Κατερίνα Στεφανίδη: Πρωταθλήτρια από αγάπη

Ξεκίνησε να ασχολείται με το άλμα επί κοντώ έπειτα από προτροπή του πατέρα της σε ηλικία 10 ετών. Και αμέσως φάνηκε ότι ήταν το αγώνισμα που της ταίριαζε. Η Κατερίνα Στεφανίδη έχτισε σιγά-σιγά το όνειρό της, με υπομονή, αλλά κυρίως με αγάπη γι' αυτό που επέλεξε να κάνει. Πλέον, έχοντας εξασφαλίσει για δεύτερη φορά την παρουσία της σε Ολυμπιακούς Αγώνες, προετοιμάζεται για να... πετάξει ακόμα πιο ψηλά.

Πώς προέκυψε το επί κοντώ στη ζωή σου;

" Από μικρή έκανα πάντα στίβο, από τρίτη-τετάρτη Δημοτικού. Και οι δύο γονείς μου έκαναν στίβο, οπότε με πήγαινε ο μπαμπάς σε αγώνες μικρών ηλικιών κι έκανα κυρίως σπριντ και μήκος τότε. Έχω τρέξει μια φορά κι ένα 1000άρι και ήταν η χειρότερη εμπειρία της ζωής μου. Κάποια εποχή μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ, το 2000, είπε ο μπαμπάς να ξεκινήσουμε επί κοντώ, επειδή έχει και παραπάνω ποικιλία η προπόνηση, γιατί γενικώς βαριόμουν εγώ. Δεν είχα κάνει ποτέ προπόνηση για κάτι, απλά πήγαινα στους αγώνες. Κι έτσι ήρθαμε εδώ και ο ομοσπονδιακός προπονητής τότε, ο Παναγιώτης Συμεωνίδης, από την πρώτη μέρα μου είπε: «Ωραία, να συνεργαστούμε», διότι είδε κάτι. Και ξεκίνησα τότε δύο φορές την εβδομάδα, σιγά-σιγά τρεις κι έφτασα στα 11 και στα 12 κι έκανα παγκόσμια ρεκόρ των ηλικιών μου".

Ως παιδί, δεν σε φόβιζε καθόλου το γεγονός ότι έπρεπε να ανεβαίνεις τόσο ψηλά για να περάσεις τον πήχη;

" Όχι. Κι ήμουν τόσο μικρή στα 10 μου, που νομίζω δεν σου περνάει καν από το μυαλό αυτό".

Θεωρείς ότι το επί κοντώ είναι το πιο δύσκολο αγώνισμα του στίβου;

" Σε κάποιους τομείς είναι. Υπάρχει η ψυχολογία του ότι έχεις ένα άλλο όργανο, το οποίο δεν το πετάς, όπως τη σφαίρα και το δίσκο, αλλά πρέπει να το χρησιμοποιήσεις για να πετύχεις το στόχο σου. Φυσικά, το κάθε αγώνισμα έχεις τις δικές του δυσκολίες, που αν δεν έχεις κάνει προπόνηση στο συγκεκριμένο αγώνισμα, δεν μπορείς να τις ξέρεις".

Το γεγονός ότι έφυγες στο εξωτερικό, πιστεύεις ότι σε βοήθησε να βελτιωθείς; Αν έμενες εδώ, θεωρείς ότι θα είχες αντίστοιχη εξέλιξη;

" Την έχω απαντήσει αυτήν την ερώτηση πολλές φορές και διαφορετικά, νομίζω. Καταρχάς, μου είναι πολύ δύσκολο να ξέρω τι θα είχε γίνει. Μπορεί να ήμουν και καλύτερη, μπορεί να μην έκανα καν επί κοντώ, αν είχα μείνει εδώ. Σίγουρα ήμουν τυχερή και γνώρισα πολλούς ανθρώπους, που με βοήθησαν με διάφορους τρόπους. Από τη νοοτροπία ως τη διαφορετική προπόνηση και πολλά πράγματα. Αλλά πιστεύω ότι κάποια στιγμή, κι εδώ να είχα μείνει, αν επέλεγα να συνεχίσω το επί κοντώ, θα επέστρεφα. Γιατί όσο και να παραπονούμαστε και να είναι δύσκολα τα πράγματα, κι εκεί είναι δύσκολα τα πράγματα για έναν αθλητή στίβου, γιατί δεν κάνουμε ποδόσφαιρο και φούτμπολ. Παντού είναι δύσκολα τα πράγματα και οι συνθήκες".

Θεωρείς ότι ο ελληνικός κλασικός αθλητισμός έχει μεγάλη διαφορά από τις υπόλοιπες χώρες όσον αφορά σε θέματα εγκαταστάσεων, οργάνωσης και βοήθειας από το κράτος;

" Σίγουρα υπάρχουν κάποιες χώρες, όπως η Αγγλία και η Σουηδία, όπου υπάρχει πολύ μεγαλύτερη οικονομική βοήθεια. Από κει και πέρα, υπάρχουν και άλλες χώρες, που είναι επίσης πολύ επιτυχημένες στο στίβο, όπως οι ΗΠΑ, όπου όμως δεν υπάρχει βοήθεια. Και γι' αυτό λέω πολλές φορές πως, μπορεί να είναι δύσκολα τα πράγματα, αλλά είναι δύσκολα παντού. Όταν είσαι επιτυχημένος, πάντα θα βγει κάποιος να σε βοηθήσει. Οπότε πιστεύω πως αυτές οι συγκρίσεις είναι για άλλου επιπέδου αθλητές. Όταν μιλάμε για αθλητές μεταλλίων, σε όποια χώρα και να 'σαι, κάποιος θα σε βοηθήσει. Σίγουρα υπάρχουν χώρες που μπορεί να είχα την ίδια βοήθεια αν πηδούσα 4.30, με αυτήν που έχω τώρα, που πηδάω 4.70. Αλλά δεν υπάρχουν πολλές πια. Πιστεύω είναι το άθλημα, δεν είναι η χώρα".

Τώρα με την οικονομική κρίση στην Ελλάδα, πόσο δύσκολο είναι για σένα να βρεις τους κατάλληλους πόρους, ώστε να κάνεις μία άρτια προετοιμασία;

" Σίγουρα είναι δύσκολα τα πράγματα, γι' αυτό κι ευχαριστώ τους χορηγούς μου, τον Stoiximan και τη Nike. Δεν υπάρχουν πολλές εταιρείες πια που, είτε διατίθενται να δώσουν λεφτά σε αθλητές, είτε έχουν λεφτά για να δώσουν σε αθλητές και να μας βοηθήσουν με την προετοιμασία μας. Οπότε είναι πολύ σημαντικό αυτό που κάνουν αυτές οι εταιρείες. Σίγουρα τα πράγματα έχουν δυσκολέψει πολύ σε σχέση με το 2004, αλλά πιστεύω όταν το αγαπάς το άθλημα, δεν έχει τόση σημασία αυτό ".

Πριν από περίπου μία 20ετία είχαμε μία "έκρηξη" στον ελληνικό κλασικό αθλητισμό, με πολλές επιτυχίες σε μεγάλες διοργανώσεις για αρκετά χρόνια. Τι πιστεύεις ότι φταίει κι έχουν μειωθεί οι ελληνικές διακρίσεις στο στίβο τα τελευταία χρόνια;

" Πιστεύω ότι κάποια από αυτά τα πράγματα είναι τυχαία. Προφανώς, όταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες γίνονται στη χώρα σου, ο καθένας δίνει πολύ μεγαλύτερη σημασία στο άθλημά του και ίσως και γι' αυτό φαίνεται σαν να έχουν έρθει πολλές διακρίσεις μαζεμένες. Γιατί αν πάμε πιο πίσω από τα 20 χρόνια, πάλι τις ίδιες διακρίσεις με τώρα είχαμε. Οπότε πιστεύω πως δεν έχουν μειωθεί, απλά έτυχε να αυξηθούν την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων εδώ. Και φυσικά εκείνη την περίοδο υπήρχε πολύ μεγαλύτερη βοήθεια, και οικονομικά και με διάφορους άλλους τρόπους".

Πόσο δύσκολο είναι για έναν αθλητή να κάνει πρωταθλητισμό;

" Είναι δύσκολο, αλλά πιστεύω ότι τα άτομα που επιλέγουν να το κάνουν αυτό, είναι πολύ συγκεκριμένου χαρακτήρα και προσωπικότητας. Γι' αυτούς δεν είναι τόσο δύσκολο. Πάντα μου έλεγαν: «Πωπω, έχεις κάνει τόσες θυσίες». Ναι, έχω κάνει κάποιες θυσίες, αλλά δεν τις θεωρώ θυσίες, τις θεωρώ επιλογές. Και θεωρώ ότι οι περισσότεροι αθλητές αυτού του επιπέδου το βλέπουν έτσι. Το βλέπουν σαν επιλογή το να έρθω πέντε ώρες για προπόνηση, αντί να βγω με τους φίλους μου ή οτιδήποτε άλλο. Έτσι γίνεται ο πρωταθλητισμός, γιατί το αγαπάμε και το επιλέγουμε. Αυτή η διαφορά νοοτροπίας υπάρχει μεταξύ του κάθε αθλητή που βαριέται τις μισές μέρες να έρθει στην προπόνηση και αυτού που θα έρθει κάθε μέρα και θα είναι επιτυχής αθλητής".

Ποιες είναι οι βλέψεις σου για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο;

" Σίγουρα οι Ολυμπιακοί του Ρίο είναι ένας μεγάλος στόχος. Δεν το βλέπω όμως σαν το τέλος της διαδρομής. Θεωρώ ότι και το 2020 θα είμαι στο Τόκιο. Η αλήθεια είναι ότι αν το δούμε και ιστορικά, στο επί κοντώ οι περισσότεροι αθλητές και αθλήτριες που έχουν πάρει μετάλλια, ήταν από 30 και πάνω. Γι' αυτό δεν θέλω να σκέφτομαι ότι αν δεν γίνει στο Ρίο, τελείωσε. Σίγουρα οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι ο στόχος για τον καθένα. Έχω εξασφαλίσει την πρόκριση. Ο πρώτος στόχος είναι το να μπω στον τελικό, γιατί ο προκριματικός είναι ένας εκπληκτικά δύσκολος αγώνας. Όσο ψηλά και να έχεις πηδήξει, μπορεί να γίνουν τα πάντα. Από κει και πέρα, όταν έχεις μπει στον τελικό, τα πάντα γίνονται κι εκεί. Μπορεί να κάνεις τρεις άκυρες, μπορεί και να κερδίσεις, αναλόγως τις συνθήκες, αναλόγως πως θα αντεπεξέλθουν και οι υπόλοιπες αθλήτριες. Οπότε, έχω υψηλούς στόχους, αλλά με ενδιαφέρει να κάνω τα βήματα ένα-ένα. Πρώτα το Παγκόσμιο το καλοκαίρι, να ξεπεράσω και κάποιους μικροτραυματισμούς που είχα και να είμαι υγιής, να μπορώ να κάνω την προετοιμασία μου μέχρι τότε".

Ποιο είναι το μεγάλο σου αθλητικό όνειρο;

" Πάντα ήταν το να συμμετάσχω σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Συμμετείχα στο Λονδίνο το 2012 και νομίζω πως το απομυθοποίησα λιγάκι. Από κει και πέρα, μπορώ να πω τα πάντα. Μπορώ να πω παγκόσμιο ρεκόρ, μπορώ να πω Ολυμπιακά μετάλλια, αλλά ποτέ δεν έχω τέτοιους στόχους στο μυαλό μου. Όπως είπα, θέλω να το διασκεδάζω, το κάνω γιατί το αγαπάω το άθλημα από 10 χρονών. Όσο περνάω εγώ καλά, όσο υπάρχει ταλέντο, δουλειά και υπομονή, όλα βγαίνουν στο τέλος".

Filmed: Δήμητρα Μπαμπαδήμα

Edited: Δήμητρα Μπαμπαδήμα

Δημοσιογραφική Επιμέλεια:Στέλιος Χαρτζουλάκης