Ας αρχίσουμε αυτό το κείμενο με αλήθειες... Όταν ο Eddie Hearn ανακοίνωσε πως το θηρίο του, ο Ολυμπιονίκης Anthony Joshua θ' αναμετρηθεί με τον Andy Ruiz, επειδή δεν βρισκόταν άλλος heavyweight να τον παίξει, η πρώτη μου αντίδραση δεν ήταν δα και η καλύτερη: " Πού πάει ο χοντρός;" είπα και συνέχισα τη ζωή μου θεωρώντας ότι την 1η Ιουνίου θα διεξαχθεί το πιο αδιάφορο πυγμαχικό ματς στην ιστορία των βαρέων βαρών.

Τέσσερις ημέρες μετά το παιχνίδι, Andy Ruiz, σε ευχαριστώ που γρονθοκόπησες τον ρατσιστή μέσα μου... Δεν θα σταθώ στην επιτυχία του Μεξικανού, διότι δεν θεωρώ τον Anthony Joshua τόν κορυφαίο μποξέρ στα βαριά κιλά αυτή τη στιγμή. Είχε δείξει αδυναμίες βαρβάτες και στα ματς με Klitschko, Povetkin. Κάποιος θα τον κέρδιζε. Ή ο Wilder ή ο Fury μπορούσαν να το κάνουν.

Έπρεπε, όμως, να το καταφέρει ένας πυγμάχος όπως ο Andy Ruiz, η επιτομή του αουτσάιντερ, αυτός που κρίθηκε απ' όλους μας που δήθεν, τελικά, είμαστε γνωστές του αθλήματος, από την εξωτερική του εμφάνιση και όχι από τα cojones (για να τιμήσω και τη γλώσσα του νικητή) που κουβαλάει.

Δεν μπήκαμε στη διαδικασία καν να δούμε το ρεκόρ, τη στρατηγική και τη δύναμη των μικροσκοπικών χεριών του. Θέλει ψυχή φίλες και φίλοι για να σηκωθείς μετά από μπουνιά του Joshua και να νικήσεις με τελείωμα, όχι στα σημεία, με τελείωμα!

Το κατόρθωμα του Andy Ruiz είναι αντιπροσωπευτικό της καθημερινότητας. Θέλετε να τα δούμε ωμά; Ο "χοντρός" πήρε την ευκαιρία του γιατί δεν υπήρχε άλλος, κανείς δεν τον λογάριαζε ως πρωταθλητή, ως ταλαντούχο, έτσι συμβαίνει και στη ζωή, σε αρκετούς τομείς αυτής, από την προσωπική κατάσταση μέχρι τη δουλειά και τις παρέες. Ένας εύσωμος που συνοδεύει μία όμορφη γυναίκα ξέρετε πώς θα χαρακτηριστεί; Θα σας το γράψω εγώ, είναι ο " ...μάλλον έχει πολλά λεφτά..."

Ένας άνδρας που συνοδεύει μία εύσωμη γυναίκα ξέρετε πώς θα χαρακτηριστεί; Αφήστε θα σας το γράψω εγώ " ...τυφλός..." Το ίδιο συμβαίνει και επαγγελματικά, ένας αντίστοιχος Ruiz δεν θα επιλεχθεί εύκολα για να κάνει χειρωνακτική εργασία, διότι ξέρετε γιατί ". ..θα κουραστεί εύκολα..."

Για όλους αυτούς, λοιπόν, που κρίνονται από την εξωτερική τους εμφάνιση, έπαιξε και κέρδισε ο Andy Ruiz. Το είπε κιόλας ο άνθρωπος. Σημείωσε χαρακτηριστικά: "Δεν υπήρχε άλλος heavyweight να πάρει τον αγώνα και εγώ δηλαδή έπρεπε να μην πιστεύω στον εαυτό μου; Αυτό το παιχνίδι είναι για όλα τα αουτσάιντερ που δεν υπολογίζει κανείς και για όλα τα 'χοντρά αγόρια' που δεν παίρνουν ευκαιρίες απλά και μόνο λόγω της εμφάνισής τους" κι όλα αυτά, ενώ μία ημέρα πριν από το ματς ο Joshua γελούσε και έδινε τις ζώνες του στον Μεξικανό για να φωτογραφηθεί. Πού να ξέρε ότι γινόταν μάντης κακών;