Από τον Ντίβατς στο κεφάλι του φιδιού!

Το 2002, οι Σέρβοι (Γιουγκοσλάβοι, τότε καθώς είχαν κρατήσει το όνομα της πρώην χώρας τους, σε μπάσκετ και πόλο) ξεκίνησαν το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Ινδιανάπολης, με 2-2. Στα πρώτα τέσσερα ματς είχαν χάσει τα δυο. Ένα από την Ισπανία, του πρωτοεμφανιζόμενου, τότε, Πάου Γκασόλ (25π στο 71-69 της “ρόχα”) και ένα από το Π.Ρίκο με 85-83.

Αμέσως, μετά απ' αυτό τον αγώνα, ο Βλάντε Ντίβατς ζήτησε από τον Σβιέτισλαβ Πέσιτς να βγει έξω από τα αποδυτήρια κι αφού γδύθηκε, έβγαλε τον εξής ιστορικό λόγο: “Είμαι ο Βλάντε Ντίβατς και μπορώ να σας αγοράσω αλλά και να σας γ@#&σω. Αν από αύριο δεν παίξουμε σαν ομάδα, να ξέρετε ότι θα κάνω και τα δυο”.

Δεν ξέρει κανείς αν οι Σέρβοι εκείνης της ομάδας, φοβήθηκαν ... τον Βλάντε, πάντως τα λόγια του έπιασαν τόπο. Η ομάδα τους από εκείνο το σημείο και μετά έκανε ένα ωραίο 5-0, νίκησε τόσο την αμερικάνικη ομάδα που είχε επικεφαλής τον Ρέτζι Μίλερ, όσο και την Αργεντινή στον τελικό, κατακτώντας τον τίτλο της παγκόσμιας πρωταθλήτριας. Ένα χρόνο νωρίτερα, είχε αναδειχθεί και πρωταθλήτρια Ευρώπης στην Κωνσταντινούπολη.

Ήταν οι τελευταίοι τελικοί και τίτλοι των Σέρβων, πριν ο Ντούσαν Ίβκοβιτς ξεκινήσει (το 2008) την ανοικοδόμηση της ομάδας και την επόμενη χρονιά παίξει στον τελικό του Ευρωμπάσκετ. Ο Ντούντα έκατσε πέντε χρόνια στην Εθνική, επί της ουσίας ξεκίνησε από το μηδέν αναδιαρθρώνοντας την σέρβικη ομοσπονδία που δεν είχε ούτε ...τηλέφωνα, ανοίγοντας τον δρόμο για τις νεότερες γενιές.

Υπό τις ευλογίες του Ίβκοβιτς, αλλά και του Ντίβατς που είναι πλέον πρόεδρος της σέρβικης ολυμπιακής επιτροπής, με τα κοινά του μπάσκετ στη Σερβία, άρχισαν να “ανακατεύονται” παλιοί μεγάλοι παίκτες. Αντιπρόεδροι στην σέρβικη ομοσπονδία είναι ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα και ο Ντέγιαν Τομάσεβιτς, ενώ υπεύθυνος όλων των εθνικών ομάδων ανέλαβε ο Ντράγκαν Τάρλατς. Παιδιά, που δεν γνώρισαν τον πόλεμο, που έζησαν μακριά από την πατρίδα τους στα δύσκολα χρόνια της δεκαετίας του 90, βρίσκουν ένα τρόπο να προσφέρουν στην χώρα τους τις καλές τους υπηρεσίες. Έχοντας εξασφαλίσει, άλλωστε, τα προς το ζειν εδώ και ...χρόνια (από τότε που έπαιζαν) η συμμετοχή τους στην ομαδική προσπάθεια είναι δωρεάν.

Το μεγάλο πρόβλημα, ωστόσο, μετά το περσινό Ευρωμπάσκετ, όπου οι Σέρβοι χωρίς τον Τεόντοσιτς, πήραν την πρόκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλο, ήταν ποιος θα αντικαθιστούσε τον Ίβκοβιτς που είχε αποφασίσει να αποχωρήσει από την Εθνική.

Ο Μποντιρόγκα “ψήνει” τον Τζόρτζεβιτς

Ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα που το 2002 μαζί με τον Πέτζα Στογιάκοβιτς ήταν οι κορυφαίοι της Σερβίας, το πήρε πάνω του. Πήγε κατευθείαν σε μια από τις πιο αναγνωρίσιμες φιγούρες του σέρβικου μπάσκετ, στην εποχή της μεγάλης Γιουγκοσλαβίας: τον Σάσα Τζόρτζεβιτς.

Ο “Σάλε” ένας έξοχος σκόρερ, όταν έπαιζε μπάσκετ (9/10 τρίποντα στον αξέχαστο τελικό με την Λιθουανία στο Ευρωμπάσκετ 95 στην Αθήνα) είχε δοκιμάσει να γίνει προπονητής, πριν από πέντε έξι χρόνια, χωρίς όμως να επιμείνει, ή να δείξει ότι πράγματι θα μπορούσε να εξελιχθεί σε φυσιογνωμία των πάγκων, όπως ήταν όταν φορούσε φανέλα και σορτσάκι.

Μόνο, που ο Μποντιρόγκα ήξερε ότι ο Τζόρτζεβιτς είχε την προσωπικότητα να εμπνεύσει τους παίκτες και να τους καθοδηγήσει στο Παγκόσμιο Κύπελλο.

Δεν είχε παρά να τον πλαισιώσει με καλούς προπονητές δίπλα του, για να “οχυρώσει” την τεχνική αρτιότητα του επιτελείου. Παράλληλα έδωσε μάχη μέσα στην σέρβικη ομοσπονδία να πείσει τους πάντες ότι ο “Σάλε” ήταν ο άνθρωπός τους.

Οι περισσότεροι αμφέβαλαν αν ο Τζόρτζεβιτς ήταν κατάλληλος για την θέση, είχαν πολλές επιφυλάξεις και ο Μποντιρόγκα επιστράτευσε όλη την διπλωματία του για να περάσει τελικά την θέση και την επιλογή του.

Ο Τζόρτζεβιτς δεν τον διέψευσε. Πήρε σοβαρά την αποστολή του, δεν δίστασε να κόψει κεφάλια στην προετοιμασία, όπως αυτό του Μίτσοφ, ενέπνευσε πράγματι τους Σέρβους, που είναι έτοιμοι να παίξουν σε τελικό παγκοσμίου Κυπέλλου, μετά από δώδεκα ολόκληρα χρόνια.

Η αίσθηση της Εθνικής ομάδας

Φυσικά οι Σέρβοι δεν είναι φαβορί στον τελικό και το ξέρουν καλά. Οι Αμερικανοί έρχονται φουριόζοι να ολοκληρώσουν το τρίτο τους μεγάλο τουρνουά χωρίς ήττα. Η τελευταία φορά που έχασαν ήταν το 2006 στον ημιτελικό της Σαϊτάμα από την Ελλάδα με 101-95. Από τότε μετράνε ένα 35-0, τρία χρυσά μετάλλια, που στο σημερινό ... 36-0 γίνονται τέσσερα.

Υπάρχουν ορισμένα μυστικά στην μεταμόρφωση των Ηνωμένων Πολιτειών σε πραγματικά ανίκητη ομάδα. Το 2002 στην Ινδιανάπολη, μέσα στο σπίτι τους, είχαν γνωρίσει τρεις ήττες. Άλλες τόσες έκαναν στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Το πως άλλαξε η ομάδα, το σημείωνε η Wall Street Journal.

Ο Τζέρι Κολάντζελο που ανέλαβε την ευθύνη της team USA και ο Μάικ Σιζέφσκι, που το 2005 πήρε την θέση του χεντ κόουτς, κατέληξαν σε ένα συμπέρασμα. Οι Αμερικανοί παίκτες δεν έφτανε να κάνουν μια προετοιμασία 10-15 ημερών, να δίνουν τρία-τέσσερα φιλικά και να πηγαίνουν μετά στα μεγάλα τουρνουά.

Η προσπάθειά τους ήταν να αποκτήσουν, όσο γίνεται βέβαια, την αίσθηση και την κουλτούρα ότι παίζουν σε μια Εθνική Ομάδα. Και όχι ... όποια-όποια, αλλά την καλύτερη του κόσμου. Γι αυτό και η αμερικάνικη ομάδα φέτος έκανε περιοδεία σε διάφορες αμερικάνικες στρατιωτικές βάσεις, ή επισκέφτηκε διάφορα στρατιωτικά νεκροταφεία. Προφανώς μόνο έτσι ... συγκινούνται οι Αμερικανοί επαγγελματίες, αλλά είτε διαφωνείτε, είτε συμφωνείτε, ο Σιζέφσκι πέτυχε τον στόχο του, καθώς ο Τζέιμς Χάρντεν έφτασε να λέει πως “ο προπονητής μας έδωσε την ευκαιρία να καταλάβουμε, τι σημαίνει να φοράς την φανέλα των ΗΠΑ σε μια διεθνή διοργάνωση”.

Μίλος το “κεφάλι του φιδιού”

Παρότι είναι ...γκραν φαβορί, οι Αμερικανοί σέβονται απεριόριστα την Σερβία και τον Μίλος Τεόντοσιτς: “Η Σερβία είναι μια ομάδα που αξίζει να βρίσκεται στον τελικό, άρα για μας είναι ένας σπουδαίος αντίπαλος” είπε ο Μάικ Σιζέφσκι, που δεν έκρυψε τον θαυμασμό του για τον Μίλος: “Τον λατρεύω. Από το 2010 που τον είδα για πρώτη φορά. Καταπληκτικός παίκτης” είπε ο κόουτς Κ, ενώ ο Ρούντι Γκέι ήταν πιο ενθουσιώδης στους χαρακτηρισμούς του: “Είναι σπουδαίος παίκτης. Μοιάζει με το κεφάλι του φιδιού”!

Οι Αμερικανοί δεν κάθονται να πονοκεφαλιάσουν. Το πλάνο τους είναι απλό: “Πρέπει να τους πάρουμε τα ριμπάουντ και να τους πάμε στον δικό μας ρυθμό” είπε ο Αντόνιο Ντέιβις. Ένας ρυθμός εξουθενωτικός, που σμπαραλιάζει κάθε αντίπαλο μέχρι τώρα εξ ου και οι διαφορές των +20π που παίρνουν οι ΗΠΑ σε κάθε αγώνα τους.

“Ένα μπάσκετ όχι τόσο ορθόδοξο, όχι τόσο οικείο σε μας, που μας αναγκάζει να προετοιμάσουμε την ομάδα για πόλεμο κάθε παίκτη ξεχωριστά” ομολογεί ο Τζόρτζεβιτς. Ένα ανταρτοπόλεμο, δηλαδή. Απ' αυτόν που οι Σέρβοι, εδώ που τα λέμε, τον γνωρίζουν καλά...

Τα λέμε και στο twitter ως @yiannifil