιστροφή της στην ενεργό δράση ως Αμερικανίδα υπήκοος πλέον, την είχε προλάβει η επόμενη γενιά. Η Μαρτίνα Χίνγκις, η Λίντσεϊ Ντάβενπορτ, η Βένους Γουίλιαμς, οι παλιές αντίπαλοι της, Μαίρη Πιρς και Τζένιφερ Καπριάτι πήραν τα ηνία. Στη συνέχεια προστέθηκαν η Σερένα Γουίλιαμς, η Αμελί Μορεσμό, οι Βελγίδες Ζιστίν Ενάν και Κιμ Κλάιστερς.

Στην απονομή του US Open το 1991

Κι αν τα χρόνια που κυριαρχούσε είχε αποκτήσει και αντιπάθειες εξαιτίας της κυριαρχίας της, δεν υπήρξε άνθρωπος που να μην την υποστήριζε στη δεύτερη καριέρα της. Ακόμα και η φίλη της, Αράντσα Σάντσες-Βικάριο δεν πανηγύρισε τη νίκη της στον τελικό του Ρολάν Γκαρός το 1998. Κόντρα σε όλα τα προγνωστικά η Σέλες έφτασε στον τελικό.

Για πρώτη φορά ο πατέρας της, Κάρολι δεν βρισκόταν στο πλευρό της. Είχε φύγει δύο εβδομάδες νωρίτερα, έχοντας χάσει τη μάχη με τον καρκίνο. Η Μόνικα είχε περασμένη σε αλυσίδα τη βέρα του και τη φορούσε στο λαιμό της.

Στην αγαπημένη της Αυστραλία, κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ. Αποχώρησε τυπικά από την ενεργό δράση το 2008 και το 2009 έγινε δεκτή στο Hall of Fame στο Νιούπορτ. Σήμερα ζει με τη μητέρα της στη Φλόριντα, διατηρεί δεσμό με Αμερικανό εκατομμυριούχο και γράφει νεανικά μυθιστορήματα.

Μετά από χρόνια χαμένα από την κατάθλιψη και την ανασφάλεια για την εμφάνιση της, συμμετέχει ενεργά σε φιλανθρωπικές εκδηλώσεις, ενώ κλέβει τις εντυπώσεις όταν εμφανίζεται στα Grand Slams.

Φέτος στο US Open