Η ιδέα έχει ως εξής: αρχής γενομένης από σήμερα το Sport24.gr θα κάνει μια Unique παρουσίαση αθλημάτων που δεν θα έλεγες ότι είναι εκ των πιο δημοφιλών στην Ελλάδα. O τίτλος της στήλης είναι Atalent Show, για λόγους που θα διαπιστώσεις πολύ σύντομα.

Στόχος είναι μέσω της παρουσίασης να μάθεις τι χρειάζεται για να ασχοληθείς -εσύ, οι φίλοι σου, τα παιδιά σου- με σπορ που δεν είναι το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ. Με την ευκαιρία, θα μάθεις και τα βασικά για το κάθε άθλημα, ενώ λίαν συντόμως θα αναλάβεις και ενεργό ρόλο, αφού στο πλάνο είναι να ακολουθεί και από ένας αναγνώστης τις δοκιμασίες.

Για να κάνουμε το θέμα λίγο πιο ενδιαφέρον -ή αν προτιμάς, για να μην βγάλουμε την ουρά μας απ' έξω- απευθύναμε πρόσκληση σε όλους τους δημοσιογράφους της 24Media να μετάσχουν στο project, με ένα πολύ απλό τρόπο: τη συμμετοχή τους στα αθλήματα. Βασική προϋπόθεση είναι να σου δείξουμε πώς είναι μια πρώτη επαφή και για αυτό σε κάθε σπορ θα βλέπεις ανθρώπους που... δεν είχαν ποτέ την παραμικρή επαφή.

Επηρεασμένοι από τις ημέρες (λίγο κρύο, λίγο κρασί... και ο πάγος σου) για την πρεμιέρα διαλέξαμε ένα χειμερινό σπορ, το Ice Hockey που το λες και "χόκεϊ επί πάγου". Μετά, έπρεπε να βρούμε ένα σύλλογο να μας φιλοξενήσει (εχμμ... να μας ανεχτεί). Οι άνθρωποι του Αθλητικού Σωματείου Παγοδρομίας "Τάρανδος" Μοσχάτου έγιναν οι άνθρωποι μας και κάπως έτσι προέκυψε η ιστορία που θα διαβάσεις.

Κατ' αρχάς, για να ασχοληθείς με το εν λόγω άθλημα, πρέπει να το λέει η καρδιά σου. Γενικά και ειδικότερα αν σκεφτείς πως οι προπονήσεις του "Τάρανδου" -και υποθέτω όλων των άλλων σωματείων που υπάρχουν στην Ελλάδα και απασχολούνται στα δυο παγοδρόμια της Αθήνας και το ένα της Θεσσαλονίκης (το Athens Heart είναι ανοιχτό από τις 1/10 έως τις 30/4, το δεύτερο στον Ελαιώνα κλείνει ένα μήνα το καλοκαίρι για συντήρηση και το Iceberg της Θεσσαλονίκης κλείνει τον Ιούνιο και ανοίγει τον Σεπτέμβριο) - γίνονται πρωί, πρωί το σαββατοκύριακο. Επειδή ενδέχεται στην πορεία να ξεχάσεις και αυτά που ήξερες για το χόκεϊ στον πάγο, δες λίγο πώς γίνεται η δουλειά από όσους την ξέρουν.

Οι προπονήσεις λοιπόν, του "Τάρανδου" διεξάγονται κάθε σαββατοκύριακο, από τις 08.00 έως τις 11.00. Ναι, το πρωί, γιατί μετά τις 11.00, το μεγαλύτερο μόνιμο παγοδρόμιο της χώρας "ανοίγει" στο κοινό "ενώ γίνεται και μια ακόμη προπόνηση, κάθε Τρίτη το βράδυ από τις 22.30 έως τις 00.30", μας εξηγεί ο Νικόλαος Μπλιάγκος, γενικός γραμματέας του συλλόγου. Το ραντεβού δόθηκε στο παγοδρόμιο "Athens Heart" (Πειραιώς 186, Ταύρος), στις 09.00 το πρωί ενός Σαββάτου. Η πρώτη έκπληξη της ημέρας ήταν πως... φάνηκαν όλοι συνεπείς. Ποιοι όλοι; Α, να σου γνωρίσω τα παιδιά, αφού σου πω ότι κάθε ομάδα έχει 6 παίκτες (2 στην άμυνα, έναν στο κέντρο, δυο wingers και έναν τερματοφύλακα, ο οποίος μεταξύ μας φορά την πιο cool στολή) και για αυτό είχαμε ισάριθμες συμμετοχές -μη νομίζεις δηλαδή, ότι δεν ήθελαν να έλθουν και άλλοι.

Από αριστερά λοιπόν, προς τα δεξιά είναι οι κύριοι Γιάννης Μπαϊρακτάρης, Βασίλης Τεμπέλης, Ηλίας Καλλονάς, Γιάννης Ζωιτός, Τόλης Χορτάτος και Στέλιος Χαρτζουλάκης. Φυσικά και υπάρχει λόγος που βλέπεις τους δυο με το μπουφανάκι τους και τους υπολοίπους με τις φανέλες που μας διέθεσαν ο σύλλογος (σας ευχαριστούμε για όλα). Θα καταλάβεις στη συνέχεια. Προς το παρόν, κράτα ότι ρωτούσαμε τον κύριο Μπλιάγκο πότε θα έλθει η ώρα μας και μας είπε "μετά την προπόνηση της ανδρικής ομάδας πρέπει να μπει στον αγωνιστικό χώρο το ζαμπόνι". Προφανώς, από το άναυδο όλων μας, κατάλαβε ότι δεν είχαμε ιδέα για τι μιλάει. Μας εξήγησε πως το "ζαμπόνι" είναι εκ του Φρανκ Ζαμπόνι, ο οποίος το 1949 είχε εμπνευστεί το όχημα που καθαρίζει τον πάγο -που τον λειαίνει.

Αφότου λοιπόν, ήλθε... στα ίσα του ο αγωνιστικός χώρος και εισέβαλαν οι μικροί αθλητές για τη δική τους προπόνηση, ξεκίνησαν και τα δικά μας παιδιά την τίμια προσπάθεια τους. Έλειπαν δυο. Είχαν πάει να ετοιμαστούν, γιατί όπως μας ενημέρωσαν οι ειδικοί "οι πρωτάρηδες χρειάζονται τουλάχιστον μισή ώρα για να ντυθούν". Έλεγαν αλήθεια. Όπως κατέθεσαν οι Ηλίας Καλλονάς και Γιάννης Μπαϊρακτάρης, οι οποίοι προχώρησαν στα ενδότερα "αν δεν σου δείξει κάποιος πώς να βάλεις τον εξοπλισμό, δεν μπορείς να καταλάβεις... πού μπαίνει τι. Χωρίς τη βοήθεια των παικτών, θα χρειαζόμασταν τουλάχιστον ένα μισάωρο". Δες λίγο τη διαδικασία.

Ο εξοπλισμός, πέραν των προφανών (βλ. κράνος, παγοπέδιλα, μπαστούνι και εμφάνιση), περιλαμβάνει πολλά και διάφορα που είναι απαραίτητα για τη διαφύλαξη της σωματικής ακεραιότητας. Σκέψου μόνο πως πέραν των τετ α τετ, το πακ είναι από 100% καουτσούκ (με την πρώτη επαφή με τον πάγο, γίνεται εξόχως συμπαγές και σκληρό), έχει βάρος 160 γραμμάρια και η μέγιστη ταχύτητα που μπορεί να λάβει είναι τα 155 χλμ ανά ώρα. Η μέση ταχύτητα είναι 80-90 χλμ ανά ώρα.

Αξεσουάρ	Πού βοηθά
neck guard	προστασία για τον λαιμό, με υλικά από σειρές νάιλον ή ABS πλάκες -στους τερματοφύλακες ενσωματώνεται στο κράνος
θώρακας	προσφέρει προστασία στο στήθος, τα πλευρά, τους ώμους, την πλάτη και τη μέση
επιαγκωνίδες	προστατεύει τους αγκώνες και κάποιες φορές τους τρικεφάλους -στις επαφές και τις πτώσεις, αλλά και στα χτυπήματα του πακ
γάντια	έχουν λεπτό δέρμα στην παλάμη και τα δάχτυλα -για τον εύκολο χειρισμό του μπαστουνιού
σπασουάρ	φροντίζει για την προστασία των γεννητικών οργάνων
επικαλαμίδες	είναι φτιαγμένες από σκληρό πλαστικό στην εξωτερική πλευρά και στο εσωτερικό έχουν επιγονατίδα και μαλακό υλικό, για την απορρόφηση των κραδασμών. Παράλληλα, επιτρέπουν την ευκινησία των ποδιών.
σορτς	είναι από πλαστικό πολυμερές και ζυγίζει 2 κιλά.

Πόσο στοιχίζουν όλα αυτά; "Πρώτα να σας πω ότι όλος ο εξοπλισμός ζυγίζει περί τα 20 κιλά. Σε ένα entry level, το συνολικό κόστος φτάνει τα 300 με 400 ευρώ. Όσο μεγαλώνουν οι απαιτήσεις, αυξάνεται και το ποσό. Για έναν ενήλικα που μετέχει σε αγώνες, το κόστος φτάνει τα 1000 ευρώ. Αυτά που είναι αναλώσιμα, είναι τα μπαστούνια... γιατί σπάνε. Ένα καλό, αγωνιστικό έχει 200 ευρώ. Ένα κράνος για παιδί που ξεκινά την ενασχόληση του, έχει 60-80 ευρώ, τα παγοπέδιλα από 80 έως 100 ευρώ" και όλα αυτά δεν υπάρχει εταιρία που να τα προμηθεύει στην Ελλάδα. Η μηνιαία συνδρομή είναι στα 80 ευρώ (από αυτά καλύπτονται τα έξοδα του παγοδρομίου) και ο "Τάρανδος" έχει 40 εγγεγραμμένους αθλητές, συν φυσικά τους 15 ενήλικες παίκτες.

Συνεργασία με την NHL Players Association

"Τα παραγγέλνουμε από το εξωτερικό. Βέβαια, πέρυσι ο "Τάρανδος" έκανε κάτι που δεν είχε ξαναγίνει στη χώρα μας: συνεργασία με το φορέα του NHL (National Hockey League) στις ΗΠΑ, που λέγεται NHL Players Association (nhlpa) και εδρεύει στο Τορόντο. Είναι ταμείο που παίρνει μέρισμα από συμβόλαια επαγγελματιών παικτών, με σκοπό την ανταποδοτικότητα στο άθλημα. Το focus που κάνει είναι κυρίως στην Αμερική και τον Καναδά, ενώ εδώ και χρόνια βοηθούν συλλόγους στην Ευρώπη που έχουν διακρίσεις. Πριν δυο χρόνια, πήρα τη σχετική πληροφορία από τη Λέφσκι Βουλγαρίας, σύλλογος που έτυχε παροχής από τον συγκεκριμένο φορέα. Ξεκινήσαμε λοιπόν, τις διαδικασίες και καταφέραμε να πάρουμε χορηγία 20.000 δολαρίων που μεταφράστηκε σε αθλητικό υλικό το οποίο μας έστειλαν από τις ΗΠΑ. Κάπως έτσι ξεκίνησε ένα ενδιαφέρον ντόμινο. Ένας αθλητής που παίζει 2-3 χρόνια και χρειάζεται νέα πατίνια, παίρνει τον εξοπλισμό που λάβαμε και κάνει δωρεά το δικό του στο σωματείο. Μπορούμε έτσι, να ντύσουμε άλλα 25 παιδιά".

Στα παιδιά, βάλτε και τους συνεργάτες της 24MEDIA, τους οποίους ανέλαβε ο Mirel Dumitrake, προπονητής του συλλόγου. Τι εννοώ όταν λέω "ανέλαβε"; Πριν προχωρήσω στις πρώτες, βασικές, οδηγίες -προς... επιβίωση-, δες λίγο την είσοδο των "κομάντο". Να σου πω μόνο ότι κάποιοι (πες τον Βασίλη), δυσκολεύτηκαν να πατήσουν με τα παγοπέδιλα και στο έδαφος -ενδεικτικό της ισορροπίας που... δεν είχαν.

Ο Dumitrake υπήρξε παίκτης και μετά προπονητής της ομάδας. Δεν παίρνει μισθό. Το μόνο που παίρνει είναι χρήματα για οδοιπορικά. Παρ' όλα αυτά, η τρέλα του για το άθλημα, μαζί με την ανάγκη του να μεταδώσει τη γνώση, έχει διαμορφώσει τον "Τάρανδο" σε αυτό που είναι σήμερα (μεταξύ άλλων, πρωταθλητής στην κατηγορία εφήβων). Ως σωματείο υπάρχει από το 1985. Η νεότερη ιστορία του ξεκίνησε το 2010, οπότε ανέλαβε χρέη προέδρου ο Γιώργος Γκελντής. Με απόφαση του, έγινε προτεραιότητα η δημιουργία υποδομών. Τη σήμερον ημέρα, το σωματείο έχει την πολυπληθέστερη ανδρική ομάδα και δυο εκπροσώπους στους παίδες-εφήβους (παίκτες ηλικίας από 6 έως 16), χωρισμένους ανάλογα με το αγωνιστικό επίπεδο και την ηλικία. Ας πάμε όμως, πίσω στο μάθημα που θα κάνεις και εσύ, όχι μόνο αν θες να ασχοληθείς με το σπορ, αλλά ακόμα και αν ποτέ θελήσεις να δοκιμάσεις τη... συγκίνηση. Ο κόουτς ξεκίνησε από τα βασικά, τα όσα πρέπει να κάνεις για να μην πέσεις και μετά προχώρησε στο τι χρειάζεται να κάνεις για να προχωρήσεις προς τα εμπρός (κοινώς, να πατινάρεις).

Όπως είδες, τα καμάρια μας είχαν υποδειγματική συμπεριφορά. "Κρεμάστηκαν" από τα χείλη του δασκάλου. Αυτό δεν σημαίνει ότι τόλμησαν να συνεχίσουν την προσπάθεια τους, χωρίς να κρατιούνται από κάπου. Αλλά όπως σε όλα τα πράγματα σε αυτήν τη ζωή, σημασία έχει η προσπάθεια. Σωστά; Αν πάντως, ενδιαφέρεσαι να μάθεις πώς μπορείς και να σταθείς στον πάγο, αλλά και να... κουνηθείς προς τα εμπρός, άκου τι έχει να σου προτείνει ο ειδικός.

Δεν ξέρω αν είδες, αλλά όλοι οι αθλητές μας ξεκίνησαν μαζί την πορεία προς το θρίαμβο. Λίγα λεπτά αργότερα, ο Τόλης -γνωστός πια ως "Iceman"- είχε κάνει πράξη το "όταν εσείς πηγαίνατε, εγώ γύριζα", με μια χαρακτηριστική, έως και εκνευριστική, άνεση, ενώ ο Στέλιος μπροστά στο ενδεχόμενο να συνεχίσει να ακολουθεί τον αργό ρυθμό του Γιάννη Ζωιτού, πήρε τη θαρραλέα απόφαση να κάνει προσπέραση. Και ενώ οι κάμερες έπεσαν πάνω του -να καταγράψουν την πτώση-, εκείνος στάθηκε όρθιος και αρχοντικός.

Στις αμήχανες στιγμές, ήταν ο καθησυχασμός ενός μικρού παιδιού προς τον Βασίλη (του είπε "μη φοβάσαι. Είναι εύκολο" με τον δημοσιογράφο του Sport24.gr να απαντά "πλάκα μας κάνεις;"), αλλά και η στιγμή που ο Ηλίας διαπίστωσε ότι η φόρα που είχε πάρει, δεν φτούρησε για να φτάσει στον προορισμό του -να πέσει πάνω στον Γιάννη Μπαϊρακτάρη-... και έμεινε με το χαμόγελο, πριν καταλήξει στον τρόπο που θα τον βοηθούσε να διανύσει τα τελευταία μέτρα. Όχι, δες και μετά μάθε τι είχε να πει... το δείγμα για την αποστολή του.

Ο Γιάννης Μπαϊρακτάρης διεκδικεί με αξιώσεις τον τίτλο του πιο άκαμπτου (ο Τόλης σχολίασε πως το πρόβλημα είναι κατασκευαστικό, καταγγέλλοντας πως... κάπως έτσι είναι η αγωνιστική του συμπεριφορά και όταν παίζει ποδόσφαιρο). Μάλλον για αυτό έγινε ο στόχος του πιο δημοφιλούς στιγμιότυπου που έχουμε όλοι στο μυαλό μας, όταν ακούμε "ice hockey". Ξέρεις, της φάσης που "κολλάει" ένας τον αντίπαλο του πάνω στο board και η φάτσα του γίνεται... ένα με το πλεξιγκλάς. Εδώ δεν είχαμε πλεξιγκλάς, είχαμε όμως, απόπειρα τζαρτζαρίσματος -στο μέτρο φυσικά, που αυτό ήταν δυνατό αν και θα δεις πως ο Γιάννης Ζωιτός... μάλλον προσπαθεί περισσότερο να μείνει όρθιος, από το να επιτεθεί. Κάπου εδώ να σου πω ότι οι τρεις τους περνούν καθημερινά, ατελείωτες ώρες στο Contra.gr (δεν ξέρω αν... έπιασες το υπονοούμενο).

Ήλθε όμως, η ώρα να μάθεις πώς έζησαν οι πρωταγωνιστές την εμπειρία, στο πρώτο τους μάθημα -ως αρχάριοι- με το χόκεϊ στον πάγο. Όχι δεν θα τους δεις να παίζουν, γιατί... αυτό δεν ήταν δυνατό να συμβεί -για το καλό τους.

Ο Ζωιτός θα επιστρέψει

"Ποια η σχέση μου με το χόκεϊ (ή χάκι); Από απόσταση, σαν εκείνες τις εφηβικές. Η αγάπη για τον (παρεξηγημένο) αμερικάνικο αθλητισμό (ΝΒΑ, NFL, NHL, MLB), η γνώση των βασικών κανόνων (offside, icing) και των αστέρων του παρελθόντος (Γκρέτσκι, Μπουρέ, Μογκίλνι, Γιαγκρ, Χολ), οι μάχες με τον αδερφό μου στο PS1 προ 20ετίας (δεν ανεχόμουν να χάνω) και ένα μαύρο μπουφάν των Λος Άντζελες Κινγκς βγάζουν το άθροισμα. Από πατινάζ πάλι, όση σχέση έχει ο Αλέξης Κωστάλας με το ποδόσφαιρο.

Αναπόφευκτα η επίσκεψη ενός αρχάριου στο παγοδρόμιο κατέληξε σε φιάσκο και δεν έφταιγε στο ελάχιστο το πρωινό ξύπνημα του Σαββάτου. Έχοντας πάρει διαζύγιο από την ισορροπία απ' όταν θυμάμαι τον εαυτό μου και με.... ψηλό κέντρο βάρους (κρίμα το μπόι μου) πώς αλήθεια να κυλήσεις (και να μην κυλιστείς) στον πάγο στηριζόμενος σ' αυτές τις κοφτερές λεπίδες; Ο δάσκαλος-προπονητής των Ταράνδων ξελαρυγγιάστηκε. Φωνές στο κενό. Πού ν' ακούσουν και να λυγίσουν τα πόδια; Κράτα με να σε κρατώ να... μην πάθουμε και τίποτα χριστουγεννιάτικα ήταν η πρώτη (όχι τελευταία) εμπειρία στον πάγο. Άντεξα ένα 1,5 γύρο. Βάσανο. Τα πέλματα πόνεσαν, η μέση τώρα ισιώνει. Θα επιστρέψω όμως. Σε ποιον, άλλωστε, δεν αρέσουν τα δύσκολα; Και το χόκεϊ όσο επίπονο και επικίνδυνο φαντάζει τόσο διασκεδαστικό είναι. Ο συνδυασμός ταχύτητας, δράσης και έντασης σε παρασέρνει αναπόφευκτα".

Ο Τεμπέλης δεν ήθελε να ακούσει

"Καμία σχέση δεν είχα, εξακολουθώ να μην έχω και μετά από αυτή την εξαιρετική εμπειρία. Συμπάσχω με Γιάννη Ζωιτό, γιατί τόσο ο Τόλης Χορτάτος όσο και ο Στέλιος Χαρτζουλάκης ήταν 5-6 (και λίγα λέω) levels πιο πάνω. Κι όμως, ήμουν ο μοναδικός που είχε πιει καφέ (σ.σ 9 το πρωί ήμασταν εκεί). Δεν είχε σημασία από ο,τι φάνηκε. Δε φταίει ο δάσκαλος, καλά τα έλεγε, αλλά δεν ήθελα να τον ακούσω. Μόνο και μόνο που φόρεσα τα παγοπέδιλα ένιωσα ότι κάτι δεν πάει καλά. Και για να μην πάει χειρότερα, λέω εντάξει ας κάνουμε τα βασικά να γλιτώσουμε την πτώση. Τη γλιτώσαμε έστω κι αν κρατιόμασταν και με τα δύο χέρια από το πλάι. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Ο ένας γύρος που έκανα ήταν... μια αιωνιότητα. Δύσκολο άθλημα".

Ο Χαρτζουλάκης έκανε multitasking

"Όταν μου δίνεται η ευκαιρία να δοκιμάσω ένα άθλημα που δεν έχω ξαναδοκιμάσει στη ζωή μου, αρπάζω την ευκαιρία από τα μαλλιά. Έτσι και με το χόκεϊ επί πάγου. Η τελευταία φορά που είχα επαφή με τον πάγο ήταν πριν από σχεδόν 15 χρόνια, στο τότε παγοδρόμιο του Αμαρουσίου, όπου πήγαινα με φίλους και προσπαθούσα να... πατινάρω. Έχοντας ξεχάσει λοιπόν, πώς να ισορροπώ στον πάγο και με πολύ περισσότερα κιλά από τότε, μπήκα λίγο φοβισμένα και "κόλλησα" πίσω από τον Ζωιτό, που θεώρησα πιο έμπειρο. Ωστόσο, ξεθάρρεψα σχετικά γρήγορα, άφησα την μπάρα από τα χέρια μου και προσπάθησα να τσουλήσω χωρίς να κρατιέμαι. Μπορώ να πω πως τα κατάφερα, αν και με ταχύτητα ενός χιλιομέτρου την ώρα, αλλά σημασία έχει πως μπόρεσα, όχι μόνο να σταθώ, αλλά και να καλύψω μερικά μέτρα.

Επόμενη πρόκληση ήταν να πιάσω και το μπαστούνι στα χέρια μου και να πατινάρω κρατώντας το. Κι όμως, αυτό αποδείχθηκε πιο εύκολο! Διότι με το μπαστούνι στα χέρια, αποκτάς καλύτερη ισορροπία. Όπως ο σχοινοβάτης, που κρατά στα χέρια του ένα κοντάρι για να ισορροπεί σε τεντωμένο σχοινί. Από κει και πέρα, δεν πιανόμουν. Δοκίμασα να χτυπήσω και το πακ με το μπαστούνι, ώστε να πετύχω ένα γκολ, και φυσικά, έχοντας την τύχη του αρχάριου, το έβαλα! Καταλήγοντας, το χόκεϊ επί πάγου, όπως όλα τα χειμερινά σπορ, είναι ένα άθλημα που ουδέποτε θα ευδοκιμήσει στην Ελλάδα, αλλά είναι ένα άθλημα εναλλακτικό, το οποίο γυμνάζει αρκετά, λόγω της διαρκούς κίνησης, ενώ σίγουρα οξύνει και το πνεύμα του αθλούμενου, αφού απαιτείται συγκέντρωση και πειθαρχία στο μέγιστο βαθμό".

Ο Καλλονάς... τα έριξε στην ανδρική φύση

"Γενικότερα, δεν είμαι φαν των ομαδικών σπορ που είναι ιδιαίτερα δημοφιλή στην Αμερική, όπως για παράδειγμα το American Football ή το Baseball. Παρ' όλα αυτά, αν έπρεπε να επιλέξω ένα άθλημα που θα με ενδιέφερε να εξερευνήσω λίγο παραπάνω απ' την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, αυτό θα ήταν το Ice Hockey. Λίγο η διαρκής κίνηση λόγω του πάγου που σε κρατάει σε εγρήγορση και προσηλωμένο στο παιχνίδι, λίγο η ταινία "The Mighty Ducks" που στιγμάτισε τα παιδικά μας χρόνια. Ε, δεν θέλει και πολύ για να γίνει το κακό!

Σε επίπεδο εμπειρίας, είναι βέβαιο πως θα μου μείνει αξέχαστη, καθώς πριν απ' την επίσκεψή μας στον Αθλητικό Σύλλογο "Tarandos", δεν είχα κάνει ούτε... πατινάζ. Μπορεί να κάναμε μόνο τα βασικά, αφού, όπως αποδείχθηκε, για να μάθεις πραγματικά πώς παίζετε το Ice Hockey χρειάζεται υπομονή και επιμονή, αλλά ακόμα κι αυτά ήταν κάτι διαφορετικό στην -ελληνική- καθημερινότητά μας. Το σίγουρο είναι πως ο συνδυασμός πατινάζ, κοντάρι και... γκολ είναι ακόμα ένας άθλος για εμάς τους άνδρες που δυσκολευόμαστε πολλές φορές να κάνουμε περισσότερα από ένα πράγματα ταυτόχρονα. Πόσω μάλλον τρία...".

Ο Χορτάτος τσούλησε

"Τσουλάς στον πάγο;" με ρώτησε ένα πρωί η Νίκη. Αν και αρχικά προσπάθησα να βρω το υπονοούμενο που κρυβόταν πίσω από την πρότασή της, τελικά κατάλαβα ότι κυριολεκτούσε. "Ξέρω 'γω, νομίζω πως ναι..." απάντησα. "Ωραία" μου λέει, "...θα τα πούμε στο παγοδρόμιο του Athens Heart, θα σας πάω να παίξετε ice hockey". Αν και αρχικά είχα μια μικρή ανησυχία, λόγω κάποιων ιλίγγων που με ταλαιπωρούσαν τελευταία, τελικά ξύπνησα πρωί και ήμουν πιστός στο ραντεβού.

Βλέποντας τους επαγγελματίες του αθλήματος να τρέχουν πάνω-κάτω στο παγοδρόμιο, με ταχύτητες ασύλληπτες για τα ανθρώπινα δεδομένα, αναρωτήθηκα "τι θέλω εγώ εδώ;". Τελικά μόλις φόρεσα τα παγοπέδιλά μου, άρχισα να ανυπομονώ για να πατήσω τον πάγο. Εν τέλει αποδείχτηκε μια πολύ όμορφη εμπειρία. Το γεγονός πως είχα ξαναδοκιμάσει πριν από πολλά χρόνια να σταθώ όρθιος πάνω στο λευκό τερέν, με βοήθησε πολύ για να προσαρμοστώ γρήγορα και να καταγράψω μερικές εκατοντάδες μέτρα τσουλώντας".

Ο Μπαϊρακτάρης το είδε ως αποστολή αυτοκτονίας

"Η αλήθεια είναι πως όταν άκουσα την πρόταση να δούμε από κοντά την προπόνηση μιας ομάδας ice hockey και να πάρουμε μέρος σε αυτή, ενθουσιάστηκα. Είναι άλλωστε κάτι που δεν το κάνεις κάθε μέρα. Όσο πλησίαζε όμως η ώρα έρχονταν δεύτερες σκέψεις, ειδικά σε κάποιον ο οποίος δεν έχει ιδέα από πάγους. "Βρε που να τρέχουμε τώρα; Mήπως να το ακυρώσω;".Δεν το κρύβω ότι μου πέρασε από το μυαλό. Εντέλει αποφάσισα να οπλιστώ με θάρρος και να πάρω μέρος στην αποστολή αυτοκτονίας, βλέπε "παίρνω μέρος σε αγώνα ice hockey".

Από την εμπειρία της προπόνησης μαζί με την ομάδα "Τάρανδος" έβγαλα δύο συμπεράσματα. Πρώτον ότι το ice hockey είναι ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άθλημα. Η στολή, τα πατίνια, τα μπαστούνια, το παιχνίδι, είναι όλα εντυπωσιακά. Και δεύτερον, είμαι τόσο καλός στο χόκεϊ στον πάγκο, όσο θα ήταν ένας κάτοικος της Αλάσκα στο beach volley. Υποκλίνομαι στα παιδιά που παίζουν στην Ελλάδα, γιατί είναι όντως κάτι διαφορετικό και θέλει υπομονή και πολλή προσπάθεια. Αλλά στην τελική και καλός να μην είσαι, το διασκεδάζεις υπερβολικά! Και αυτό είναι που σου μένει".

Ο MVP

Όπως μπορείς να δεις, όταν όλοι οι άλλοι πήγαιναν, ο Τόλης Χορτάτος γύριζε. Ήταν ο μόνος που από την πρώτη επαφή με τον πάγο προσπάθησε να επιβιώσει χωρίς βοήθεια. Μετά ομολόγησε πως είχε μια κάποια προτέρα εμπειρία, πριν πολλά χρόνια που τον βοήθησε να περάσει το θέμα στο επόμενο level. Άντε και στα τόλουπ.

Ο "δώστου άλλη μια ευκαιρία"

Κοίτα πού έχει το βλέμμα καρφωμένο ο Στέλιος και πού ο Βασίλης. Τουλάχιστον, τίμια ο Τεμπέλης ομολόγησε πως από τη στιγμή που έβαλε τα παγοπέδιλα κατάλαβε ότι αυτό δεν ήταν το άθλημα του -και για αυτό επικέντρωσε στο πώς δεν θα πέσει, ώστε να μας προσφέρει περισσότερα φωτογραφικά ντοκουμέντα -και ενδεχομένως, τη φωτογραφία που θα έκανε τη διαφορά. Η Λαμία μπορεί να αισθάνεται υπερήφανη για το τέκνο της, καθώς δεν απέφυγε την πρόκληση (θα μπορούσε πάντα, να πέσει για ύπνο).

Ο άκαμπτος

Το παιδί με το χαμόγελο είναι ο Ηλίας, ο οποίος ήταν παλικάρι -με το κράνος του, το μπαστούνι του και την εσωτερική ανάγκη να μην πέσει αμαχητί. Το παιδί με την πλάτη, που φαίνεται να είναι στη μέση του πουθενά, ανήμπορος να πάει μπροστά ή πίσω (πράγμα που όντως, έζησε) είναι ο Γιάννης Μπαϊρακτάρης, ο οποίος οφείλει μια συγγνώμη στον παίκτη Στίχιο που του έδωσε την εμφάνιση. Όταν ο Γιάννης είδε αυτή τη φωτογραφία, ρώτησε "πώς έφτασα εκεί; Δεν το θυμάμαι", φράση που συνοψίζει το "κοίτα Μιχάλη μου, το χάλι μου".

Δεν ξέρω αν θυμάσαι τον Σβατζενέγκερ στο "I'll be back"; Που από τους μύες είχε αυτό το άκαμπτο, το... άστριφτο; Ε, αυτό είναι ο Γιάννης minus τους μύες. Προσπαθώντας να εξηγήσει τα ανεξήγητα, είπε πως "ο προπονητής μας έδειξε πώς φεύγει το σώμα προς τα εμπρός, αν ανοίξουμε τα πόδια στο ύψος των ώμων και ρίξουμε το βάρος προς τα εμπρός. Το δοκίμασα, αλλά... τα πόδια δεν σταμάτησαν να ανοίγουν και αυτό ήταν πρόβλημα! Ο κόουτς μας είπε να δοκιμάσουμε να φτάσουμε έως το κέντρο του γηπέδου. Σκέφτηκα πως και από τύχη να φτάσω μέχρι εκεί... δεν υπήρχε τρόπος να επιστρέψω στις μπάρες και το απέφυγα".

Η πιο παραπλανητική φωτογραφία

Βλέπεις αυτό και ψαρώνεις. Πού να φανταστείς ότι πρόκειται για το ίδιο παλικάρι με εκείνο του παραπάνω βίντεο... που είχε πάθει "φούιτ".

Η πιο cool εμφάνιση

Δεν έχει σημασία αν είσαι 5 ή 105 κιλά, ούτε αν έχεις ύψος 1.50 ή δύο μέτρα. Η στολή του τερματοφύλακα, στο Ice hockey είναι μακράν της δεύτερης, η πιο εντυπωσιακή και επιβλητική. Δεν υπάρχει σημείο του σώματος που να μένει ακάλυπτο, για τους προφανείς λόγους. Και η αλήθεια είναι πως το αποτέλεσμα παραπέμπει κάποιος στο γνωστό ανθρωπάκι γνωστής εταιρίας ελαστικών. Το εντυπωσιακότερο όλων είναι πως ο goalkeeper μπορεί και κουνιέται, μπορεί και κάνει τη δουλειά του μολονότι φορά... όλο αυτό! Two thumbs up.

Photo credits: Ανδρέας Παπακωνσταντίνου (Tourette Photography)